Satur9Hoera! Na lang wachten is de Tour de France er eindelijk! Maar de eerste rit werd meteen ontsierd door ontelbare valpartijen door de regen en de wegen die daardoor omgevormd werden tot ijspiste. Het inspireerde me tot een lijstje valpartijen met de fiets van mezelf, die in mijn geheugen gegrift staan.
1.
De eerste memorabele keer was ik nog erg klein. Moet in deze periode geweest zijn, wellicht wat ouder eigenlijk.
Ik moet als kind vanaf mijn geboorte slecht gezien hebben, wat pas officieel opgemerkt werd tijdens het medisch onderzoek in het eerste leerjaar, dus toen ik een jaar of 6 was. Ervoor had ik wel de neiging om over vanalles te struikelen. In de straat waar ik als kind woonde, had je een voetpad met tegels, ernaast een strook aarde waarin boompjes stonden, de riool en dan de straat. Ik had de gewoonte om aan het begin van de straat het voetpad op te fietsen. Nu verzakte die aarde in die strook vaak, en was er hier en daar een serieus niveauverschil tussen dat strookje en het voetpad. Wat ik door mijn gebrek aan dieptezicht niet zag, en op een goeie keer ben ik daar dus keihard over gevallen. Tand door mijn lip, al wenend naar huis. Staat behoorlijk in mijn geheugen gegrift.
2.
Ik herinner het me als een verhaal van die hete zomer van 1976. Ik had toen al een bril, maar mijn zicht was nog goed genoeg om die niet altijd hoeven te dragen.
Het was dus heel warm, mijn bril bedampte van het zweet, dus ik droeg die niet tijdens het fietsen. Ik reed na school met de fiets naar huis, en ben gewoon aan volle snelheid recht tegen een stilstaande auto gereden. Achteraf vertelde ik het aan mijn ma als “het was een witte straat, en een witte auto, en ik had die niet gezien”, en zij lag in een deuk. Gemeen! Zo’n typisch Vlaamsche betonbaan, weetjewel, witte baan? Witte auto? Pataat! De eigenaar van de auto had lawaai gehoord, liep naar buiten, keek of zijn auto beschadigd was en negeerde mij compleet. Ik fietste verder naar huis, sukkelend om vooruit te geraken met een scheef stuur. Ook gemeen!
3.
De val met de meest verregaande gevolgen.
Milan zat in de kleuterschool, en ze belden dat hij zijn zwemzak niet mee had, en of ik die nog effe wilde komen brengen. Zucht, geen probleem. Het was putje winter, en wat ik niet doorhad, was dat het tijdens mijn ritje (school was niet ver, 1km) was beginnen ijzelen. Aan school moet ik een borduur op om op het fietspad te komen, en daar ben ik dus op de beijzelde oneffen ondergrond keihard onderuit gegaan. Knal op mijn zij, ik voelde mijn hoofd lichtjes tegen de grond tikken maar niet erg (gelukkig, want een fietshelm had ik niet op). Verder gestapt, en ook naar huis gestapt, want het lag enorm glad. Onderweg heb ik nog mensen tegen de grond zien gaan. Verregaande gevolgen, omdat die val ervoor gezorgd heeft dat ik daarna nooit meer zo vlot en zelfzeker gefietst heb als voor de val. Veel onzekerder, al helemaal op plaatsen waar de fietsomstandigheden wat moeilijker zijn. Meestal ga ik onbewust mijn stuur veel te krampachtig vasthouden.
4.
Ergens in 2016 of zo ben ik ook nog eens onderuitgegaan met mijn fiets op het Antwerpenplein. Daar waar de rode pijl staat. Op het plein achter de buskotjes wel dus.
Het plein was (half) heraangelegd, en er liggen lage stenen tussen de parkeerplaatsen en het voetpad/fietspad. De eerste keer dat ik van het plein op het fietspad rijd, tussen die stenen, denk ik dat ik er makkelijk door kan, maar niet dus, ik blijf met mijn pedaal haken achter zo’n steen. En dan ga ik zoals in een vertraagde film heel traagjes onderuit. Heel traag, maar ik kan het niet tegenhouden en ik val, en mijn fiets valt op mij. Nu is het Antwerpenplein (Dampuurte, anyone) een druk plein, dus al snel komen een paar mensen helpen om me vanonder mijn fiets te vissen, het stof van mijn kleren te kloppen en te vragen of ik OK ben. Dat ben ik, en ik schaam me dood dus ik maak me zo snel mogelijk uit de voeten. Op het werk aangekomen, stuik ik in een hoopje en zit ik van miserie een kwartierlang te bleiten.
