Op reis: Île d’Oléron – Pont de Noirmoutier

Donderdag 2 juli

We slapen wat langer vandaag, we hoeven niet vroeg te vertrekken. Op het gemakje een kop koffie drinken, ontbijten, nog een machine was gaan draaien (dat kan hier gewoon op de camperplaats). De Engelse vertaling is schattig. Well close the door.

We houden wel van de sfeer van de camperplaats hier: het is hier groot maar heel rustig, heel gemoedelijk. Heel weinig lawaai in de omgeving, ’s nachts is het stil en donker. Tegen 21u30 wordt het hier muisstil. Hier hoor je ook geen lawaai van brommers, moto’s en auto’s met lawaaierige knalpotten. Heerlijk vinden we dat.

Rond 9u vertrekken we voor een uitstapje met de camper op het eiland. Eerste bestemming: het havenstadje La Cotinière. We vinden makkelijk een parking waar we de camper kunnen achterlaten, en kijken eens rond in de haven en aan de kustlijn.

 

 

 

 

 

 

Om een distel te herkennen, heb ik geen app nodig.

 

De wolken zien er erg dreigend uit en we durven niet al te ver te lopen.

Maar wat we zien, is mooi.

 

Ook hier een vuurtoren(tje).

Daarna rijden we verder naar Le Château d’Oléron. Daar lopen we eens rond op de vesten van de citadel (en raad eens wie hier ook de hand in had? Inderdaad, Vauban!).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We bewonderen de kustlijn, lopen eens tot aan de kerk en keren dan terug naar de camper. Echt veel zin om in het stadje rond te dwalen, hebben we niet. Maar ook hier: wat we zien, is mooi. Ook hier zien we nog een salamander wegschieten. Zie je hem op de foto?

We passeren nog bij de Super U, en rijden dan terug naar de camperplaats. We gaan nu wat dichter bij de ingang staan, zodat we morgenochtend vroeg kunnen vertrekken zonder de halve camperplaats wakker te maken. Na ons middagmaal gaan we te voet naar Saint-Denis-d’Oléron, op zo’n 750m van de camperplaats. Slechte zet: we hebben niet door dat alles hier volgens de zuiderse normen gaat en gesloten is tussen pakweg 12 en 16u. Alles dicht dus. We lopen de kerk eens binnen en kijken eens rond in het redelijk doodse stadje.

De coronaregels in de kerk.

 

 

 

 

We keren terug naar de camper, rusten wat, ik bekijk onze foto’s eens, en rond 16u30 keren we terug naar Saint-Denis-d’Oléron. Waar de winkeltjes nu wel open zijn. We lopen door tot aan de jachthaven, waarvan ik bij Herman las dat er veel chique boten liggen en dat het er druk is.

Dat van die boten klopt, maar druk is het ook hier niet. Er is volk, maar druk? Niet echt. We zoeken een winkel waar we kaartjes kunnen kopen, en gaan een ijsje en pannenkoek eten.

Daarna keren we terug naar de camper. Tijd voor een douche, nog een eenvoudig avondmaal en niet te laat in onze nest. Niet vóór ik eerst eens rondloop om de zonsondergang op de camperplaats op beeld te vangen.

 

 

Vrijdag 3 juli

Rond 5u zijn we op, same old same old: koffie maken, opruimen, klaarmaken. We zijn zelfs vroeger klaar en kunnen om 5u50 vertrekken. Ik wil eindelijk nog eens een zonsopgang zien (en schiet zo de gewenste car wash op het eiland af), en we hebben echt geluk: van op de camperplaats worden we begeleid door een prachtige zonsopgang.

We rijden de dik 20km op het eiland met de zonsopgang in onze rug, en kunnen op de brug genieten van de pracht van de zon die boven de einder verschijnt.

Rechts zit een grote, grijze wolk.

Daarin zie ik later een halve regenboog, maar die is moeilijk te vangen met alle reflecties in het raam.

We rijden vaak door marais, plekken met héél veel water.

