De coronacrisis is nog lang niet voorbij, we gaan ons nog lang in stilte moeten bezighouden. Dus leek een reeks gastblogs leuk om de boel wat op te vrolijken. Ik nodigde uit om een vriendenboekje in te vullen, en kreeg veel respons. Vandaag leren we Haaike kennen. Veel leesplezier!
Naam: Haaike (le petit requin dus 😉)
Leeftijd: 33
Mijn hobby’s: euh, veel te veel. Sporten (als korte samenvatting, concreet komt dat neer op fietsen, lopen, zwemmen, wandelen, skiën, sneeuwschoenwandelen, yoga, sleeën, duiken), lezen, in de moestuin werken, prutsen met stempels en washi-tape, o.a. om kaartjes te maken…
Hier vind je me op het internet (blog, instagram…): lepetitrequin.com
Dit ben ik in 3 woorden: optimistische, piekerende levensgenieter
Als kind wilde ik dit worden: lerares
Dit is mijn beroep: ingenieur-architect, met focus op monumentenzorg (al sinds mijn studie) en energie (sinds mijn huidige job)
Ik ben goed in: verwonderd zijn, mogelijkheidszin, lijstjes maken, behulpzaam zijn, mij thuis voelen in een ander land. En zodanig enthousiast sleeën dat mijn benen weliswaar volledig blauw zien, maar ik toch niets breek.
Ik ben slecht in: kiezen, loslaten, weten wanneer ik op de rem en wanneer ik op de gas moet staan (figuurlijk!). Ah ja, en kort en bondig zijn, dat ook, ahum.
Ik word blij van: mijn familie zien, fietsen, in de zon zitten, bergen, verse sneeuw, grappige toevalligheden, een goed boek… Teveel om op te noemen eigenlijk, er is zoveel moois en grappigs.
Ik heb een hekel aan: klimaatontkenners, te grote mensenmassa’s, automobilisten die een fietspad als parkeerplaats gebruiken. Oh, en elektronica met geluidjes. Aaargh, mensen die het geluid van de toetsen van hun smartphone niet afzetten, waanzinnig word ik daar van!
Nutteloos talent: Peven Paventemse potten volledig kunnen opzeggen
Grootste blunder: kies er maar eentje 😉
Ik ben bang voor: de dood. Niet het doodgaan op zich (al hoop ik natuurlijk wel dat dat zacht en pijnloos zal gaan), maar wat het betekent dood te zijn. Nooit nog iets weten, iets meemaken, nooit nog er zijn. Ik mag daar niet teveel aan denken of ik word misselijk. Iets in mij weet wel dat het absurd is, want ik ga het toch niet meer weten, maar die doodsangst zit er – alle rationaliteit ten spijt – al in van toen ik een klein meisje was.
Mijn guilty pleasure: kijken naar prinsessen in supersjieke kleren en tiara’s (wat er mij niet van weerhoudt koningshuizen gelijktijdig compleet achterhaald te vinden)
Het beste wat me overkomen is: een broer hebben
Ik heb er spijt van dat ik nooit: heb mogen koersen en ben durven tegen mijn ouders ingaan om het toch te doen. Niet dat ik een Anna van der Breggen of Marianne Vos had kunnen worden, maar toch, ik had het zo graag geprobeerd.
Mijn lievelingseten: pasta met geroosterde groenten (in de zomer bijvoorbeeld paprika en courgette, in de winter pompoen en spruitjes)
Dit lust ik niet: olijven, veel vormen van vlees en vis (alles wat een iet of wat rare textuur heeft, slijmerig of bloederig is… yuk)
Mijn lievelingskleur: petrolblauw
Mijn favoriete boek: pfoe, onmogelijk te beantwoorden! Ik beperk mij even tot 2020 en dan waren Das achte Leben (für Brilka) van Nino Haratischwili en Een halve gele zon van Chimamanda Ngozi Adichie bij mijn favorieten.
