Elke vrijdag 10 vraagjes beantwoorden. Vast rubriekje. Ik vond het bij Nerdy Geeky Fanboy, Lieke startte het, vele bloggers begonnen ermee, ook Sara doet het ondertussen, MimaMaakt sprong ook al op de trein en houdt koppig vol. Later volgden nog Lentebloem, en nu doet ook Pharailde van Casa Murphy tot mijn groot jolijt mee. Nog wat later haakte ook Melodyk haar wagonnetje aan, en nu doet Myriam ook mee. Hoe meer, hoe beter!
Dit is de honderdste keer dat ik 10 vragen beantwoord. Niet honderd weken na elkaar, er zat hier en daar een pauze tussen. Maar wel: 1000 vragen. Allemaal beantwoord. Vaak serieus, soms met een (ontwijkende) kwinkslag, soms zette ik mijn joker in. Soms vond ik het plezant, soms had ik geen goesting, soms vond ik de vragen kak, soms pasten de vragen niet bij mijn leeftijd, soms waren het toffe vragen, soms waren het uitdagende vragen. Maar vandaag bereik ik de eindmeet, en daar ben ik trots op. Volgende week volgt nog een bloemlezing, maar eerst hier en nu: de laatste 10 vragen!
991. Hoe laat je mensen weten dat ze bijzonder voor je zijn?
Door nabij te zijn, denk ik. Dat hoeft niet altijd met veel woorden te zijn, of fysiek nabij. Maar de mensen die voor mij bijzonder zijn, weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen.
992. Waar ben je het meest tevreden over?
Van hoe onze kinderen geworden zijn als volwassenen. Dat is deels gewoon hoe ze geboren zijn, welk karakter erin zat. Deels hun eigen verdienste (en dat vind ik het belangrijkste deel). Deels de verdienste van hun opvoeding. Deels ook geluk: door goede vrienden en vriendinnen te ontmoeten bijvoorbeeld. Op het geheel van al die factoren ben ik trots, en ik ben er ook tevreden mee.
993. Wat is het mooiste cadeau wat je ooit kreeg?
Het mooiste cadeau dat ik kreeg, ik vind dat een moeilijke. Er zijn zoveel mooie cadeaus geweest. Dat laat zich niet rangschikken. Het recentste mooiste cadeau dat ik kreeg, was mijn kleinste kleindochter in mijn armen mogen nemen, op mijn 50ste verjaardag, toen ze pas thuis was na 6 weken ziekenhuis.
994. In wie heb je blind vertrouwen?
Ik denk niet dat ik in iemand blind vertrouwen heb. Ik heb heel, héél veel vertrouwen in Meneertje Mertens. Een grote basis van vertrouwen die heel goed voelt. Maar blind vertrouwen, dat ken ik niet meer.
995. Wat voelde aan als een warm bad?
Mijn gezin en familie en vrienden, toen ik ziek was. Ik wist mezelf zo goed omringd, dat was als een warm bad.
996. Wat is het spannendste wat je ooit hebt meegemaakt?
Een cowboyverhaal uit de jaren stillekes. Mijn ex werkte bij zijn broer, in diens bedrijf, waar lasersnijmachines gemaakt werden. Broer stond op een beurs bij Parijs, maar was een stuk vergeten. Of ex wilde nakomen met dat stuk. Ik kon gerust meekomen, er stond een caddy op de parking. Stuk in de laadruimte geladen, en wij op weg naar Parijs. De grens over, geen probleem. Tuf tuf tuf. Tot aan de payage in Arras. Waar we vreemde dingen zagen, en we uiteindelijk staande gehouden werden door de douane. Laadruimte open, wat is dat? Euh, een stuk voor die machine. Papieren? Euh, hemme we niet joh. Oeps. Shit. Volgt u ons maar, naar het douanekantoor een beetje verder. Waar we in een kantoortje belandden, waar de deur achter ons op slot gedaan werd. Hunk? Serieus? Uiteindelijk moesten we een bedrag aan invoerrechten en boete betalen van 30.000BEF. Wat toen ongeveer een maand loon was voor een simpele arbeider. Zoiets. Nu 750 euro. Cash te betalen. Natuurlijk hadden wij geen 30.000BEF cash bij! Mijn ex dacht toen maar naar zijn vader te bellen om ons te komen uitkopen. Mogen we bellen? Tja, hier in het kantoor kan het niet, de telefoons konden enkel bellen binnen het eigen departement. Op naar het restaurant naast het douanekantoor. Ik moest in het kantoor blijven, mijn ex onder begeleiding naar het restaurant om daar te bellen. Belt hij naar zijn moeder: “Ma, ik zit in het gevang”. Subtiel ja, zijn moeder kreeg ver een rolberoerte. Vader is toen geld gaan opnemen bij de bank, naar het douanekantoor van Arras gereden en heeft ons naar “vrijgekocht”. Wij verder naar Parijs… waar broer zich zat af te vragen waar we in godsnaam bleven. Want ja, je hebt het wel door, dit was in het pre-GSM-tijdperk.