We hebben een rit van 250 kilometer voor de boeg, waarin ik een aantal tussenstops gepland heb omdat ik dicht bij de kust wil blijven. Na een tijdje breekt ons dat wat op: de wegen zijn erg klein, heel veel draaien en keren, en op een bepaald moment staan we zelfs klem op een wegje waar enkel “riverains” en tractoren toegelaten zijn. Het is nog vroeg, Meneertje Mertens wil het risico nemen en het gaat goed: anderhalve kilometer verder zitten we weer op “gewone weg” en hoeven we niet meer te zoeken hoe we nu moeten rijden.

Ik gooi wat tussenstops uit de route om het een beetje makkelijker te maken, en zo rijden we uiteindelijk een volgend stuk op comfortabele wegen. We stoppen op een parking langs een drukke weg voor ons ontbijt (we reden weer meer dan een uur zonder goede stopgelegenheid te zien), we stoppen bij een car wash, we gaan tanken. We rijden door een dorp Brem-sur-Mer en we liggen in een deuk, Meneertje Mertens noemt elke gele bloem die hij langs de weg ziet, ondertussen brem. Van dat bord moeten we een foto hebben!

We stoppen op 30km voor onze eindbestemming op een parking aan de Marais salant de l’Etoile voor een kop koffie en een korte wandeling. We denken op het laatst een bever te zien zwemmen, maar goed zijn we niet in dieren herkennen dus zeker zijn we helemaal niet.

 

 

 

Ik krijg regelmatig eens de vraag waarom er zo weinig foto’s van mij in mijn verslagen zitten. Ik ben daar niet zo zot van, is de uitleg eigenlijk, ik hoef geen foto’s van mezelf. een foto als deze vind ik goed genoeg. (maar ik heb mijn best gedaan om er hierboven een paar in te steken).

Kort na de middag komen we aan in La Barre de Monts, onze tussenstop om te overnachten. Hier waren we 2 jaar geleden al bij de start van de Tour de France 2018 in de Vendée, we brachten toen 3 nachten door op de camperplaats van Camping Car Park aan de brug naar het Île de Noirmoutier. We vonden het hier toen fantastisch, en deze stop kwam goed uit op onze route dit jaar, dus staan we hier terug. We staan aan de voet van de brug, maar hebben weinig last van lawaai van het verkeer. We weten ook dat het verkeer ’s avonds zo goed als volledig stil valt.

We zitten op 300 meter van het strand, en het eerste wat we doen nadat we ons geïnstalleerd en een eenvoudige lunch gemaakt en gegeten hebben, is een wandelingetje maken naar het strand. Wat vinden we het hier zalig. Nauwelijks volk, een mooie kustlijn en de brug in de verte.

 

 

 

 

 

 

 

We keren terug naar de camper, en rusten even uit. De zon schijnt, maar de wind is vandaag redelijk schraal, dus zweten doen we zeker niet. We maken nog een tweede wandeling naar het hoogste punt van de brug om er wat foto’s te maken van de zee. Het is er als vanouds prachtig. De brug zingt haar griezelige lied in de wind. Ik vind het hier een fascinerende plek. In de auto hoor je dat niet, hoe de brug “zingt” in de wind.

 

 

 

 

 

 

We keren terug naar de camper, Meneertje Mertens wilde nog een eind fietsen maar doet dat uiteindelijk niet, hij is te moe en er staat teveel wind om de brug met zijn fiets met hoge velgen over te steken. We installeren ons bij en in de camper, Meneertje Mertens doet buiten een tukje tot het te koud wordt, ik selecteer foto’s, schrijf verslag en blogbericht. Nog een boterham, wat rondlummelen, en op tijd gaan slapen. Morgen tuffen we weer een eind verder.

Verwante Berichten:

• Op reis: Île d’Oléron
• Nagenieten van de reis: bloopers & co.
• Nagenieten van de reis: Instagram-foto’s deel 2
• Op reis: Riantec – Carnac – Quiberon
• Op reis 2020: eindconclusies