Op reis: Riantec – Carnac – Quiberon

Zaterdag 4 juli

We staan wat later op, en vertrekken wat later dan gisteren: iets minder kilometers te doen. Boodschappen staan wel op de planning. Rond 7u30 zijn we weg. Eerst nog even naar de parking de la Plage de la Gande Côte, ik maak nog een paar afscheidsfoto’s van de oceaan hier.

Eens een selfie waarmee ik kan leven.

 

De brug én de camper.

 

Daarna doen we wat we nog nooit eerder deden: we rijden met de camper de brug over. We fietsten er al vele malen over, en ook te voet deden we ze gisteren, en vandaag dus met de wagen. We houden van bruggen, en het is toch altijd een genieten om zo’n groot exemplaar over te rijden. Aan het eerste rond punt keren we terug, en doen we de brug dus ook in de andere richting.

 

 

 

We rijden nog een eindje door de velden waar oesters en zout gekweekt worden (euhm, je kweekt geen zout, maar ik kan even niet op het goede woord komen).

Daarna zetten we koers naar Nantes en Saint-Nazaire. In Saint-Nazaire willen we nog zo’n groot exemplaar van een brug over, over de monding van de Loire. Maar: de GPS gaat dwars liggen en voor het eerst deze vakantie hebben we grote ruzie. (de GPS en wij, niet Meneertje Mertens en ik). We weten van onze vorige passage dat we moeten opletten met de bruggen over de Loire in Nantes, er zijn er 2 waar we met de camper niet over kunnen, en er is er 1 grote waar dat wel kan. Ik voel nattigheid en begin te mopperen tegen Meneertje Mertens dat “ze” ons erop aan het leggen is, en dat hij moet uitkijken voor de hoogte van de brug die eraan komt. Het kan die grote gewoonweg niet zijn. Blijkt het, moeha, een “bac”, een veer te zijn! Ik ben boos op de GPS en scheld haar welgemeend uit. Het is enorm moeilijk om de route verlegd te krijgen naar de brug bij Saint-Nazaire, waarom begrijp ik niet goed want uiteindelijk blijkt dat het zelfs geen tolbrug is! In ieder geval, na wat geploeter, bereiken we de gewenste brug, en rijden we ze zonder problemen over.

 

Het begint lichtjes te miezeren, gemiezer dat alras overgaat in welgemeende regen. En het blijft regenen. Waaien deed het al van gisteravond. Tja.

We stoppen eens voor een tas koffie, we laten de regen niet aan ons hart komen.

In Pluvigner rijden we naar een Lidl voor mondvoorraad voor de komende dagen. Ook daarna blijft het regenen.

Daarna is het nog een dertigtal kilometer naar Riantec. De namen van de gemeenten worden bij momenten zeer vreemd, de dame van de GPS slaat wartaal uit. Doet ze in het Frans altijd (en daarom zetten we die dame ook altijd op, zorgt voor wat extra entertainment en hilariteit), maar nu is het nog erger. We vinden de camperplaats probleemloos, lozen, en zoeken een plaatsje. Daar hebben we alle vrijheid voor, er staan maar 2 andere campers.

 

 

We installeren ons, eten ons middagmaal, en doen nog een korte wandeling. Ik meen dat het niet meer regent, maar meen dat verkeerd: het miezert nog steeds, en in de wind is het koud.

 

 

 

 

 

 

 

We zitten snel terug binnen. We maken de rest van de namiddag in alle rust en stilte zoek met rondlummelen, verslag schrijven, foto’s selecteren, nog een tasje koffie drinken. Een foto die ik gisteren of eergisteren maakte, maar toen vergat te delen: mijn home office. Ik zit hier heel comfortabel. En in goed gezelschap.

Jammer van het slechte weer, maar wat rust kan geen kwaad. De voorspellingen zien er niet echt schitterend uit. Als het morgen niet goed is, doen we een uitstap met de camper. Genoeg te zien hier in de omgeving. In mijn herinneringen op Facebook zie ik dat het dag op dag 2 jaar geleden is dat we in La Barre de Monts, bij de Pont de Noirmoutier, arriveerden.