997. Wat is een enorme troost?
Muziek. Muziek is een troost, de juiste muziek op het juiste moment. Ik kan daar niet echt een liedje op plakken. Bij elk nieuw verdriet past een ander liedje. De juiste muziek kan mij uit het moeras trekken. De foute muziek kan mij nog een stuk dieper duwen, dat ook ja.
998. Wat had je nooit van jezelf gedacht dat je het zou kunnen?
Naaien. Haken en breien, dat kan ik al van toen ik kind was. In 2012 startte ik opnieuw met haken, maar een tijdje later vroeg ik me af of ik dat zou kunnen en durven, naaien. Na wat twijfelen kochten we een eenvoudige Singer, en ik was vertrokken. Vooral zelfstudie, geduld en een groeiende passie. Zo groeide ik van 0 uit tot een niveau dat ik zelf zeer passabel vind.
999. Wat kun je vandaag nog veranderen?
Ik kan nog zoveel veranderen. Ik ga nog zoveel veranderen. Er moet nog zoveel veranderen. Een ander huis, belissingen over werk, een huisje op wielen… dat kan en moet nog allemaal veranderen.
1000. Hoe ziet je leven er over tien jaar uit?
Over 10 jaar ben ik 62 jaar. Auwtsch. Meneertje Mertens ook. Zijn mijn kinderen 37, 35, 32 en 31. Jeetje. Kleinkinderen 14 (oh my god, Lili!) en 12. Zijn er misschien nog kleinkinderen bijgekomen. Voor de rest ben ik niet goed in voorspellen, en ook niet in bedenken wat dan allemaal zou kunnen zijn. Misschien ben ik wel dood. Misschien is mijn kanker wel teruggekomen en ben ik dood. Kan. Misschien wil die pandemie nooit meer weg en is ons leven nooit meer hetzelfde als het was. Maar, genoeg negativiteit. Negativiteit die ik overal lees en hoor en zie, en die me zwaar tegensteekt. Dus, wat positiviteit ook. Ik hoop dat ik een eigen zaak heb die goed draait. En waarin ik kan doen wat ik graag doe. Ik hoop dat we een mobilhome hebben en dat we er zo goed als elk weekend op uit kunnen trekken, en in de warmere maanden wat langer. Dat de koers weer is wat ie nu is, en dat we vaak met die mobilhome ergens aan de rand van het parcours kunnen gaan staan. Dat ons pensioen dichtbij is. Dat we een leuk huis hebben met een aangename tuin en ruimte om buiten te zitten, met zicht op mooie zonsopgangen en mooie zonsondergangen. Dat het stil en rustig is. Dat ik gelukkig ben. Dat we gelukkig zijn.
Ik wens jou enkel en alleen al het mooie toe uit het diepste van mijn
Dankjewel lieve schat <3
992 kunnen zeggen en hier schrijven is het meest geweldige dat je als moeder mag ervaren, en waar je ook fier op kan zijn.
996 is een avontuur dat toch wel heel speciaal was. Achteraf bekeken dan toch.
En dikke pluim, 1000!, ik doe het je niet na.
Ik ben inderdaad een fiere moeder
996 werd zo één van die verhalen die leuk zijn om te vertellen, achteraf. Ter plekke waren we er toch niet echt gerust in
Merci!!
Een mooi slot in ieder geval! En wat een verhaal over de roadtrip naar Parijs, amai! Hopelijk hebben jullie toch een nachtje kunnen genieten van de liefdesstad
Eigenlijk niet nee, de beurs was buiten het centrum van Parijs, en we zijn vrij snel weer naar huis teruggekeerd.
1000 x Anne, waarvoor 1000 x dank. Ik vind de vragen van jouw gastblog al keimoeilijk
.
Oh dankjewel zo lief!
Wat een prachtig slotcouplet aan deze reeks. Mooi, ontroerend, warm en spannend.
Dankjewel Dorothé, zo lief
Ja! Dat vind ik ook ! Bedankt voor deze 1000 antwoorden!
Dankjewel! Met veel plezier gedaan
Je hebt het gehaald. Proficiat!
Mijn wens voor jou is dat, als je dit logje over tien jaar terugleest, je dromen en verlangens zijn uitgekomen.
Dankjewel Myriam! <3
In je antwoord op 992 kan ik me wel vinden, dat is een heel mooi antwoord.
Het leukste antwoord vind ik 996. Ik heb een dergelijke penibele situatie meegemaakt tijdens een liftvakantie in het RAF-tijdperk.
