Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. Soms eens een foto met de Nikon of Canon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
53 weken in een jaar. Raar hè. Of niet? Soit, week 53 en ik dacht week 1, maar blijkbaar niet. Volgende week is week 1. Ingewikkeld.
Het was de finale van #degrotelockdownfotochallenge van Mevrouw de Fotoschuur. Dus ik ging mij nog nekeer smijten, niewaar. Ooit maakte Janna een intrigerend zelfportret voor de fotoles, iets wat ze nu nog eens overdeed. Ze gaf de gebruikte instellingen voor de camera mee, dus het was “gemakkelijk te reproduceren”. Ik maakt een eerste testreeks foto’s. De foto’s waren technisch goed gelukt, maar ik moest mijn interieur nog wat verbouwen. Ik maakte deze foto’s in de kamer waar mijn verzameling stofjes ligt, met een zwart doek over een kastje gedrapeerd, zodat ik dat als achtergrond kon gebruiken. Op het doek legde ik een siliconenspuit die op de schouw lag (don’t ask, don’t ask), die woog wel wat. Hield het doek op z’n plaats. Ik zorgde door een tweede constructie dat het doek wat breder hing, zodat het de hele achtergrond van mijn foto besloeg. So far, so good. Tweede serie was ging in de goede richting. Tot het gedochterte vraagt: “mama, wat is die witte vlek op de foto’s?”
Zie je ze? Witte vlek, in het midden. Ik check, dat ding staat op alle foto’s. Aaargh. Wat volgt, is een klein paniekske. Ik was de week ervoor gevallen in de modder, met fototoestel in mijn handen. Shit jong, er gaat toch niks aan dat fototoestel zijn? Aan die lens? Ik heb die lens net! Paniek. Foto’s maken. Andere lens terugsteken. Meer foto’s maken. Geen vlek. Eerste lens terugsteken. Foto’s maken. Vlek. Foto’s gaan maken, met andere belichting (shutter niet op 2s). Foto’s uit het raam. Geen vlek. Mmmh. Foto’s met shutter speed 2s, vlek. Shit jong wasdanu, is dat alleen als die lens wijd openstaat of wat?
Zie je ze, die vlek? Tot mijn frank – eurocentje – begint te vallen: dat is mijn oorbel. Dat is miljaar mijn oorbel, een zilveren klavertjevier. Oh man, opluchting! Daarna zegt het gedochterte: “Ja, eigenlijk dacht ik dat al.” Hrmph! Maar de opluchting is aloverheersend, ik ben zo blij dat er niks aan het fototoestel of de lens scheelt. Goed. Ik probeer nog wat foto’s, al doende dondert die siliconenspuit nog op mijn hoofd ook, amai dat ding is hard en zwaar! Ik leg dan maar wat boeken op mijn constructie in plaats van die siliconenspuit, lijkt me veiliger. Eén bloedend wondje op mijn hoofd is genoeg.
Goed, na deze toestanden heb ik gelukkig wel aanvaardbare foto’s!
Er is ook deze:
die me doet denken aan deze foto die gemaakt door mijn zus Christine toen ik een jaar of 12 was. Later meer daarover.
Nog een laatste: drie op een rij. Schoondochter, moeder, dochter.
Dinsdag liep ik na mijn boodschappen eens tot aan het water, en maakte foto’s waar ik echt tevreden van ben. Ik begin het te leren, met die Nikon! (de kerk van Gentbrugge, vroeger had je “ongestoord” zicht op deze kerk, nu wordt alles volgebouwd).
Weinig foto’s alhier van het “feestgedruis”. We hadden fijne feestdagen met ons tweetjes, maar er was weinig dat het fotograferen waard was. En nodig was dat ook niet.
Alleen hiervan: genoten van nog een rondje e-party, met een drankje en een hapje erbij is dat best gezellig. Al onze kinderen present! Lili leest haar nieuwjaarsbrief voor.
Pipa showt haar prinsessenkleed. (daarover later meer)
Haken en afleveringen van The Great British Sewing Bee bekijken. Zo hou ik me graag bezig.
Eindelijk, eindelijk gingen we vrijdag nog eens wandelen. We stapten het nieuwe jaar in! We vertrokken vroeg naar Michelbeke (Brakel), en zagen de zon opkomen.
We genoten van de zon en de nevel, hier en daar lagen de velden een klein beetje aangevroren.
Ik had twee weken geleden gezworen niet meer in de modder te wandelen maar kijk, toch doen we het weer, kiekens. Gelukkig nu wat minder dan de vorige keer, maar toch. Er was een stukje vlonderpad dat behoorlijk glad was.