5.
Sedert een kleine 2 jaar rij ik met een racefiets, een heerlijke Trek Domane. Het fietsen op een racefiets was een leerproces, maar ik merk dat ik me er de laatste tijd steeds beter mee uit de slag trek, en steeds vlotter fiets en bijvoorbeeld ook door de bochten ga. Klikpedalen heb ik niet, dus van de traditionele klikpedaal-valpartijen blijf ik voorlopig gespaard. Het op- en afstappen blijft een beetje van een uitdaging, daar geraak ik maar niet vanaf. Ik ken en pas de truc toe waarbij je de fiets wat schuin legt en je dus je been minder hoog de lucht in moet zwieren. Maar het is nog steeds hoog genoeg om pijn te hebben (door mijn scheve rug/scheef bekken, vermoed ik), en het blijft een beetje van een uitdaging. Nu ben ik een mens die nogal slecht presteert onder druk, en als er iemand staat toe te kijken, dan word ik daar helemaal zenuwachtig van, en loopt het op- en afstijgen al eens fout. Deze hele inleiding om te vertellen dat ik eens van plan was om te stoppen aan de Berlindekapel in Laarne, daar is een bankje en daar wilde ik wat rusten (we hebben het over de pre-corona-tijd, nu doe ik dat niet).
Nu zat daar toch wel een meneer op dat bankje zeker. Ik dus aaaargh en oei en shit, ik probeer aan de andere kant van het pleintje voor de kapel van mijn fiets te stappen, dat mislukt grandioos en ik ga voor de ogen van de meneer tegen de grond. Tof, echt waar. Overeind gekrabbeld, en gelukkig vertrok de mens kort daarna zodat ik mijn beschadigd ego wat kon likken. Want voor de rest was er weinig schade.
En nu wil ik jullie wilde valverhalen lezen!
Dat je dat nog weet!
In mijn geheugen gebrand 😀
Ik heb maar één val duidelijk in mijn geheugen en die gebeurde toen ik mijn e-bike pas had. We fietsten in de Westhoek, er waren wegenwerken aan een klein boerenstraatje en ze hadden van die ijzeren platen op de weg gelegd. Ijzer en slijk = glad. Dus op het moment dat Bruno voor mij roept “Let op wi ier”, trek ik mijn remmen toe en ga onderuit op mijn zij. Mijn knie voelt alsof ik niet meer ga kunnen rechtstaan. Ik zat te lachen en te huilen op mijn gat op de baan. Bruno heeft me rechtgetrokken en ik moet ietwat raar staan dansen hebben in zijn armen om te voelen of die knie me zou recht houden. Dat lukte gelukkig, en we fietsten verder en dat heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de knie niet stijf werd. Ik ga wel nooit vergeten wat Bruno zei toen ik viel. Dit namelijk: “ister verve af” (verf van de nieuwe fiets dus). Zoveel medelijden, die van mij 🙁
O ja, en ze komen terug, de valpartijen. In Ierland tweemaal. Met een zwaar bepakte fiets in een te grote versnelling willen aanzetten, geen snelheid kunnen maken en vallen. De tweede keer met een veel te volle blaas en prompt in mijn broek doen ook. Ge moogt mij uitlachen 🙂
Ik zit hier op mijn eentje luidop te lachen met Bruno, foei zeg!! 🙂
Ja, hij ziet mij graag…
😀
Ik heb gelachen, ja 😀 (ik hoop dat je ook met mijn verhalen gelachen hebt, dat was alvast de bedoeling).
Bruno toch! Tsssss!
Haha, dat doet mij denken aan mijn ouders jaren geleden op vakantie in de Pyreneeën. Voor mijn moeder was dat, na een jaar sportief fietsen, de eerste keer dat ze op vakantie ook een toer met de koersfiets ging doen. Toen ze vertrok voor haar eerste rit, sprak mijn vader de gevleugelde woorden “’t amusement en zijt er voorzichtig mee”. Ha, dat krijg hij nu, 20 jaar later, soms nog te horen, dat ze voorzichtig moest zijn met zijn fiets i.p.v. gewoon voor haarzelf 🙂
Het is blijkbaar toch wel een klassiekertje, man die meer inzit met materiaal dan met vrouw 😀
Gelukkig zonder veel erg allemaal. Mooie verhalen😊
Dankjewel 🙂
Na het oudercontact van zoon 1, reed ik, het was donker en het miezerde, tegen een onverlichte stelling die half op het fietspad stond. De pijnlijke enkel heb ik nog lang daarna gevoeld. De reactie van de politie toen ik die belde: ‘madame, ge moet klacht komen indienen.’ Ik wilde helemaal geen klacht indienen (ik kon niet zo maar vrijaf nemen om naar het politiekantoor te gaan). Ik wilde dat de stelling werd verlicht opdat anderen niet hetzelfde zouden meemaken. Tegen een compleet onverwacht obstakel rijden is gewoon heel onwezenlijk én pijnlijk.