Zondag 5 juli

’s Morgens horen we hier de gewone volaille (duiven, een ekster, mussen en merels), maar ’s nachts hoorden we een uil. De weersvoorspelling ziet er niet goed uit: regen, en wind. De regen zou in de namiddag ophouden. We beslissen om vandaag onze uitstap te doen met de camper (iets wat we normaal tot de laatste dag houden als we ergens wat langer verblijven, omdat we dan toch moeten opruimen). We hebben nog even wat onenigheid over het uur van vertrek, ik wil wat later vertrekken maar Meneertje Mertens wordt depri bij het vooruitzicht hier nog een paar uur op zijn gat te moeten blijven zitten. hij heeft daar namelijk een probleempje mee, op zijn gat zitten in de mobilhome. Hij moet altijd iets DOEN. Dat is handig voor mij, want hij doet veel wat ik dan niet moet doen. De dingen buiten klaarzetten. Afwassen. De mobilhome proper houden. Echt, ik ben verwend. Goed, we hebben dus een klein meningsverschil maar vertrekken als ik uit mijn nest geraakt ben. Ik ben moe, namelijk. We gaan wat menhirs en dolmens en zo bekijken, en eens naar het schiereiland Quiberon. Onze eerste stop zijn de megalieten in Carnac, les Alignements de Ménec. Hier staan staan menhirs opgesteld in rijen. Het is 9u en er is geen mens te bekennen. Het waait dan ook hard en het regent, en het is dus ook niet echt ideaal om foto’s te maken. We lopen er wat rond, en kruipen dan weer lekker warm in de mobilhome.

 

 

 

 

 

 

We rijden verder en doen nog wat bezienswaardigheden aan, maar kunnen niet altijd even makkelijk stoppen, of het is even wandelen tot aan het betreffende punt en daar hebben we bij dit weer niet veel zin in. Een volgend punt waar we stoppen is aan een Tumulus Saint Michel. De tumulus vinden we niet direct, maar wel een mooi strand (plage du Men Du) met in de verte een bult waar je bij laag water aan kan. Gelukkig is het uitgeklaard, dus gaan we daar eens heen en genieten van al het moois dat we zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We trekken verder naar het schiereiland Quiberon, waar we naar een uitzichtpunt van de Côte Sauvage willen. Al doende passeren we langs een markt (in Carnac of Trinité-sur-Mer, ik weet het niet meer zeker) waar het druk is als in pre-corona tijden. Veel volk, waarvan misschien 1 op 10 of maximum 2 op 10 een mondmasker draagt. Van social distancing is geen sprake. Tot nog toe zijn we naar nog geen enkele markt geweest, en het staat nu wel vast dat we dat ook niet gaan doen, en gaan vasthouden aan onze camper-bubbel. Op een moment waarop een regio in lockdown gaat, en berichten over uitbraken van het virus elkaar opvolgen, lijkt op zo’n markt vol onverantwoordelijke mensen gaan rondlopen, euhm, onverantwoordelijk.

Foto onderweg aan het punt waar het schiereiland aan het vasteland hangt:

Daar vinden we (zoals wel vaker) moeilijk plek voor de camper, en komen we uiteindelijk bij een camperplaats, waar we 7,5 euro betalen. Mjah. We maken het ons dan maar gemakkelijk, maken ons middageten klaar, eten, en wachten het betere weer af.

 

Af en toe is het zonnig, het waait nog altijd meer dan stevig (zeker hier) en er zijn nog steeds buien. Ik ben erg moe, en doe uiteindelijk een ferme tuk. Rond 15u30 lopen we eens naar de kustlijn, en zijn onder de indruk. De Côte Sauvage heeft haar naam niet gestolen, de golven zijn er hoog en onstuimig, daar wil je écht niet zwemmen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We keren terug naar de camperplaats, eten een boterham, kijken wat Retro Tour. Tijd om mijn verslag te maken en blogbericht op te stellen (en te selecteren uit honderdduust foto’s, het worden er precies elke dag meer), want ik ben nog altijd moe, en als we niet opletten, wordt het laat. Morgen willen we een fietsritje maken. De wind baart me toch een beetje zorgen, hopelijk luwt die nog wat.

Verwante Berichten:

• Nagenieten van de reis: bloopers & co.
• Nagenieten van de reis: Instagram-foto’s deel 3
• Op reis: Riantec – Le Vivier-sur-Mer
• Op reis: Île d’Oléron – Pont de Noirmoutier
• Nagenieten van de reis: Instagram-foto’s deel 2