Hier kwamen we dan uitgekropen. (ja, hier viel het alweer mee, waar het erg is maak ik geen foto’s, te gevaarlijk)
We passeerden weer wat bekende straatnamen uit de koers, waaronder het Vossenhol, waar dit zielige pony’tje stond te kleumen.
Makes it all worthwile.
Volgende statie, de Berendries. Eerst: de Sint-Antoniuskapel. Zeer fotogeniek.
‘t Is dat ik hier geen honderdduust foto’s kan zetten, dus gaan we meteen naar een detailfoto:
De Berendries mochten we gelukkig afdalen. Wat een steil kreng ook.
Aan de voet van de Berendries ligt het pittoreske dorp Michelbeke en zo was onze bestemming bereikt.
Geweldig mooie foto’s. Ook het zelfportret!
Wat een prachtige wandeling. Ik trek straks ook de wandelschoenen aan. Wandel wel alleen in de buurt want manlief zijn rug zit nog maar eens vast.
Zonde dat volbouwen. Ik haat het. Straks komt zelfs de natuur hier vol te staan. Bah.
Dankjewel! 🙂
Hopelijk kon/kan je een fijne wandeling maken zonder manlief. Maar dat zit wel goed, het is mooi bij jullie. Ik hoop dat ze het daar nooit zo vol bouwen. Vreselijk is dat.
Dat gaan ze dus helaas wel doen. Dat is een van de redenen waarom we verhuizen. We worden gesandwicht tussen een groot vakantiepark, een camping en een hotel. Dat zagen we absoluut niet zitten. We vertrekken hier met mooie herinneringen maar hebben ook veel stress gehad door de veranderende omgeving. Een lang verhaal…
Erg hè. Ik word er hier ook zo triest van als ik zie hoe alle lege ruimte volgebouwd wordt. Ook in Brakel zagen we gisteren zo’n mooie plek met allemaal bordjes “bouwgrond”… hier is het al lang erg en met die betonstop gaan we nog wat meemaken, maar ik heb de indruk dat het in Nederland toch ook niet altijd even goed gaat.
Zeker niet. Zoals het hier gegaan is en nog gaat, dat is allesbehalve democratisch.
Erg eigenlijk!
In 2005 gingen we ‘mogelijks’ onteigend worden omdat de dijk moest verzwaard worden met robuuste duinen. We zaten in volle verbouwing. Twee jaar later mochten we wel blijven. Wij blij. Vervolgens veel overlast gehad van de gigantische werken, maar soit. Daarna kregen we de plannen van het vakantiedorp onder de neus. Een plan dat ze lang geheim wisten te houden… Alles verborgen onder het mom van nieuwe natuur en dijkverzwaring. De natuur en de dijkverzwaring zijn gerealiseerd, nu gaat men het volbouwen en daar staat ons huis straks middenin. Gelukkig zijn we dan al weg. Ondertussen verheugen we ons op onze nieuwe stek.
Ben benieuwd wat het allemaal gaat worden 🙂
De foto met de veel nevel en de drie op een rij zijn mijn favorieten. Mooi gedaan weer.
Dankjewel Myriam 🙂
Een mens zou zich beginnen settelen in die winterbeelden. Wat een verrassing zal het zijn als straks de lente weer de kop opsteekt. Langere dagen, de natuur die tot leven komt. Ik kijk er al naar uit!
De winter heeft zeker zijn charmes, op foto’s. Ik denk dat ik gisteren op een bepaald moment (in de modder) toch gemompeld heb dat ik de winter háát. Laat die lente inderdaad maar komen. Misschien moet ik eens gaan kijken in ons tuintje of ik al krokussen zie 😀
Ik lig hier ook met een degelijk fototoestel dat zelden gebruikt worden. Zelfs een kleine fotocursus heeft me niet overtuigd. Bewondering dat jij het wel doet en het resultaat is ook de moeite.
Dankjewel 🙂 Het heeft lang geduurd voor ik eens koppig genoeg was om me er écht in te verdiepen. Eigenlijk is het kwestie van een maand héél regelmatig foto’s te maken (liefst elke dag, of zoveel mogelijk), en de basis erin te drillen.
Mooie foto’s, vooral die van de nieuwjaarswandeling mogen er zijn.
Vanuit het vlakke Fryslân geniet ik altijd van jullie glooiende landschappen. De nevel is daarbij het toefje slagroom op het toetje.
Dankjewel!