Och mens dat is echt vréselijk! Zo uit het niets knal ergens tegen. Hopelijk is de stelling daarna toch veiliger verlicht, anders zal je zeker niet de enige geweest zijn.
Het stelt me eigenlijk gerust dat iemand die vaak fietst ook geregeld onderuit gaat. Zelf ben ik een ramp op de fiets. Ik heb het lastig met niveauverschillen en het feit dat ik zo krampachtig mijn stuur vastklem, helpt natuurlijk niet. Ik fiets dan ook niet vaak. Het zwaarst ben ik gevallen op de rolschaatspiste in de Blaarmeersen als kind, waar ik met de fiets van mijn nonkel eens topsnelheden ging halen. Ik ging grandioos tegen de vlakte, er was een serieuze wonde op mijn knie, lichte hersenschudding en een tand kwijt…
Jeetje mina, dat was inderdaad wel een serieuze val.
Ik ben inderdaad geen held op de fiets, ook al fiets ik heel regelmatig. Ik verkramp ook snel, en dat is echt niet goed, dat lokt alleen maar miserie uit. Maar ja, wat doe je eraan?
Geen idee, anders zat ik wel vaker op de fiets…
Als ik op een kassei rijd, merk ik na een tijdje ook altijd dat ik mijn stuur krampachtig vasthoud, terwijl dat eigenlijk niet goed is. En dan laat ik wat losser, maar voor ik het weet, ben ik weer vertrokken.
En zo smalle paadjes. Pfffff… loopt altijd mis.
Oh ja, die kasseien. Ik ben ooit eens door het Prinsenhof gereden met de fiets. Nooit meer!
Ik heb ook zo van die plekken die ik mijd als de pest. Zo is er aan de Blaarmeersen Aan den bocht, waar zo van die grote tegels liggen met brede kieren tussen. Altijd benauwd dat ik daartussen ga sukkelen en in het water ga vallen 🙂
Ja, 29 juli nog, vast wel op mijn blog gelezen 🙂
Een keer samen met Hans gevallen toen we tussen twee paaltjes door moesten, we fietsen hand in hand .
Pijnlijk.
Mijn moeder heeft mij toen ik klein was, 7, 8 jaar denk ik, een keer van mijn fiets geduwd, ik was stuurloos.
Alles beter dan haar onder een auto laten komen dacht ze.
Ja, maar dat is echt wel zo hè. Wel een move waar je lef voor moet hebben!
Van je recente valpartij had ik inderdaad op je blog gelezen 🙂
Ik kan eens reageren, hie zot is dat?
Onvoorstelbaar 😉
Oeiai, dat zijn wel veel valpartijen. Wees toch maar voorzichtig. Maar ja, van te voorzichtig te zijn, word je houterig en ga je ook snel vallen. Altijd wat.
Wat was jij een mooi klein meisje! Leuk dat je die foto’s hebt en dat je nog zoveel weet.
Ik ben één keer erg gevallen als kind op mijn mond. Letterlijk dus. Mijn onderlip lag in drie delen in flarden. Gelukkig is er al lang niets meer van te zien, maar ik voel de naden nog wel aan de binnenkant van mijn mond.
Yep, daar zeg je het, te voorzichtig is ook niet goed.
Dankjewel voor het compliment! Ik heb redelijk wat foto’s van toen ik klein was, af en toe scan ik er eens eentje in.
Dat moet wel een ferme valpartij geweest zijn!
Ondanks alles ben je er altijd vrij goed vanaf gekomen. Het kan anders….
Ik overweeg steeds meer met een helm te rijden sinds vriend van mij gehandicapt is na een val met de fiets tegen een dom paaltje. Hij viel op zijn hoofd, en had nochtans een helm aan.
Maar de haren in de wind vind ik zo’n zalig gevoel.
Ik weet het, voorlopig ben ik echt wel gespaard gebleven.
