Op reis: Utah Beach – Ambrières-les-Vallées

Woensdag 8 juli

Gisteravond keerden we nog even terug naar de kust. Het waaide hard en het was frisjes. Het is ongelooflijk hoe anders die kustlijn is bij hoogwater, hoe snel dat water opkomt.

 

 

 

 

Er staan ook 2 campers die ter plaatse gaan overnachten. We zien hier aan de kust wel vaker campers wildkamperen op plekken waar we denken dat het inderdaad wel moet kunnen. Maar je moet de plekjes kennen, natuurlijk. We lopen ook eens langs de maritieme werkplaats vlakbij. Het is er een beetje sjofel en onderkomen.

 

 

 

 

En dan gaan we nog even genieten van de zonsondergang.

 

 

 

 

Terug in de camper maken we ons snel klaar om te gaan slapen, want het is al laat. Jammer genoeg is er lawaai van lokale hangjongeren met luide stemmen en brommers. Zo slapen we dus echt veel te laat, en gaat het opstaan niet echt vlot. Bij mij toch niet. Rond half zeven vertrekken we. Eerst gaat het richting Mont Saint-Michel. Onderweg stoppen we nog even voor een foto van de mooie zonsopgang en zien we een molen.

 

Mont Saint-Michel gaan we niet bezoeken, maar we rijden er wel voorbij.

We stoppen op een parking, en beslissen er te ontbijten met zicht op de mooie berg. Vinden we toch wel speciaal.

 

We rijden een lang stuk door het binnenland, het weer wordt steeds slechter.

Na de rit door het binnenland heb ik een omweg ingepland en allerlei tussenstops toegevoegd om een route via de kust te verzekeren. In Tourlalaville komen we aan de kust, waarna we even stoppen in de buurt van de Pointe du Brick. Net als gisteren staat er een meer dan stevige bries, en het water is wild.

 

We rijden verder via de Route Touristique of de Route de la Baie. Tussendoor stoppen we even aan het kerkje van Couberville.

 

Een geplande tussenstop is de Phare de Gatteville (de tweede hoogste vuurtoren van Frankrijk). De weg erheen is smalletjes en redelijk verlaten, maar als we er aankomen blijken we toch niet de enigen te zijn die op het idee kwamen deze vuurtoren te bezoeken.

 

 

 

 

 

Er is een heel oude vuurtoren (de Sémaphore de Barfleur) en ernaast staat een recentere, grotere vuurtoren.

 

Ook hier is het water ontzettend onstuimig. Ik herinner me dat ik in La Couronne in het begin van onze vakantie 50 foto’s nodig had om opspattend water te fotograferen, nu gaat het vanzelf.

 

 

 

We staan weer tussen veel andere campers.

Vandaar gaat het via de route touristique van de Val de Saire verder via mooie kleine kustgemeenten. We passeren ergens een pijltje naar een toeristische dienst, maar Meneertje Mertens zegt dat wij die niet nodig hebben, ik ben onze toeristische dienst. Deze toeristische dienst was wel vergeten dat er nog een tussenstop gepland was, en dat wordt de verrassing van de dag. Ik dacht dat we naar de camperplaats reden, maar ineens zie ik als we bijna “ter plaatse”zijn (not) pijlen naar de Hangar à Dirigeables. Meneertje Mertens mompelt “een hangar? Een hangar is een hangar” en weet niet wat te verwachten. En ik eigenlijk ook niet.

De hangar à dirigeables is een gigantische, maar echt gigantische hangar in de velden, gebouwd tussen 1917 en 1919, waar zeppelins ondergebracht waren die de kustlijn surveilleerden.

De meeuwen vinden het tof op het dak.

De hangar is nu serieus onderkomen, en een soort vzw beheert er de bezoeken om geld in te zamelen om de hangar op te knappen. Onmogelijke taak, lijkt ons.

 

 

 

Een bezoek brengen we niet, we kijken er gewoon even rond en worden toch wel redelijk weggeblazen door wat we zien. Meneertje Mertens is compleet van zijn melk door de ontmoeting met dit speciale bouwwerk. Het is ook hét moment om Meneertje Mertens te vertellen over het feit dat er ooit een zeppelin op Sint-Amandsberg neergestort is. Wist je dat? Spectaculair verhaal, best wel.