Mijn favoriete film: The hours, The bridges of Madison County en Eternal sunshine of the spotless mind
Mijn favoriete muziek: idem als het boek. Dat weet je toch, Anne?! 😉 Altijd goed zijn Warren Zevon, Nick Cave en Leonard Cohen, maar er is nog zoveel meer waar ik graag naar luister.
Mijn favoriete reisbestemming: België, want dat betekent dat ik mijn familie ga zien. Als ik mooie natuur wil, dan heeft eigen land (Zwitserland) zeer veel te bieden. Mijn mooiste verre reis was Canada, als puber was Frankrijk – en dan vooral de Mont Ventoux – mijn favoriet en daar ga ik nu nog steeds graag naartoe. Er zijn hoe dan ook amper landen waarmee je mij kan straffen als reisbestemming (al word ik tegenwoordig wel minder blij van vliegbestemmingen).
Mijn ideale vrije dag: daar bestaan drie versies van. Degene waarin ik vroeg opsta en de trein neem naar de bergen om daar te gaan (sneeuwschoen)wandelen of fietsen en ’s avonds doodop, maar zeer content terug te keren. En dan is er degene waarin ik thuis blijf, lang uitslaap, nog een uurtje lees in bed, wat blogs lees of schrijf en buiten ga voor een wandeling of fietstochtje bij ons in de buurt of om wat met mijn handen in de aarde te zitten in de (moes)tuin. Doe daar ’s avonds nog een filmpje met popcorn (in de winter) of wat hangen in de lounge in de tuin (in de zomer) bij en de dag is helemaal goed. En dan is er nog degene waarin mijn broer op bezoek is. Dan maakt het niet veel uit wat we doen, want hij is er en dat is genoeg om een ideale dag te zijn.
Deze acteur/actrice mag de hoofdrol spelen in de film over mijn leven: naar het schijnt lijk ik op Kate Winslet. Ik zie de gelijkenis totaal niet, maar je hoort mij niet klagen…
Bovenaan op mijn bucketlist staat: individueel een wielerwedstrijd winnen (professioneel kan ik het natuurlijk vergeten, maar wie weet lukt het ooit ergens op amateurniveau)
Mijn levensmotto: Ik? ik val niet, ik dans. (uit dit wondermooie gedicht)
Frisse verschijning! En vlot om te lezen, ook al is het niet compact 😉
Haha, merci 🙂
Leuke kennismaking, jouw blog kende ik nog niet, ga er meteen even rondneuzen. Ik deel alvast de irritatie aan mensen die het toetsgeluid van hun smartphone niet afzetten, hoe is dat eigenlijk mogelijk haha. En Eternal Sunshine of the spotless mind, wat een film, zalig…
Echt he, dat is toch maar 2 seconden moeite om dat af te zetten? 🙂 Ja, Eternal sunshine blijft echt goed he, ongeacht hoe vaak je er naar kijkt.
Hoewel je bijna de helft van mijn jaren telt, herken ik me vaak in je schrijven. Jij woont in het prachtige Zwitserland, toch beetje- gezond!- jaloers. Het is en mijn blijft mijn lievelingsland. Vroeger gingen we er heel vaak op reis.
Ik herken ook diezelfde enorme angst voor de dood, en dan vooral over het nooit en nergens meer ‘zijn’. Doordenken kan ik hier niet bij…..zonder diezelfde misselijkheid te ervaren. Weinig mensen begrijpen me, wel de angst om de manier op, maar tot hier toe speelt dit een mindere rol voor me, daarom doet deze herkenning hier deugd.
Ja, dat is inderdaad bij veel mensen he, eerder angst om de manier waarop het sterven gaat gebeuren. Snap ik op zich wel en tegelijk denkt iets in mij ook “zelfs als ik ga afzie, op zijn minst bén ik er nog zolang ik besef dat ik afzie”. Dat niet meer zijn vind ik zoveel beangstigender.
Ik ben naar hier verhuisd zonder er ooit op reis te zijn geweest (enkel eens doorgereden op weg naar Italië), maar ondertussen wil ik hier niet meer weg. Het is hier inderdaad prachtig!