Op een gewone fiets draag ik ook geen helm, maar op mijn koersfiets wel. Daarop wil ik echt niet rijden zonder helm. En eigenlijk zou ik altijd een helm moeten dragen als ik fiets, op gelijk welke fiets. En jij ook, op je elektrische fiets 🙂
Ik vermeldde het al eerder en ik zal dus wel de vreemde eend in de bijt zijn, maar de fiets + ik hebben nooit oog voor elkaar gehad. In mijn tienerjaren had elke rechtgeaarde familie met (te) veel kinderen een afgelegen fermette “op den buiten”, waar zij de zomers doorbrachten, in dit geval in Hansbeke. Rebel als ik was, sprong ik dus al eens op de herenfiets van een van mijn broers om een toerke te maken, want er viel anders niet veel te beleven. Tijdens een van mijn tochtjes in het dorp, viel ik met mijn fiets en op mijn bakkes, vlak naast een lange muur. Toen ik rechtkrabbelde en beduusd rondkeek of niemand mijn salto had gezien, viel mijn oog op een handgeschilderd plakkaat op de muur, recht boven mijn hoofd. “Hier Geen Afval Storten”. De volgende keer nam ik wijselijk een andere route.
Wat heb jij toch altijd heerlijk hilarische verhalen! 😀
Ik heb geen rijbewijs, dus een fiets is hier toch wel vrij handig voor mij 🙂
Hahaha, heerlijk verhaal 🙂
Hier ook zo’n onhandige mens! De eerste keer was toen ik naar school fietste (12 jaar) en dat was met een maatje. Onze sturen waren op een gegeven moment te dicht bij elkaar en toen viel ik met fiets enal op mijn maatje. Sorry, maatje!
Ik viel ook eens recht voor het Kruidvat in de winkelstraat omdat ik die borduur niet zo hoog vond. Maar raakte er dus niet op met m’n fiets, haha. Echt zo in slowmotion gevallen toen, ik ben niet meer binnen geweest in’t Kruidvat toen, dat is zeker. Ik was toen ook maar 14 jaar ofzo.
Toen ik op kot zat in Gent (de volle drie maanden) viel ik met mijn fiets tussen zo’n tramspoor. Zucht :p dat was echt mijn onhandigste keer eigenlijk.
En de laatste keer was in december op die dag dat het ook zo ijzelde. Toen heb ik wel erg geschrokken, had toch ook wel wat pijn (maar niets ergs ofzo). Toen ben ik ook een stuk voorzichtiger geworden.
De tramsporen in Gent zijn dan ook berucht daarvoor 🙂
Dat is wel zeker! We kennen allemaal wel iemand die al eens gevallen is door die tramsporen!
Hmmmm jij hebt ook al de nodige valverhalen achter de rug. Maar kijk, je bent niet alleen 😉 En die tramsporen in Gent zijn berucht.
Succes, ging ooit over kop was een jaar of 5. Gebroken knie maar pas later vastgesteld als ik 13 was. Nog altijd last 😀
Da’s echt wel een ongelukkige val geweest met zeer langdurige gevolgen!
Ja pijn maar dat was toen van het zal wel overgaan…
En da’s jammer hè. Er werd toen anders mee omgegaan, maar als je er de rest van je leven blijft mee sukkelen, is dat echt wel erg.
Ja als ik nu een foto van de knie laat maken denken ze: hij is gebroken en willen ze me direct in een rolstoel zetten 😀
Inderdaad 😀 Ben al blij dat ik een huisarts heb die me niet meteen voor het minste naar een specialist stuurt. Maar een gebroken knie, dat was natuurlijk niet “het minste”.
Ik heb nog altijd iets van een littekentje op mijn linkerknie ter herinnering van een valpartij met de fiets, maar hoe wat of waar weet ik niet meer
Ik herinner me de meeste valpartijen, en wat nevenstommiteiten ook 😀 (eens mijn vinger tussen een draaiend tandwiel gestoken bijvoorbeeld, dat zie ik ook nog altijd)
Ik lees dit niet op het goede moment, niet zo lang geleden ook een koersfiets gekocht en dat is toch heel anders rijden. In de bochten ben ik ronduit bang soms, het is echt wennen.