Ik moet zeggen, ook voor ons zijn die glooiende landschappen ook niet zo gewoon, en ook wij genieten er heel hard van. Ook al is het soms lastig. Die hellingen zijn écht steil! We wonen maar een 30 à 40-tal kilometer verder, maar bij ons is het alweer zo goed als plat.
Gisteren ook flinke wandeling gemaakt. Modder zit nog onder de wandelschoenen.
😀
Onze schoenen zijn afgespoeld omdat we morgenochtend nog een wandeling willen maken… 😀 Na de vorige modderwandeling duurde het ietsje langer.
Hahaaa…, die oorbel…!
Lie(f)s.
Stress! Stress! Gelukkig liep het goed af 😀
Haha die oorbel! Lekker creatief was je.
En wat woon je mooi!
Dankjewel! Ja, die oorbel… ik ga dat niet snel vergeten, denk ik 🙂
Hoe je die aparte foto’s tot stand brengt, is me een raadsel. Maar het effect is erg speciaal. Tof dat je je er zo enthousiast in verdiept.
Knuppelpaden in onze regio mogen niet worden betreden wegens besmettingsgevaar als wandelaars elkaar daarop dienen te kruisen.
Eindelijk hou ik het eens vol, en daar ben ik blij mee. Want ik denk dat ik de basis nu goed onder de knie heb, en dat ik me kan wijden aan zottigheden zoals dat portret 🙂
De vlonderpaden waar we gewandeld hebben, waren nog allemaal open, maar ik had er zelf toch ook wel vragen bij. We gaan vroeg wandelen, en zijn de enige zotten die dat doen, dus gelukkig hebben we niemand gekruist. Maar het lijkt me inderdaad toch niet helemaal risicovrij. Hoewel op het knuppelpad in Idegem een soort “haventjes” ingericht waren, zoals op smalle wegen, om elkaar te kruisen. Want die dingen zijn toch wel écht smal.
Jouw specialiteit is wat mij betreft toch wel “luchtenfoto’s”, die zijn altijd zonder uitzondering prachtig. De foto van dat ene plantje ( die tussen 2 totaal natuur plaatjes” vind ik ook erg geslaagd. Geweldig het verslag over het experimenteren voor het portret, zó herkenbaar dat er van alles mis gaat wanneer je iets wilt uitproberen. Een artistiek resultaat dus je hebt niet voor niets geleden;-)
Dankjewel, zo’n fijne reactie! 🙂 Ik hou ongelooflijk van die luchten, en ik vind het zalig als ik ze mooi in beeld kan brengen.
Dat plantje vind ik ook zo’n leuke 🙂
Een mens moet lijden voor zijn kunst, is dat niet zo’n motto? 😀 (maar die siliconenspuit die op mijn hoofd donderde, dat hoefde écht niet!)
Ja wie vertel je het. Ik herinner me de kerstkaarsfilmpje uit het nieuwjaarslogje , in 2008 . mijn hoofd ingepakt in karton met een gat boven in waar een dikke stompkaar is paste die Henk er voorzichtig in zou zetten. Alleen glipte de dikke kaars op heg laatste moment uit zijn hand en kletterde met een klap op mijn hoofd… best wel au momentje.
Oh haha zalig verhaal! 😀
Nou zalig… ik zei echt geen Halleluja hoor;-)
Hahaha! Het zal eerder iets godslasterend geweest zijn 😀
Nou z;o er ben ik nou ook weer niet. 😉
Oei, ik wel 😂
Schaam je!;-)
Soms. Niet altijd 😉 😀
Moooi, dat vlonderpad!
Die portretfoto’s zijn superleuk! Maar oh, ik snap je stress over die eventuele vlek zo goed! Mijn camera heeft het ooit echt zitten gehad, al onze foto’s van in Canada hebben een vlek erop. Gelukkig niet zo groot dat je ze niet kan wegfilteren, dus het is gelukkig geen drama, maar was wel zwaaar vloeken. Begin maar eens 4000 foto’s te bewerken… (doen we natuurlijk niet, want er mogen er van weg, maar het is wel mee reden ervoor dat ze 7 jaar later nog steeds half onbewerkt op mijn harde schijf staan, wat ik heel jammer vind).
Soit, genoeg gezaag over mijn vlek. Blij dat het bij jou maar een oorbel was, daar komt het dus op neer 😉
Ik snap jouw “gezaag” helemaal, en ik snap ook dat het de goesting om de foto’s te bewerken helemaal wegneemt. Ik voel de opluchting nog steeds terug toen ik erachter kwam wat het eigenlijk was, man, ik was echt benauwd!