Ja ik herken jouw angst voor de dood en het niets volledig.
Laat ons maar hopen dat we hier nog lang mogen rondlopen.
Je waagde een grote stap, die prachtig lukte.
Compactheid is niet steeds een gave – zeker niet in deze tijden van Instagram-story’s waar een ‘verhaal’ niet meer is dan een foto met quote bij. Leef je maar helemaal uit!
Die angst voor de dood deel ik met je.
Jammer dat je die angst herkent!
Ik wissel graag af tussen beeld en tekst op mijn blog, soms wat meer het ene, soms wat meer het andere. Instagram stories is inderdaad te vluchtig en bekijk ik maar van een paar mensen. Vind het vooral irritant dat áls er dan interessante inhoud instaat, je het scherm ingedrukt moet houden om effectief te kunnen lezen; dat veroorzaakt ook dat hele “foto met quote, maar ook niet meer”.
Heel graag gelezen dit, ook de blunders 🙂
En wat een mooie foto’s staan hier tussen. Het moet soms moeilijk maar tegelijk heerlijk zijn om in een bergachtig land te wonen. En ja, ik zie de lach van Kate Winslet op je gezicht. Nu nog dat haar blonderen en laten groeien.
Moh, zie jij dat ook? Dan moet ik het misschien toch beginnen geloven 🙂 De lengte is er ondertussen wel (bijna genoeg om te kunnen doneren, dus het verdwijnt binnen een maand of twee wel), dat blonderen, daar ga ik nog eens over moeten nadenken 😉
Wij merken eigenlijk amper nadelen aan het bergachtige, omdat wij nog in het relatief vlakke deel wonen. Wel de geneugten van snel aar de bergen te kunnen, niet de nadelen van zware sneeuw en heel lage temperaturen 🙂
Hallo Haaike, Wat een voorrecht om in Zwitserland te mogen wonen. Een land dat echt alles heeft: bergen, meren, zon, sneeuw, … Wij hebben in 2019 de Grand Tour of Switzerland gereden en willen dat heel graag nog eens overdoen (onze portemonnee iets minder).
Dat snap ik, het is hier inderdaad heel duur. Zeker in het begin keek ik regelmatig mijn ogen uit; nu soms nog, maar aan het meeste zijn we gelukkig gewend. En sowieso is het anders als je hier ook werkt, want in tegenstelling tot bij toeristen zijn onze lonen ook aan de prijzen aangepast natuurlijk (enkel kopen/huren en vlees blijven buiten proportie 🙂 ). Hopelijk lukt het om de Grand Tour nog eens over te doen! Wij wonen vlakbij de route, dus altijd welkom voor een gratis overnachting 😉
Dank je! Wie weet, ooit eens …
Ik herken me zeker in een aantal punten. Alleen haat ik sneeuw hartgrondig.
Petroleumblauw vind ik eveneens een mooie kleur. Erg speciaal.
Gelukkig geloof ik niet in Het Grote Niets eenmaal je dood bent. Het bespaart me de panische angst die veel mensen overvalt als ze zich daarop focussen.
Waar geloof jij dan in? Als kind verlangde ik er soms naar te kunnen geloven in een hemel (ik ben atheïstisch opgevoed, maar las via school wel Zonnekind en co, waardoor ik er daarin al eens over las). Het lastigste bij die panische angst is vooral dat je er zelden voor kiest om op dat grote niets te focussen, dan zou het makkelijk zijn de angst te vermijden…
In België vond ik sneeuw vooral mooi in het eerste uur. De manier waarop de Zwitsers ermee omgaan, waardoor de nadelen van bruine pap op straat, gladde wegen en amper vrijgemaakte fietspaden wegvallen, maakt sneeuw meteen een pak toffer 🙂
Wat een mooi motto! Mijn vader is zo iemand die de toetsen van zijn smartphone vrolijk lawaai laat maken. Ik word er horendol van!
