Satur9Bijna 27 jaar geleden werd ik voor het eerst mama, van Janna. Er kwam nog een broer Milan bij, er ging een papa weg, er kwam een Meneertje Mertens met zijn twee koters Jens en Lies bij. Vanaf 2007 woonden we hier met 6 mensen. Beetje krap, maar het lukte.
En toegegeven: het was bij momenten toch wel een behoorlijke opgave. Twee gezinnen “blenden” is niet simpel, en een gezin van 6 mensen managen is dat ook niet. Boodschappen doen en koken voor 6 mensen, waaronder na verloop van tijd wat eeuwig hongerige tieners, de was en de plas, gaan werken, noem maar op. De handen vol dus.
Vanaf 2011 of 2012 (ik weet het niet meer precies) begon het bewonersaantal van het huis hier weer te zakken. Jens besloot bij zijn mama te gaan wonen, dat was er eentje minder. Eind 2013 gingen Janna en Florian samenwonen. Janna moest nog een half jaar studeren, maar dat is allemaal vlot gegaan. Milan trok een jaar of 3 later ook het huis uit en ging in Schellebellywood samenwonen met Sara. Dus was er alleen Lies nog. Luxepositie, vonden wij, want gigantische duplex kamer voor zichzelf. Zielige positie, vond zij, want ineens moest ze helemaal alleen afruimen na het eten. Tsssss.
Het kerngezin werd kleiner, “mijnen hoop” zoals ik ze wel eens noem, werd groter. De hierbovenvermelde Florian en Sara kwamen erbij (zeer fijne schoonkinderen hebben wij), en er was natuurlijk de uitbreiding met die twee kleine, lieve dametjes Lili en Pipa.
Maar kijk. Aan alles komt een eind, Lies is afgestudeerd, en afgelopen zaterdag hebben we Lies helpen verhuizen naar Aalst, waar ze een appartementje kan overnemen van een vriendin.
Leeg nest.
Leeg nest!
Lege nest syndroom?
OK, toch niet helemaal. Ik heb hier toch wel hard naar uitgekeken, na bijna 27 jaar kinderen in huis, was ik toe aan dat lege nest. Ik geef toe: het voelt wat raar. Het voelt gewoon leeg, letterlijk leeg. Er is ergens een gat. Een gat dat tot voor een paar dagen gevuld was. En ja, je vraagt je af of alles goed gaat hè. Zekere bij dit jongste kuiken, omdat ze helemaal alleen gaat wonen in een vreemde stad, waar ze toch wel erg weinig mensen kent. De andere twee gingen samenwonen, dat is toch nog iets anders. Ze zijn met twee. Janna en Florian woonden sowieso ook kortbij, en zijn na dat eerste jaar ook niet echt ver gaan wonen, een heel bewuste keuze. Milan en Sara belandden in Schellebelle en later Wetteren, een beetje tussen beide ouders in. Jens is ondertussen, na het overlijden van zijn mama (en die van Lies, uiteraard), bij zijn grootouders ingetrokken, omdat hij zo dicht bij zijn werk en zijn vriendenkring kon blijven. Maar goed, volgens mij is ze verstandig genoeg om het goed te doen, Lies, het is een wijze meid. En ze weet dat ze bij elk van ons terecht kan als er iets is, dat hebben we duidelijk gemaakt, uitentreuren!
Maar, eigenlijk, naast dat lege gevoel en de bezorgdheid, kan hier niet echt gesproken worden van het lege nest syndroom. We keken er wel naar uit om met zo’n tweetjes te zijn!
