Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Deze week: een foto uit mijn tienerjaren. Met een vriendin die ik leerde kennen tijdens een talenkamp, en waarmee ik een aantal jaar een intense vriendschap had, waarna het leven andere wendingen nam en we uit elkaar groeiden. Zonder ruzie, het gebeurde gewoon.
Ik vind dit een mooie foto in al zijn, euhm, hoe moet ik het noemen… banaalheid? Gewoon, een snapshot van vriendschap op een doordeweekse vakantieochtend. Op de stoep aan de achterdeur, nog niet lang uit bed, met onze witte sokken, zij sletsen, ik mijn new wave puntschoenen, en een ochtendjas van mijn moeder waar ik graag in rondliep. De bloemetjes en de kleuren die mooi passen geven het net dat beetje meer.
En kijk, het is week 7, en ik breek mijn regel van 1 foto per week al. Het moet maar zo grappig niet zijn. Een beetje eerder dezelfde dag, vermoed ik. Behoorlijk vers uit bed, en dit is de vleesgeworden illustratie van het feit dat ik niet aanspreekbaar ben voor mijn eerste kop koffie op is. Toen al, ja, blijkbaar.
Hahaha, die tweede foto. Niet te best gezind precies!
Ochtendhumeur, ikke? Allez gij, da kan toch nie!
Haha, zalige foto’s!
Haha, dankjewel
Wat een mooie herinneringen! Ik heb ook nog zo’n new wavekapsel gehad zoals jouw vriendin. Waar zijn die foto’s?…
Die zijn gemaakt bij mijn ouders in Wondelgem
Heerlijk die oude foto’s!!
Ja hè, ik vind dat ook
Aandoenlijk toch, jij met je onafscheidelijke vriendin. Waarschijnlijk heeft ook zij nog leuke herinneringen aan jou.
Ik denk het wel. Denk dat we sowieso mooie en leuke herinneringen hebben aan elkaar.
Je kijkt inderdaad nogal bozig op de tweede foto, haha.
Sweet memories of puntschoenen. Dát waren nogal eens de jaren.
Nogal, haha
Dat waren nogal eens de schoenen, vooral. Nooit favorietere schoenen gehad dan diverse paren puntschoenen van toen. Zwarte daim laarsjes met punten! De max!
Ik heb mij een paar jaar geleden een paar new wave schoenen gekocht, maar ik durf ze niet aandoen…
Toen al koffie verslaafd
. Hoe zagen wij eruit toen…
Ik dronk toen inderdaad wel veel koffie
Nu ben ik nog steeds niet aanspreekbaar voor mijn eerste koffie, maar veel drink ik er verder niet meer.
Toen zagen wij er vooral jong uit, vind ik
Die eerste foto straalt , echt twee blije meiden, Ik ben een rámp voor mensen met een ochtendhumeur,ik ben net zo levendig als de rest van de dag. Je vriendin deed gewoon even iets voor haarzelf zo te zien.
Ik ben een ramp voor mensen die meteen beginnen te babbelen als ik uit mijn bed kom, ik heb effe stilte nodig (en ik zwijg zelf ook). Mijn zoon heeft dat ook, en is zo mogelijk nog rampzaliger dan ik.
Denk dat mij vriendin postkaartjes zat te schrijven. We kenden elkaar en elkaars humeur en kleine kantjes eigenlijk echt wel goed
Ik ken het wél, mijn vader was niet aanspreekbaar voor hij buitenlucht had gevoeld, al was het maar op het balkon, één van m’n zussen had het ook. Ik kan er slecht tegen als mensen zonder reden een slecht humeur hebben. Maar ja, ik neem aan dat zij wél een reden hebben, “dat de dag beginnen toch een moeizaam karwei is. ” Wij moeten dus maar niet samen ergens overnachten.