Daarna is het laatste punt op onze route écht de camperplaats. Waar we moeten bellen om binnen te geraken. Waar de Wi-Fi niet goed werkt. Waar we tussen 2 weiden met paarden (en een koetje en een ezel en lama’s) zitten en de vliegen dus talrijk zijn. Waar de wind écht, écht onze strot uithangt. Waar ons humeur dus een beetje flauwtjes is. We lopen eens naar Utah Beach, maar zijn snel terug in de camper.

 

 

 

Ik ben weer moe, mijn hart klopt weer te snel. Verdju. Ik maak eten, en tijdens het avondeten beslissen we dat we het gehad hebben met het slechte weer. Als we op de weerkaart kijken, zien we dat in Frankrijk enkel de Westkust en het noorden slecht weer hebben, in de rest van Frankrijk zomert het. Onze fietstocht gaat hier niet lukken, en uitstappen in slecht weer zeggen ons ook niks meer. Dus zoeken we een andere plaats. We beslissen een goede 100 kilometer landinwaarts te rijden, naar Ambrières-les-Vallées. Daar is een camperplaats die er goed uitziet. We ruimen onze boel op (gaat snel, als je niet veel uithaalt), en vertrekken. De 120km gaan vlot, en we zien het gewoon uitklaren.

Wat is dat zalig. Zonovergoten weidelandschappen. Rond 21u45 zijn we ter plekke. Elektriciteit aansluiten, Wi-Fi aansluiten, tanden poetsen en lenzen uit en naar bed. Morgen slapen we wat langer en wordt het een rustige dag, voor mij in ieder geval. We hebben veel gereden vandaag, en ondanks het slechte weer hebben we toch weer fantastische dingen gezien. Jammer dat de fietstocht en de bezoekjes in de buurt van Utah Beach in het water vallen, maar dat kan later altijd nog een keer.

Donderdag 9 juli

We slapen tot 7u. ’s Nachts is het hier muisstil (er staan slechts 2 andere campers), ’s ochtends is er verkeer op de weg boven ons maar het valt mee qua lawaai. De ochtendspits is drukker, daarna valt het weer wat stil. Ik beslis vandaag niks te doen, alleen eten maken en eventueel een wandeling naar het stadje. Meneertje Mertens gaat een eindje alleen fietsen. Achteraf zegt hij dat het best was dat ik niet mee was, het klimmen was behoorlijk pittig. En ik doe dat echt niet graag. Echt niet. Hij vond het eigenlijk ook maar niks. Maar in z’n geheel was het ritje leuk.

 

Ondertussen selecteer ik foto’s en schrijf verslag, op mijn bed met de laptop. Beetje niksen, het doet echt deugd. ’s Middags maak ik een heel eenvoudig middagmaal (cordon bleu, een blik erwtjes en worteltjes en couscous die we nog staan hadden). De namiddag wordt verder in ledigheid gespendeerd, we lopen eens rond over de camperplaats, en stellen de wandeling in het stadje uit naar de vooravond.

 

 

 

Ondertussen is het erg warm geworden, maar kijk, daarvoor zijn we dus echt wel 120 kilometer verkast.

Ik lees een beetje, Meneertje Mertens scharrelt als vanouds in en rond de camper, we zitten buiten in het frisse windje. Rond 17u beslissen we dan toch maar ons wandelingetje te gaan doen. Op Google Maps had ik gezien dat het kerkje dat we hier horen, eigenlijk buiten het centrum van de stad staat, dat we voor dat centrum de brug over moeten, en daar heb ik eigenlijk niet erg veel zin in met deze warmte. (ja kweet het, ik ben lastig, te koud, te warm, te veel wind…). Maar uiteindelijk valt het goed mee: Ambrières-les-Vallées is een leuk en gezellig stadje. Eerst komen we nog een kapelletje tegen.

We gaan van de kerk toch nog naar de brug en het water, maar laten het centrum voor wat het is, want te steil en te warm.

 

 

 

 

 

 

We keren terug naar de camper, eten een boterhammetje, lozen, en zorgen dat we morgenvroeg nog weinig moeten doen voor we weer verdertrekken. Het dagje nietsen heeft mij enorm veel deugd gedaan.

Verwante Berichten:

• Nagenieten van de reis: Instagram-foto’s deel 3
• Nagenieten van de reis: bloopers & co.
• Op reis 2020: eindconclusies
• Op reis: Chaulnes – Temse – naar huis
• Op reis: Crappy Cappy bij de Somme