Ik ben blij dat:
- er niet meer gerookt wordt op het terras
- ik geen potten choco/speculoospasta meer vind waar nog 1 portie in zit (en ik dus mijn boterham mag smeren en dan de pot uitkuisen)
- idem voor zakjes snoep en nog veel andere soorten eten waar het laatste beetje niet meer van opgegeten wordt, hoewel Meneertje Mertens op dat vlak ook wel enig aanporren nodig heeft
- er geen dingen meer spoorloos verdwijnen (hoop ik) zoals bestek, een schort, eten, zakdoeken, …
- we met onze slaapkamerdeur open kunnen slapen als het loeiwarm is
- we in bad kunnen met de badkamerdeur open
- ik mijn handdoeken naast het bad kan hangen en niet 2 meter verder waar ik ze dan vergeet als ik in bad ga
- ik minder was heb
- mijn deodorant weer exclusief van mij is
- we weer veel champignons en witloof kunnen eten
- we geen rekening moeten houden met wanneer er iemand weggaat of thuiskomt, lessenroosters, werkschema’s…
- ik niet meer wakker word van rondspokende kinders
enzovoort enzovoort.
(klink ik nu als Linde Merckpoel? Misschien. Maar ik vind dan ook niks mis met wat zij te vertellen had)
Wat ik trouwens zalig vind, is dat Janna nu sommige dingen van mij begrijpt die ze als thuiswonend jongmens raar vond, nu ze zelf kinderen heeft. En dat ze me dat vertelt ook. Zo begreep ze vroeger niet waarom ik altijd voor hen opstond. Ze doet nu hetzelfde. Rustig wakker worden, koffietje drinken, moed verzamelen. Nog zo eentje: ik had er een probleem mee dat “mijn eigen gerief” niet meer van mij was. Kinderen zitten overal aan en neuzen overal in. Alles moet je delen. Nu Lili niet liever doet dan aan Janna haar make-up zitten, begrijpt ze ook wat ik daarmee bedoelde.
En zo beginnen wij dus aan een nieuwe fase in ons leven. We willen nog een paar grote veranderingen. Zo zijn we op zoek naar een ander huis. Voor 6 mensen was het een beetje krap, maar voor 2 mensen is dit huis veel te groot. Ook al omdat het toch vooral in de hoogte gaat. Zo gaan de 2 bovenste verdiepingen nauwelijks nog gebruikt worden, en dat vinden we niet te verantwoorden. Er zijn wat dingen waar we vanaf willen, zoals met alles door je huis moeten (afval, fietsen, tuingerief…), we willen een iets grotere tuin die makkelijker bereikbaar is. En we willen de stad uit. Vroeger dacht ik dat ik hier nooit weg zou willen, maar de liefde voor het stadsleven blijkt op te zijn. We willen rust en stilte. Hopelijk vinden we dat ergens. Dus verkopen en kopen, en hopelijk ook een mobilhome aanschaffen, die we hopen te kunnen stallen ergens bij ons toekomstige huis.
Dus, vanaf nu: opruimen. Veel dingen weggooien. Ik die niets had met minimaliseren, moet er nu toch aan beginnen. En zoeken naar een huis dat ons aanstaat. Spannend!
En kijk zie, dat kind is toch levende reclame voor verhuizen en alleen gaan wonen?
Je hebt het zo mooi beschreven. Het lege nest. In een gezin waar zoveel liefde is gaat het nest nooit leeg zijn. Ze wonen niet meer in je huis, maar voor altijd in je hart.
Ik wens je nogmaals een droomhuis met een mobilhome op de oprit. 🍀
Dankjewel voor je warme reactie Myriam 🙂
Heel mooi 🙂 succes met het opruimen en de zoektocht!
Dankjewel! en welkom hier 🙂
Dankje! Jij ook welkom bij mij 🙂
Dankjewel 🙂
Mooi logje. Het leven zoals het gaat en voelt.
Uitkijken en zoeken naar een nieuwe plek om te wonen is ook zo leuk. Ik hoop dat jullie een nieuw nest vinden op een mooie plek op den buiten!
Dat zoeken is inderdaad leuk. En doet je nadenken over wat je wil en niet wil.