Eigenlijk is het niet helemaal hetzelfde als een slecht humeur. Niet veel van zeg, en liefst ook niet teveel lawaai aan m’n kop. Wat natuurlijk wel kan omslaan in een slecht humeur als er teveel lawaai is
En als ik m’n koffie gehad heb, betert het hoor 
Normaal gezien sta ik op, ga ik naar het toilet en steek m’n lenzen in, en dan ga ik mijn kop koffie halen. In principe hoeft die stilteperiode echt niet lang te duren. Het is echt niet moeilijk om even tegen me te zwijgen terwijl ik in de badkamer ben en daarna naar de keuken loop
Wie met “zo iemand”leeft zal er wel mee leren omgaan natuurlijk. Henk en ik konden onbedaarlijk lachen en dat kon evengoed vroeg in de morgen als laat in de avond gebeuren. Het is me ooit één keer gelukt mijn vader tegen wil en dank te laten lachen vóór hij buiten geweest was.
Hij wilde thee, en maakte me dat duidelijk door op mijn schouder te tikken en naar de theepot te wijzen. Ik schonk thee in, liep naar hem tot, tikte hem op de schouder en wees naar naar het gevulde theekopje, daar had hij even geen verweer tegen. ‘;-)
Natuurlijk, iedereen heeft zijn “quirks” hè. Zo is Meneertje Mertens nogal explosief en kan hij serieus uit zijn krammen schieten, en daar moet ik dan mee leven
Zo is het leven, en we kunnen daar best wel mee om.
Schitterend verhaal, vind ik wel, daar moet ik echt om lachen
Als we op vakantie zijn met de camper, dan staat Meneertje Mertens altijd eerst op en maakt hij koffie, en krijg ik koffie op bed. Er is geen betere maand in het jaar, en ik laat niet na hem te laten weten hoe heerlijk ik dat vind
Zo werkt dat, er mee leren dealen lost het probleem (voor zover het dat is) goed op!
Inderdaad.
Dit zijn leuke foto’s! Zeker de bovenste. Een tijdsbeeld, niet alleen voor jou als jeugdherinnering, maar ook breder, de haardracht, de schoenen, de brillen, en ook de kleuren in de foto. Universeel. Heel mooi.
Dankjewel, vind ik een heel fijn commentaar!
Heerlijke foto’s! Ze doen mij wat denken aan de foto’s van mijn ouders, maar dan toen die begin twintig waren (ze zijn ook, als ik het juist voorheb, ca. 5 à 10 jaar ouder jij). Die kanten tafelloper, die grote brillen… Ha, hoe grappig ik dat vond toen ik zelf voor het eerst een bril nodig had en vooral een zo klein mogelijk model wilde en niet snapte wat mijn ouders ooit aan die grote brillen vonden. Om dan nog eens zoveel jaar later iedereen rondom mij met zo’n grote brillen te zien rondlopen (ik draag er ondertussen zelf geen meer, dus geen idee of ik mee zou gedaan hebben met die mode
).
Was jij dan toen echt nog zo blond of is je haar hier (of later) gekleurd? Of ligt het aan de kleuren van de foto?
Ik heb nu zelf ook een kleine bril (die ik enkel draag van badkamer naar slaapkamer en omgekeerd), maar eigenlijk vond ik zo’n grote brillen voor een heel slechtziend mens als ik wel makkelijk. Een veel groter blikveld
Mijn haar was toen redelijk blond, met een klein beetje hulp van af en toe een “plix-ke”. En de zon bleekte mijn haar altijd in de zomer. Met ouder worden is mijn natuurlijke haarkleur steeds donkerder geworden. Ik heb het een tijd geblondeerd tot ik lichtjes onnozel werd van het ongemak dat dat veroorzaakte, ik heb het daarna zelfs nog zwart geverfd, en jarenlang in allerlei schakeringen van rood. Toen ik ziek werd, ben ik gestopt met het te kleuren, en ik ben nu best wel tevreden met mijn natuurlijke kleur, donkergrijs.
oooh een plix op het haar doen. Dat moest ik bij mijn moeder ook helpen doen. Amai, dat was ik helemaal vergeten.
Het was een gewoonte die ik overgenomen heb van mijn moeder
zo sprekend jaren 80 looks.
Ja, da’s zeker waar!