Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
Vorige week had ik Seven Seas van Echo & the Bunnymen, waarop Goofball vervolgde met Le plat pays van Jacques Brel. Alweer een klassieker. En alweer had ik heel veel plezier aan haar hele redenering om tot Le plat pays te komen.
Ik had zelf ook wat moeite om tot een beslissing te komen.
Van Le plat pays ging ik automatisch naar Ne me quitte pas, waardoor ik meteen dacht aan Don’t Leave Me This Way (urgh, hate it) en If You Leave Me Now (mjah, beetje platjes, sorry, ik heb soms een probleempje met klassiekers).
Go Your Own Way dan, een klassieker waar ik geen probleem mee heb? Heerlijk, die van Fleetwood Mac lijken zo van die brave seutjes maar man wat was het daar een bende achter de schermen. Die docu ooit gezien? Zalig! Maar ook, toch niet echt zin in.
50 Ways to Leave Your Lover? Mmmh. Good Riddance? Mwaf.
Keerde ik toch maar terug naar Ne me quite pas, ik zocht een lijst van coverende artiesten en tussen de honderden vond ik Glenn Campbell, verdorie. Glenn Campbell. Met een redelijke maar nogal stroperige versie. Maar Glenn Campbell. By the Time I Get to Phoenix. Ook zo’n klassieke break-up song. Die ik dan vooral ken in een versie van Nick Cave & the Bad Seeds. (en ik weet het, Campbell is niet de auteur van het nummer, dat is Jimmy Webb)
Nick Cave, die kende ik al vroeger van The Birthday Party. Ik had daar zelfs een elpee van. Toegegeven, behoorlijk veel lawaai voor mijn goesting. Beetje té, voor dit tere hartje.
Maar dan was daar, na From Her to Eternity en The Firstborn is Dead, ineens Kicking Against the Pricks van Nick Cave & the Bad Seeds. Een album vol covers. Covers van nummers en artiesten die hem beïnvloed hadden. En dit was een album dat mij compleet vloerde. Fantastisch vond ik het. Nick Cave soms zeer op zijn Nick Caves, maar soms ook helemaal anders. Nick Cave die écht moest zingen, bijvoorbeeld, en die het er nog behoorlijk van af bracht ook. Niet perfect, maar wel goed.
Ik heb twee favoriete nummers op dit album. Nummers waar ik nog regelmatig naar luister. Het ene is Something’s Gotten Hold of My Heart, dat ik nog altijd in zijn versie prefereer, ook al is het hoge register soms te hoog voor hem.
Het andere is By the Time I Get to Phoenix, ook zo’n typische break-up song. Waarvan ik vind dat hij past als vervolg op Le plat pays.
Luister en geniet. Gewoon de muziek, geen filmpje.
Goofball, ’t is weer aan u!
Heeft een beetje het uiterlijk van John Travolta in zijn jonge jaren.
Niet echt mijn smaak, dat nummer, maar over kleur en geur valt moeilijk te discussiëren.
Inderdaad, les goûts, les couleurs et la musique ne se discutent pas
Et aussi le choco !
Très juste, très juste!
De beste en meest aandoenlijke cover vind ik die van Nina Simone:
https://www.youtube.com/watch?v=0Q7w7gk1JhQ
Trouwens, van het door jouw voorgestelde Nick Cave-nummer lust ik ook wel pap!
Die had ik nog nooit gehoord. Is mooi! en inderdaad en aandoenlijk. Ze eigent zich het nummer volledig toe. Knap.
Blij dat je het Cave-nummer ook fijn vindt
Goeie keuze hoor! Ik kende het nummer niet, maar ik ga het zeker nog eens beluisteren, dan wat later op de avond.
Dankjewel! Veel plezier ermee, later!
(terwijl je dan bezig bent, luister ook eens naar zijn versie van Something’s Gotten Hold of My Heart)
En je noemde zóveel heerlijke nummer , niet dat dit slecht is, maar een aantal anderen had ik liever gehoord, maar ja, ik ben hier niet de baas. heb lekker wél stiekem van Nina Simone genoten
Haha, in het vervolg zal ik er wat meer links bij zetten
Maar ik vind zelf de Nick Cave versie prachtig, vond ik toen en vind ik nu… zo gaat dat met muziek hè. Verschillende smaken, en dat is goed zo!
Precies, en hier hoor ik wat ik tegenkom, echt muziek luisteren doe ik nooit op de laptop, dan is het geluid nooit optimaal. ik draai dan zelf een LP of CD .