Gastblog: Patricia’s vriendenboekje

De coronacrisis is nog lang niet voorbij, we gaan ons nog lang in stilte moeten bezighouden. Dus leek een reeks gastblogs leuk om de boel wat op te vrolijken. Ik nodigde uit om een vriendenboekje in te vullen, en kreeg veel respons. Vandaag leren we Patricia kennen. Veel leesplezier!

Naam: Ik ben Patricia, zo stel ik me ook voor en zo neem ik ook de telefoon op. Soms word ik aangesproken met mevrouw, maar heel vaak zijn mensen ook gewoon op zoek naar Patricia en meestal komen ze bij mij terecht. 

Leeftijd: 42

Mijn hobby’s: ik brei, zie meer toneel dan de gemiddelde mens, regelmatig ook een concert en ik heb een naaimachine. Meestal vermeld ik het in die volgorde en ze horen ook samen. 

Hier vind je me op het internet (blog, instagram…): mijn blog is nobutterfly.blogspot.com en op instagram ben ik no_butterfly 

Als kind wist ik niet goed wat ik wou worden en ik vond dit een lastige opdracht in de lagere school. Ik herinner me een tekening van mezelf van op mijn rug gezien aan een tafel. Ik draag een korte rok en hoge hakken. Mijn mama vond dat mijn achterste nogal dik was uitgevallen. De uitleg die erbij hoorde was, ik wil aan een bureau in Brussel werken. Geen idee of er een computer op die tafel stond of dat ik gewoon met een balpen aan het schrijven was. Ik weet ook niet goed van waar het idee kwam, maar mijn mama was bediende en mijn papa werkte in Brussel. Dus voilà, kind van mijn ouders. En als ik eens mee mocht naar het werk van mijn papa kreeg ik een wafel met slagroom en gingen we manneken pis bezoeken. Soms ook wel eens pitta. Hij deed iets met computers, toen computers nog iets waren om ver uit de buurt te blijven en ik kreeg van dat papier waar je de randjes van kon scheuren en soms zelfs van die ascii-art. Mijn favoriet was Bambi en die kleurde ik dan in. Geef toe, wie zou dit niet willen doen als job. 

Ik ben beleidsmedewerker en ik moet altijd uitleggen wat dit betekent. Het heeft te maken met werken voor een minister, zonder op een kabinet te werken, werken aan regelgeving, zonder jurist te zijn, parlementaire vragen en vragen van burgers. Ik wist niet dat het een job was, maar het is wel in Brussel, al hoeft dat ook niet. Het is natuurlijk wel iets dat in het verlengde van mijn studies ligt. Ik studeerde pol&soc, wat op gefrons in de familie werd onthaald. Dankzij de groepsreizen naar Tenerife leerde mijn grootvader ook andere grootouders met kleinkinderen kennen en daar was er eentje die ook pol&soc had gestudeerd. Zijn job was op een kabinet werken, de kranten lezen, de artikels waarin zijn minister vermeld werd uitknippen en in een mapje steken. Geef toe, wie zou dit niet willen doen als job. Soms moest hij ook wel eens een reactie voor de minister voorbereiden, dat wel. 

Ik ben goed in uitleggen. Ik werd na een infosessie eens aangesproken als “jij ziet er mij iemand uit die het goed kan uitleggen” en hoewel ik me eerst wat beledigd voelde, denk ik dat ze gelijk heeft. Ik zat toen in het publiek voor alle duidelijkheid en de spreker had naar mij verwezen omdat het om mijn maatregel ging, waardoor ik onverwacht iets moest uitleggen. Ik moet wel vaker een argumentatie bedenken of een beslissing uitleggen en ik vind dat stiekem ook wel leuk. Al sterf ik toch altijd een beetje bij een publiek. 