Hier in de straat staat sedert vrijdag een optrekje te koop met stalling voor mobielhome. Prachtige ligging, maar wel prijzig.
https://www.zwinregio.com/nl/pand/13750/wonen-achter-de-vuurtoren
Oh ja, wie wil er nu niet aan de zee wonen! Dachten we gisteren ook toen we in Zeeland waren (met de auto). Maar het is ietske te hoog gegrepen voor ons, ons budget reikt zo ver niet 😀
Voor mij blijft het moeilijk dat leeg nest… het went wel maar toch. Lies gaat dat goed doen. En jullie beleven jullie second honeymoon. Bijna lege chocopotten zullen nu halflege zijn. En zet die slaapkamer- en badkamerdeur maar volledig open. Hou er wel rekening mee dat wanneer ze een sleutel hebben jullie nog steeds betrapt kunnen worden 😂😂😂😂😂
{knuffel}
Hihi voor de chocopotten!
Ze hebben een sleutel, maar ze worden enkel verondersteld die te gebruiken als we niet thuis zijn 😀 Voorlopig loopt dat goed 😉
Een ferme verandering! Kleiner wonen lukt jullie wel, op reis valt dat toch echt mee?!
Consuminderen, minimaliseren…, toevoegen aan jullie woordenschat. Deed ik enkele jaren gelden ook, 3/4 van ‘alles’ verdween… (uitdelen, kringlopen…).
Alle succes gewenst!
Lie(f)s.
Ik denk dat het inderdaad wel zal meevallen, leven met minder. Het is in ieder geval wat we willen.
Dankjewel! 🙂
Ik hou van mijn lege nest, al hebben mijn kinderen allebei nog een slaapkamer in mijn nieuw huis en wordt er hier nog vaak gelogeerd.
Die van mij zijn immers alleen gaan wonen, want die partner gaan ze moeten breien denk ik 😀
Ik denk dat jouw nest een warme plek was en dat ze ook nog allemaal graag terug keren.
Geniet met jullie tweetjes en succes met de huizenjacht.
Hahaha, een partner breien 🙂
Het is inderdaad wel een verschil, kinderen die het huis uittrekken en gaan samenwonen, of alleen wonen.
Dankjewel! 🙂
oh spannend!
Dat is het zeker 🙂
Amai, ik zit precies mijn eigen verhaal te lezen, beklijvend mooi en herkenbaar…
Jongste (van de 3) verlaat binnen 2 maanden het nest en dan is het aan ons tweetjes, ik schreef er ook al eens over.
Het enige verschil is dat de badkamer bij ons nooit dicht hoefde, nu komen de kids nog op de rand babbelen als we in de douche staan 😂😂.
Oh ja, en ons huis wil ik pas uit als ik 99 ben 😝.
Liefs.
Dankjewel!
Dat van die badkamer, ik denk dat dat het verschil is tussen een “gewoon” gezin en een nieuw samengesteld gezin. Sommige dingen zijn toch echt anders.
Ik heb lang gedacht dat ik de rest van mijn leven in dit huis ging doorbrengen. Heb hier echt enorm graag gewoond. Maar het is gewoon op, vreemd genoeg. Ik had dat zelf echt nooit gedacht vroeger, dat het zou kunnen. Maar blijkbaar wel.
Oh ja natuurlijk, dat begrijp ik helemaal… 🙂
Een eerlijk logje dat voor velen herkenbaar is, denk ik. Ik had er heel veel moeite mee toen de oudste ging samenwonen. Bij zoon 2 en 3 ging het vlotter omdat je dan ook de voordelen kent. 😉 Zoon 4 zal altijd een (halve) nestklever zijn want door zijn handicap is hij volledig afhankelijk en de jongste … die spreekt voorlopig niet over vertrekken.
Ik denk dat je als gescheiden ouder al veel vroeger leert loslaten, want je kinderen gaan naar de ex-partner. Hoewel dat een veralgemening is die wellicht niet voor iedereen opgaat.
Jens verliet ons huis op een andere manier dan een kind dat gaat alleen wonen. En bij de oudste ging het allemaal zo onverwacht snel, dat we geen tijd hadden om erbij stil te staan 😀 Op zich niet echt een nadeel, denk ik.
Ja, dat snap ik wel.
Eigenlijk is het hele ouderschap een oefening in loslaten hè. Het begint al bij de bevalling, vond ik.