Oh nee, de horror! 😉 Bij mijn ouders is dat geluk niet het geval, al piept mijn moeder haar gsm wel bij elk whats-app-bericht, ik word daar soms al zenuwachtig van, terwijl zij dat – niet onlogisch – gewoon praktisch vind.
Mijn pa lijkt er plezier in te scheppen dat het andere mensen op de zenuwen werkt 🙂
Haaike, wat een bijzondere en mooie naam. Fijn je hier te leren kennen.
Die doodsangst deel ik met jou. Dat niets hé… Ik hoop dat er iets is, maar ik twijfel.
Laat ons er niet teveel aan denken en blijven ademen zolang het kan.
Inderdaad, ik probeer er ook vooral niet teveel aan te denken. Al moet ik wel bepaalde triggers vermijden en komt de angst soms compleet uit het niets. Ik heb lang gewild dat ik kon geloven dat er iets was, maar ik denk het niet eigenlijk. Zou wel fijn zijn moest het toch zo zijn 🙂
En bedankt! Het is hier in Zwitserland niet de handigste voornaam (die dubbele klinkers, dat vinden ze hier maar verwarrend), maar ben er wel heel blij mee.
Wat en interessant verhaal van een enthousiaste, gedreven en sportieve jongedame, die zich wonderwel aan het leven in het buitenland heeft aangepast. Mooi!
Bedankt, wat een lieve woorden!
Wat een leuk ingevuld boekje.
Peven Paventemse potten, wat een draak van een gedichtje 🙂
Prachtige foto staat er overigens bij.
Haha, het is absoluut een draak! Grappig, maar als ik iets moois wil lezen, ga ik het sowieso elders dan bij Urbanus zoeken 🙂
Een heel enthousiaste invulling!
Peven Paventemse potten heb ik even opgezocht (-:
Knap, om de titels van je favoriete boeken in te vullen. Als ik die vraag zie, krijg ik meteen keuzestress (-:
Bedankt! En ja, de keuzestress bij die vraag is heel groot he! Had ik uit alle boeken die ik ooit las moeten kiezen, was het nooit gelukt; door enkel op 2020 te focussen, kon ik nog net wel een keuze maken 🙂
Jouw blog las ik al graag, leuk om nu nog wat meer over jou te weten te komen. En geluidjes …… brrrr, vreselijk. Wat dat betreft heb ik autistische trekjes.
Ja, dat kan echt vreselijk irriteren he, zo van die geluidjes! Soms kan ik dat nog vrij goed negeren, maar soms hoor ik echt niets anders meer…
Ja, doodgaan, raar he? Ik heb hetzelfde gevoel als jij. Ik heb ook hetzelfde gevoel als ik nadenk over het heelal. En ik deel je mening over slijmerige en bloederige dingen eten ook :p
Ja, dat met het heelal heb ik ook! Toen het in het middelbaar in geschiedenis de eerste les ging over het ontstaan van het heelal, ben ik weggelopen naar het toilet, omdat ik echt misselijk aan het worden was. Ook nu nog is bijvoorbeeld sterrenkijken iets dat ik het ene moment gewoon mooi kan vinden en het andere iets dat die angst triggert. Heel lastig.
Jou volg ik al …
Ik heb hier tranen met tuiten zitten lachen met je handig zijn. Schitterend gewoon. 😍
Haha, zalig dat te horen, merci 🙂
Leuk om je te leren kennen. Ik piep af en toe graag bij anderen maar kan niet alles volgen.
Gelukkig is er geen enkele verplichting om iemand te volgen 😉 Heb ik ook hoor, als ik iedereen zou moeten volgen, waar ik af en toe eens ga piepen, ik doe niets anders meer dan blogs lezen 🙂
je ideale dag eerste versie kan je nog perfecter maken: de avond ervoor vertrekken, even chillen en je laten verwennen in een b&b of hotel, en dan iets minder vroeg opstaan op bestemming 😉
Haha, dat is waar 🙂 Al ken ik mijzelf: ik zou dan in zo’n geval al de ochtend ervoor vroeg vertrekken om zoveel mogelijk uit die overnachting te halen 😉