Ik weet niet of het zich als een blunder laat omschrijven, maar het is een verhaal dat mijn eerste collega’s altijd deed lachen. Vooral omdat de collega die het vertelde er zo door geschokt was. Hij had me moeten vergezellen naar een expertengroep omdat de collega met wie ik werkte ziek was en ik nog niet zoveel ervaring had. We werkten aan een onderzoeksproject met de VUB voor een Brussels overheidsbedrijf. Toen we de resultaten voorstelden, bleek dat de collega’s van de VUB er geen rekening hadden mee gehouden dat er een Fransman in de expertengroep zat. Ik werkte op een tweetalige dienst en kende de resultaten ongeveer en we konden moeilijk de opdrachtgever inschakelen voor de vertaling. De situatie werd uitgelegd en we stelden voor dat ik een soort van simultaanvertaling zou doen. De Fransman was blij met de oplossing en had er begrip voor dat de vertaling niet perfect zou zijn. En dan komt er het stukje dat de onderzoekers zeggen dat iets vervelend is en ik niet op het woord embêtant kan komen en in mijn vertaling dit ook uitleg en me alvast excuseer voor het gebruik van het woord emmerder. De Fransman moest lachen, zei dat hij het absoluut begreep en maakte er ook een grapje over toen hij een vraag stelde. Mijn collega bloosde toen hij relaas deed aan de collega’s die op het werk waren gebleven.

Ik ben bang voor hoogtes en kippen.           

Mijn guilty pleasure? Ik hou van “foute” liedjes, Franse chansons, een streep Duits of Italiaans zolang er maar gevoel voor drama is. Op mijn vorige job durfde ik ze al eens opzetten als ik een tekst moest schrijven en de inspiratie niet kwam. Ik denk ook op de raarste momenten aan een flard uit zo’n liedje. Eens goed uit de bol gaan en luid zingen, genre de feestjes op de camping op 15 augustus in het zuiden van Frankrijk of de vele pubs in Ierland waar altijd wel een bandje optrad of gewoon onze Gentse feesten. 

Mijn lievelingseten is vermoedelijk witloof in hesp. Ik hou ook wel van spruitjes en hutsepot, konijn, winterkost dus. Ik associeer eten ook met gebeurtenissen, als ik me wat minder voel durf ik al eens een pho gaan eten, een typisch Vietnamese soep die me doet denken aan onze reis. Een begrafenis associeer ik met rode porto en koetong in madeirasaus met kroketjes. West-Vlaming dus. 

Mijn lievelingskleur is geel. 

Mijn favoriete boek is een boek dat me van bij het begin mee pakt in het verhaal, waardoor ik zin heb om verder te lezen en een boek dat me weet te verrassen, door wat er gebeurt, door de taal of de gevoelens die het oproept. 

Mijn favoriete film is La meglio gioventu. Ik ben de tijd kwijt geraakt hoe vaak ik die al gezien heb. Ik zag de film toen hij uitkwam in de cinema. Het leek zot om twee keer zo lang in de cinema te gaan zitten, maar we waren jong, dus waarom niet? Nu heb ik die op dvd en moet ik er om die reden misschien voor blijven zorgen dat ik een dvd-speler heb. Ik heb mijn favoriete stukken en soms bekijk ik enkel die of ga ik die op youtube gaan opzoeken. 

Mijn ideale vrije dag is er eentje waar ik kan doen wat ik wil. Soms vind ik het leuk om die op voorhand in te plannen en dingen vast te leggen. Soms vind ik het ook gewoon leuk om niks te plannen en te zien waar de dag me brengt. Ergens begin maart had ik gezegd dat ik de gedachte aan een lockdown ondraaglijk vond, ik was zelfs eens gaan werken in Brussel terwijl ik kon thuiswerken omdat ik mensen rond me wou hebben. Ik volgde de situatie in Vietnam via El en Co. Het was dus slikken, maar het was ook druk op het werk waardoor ik afgeleid was. En toen besefte ik hoe hard ik had uitgekeken naar een dag niks doen, een dag in pyjama rondhangen en ongestoord netflix kijken. Ik was dus ook de eerste om verlof te nemen, mijn collega’s verklaarden me zot, ik kon toch niks doen, zou ik die dag dan niet beter bewaren? 

Ik mocht de vragen over celebrities skippen en dat ga ik ook doen. De kans is groot dat ik ze niet herken. Ik heb geen tv en als ik al eens op instagram naar de ontdekkingen kijk ofzo de filmpjes op facebook dan weet ik soms niet wie die mensen zijn. Ik ben ook niet zo onder de indruk van mensen, gewoon omdat ze bekend zijn. 

Mijn lievelingsquote is c’est mieux de vivre avec le regret qu’avec le remords, liever spijt van iets te doen dan van iets niet te doen. Niet dat ik zo’n durver ben, maar meestal is het ergste wat kan gebeuren eigenlijk wel dat je het niet doet. 

Verwante Berichten:

• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Pharaildes vriendenboekje
• Gastblog: Le petit requins vriendenboekje
• Gastblog: Lentebloems vriendenboekje