Toch wel spannend, deze nieuwe fase. Succes alvast met de zoektocht naar de nieuwe woonst!
Het is inderdaad best wel spannend. Dankjewel 🙂
Leuk stuk zeg!
Herken me in veel dingen.
Hier ook samengesteld gezin, maar dat wist je ws al.
Het huis voor onszelf.
Zouden ook wel willen verhuizen, soms.
Niet om het huis, maar om de buurt.
Hier in Den Haag is dat niet te doen, huurhuis!
Hoop dat het jullie wel lukt.
Het zal ons wel lukken, met een beetje geduld en gezond verstand. Ik heb het ook gehad met de stad. We wonen wel in een fijne straat met fijne mensen. Grotendeels toch 🙂
Een samengesteld gezin, het heeft z’n uitdagingen maar geeft ook veel voldoening.
Dankjewel!
Het is onwijs knap om een samengesteld gezin tot een goed eind te brengen, vooral met pubers kan dat heel lastig zijn. Je hebt gewoon téveel gemist van de kinderjaren van de “bonuskinderen”. Bonuskinderen had ik niet , wel veel ruimte waardoor er bij feestje ook veel en vaak vrienden en vriendinnen bleven slapen, ook de eerste echte vriendin van zoonlief woonde een paar jaar bij ons voor ze samen niet zochten.
Ik begrijp je dus hélemaal, had in die tijd ook vaak het gevoel dat Henk en ik eigenlijk de enige waren die géén privacy in huis hadden en altijd paraat stonden met het voeden van monden die op de meest onmogelijke tijden thuis kwamen door de baantjes naast de studie.
Het gaat jullie zeker geruisloos lukken zonder in een leeg nest syndroom weg te zakken, ik heb er ook nooit last van gehad.
Wat die sleutel betreft hebben wij de afspraak die nóóit te gebruiken zonder een flinke ram op de bel te geven;-)
Dankjewel Riet!
Het is inderdaad geen gemakkelijke opgave, twee gezinnen doen samensmelten. Wij hebben wel de kinderen van vrij jongsaf aan meegemaakt, maar dan nog liep het zeker niet van een leien dakje. Je moet opvoedingsprincipes op elkaar afstemmen, verschillende gewoontes, verschillende karakters… het is écht niet simpel geweest en we zijn soms echt wel tegen onze grenzen aan gebotst. Maar we hebben het overleefd, en we vormen nu wel een hechte eenheid. Wij staan er voor onze kinderen, onze kinderen staan er voor ons, en de kinderen staan er ook voor elkaar.
Het mooiste van al vind ik dat Meneertje Mertens “opa” is, de echte opa voor de kleinkinderen. En dat Lies nu al zegt dat ook ik later oma zal zijn. Dat is de mooiste beloning.
Ik denk inderdaad niet dat we last gaan hebben van dat lege nest syndroom. Beetje wennen aan de stilte en de nieuwe gewoonten, maar dat komt goed.
Inderdaad, die sleutel, goede afspraken maken is wat het leefbaar maakt. We kennen elkaar hier wel wat, en tot nog toe hebben we er nog geen problemen mee gehad.
Bedankt voor je warme woorden!
Graag gedaan hoor , het is terecht. Maar heel erg de moeite waard als het allemaal uiteindelijk lukt. Zie bij mijn dochter ook dar haar huidige man écht opa is voor Levi en Amber. Haar én zijn kinderen waren waren toen al te oud om er nog één gezin van te kunnen maken ( tussen de 16 en 22) maar iedereen gaat wél leuk met elkaar om wanneer ze elkaar ontmoeten. Daar hebben ze hard aan gewerkt en dat is ook gelukt.
Het is inderdaad hard werken, maar het geeft voldoening als het lukt. Want het gebeurt nu eenmaal ook vaak dat het niet lukt. En het is bij ons zeker niet allemaal koek en ei geweest. Maar het is fijn als je gezin goed aan elkaar hangt.
Is logischer, het kan ook gewoon niet klikken en daar doe je niets tegen.
