Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
Vorige week had ik Don’t Dream It’s Over van Crowded House door Ariana Grande en Miley Cirus, waarop Goofball riposteerde met Sweet Dreams van Eurythmics. Een klassieker, niewaar.
Waarop ik dacht haar nog eens op de kast en buiten haar comfortzone te jagen met Sweet Dreams van Split Enz. Maar ik twijfelde. Deze zottigheid kwam nogal kort na de zottigheid van Frank Zappa. Zou ik wel? Ik vind het zelf schitterend, maar ja. De link met de dreams, maar ook weer gerelateerd aan Neil Finn (hoewel hij op dit moment nog niet ingelijfd is bij Split Enz). Ik raad u ten stelligste aan het filmpje van deze prettig gestoorde bende eens te bekijken.
Maar goed. Ik was niet helemaal tevreden. Ik ging wat rond Sweet Dreams en Eurythmics surfen. Ik vind Dave Stewart een grandioze kerel, maar vond niet echt iets naar mijn goesting. Ik ging de tekst eens lezen, en struikelde toen over het zinnetje I travel the world and the seven seas…
Aha. Erlebnis en al. Seven Seas! Echo and the Bunnymen! Van het album Ocean Rain, dat ik in 1984 kocht, en dat hier ten huize regelmatig eens beluisterd wordt, want nog altijd: schitterend album. Van begin tot eind.
Seven Seas dus. En weer had ik het filmpje nog nooit gezien. We zijn mid jaren 80, maar ik vind er niks cheesy aan, integendeel. Vol Britse humor, zoals ik later in de clips van Elbow ook wel terugvond. Genieten!
Goofball, ’t is weer aan u!
Smakelijk nummer, dit!
Al helemaal als je graag vis eet 🙂
Het is eens iets anders dan ‘Bring on the dancing horses’, en tevens ook weer niet. Veel van hun nummers zijn doorspekt van de typische sound die je alleen Echo & The Bunnymen kunt toedichten.
Ach, destijds was dit eten en drinken voor me. (En nu nog steeds een beetje!)
Ik had bij “Bring on the Dancing Horses” al een beetje afgehaakt, ik vond en vind dit veel mooier. De hele Ocean Rain, maar ook Porcupine. Ze heben inderdaad een heel herkenbaar geluid, waarin elke muzikant een prominente rol toebedeeld krijgt. Ik vind het prachtig. Ik luister er ook nog steeds heel graag naar.
Ja ja ja! Waar is de tijd… die moet ik nog toevoegen aan mijn verzameling op Spotify… en uiteraard the dancing horses!
De dansende paarden ben ik een beetje beu gehoord. Maar dit, en het hele Ocean Rain album, nooit word ik het moe.
Mooi 🙂 en leuk om mee kennis te maken, ik kende ze enkel nog maar van The Killing Moon.
Ben nu de plaat aan het beluisteren, die is ouder dan mij zeg, ik ben van ’86 🙈
Hahaha, schitterend! Ik hoop dat je het een aangename luisterbeurt vond 🙂
Dat toch wel een opvallende plaats kreeg in Thirteen Reasons Why, wat ik heel mooi vond 🙂
Ja klopt! Was ik al vergeten maar was inderdaad mooi verwerkt daarin. Het is een interessante plaat 🙂 zin om nog meer van hen te beluisteren.
Is me bijgebleven omdat mijn plusdochter ook weg was van het nummer 🙂 Er is zeker nog meer moois van hen te beluisteren!