Dankjewel
Het RAF-tijdperk. Lijkt me spannend! Op sommige plekken moest je toen al niet teveel misstappen zetten denk ik
Ik was onervaren tijdens mijn eerste liftvakantie. Daardoor
Daardoor was ik zo onhandig om bij de grensovergang in Enschedé in de auto – een Duits VW-busje – te blijven zitten, die me een tiental kilometers eerder had opgepikt. Anders niet zo’n punt, maar de anderen in de auto waren drie gasten met lang haar + baard en een jonge vrouw waren. Bij de grens werd het busje door de Duitse douane uit de rij gehaald. De auto werd aan de kant gezet, en we moesten allemaal onze paspoorten inleveren. De paspoorten gingen mee het kantoor in en de auto werd doorzocht. Ik zat met het zweet in mijn handen te wachten, en de anderen niet veel minder, geloof ik. Pas een klein halfuurtje later kregen we onze papier terug en mochten we vertrekken.
Bij de volgende grensovergangen ben ik steeds voor de grens uitgestapt. Met mijn bagage stak ik dan de grens over om weer in te stappen als ook de betreffende auto was doorgelaten. Met stip de spannendste vakantie die ik heb gehad.
Zalig verhaal ook. De grenzen vroeger, dat was toch wel vaak bezweet handjes knijpen tot het voorbij was hè.
Zeker weten.
994 is een heel lastige. Hoe lastig kan het zijn dat je niemand meer helemaal kunt vertrouwen.
Mooi afgewerkte reeks, je mag nu een nieuwe reeks van 1000 vragen starten!
Och, daar valt best mee te leven hoor. Veel vertrouwen, geen blind vertrouwen.
)
Haha, ik zou niet weten waar ik 1000 nieuwe vragen zou moeten halen! (moest ik ze vinden, ik zou misschien nog wel zo gek zijn om het te doen ook
Wat een heerlijk verhaal daar aan de grens… nu hilarisch, maar ik kan me voorstellen dat het op dat moment zweten was.
Dat al jouw verlangens mogen uitkomen! Of toch zoveel mogelijk.
Erbij genomen dat we toen nog behoorlijk jong en groen achter de oren waren… we hebben peentjes gezweet ja
Maar achteraf is het inderdaad een leuk verhaal.
Dankjewel!
“dat ik gelukkige ben” dat was het antwoord dat ik gaf op het jobinterview van de eerste serieuze job die ik kreeg op de vraag waar ik mezelf zou willen zien binnen vijf jaar. Stiekem denk ik dat ik de job heb gekregen omwille van dat antwoord.
Het is dan ook een schitterend en verrassend antwoord. Heerlijk
Dat Parijse avontuur was best wel kielekiele. Met veel plezier gelezen.
En yep, ook hier biedt muziek troost waar nodig. Muziek deelt trouwens die functie met de natuur en het tuingebeuren.
.
Het tuingebeuren biedt bij mij teveel mogelijkheid om te gaan zitten piekeren. Daar moet ik nog iets op vinden.
En nu p naar de volgende 1000
?
Moest ik ergens 1000 vragen vinden, ik zou het misschien nog wel doen ook, want ik ga het toch wel een beetje missen
Ik hoop dat de toekomst heel mooi voor je mag zijn, met vooral veel liefde en vriendschap om je heen. Die negatieve dingen, laten we daar maar niet aan denken.
Dankjewel
Dat negatieve, dat proberen we inderdaad te negeren. Het allerlaatste zinnetje is het allerbelangrijkste.
Het groootste deel van de 1000 vragen heb ik gemist, zó lang lees ik nog niet hier.
Vraag 1000 is dan wel een mooie uitsmijter, voor een 78 jarige zal das waarschijnlijk alleen het antwoord; Minder leuk dan nu bij passen. Niet dat ik nú in de leukste periode van m’n leven verkeer maar er is nog veel om dankbaar voor te zijn en veel dat ik allemaal zelf kan.! 88 hoef ik eigenlijk niet zo nodig te worden.
Ik lees jou nog niet lang genoeg om al je antwoorden te hebben gevolgd, maar wat ik weet, is dat jij de beste vriendin of de gedroomde buurvrouw zou kunnen zijn voor iedereen hier.
Oh wat zijn dat lieve woorden! Dankjewel <3
dat we gelukkig zijn…wat een mooi einde van een speciale reeks
<3
Mooie einde inderdaad van deze reeks! Straf wel dat je die hebt volgehouden. Soms heb ik er ook wel zin in, maar als ik zie hoe ik nu die muziek 30 days al maar half regelmatig kan doen, wat gaat dat geven als het een veelvoud aan berichten is.
Miljaar, 30000 Frank, dat is zelfs nu nog veel geld. Wel een grappig verhaal, nu toch
Veel herkenbaarheid ook. Dat blind vertrouwen niet meer kan. Dat muziek kan troosten en dieper duwen.
Het is inderdaad wel een stevig engagement. Blij dat ik het volbracht heb.
Het is waar, 30.000 frank was én is een hoop geld. Wie heeft dat nu op zak! Het is nu inderdaad een leuk verhaal om te vertellen, toen zaten we toch wel met een ei in ons broek
“What came first – the music or the misery? Did I listen to the music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to the music? Do all those records turn you into a melancholy person?”