Heel juist.
Degene die geen champignons en warm witloof lust, krijgt erwtjes uit blik. En hij krijgt ook prei in hesperolletjes.
Het is natuurlijk wel zo dat je dat dan sowieso niet zo vaak maakt als je zou willen.
Ter info: Lies mag vanaf maandag fietsen in Aalst zonder mondmasker. Ze moet er wel 1 bij hebben (maar wie heeft dat niet, dezer dagen).
Ik ben zelf geen fan van hesperolletjes (ik heb een hekel aan witte saus, of witte saus maken, kies maar). Witloof vond ik moeilijk en aten we zelden nog, champignons voegde ik vaak nog toe, maar in hele grote stukken dat ze ze eruit kon vissen (ze was de enige niet, ook mijn dochter at – eet – geen champignons).
Ik zal het haar laten weten! Is goed om weten.
Ik ben met knetterende ruzie het huis uit gegaan. EN het was de beste keuze ooit. Ik herken de dingen wel, ik heb een oudere broer die niet snapt dat mijn tandpasta van mij is, scheerschuim zelfde verhaal. Ik heb hem al eens ene lege pot pindakaas naar zijn hoofd gegooid, ik kon als kind al goed mikken. Ik heb eenmaal uit huis voor minstens een jaar geen buitenlands eten gegeten. Voor de rest geen rare dingen, ik kom graag thuis en ga graag weer naar huis. M’n vader gaat het lege nest niet meemaken, m’n broer woont thuis.
Ik ben echt wel blij dat alles hier vlot verlopen is en we geen ruzie hadden. Ik vind dat soort toestanden echt slopend.
Hebben we ook gehad. Geniet er gewoon van!!
Zeker weten 🙂
Ja, zo gaat dat. Onze jongste woont sinds anderhalf jaar weer thuis, per 1 oktober gaat hij op zichzelf wonen, en leeg nest? Nee hoor, dacht het niet 😀 hij is al 28 …..
Haha, zo sleept het allemaal erg lang aan 🙂
(H)Eerlijk zoals jij er hier zo open over schrijft. Je verleden heeft je mee gesleept in een mooi verhaal. Het doet deugd dit te lezen, zelf zit ik (als moeder) in een moeilijk verhaal bij de zoon, wat me soms moedeloos maakt. Dan lees ik hier hoe fijn een nieuwe leven kan worden, dat geeft steun.
Het lege-nest-syndroom mogen meemaken waarbij iedereen op zijn potjes terecht komt is een luxe op zichzelf.
Het werd een mooi verhaal, dat onderweg niet altijd even makkelijk was. Er lagen nogal wat hobbels op de weg. En over sommige dingen schrijf ik niet, omdat ik vind dat ik daarmee de privacy van de kinderen schend. Neem van me aan dat het met eentje ook niet bepaald vlot gegaan is, en dat er wonden geslagen zijn. Maar het lijkt er nu op dat alles uiteindelijk goed komt.
Het eindresultaat is wat uiteindelijk telt, inderdaad. Een nest uitgevlogen kuikens die het goed doen.
Ik wens je veel moed in het moeilijke verhaal dat je doormaakt, en ik hoop dat je ook wat zonlicht aan de einder ziet gloren.
Het probleem is uiteraard dat wij hier zelf niets in handen hebben, en enkel kunnen ondergaan en toekijken vanop de zijlijn. Ook al hebben we heel veel gepraat, het lijkt een feit, en dat feit doet pijn.
Voor ons is het wennen, we staan gelukkig ondertussen wat verder in het proces, maar het zijn onze kleinkindjes waardoor we het moeilijk hebben. Ook al doen ze het zelf best wel goed.
Een positief verhaal kan troost bieden, problemen zijn er om overwonnen te worden.
Hij, zij, de kindjes, wij doen ons best.
En soms lossen problemen op, heel traag en gestaag, terwijl je erop staat toe te kijken vanop de zijlijn. Want als je niks anders kan doen dan ondergaan en toekijken, dan moet je dat ook wat hopen hè. Jammer dat er zoveel mensen betrokken zijn, doet altijd pijn, veel pijn.