Goh, niet mee inzitten, en gewoon rustig rijden en je niet laten opjagen. Ik heb mijn koersfiets nu bijna 2 jaar, en ik begin eindelijk het gevoel te krijgen dat ik er zelfzekerder mee rijd, en durf wat sneller de bochten door. Die eerste tijd vertraagde ik altijd heel veel om door een bocht te rijden, al helemaal als ik steenslag vermoedde. Ben echt een broekschijter. Komt wel goed, met tijd en boterhammen. (of gellekes)
Van de enige keer dat ik gevallen ben met een fiets herinner ik me niéts van de val.Ik werd ik even wakker in de ambulance waarvan ik me nog herinner dat ik zo lekker warm lag. Ik was rond de 6 jaar en had een fietsje mogen huren waarmee ik dus gevallen ben en bewusteloos op de weg bleef liggen.Met een lichte hersenschudding en flink wat schaaf-en blauwe plekken . Na onderzoek ben ik gewoon naar huis gebracht waar ik nog enige tijd in een verduisterde kamer in bed moest blijven. Jij had dus meer geluk bij al je valpartijen..
Ja, dat mag je wel zeggen! Dat was meteen al een flinke ervaring op jonge leeftijd bij jou!
Ik denk dat ik een jaar of 4 was. Ik fiets samen met mijn zus een straat af, die straat ging nogal redelijk ‘bergaf’. Ik reed op een fietsje met dikke banden en had geen remmen. En wat doe ik, ik laat de pedalen los en ga dan met een behoorlijke snelheid naar beneden. Mijn zus (7 jaar ouder) is voor mij beneden, smijt haar fiets tegen de kant en kan mij stoppen door mijn stuur met beide handen vast te pakken. Zij heeft nadien nooit meer met de fiets gereden, ik gelukkig wel, al moet ik zeggen dat ik geen held ben op de fiets en fietsen met één van de kleinkindjes achterop, doe ik liever niet.
Wat een verhaal, en wat een moedige zus! Kan geloven dat ze een schrik opgedaan heeft!
Ik vind het heerlijk, fietsen met kinderen achterop. Zo’n zingend kindje achter je, fantastisch 🙂 Maar echt vaak doe ik het niet, is met Lili nu toch ook alweer 2 jaar geleden.
Sorry, maar die witte auto in die witte straat, daar heb ik toch ook serieus mee moeten lachen 🙂 Maar inderdaad gemeen van die eigenaar van die auto; ’t is niet omdat jij in fout was op dat moment, dat hij niet even kon checken of je ok was, uiteindelijk blijf jij de zwakkere partij van de twee he.
Jammer dat die ene val zo’n invloed gehad heeft op hoe je rijdt! Zo stom he, hoe je jaren probleemloos kan rijden en dus tig voorbeelden hebt dat je het wel kan, maar dan één val heel dat zelftrouwen teniet kan doen. Heb ik nu ook in het dalen door een klapband in de afdaling van de Gotthard vorig jaar. Het begint terug te gaan, maar ik het is nog verre van wat het was. Wel goed dat je merkt dat het beter en beter begint te gaan!
Misschien moet ik ook maar eens zo’n berichtje schrijven, want ik heb ook wel al een paar vallen op mijn konto (en leuke / spectaculaire verhalen uit mijn omgeving, al moet ik daar misshcien eerst toestemming voor vragen of ik die mag publiceren 😉 ).
Het wás uiteindelijk ook een grappig verhaal, de witte auto en de witte baan 🙂
Zo’n val kan een enorme invloed hebben hè, jammer genoeg. Ik denk dat ik altijd zal blijven zwalpen op smalle paadjes, dat gaat er niet meer uitgaan. Maar ik bouw op mijn koersfiets toch stilaan vertrouwen op.
Ik ben benieuwd naar je verhalen, zeker doen!
awel eh, toen ik pas 1 uur zonder steunwieltjes kon rijden, daagden de buurtkindjes me uit tot een raceke waar ik vrolijk aan meedeed in onze autoluwe straat. en ik ben een braaf kind dat altijd flink de afspraken volgt, dus toen het mis ging en ik voor de een of andere reden over mijn stuur vloog, bleef ik braaf zoals afgesproken altijd mijn stuur vast houden.
enfin soit, ‘k herinner me opeens dat er boven mij een cirkel van volwassen buren zich vormde terwijl ik lag te brullen en dat ik wat later op spoed zat om mijn vingers te naaien die verdraaid in mijn fietsbel vastzaten of zo.
Wat een schitterend verhaal, zalig! Alhoewel jij het wellicht minder zalig vond.
Niks overgehouden aan je vingers die in de fietsbel vastzaten? Brrrrr!
(ik heb ooit eens mijn vingers tussen het tandwiel van een fiets gestoken. Ook brrrrr)