Ik heb twee mantra’s in mijn leven. Ze lijken hier ook van toepassing.
Alles komt goed.
The best you can is good enough.
Zo is het, tijd zorgt voor problemen, maar ook heel vaak voor de oplossing. Ik ben geduldig 🙂 , denk ik?
Voor dit soort dingen kan een mens, een ouder, heel geduldig zijn. Je voelt wel de tijd wegglippen, maar tegelijkertijd voel je aan dat je geduld moet hebben.
pootjes uiteraard 🙂
Haha, ik ha dat niet eens gezien!
En uiteraard wens ik je een fijne nieuwe thuis in een rustige omgeving, met een mobilhome in de buurt.
Ik ging hier duidelijk te snel over naar mijn eigen verhaal. Mea culpa. Ik weet dat je me vergeeft 🙂
Maar natuurlijk, Lieve omabaard, jouw verhaal is hier heel erg welkom, en ik vind dat absoluut niet erg. Soms triggert andermans verhaal ons in ons eigen verhaal. Ik kan daar hélemaal mee leven 🙂
En dankjewel voor je wensen. We gaan ons rustig toeleggen op deze nieuwe plannen.
Ik wil liken, maar het lukt niet, letterlijk dan. Ik volg het benieuwd op jouw blog!
De nieuwe andere, fijne toekomst.
Dankjewel omabaard. Ik zal hier zeker iets laten weten over de vorderingen van de plannen 🙂
Wat leuk omschreven, fijn dat je niet zo heel veel last hebt van het lege nest syndroom. En dat je veel positieve dingen kan opsommen. Succes met de zoektocht naar een passend huisje op een passende locatie!
Dankjewel Tamara!
Er waren ook behoorlijk wat hobbels op ons pad, maar ik bekijk de dingen graag positief. En ik hoop dat we in de toekomst niet teveel hobbels meer moeten krijgen, dat we een mooi, effen pad krijgen.
Nu eerst dat huisje! 🙂
Oh zoveel veranderingen!!! Wens Lies een dikke proficiat met dat eigen stekje van ons 🙂 De kindjes gaan haar wel missen zeg! En jullie ook de stad uit op termijn! Maar als je hart dat zegt, moet je volgen he 🙂 Mooie foto’s ook, die eerste familiefoto en Lili die aan de schmink gezeten heeft … 😀
Ja, soms komen er zo echt een hoop veranderingen tegelijk. Waarna de rust terugkeert.
Eigenlijk zouden we eens een foto moeten maken van ons allemaal samen, nu. En dan verschillen kijken 😀
Oh ja dat zou je moeten doen. En om de 10 jaar herhalen 😊
Ja, inderdaad, leuk! 🙂
Wat een prachtige Lies, tjonge toch! En wat een hele mooie gezinsfoto van toen de kinders klein waren. Zo herinner ik me hen allemaal.
Foto’s spreken bij mij doorgaans meer dan woorden, maar toch slaag je er altijd in Anne, om me geboeid mee te voeren in de sfeer van jouw overpeinzingen.
Bijzonder hoe je al je gevoelens zo fijn en invoelbaar verwoord.
Mooi ook, hoe het leven zijn wendingen neemt en er telkens iets nieuws van fase ontstaat.
Blijkbaar gaat dat altijd samen met “gemengde gevoelens”… heel herkenbaar!
Veel moois gewenst Lies, met jouw nieuwe start! Je gaat dat goed doen!
En ook voor jou en Nic veel moois gewenst bij jullie nieuwe levenswending-in-het-groen!
verwoordt * oioi… sorry voor deze dt fout.
😀
Schoon kind hè, Lies. Ja, wij kennen elkaar uit de periode van die familiefoto hè, en wat ervoor 🙂
Bedankt voor het compliment over mijn schrijven, blij dat ik je kan boeien!
Alles heeft altijd zoveel kanten en facetten hè, en er komt op zijn minst al wat weemoed kijken bij alle dingen die voorbij gaan. Gelukkig staat er altijd iets nieuws klaar.
Dankjewel voor de wensen!
Wauw, dan gaan jij en Meneertje Mertens nu voor het eerst alleen samenwonen? Spannend! 🙂
Ja, spannend inderdaad 😀 Gelukkig hebben we al behoorlijk wat relatie-tests achter de rug, deze zullen we ook wel doorstaan 😉
Natuurlijk, vanaf hier is het smooth sailing 🙂
amai wat een grote veranderingen! Ik had in feite niet door dat Lies tot nu toe nog thuis woonde.
mja downsizen klinkt wel logisch maar dat minimalizen …ugh, hatelijk vind ik dat. Alle benieuwd waar jullie gaan belanden.
ivm die rust ’s ochtends: ik doe omgekeerd. Hahaha, ik blijf koppig in bed liggen totdat Jan met de jongens op is en ze vaak zich al aangekleed hebben. (op weekdagen komt de jongste wel soms zo nog kwartiertje bij mij in bed knuffelen en dat mag, als hij maar rustig is). In weekend weten na mijn vele ochtendhumeur snakken dat ze stil moeten opstaan (vooral niet liggen draaien in bed als je wakker bent) en maar elders wat filmpjes kijken op ipad of krant lezen of zo, iets wat mijn mannen geen 2 keer moet gezegd worden. Ik word vaak wakker als ze opstaan maar daarna worden ze weer stil en draai ik me om en slaap ik vaak nog (anderhalf) uur extra. En dan snooze ik nog wat in bed, kijk ik daar wat online op mijn gsm en rol ik maar uit mijn bed als ik hoor/ruik dat de koffie klaar is :D.
Ik vind het ook vreselijk, minimalizen, maar wat moet, dat moet. En beter nu al dan als we iets gevonden hebben en verhuizen…
Hahaha moeders en ochtendhumeur… vréselijke combinatie! 😀 (ik mag dat zeggen, ik ben ook niet de vrolijkste als ik nog niet lang uit mijn bed ben). Je hebt wel een hele tactiek bedacht die nog lijkt te werken ook! 😀
jaja, de jongens in huis zijn meestal wat na 7u wakker en op en ik dan tussen 8u en 8u30 op een super weekend. Tegen dan zijn ze het filmpjes kijken beu en stijgt het geluidsniveau in huis weer en word ik soms gewekt door een melding dat de pannenkoeken wel klaar zijn en of ik nu echt wel eens wil opstaan omdat ze honger hebben :D. Maar vaak lig ik dus in de stilte van mijn eigen bed ook wat te scrollen op gsm in alle rust, terwijl in de living de anderen dat in feite ook doen.
En op weekdagen ben ik ook bewust heel traag in opstaan en in badkamer en worden met prioriteit de kleine jongens aangekleed en naar beneden gejaagd waardoor ik dan ook nog een kwartier alleen in stilte in de badkamer heb en beneden kom waar iedereen al flink zit te eten en nu Jan niet meer reist met covid, de boterhamdozen al gevuld zijn. Ha heerlijk relax begin van de dag. En zo hoef ik dus echt niet vroeger op te staan voor mijn rust :D. Nog vroeger wakker dan de jongens? argh de horror.
hahaha 🙂 Ik heb niks tegen vroeg opstaan, dus voor mij geen probleem. Maar zoals je het hier vertelt, klinkt het echt wel heerlijk relax. Toch wel een voordeel aan de covid-crisis ook.
Grote veranderingen! Succes voor Lies in Aalst, zal wel wennen zijn om alleen te gaan wonen, maar ook wel fijn om haar eigen stekje te hebben. En jullie veel succes met het vinden van een nieuw stekje! Benieuwd wat het wordt (huis of appartement) en hoe ver je Gent achter je gaat laten na al die jaren daar 🙂
Dankjewel! Je zal het hier wel lezen, als we iets gevonden hebben. Voorlopig is het maar flauwtjes. Weinig vooruitgang.