Gastblog: Zuurstof achter de hoek. ‘t Schoonste groen in Groot-Temse

Het Corona-virus zorgde ervoor dat we veel tijd in ons kot moesten doorbrengen. Daar kwam onlangs verandering in, en tegen ons moest je dat geen twee keer zeggen, wij zijn de hort op! Wel een reis en reisverslagen dus, maar mijn idee om lezers en medebloggers te vragen om een gastblog te schrijven over hun woonplaats, om zo virtueel te kunnen rondreizen in België en eventueel ook het buitenland, blijft nog altijd even actueel.

En kijk, er zat even een pauze tussen, maar hier is de laatste gastblog in deze lange reeks. Of de voorlaatste, ik ga zelf nog afsluiten met een blog over mijn woonplaats, maar als echte gastblog is dit de laatste. En hij mag er wezen! 

Vandaag aan zet: Donia C. Vrouw met een mening en vrouw naar mijn hart, mama van 3 geweldige zonen (één van hen heet Milan, dat kan nooit mis zijn toch!). We kennen elkaar al heel lang vanuit een gedeeld verleden, hebben niet altijd contact maar áls dat contact er is, dan voelt het altijd goed. Zij schrijft over haar hometown Temse. 

*********

Een gastblog over mooie plekjes in eigen land. Pakweg tien jaar geleden was ik allicht naar de Ardennen getrokken. Of de zeelucht gaan opsnuiven. De gemeente waar ik opgroeide, riep vooral de dingen bij me op die ik op school en nadien door mijn job leerde. Dat Temse de langste brug van België heeft bijvoorbeeld. 365 meter, net zo lang als het aantal dagen in een normaal jaar. Ontworpen door Eiffel (jawel, de man van Parijs’ beroemdste symbool). 

 

Dat de Scheldegemeente Temse, Elversele, Tielrode en Steendorp vier deelgemeenten telt. En het gehucht Velle. Het gevolg van een fusie in 1977. Sommigen blijven nog altijd het liefste dicht bij huis. Eigen kerktoren eerst, weet je wel. Die dorpsmentaliteit heerst er ondanks de vele inwijkelingen nog altijd. Het heeft zijn charme en zijn beperkingen.

Dat Sint-Amelberga onze beschermheilige is. En dat Temse met priester Poppe ook met een ‘echte heilige’ kan uitpakken, wiens geboortehuis je kan bezoeken in het gelijknamige straatje.
Of dat de kraan die op de nieuwe site De Zaat prijkt, herinnert aan de vergane glorie van de ooit roemrijke Boelwerf. En helaas ook aan de sociale bloedbad dat het failliet van de scheepswerf – de zaat in de volksmond – aanrichtte. Dat ik me herinner hoe vroeger de zaat ‘blies’, de sirene die aangaf dat de werkdag erop zat. Dat Temse op zijn kop stond toen de boeken – verschillende keren – dicht gingen. En hoe mijn buurman en collega’s staakten en betoogden voor het voortbestaan van hun broodwinning. Hoe hun vrouwen boterhammen gingen brengen. Het mocht niet baten.

En nog: dat je op en aan de heraangelegde Scheldekaai veel gezellige restaurants en terrasjes vindt. Oh, en niet te vergeten. Dat Temse zich graag als stripgemeente profileert. En dat de burgemeester wel eens meer bezig lijkt te zijn met zijn verschijning in allerhande stripalbums dan met wat zijn gemeente echt nodig heeft.

Maar bon, daar wilde ik het niet over hebben. Waarover dan wel? Dat ik verdorie een hond nodig had om te ontdekken hoe schoon het hier wel is. Precies de Ardennen zelfs, zo hier en daar. Toegegeven, ik werkte een tijdlang als regiojournaliste en dat bracht me op heel veel plekken. Tijd voor het geplande interview, een inhuldiging of opening, snelle babbel en een artikel met wat weetjes… Maar tot rust komen? Dat deed ik aan zee. Of ergens op een plek waar ik met de auto of trein naartoe moest.

Tot border collie Lola drie jaar geleden ons gezin kwam uitbreiden. Want wandelingen langs de straatkant, wat heb je daar nu aan. En telkens Temsebrug over naar het mooie Bornem bleek ook niet altijd even praktisch. En dus trokken we naar het vlakbij gelegen Scheldepark.

‘Den Bos van Janssens’, waar ik tot dan vooral kwam voor het zwembad en als kind wel eens de eendjes mocht voeren en de pauw ging bewonderen. ‘Het park is verwaarloosd. Het is niet onderhouden. Vroeger was het mooier.’ De klagers op sociale media hebben er hun mond van vol (Temsenaren worden niet voor niets azijnzekers genoemd). Ze hebben ongelijk. Het park – een overblijfsel van het voormalige kasteel met als laatste eigenaar de familie Janssens de Varebeke – en het aanpalende verlande moeras Meulenbroek zijn een zalige plek.

Toegegeven, de vijver kan een schoonmaakbeurt gebruiken (en sommige bezoekers een les in afval oprapen) Maar dat doet niets af aan het geheel. Pal in het centrum, vlakbij het station en de drukke N16 en toch een oase van rust.

 

Eender op welk moment van de dag en in welke gemoedstoestand je het park binnenwandelt, je wordt op slag rustig. En ook een beetje verliefd. Op de eeuwenoude beuken die er nog staan bijvoorbeeld. Of de omgewaaide boom die een heerlijke klauter- en speelplek is. Op de grote ‘plassen’ achter het park, vol watervogels en riet. En kikkers die je op een concert trakteren. Op de wilde bloemen (onkruid aka de azijnzekers) die voor mij tonen dat de natuur zich herstelt.

Ook zwemmen kan je er nog altijd in het vernieuwde Vita-scheldebad. Om daarna iets te eten of te drinken in de Fretalop. Binnen, of op het ruime terras. Terwijl je kroost zich uitleeft in het park en de vele speelmogelijkheden die er intussen bijkwamen.

Een mini-blotevoetenpad. Klautertoestanden. Een speeltuintje. Blokken ‘boomstam’, om van de ene naar de andere te hoppen. Geen excuses om binnen te zitten wegens niets te doen dus.

 

Liever een terrasje in een bruine kroeg? Mijn favoriete pleisterplek blijft na meer dan 30 jaar nog altijd ’t Schrijverke (open van donderdag tot zondag), op de vlakbij gelegen Guido Gezelleplaats. Ontmoetingsplek voor alle leeftijden, zalige cafébaas.
Lekker eten maar ook gewoon drinken kan je in Bar Coupé op de Wilfordkaai, ook al op wandelafstand. Of als het nog iets meer mag zijn in Wilford T – waar je kan genieten van hoogstaande gerechten én de unieke expo’s die kunstplatform Wilford X er organiseert. Bellavista op De Zaat, met zicht op het water, heeft lekkere pizza’s en andere Italiaanse gerechten. Op de kaai en elders is er overigens nog veel meer keuze. ’t Palingshuis – genoemd naar één van de streekspecialiteiten, paling in ’t groen – , De Steiger, De Kaailopers, Kaai 22…

Maar genoeg over culinair Temse. Steendorp heeft ook nog wat in zijn mars. De sportievelingen kunnen via de dijk achter het Scheldepark naar de deelgemeente fietsen. Mooie maar soms ook drukke fiets- en wandelroute. Omdat ik geen fan ben van te veel drukte en fietsers zonder bel, reserveer ik deze wandeling voor de vroege ochtend of regenachtige dagen. Geen wielertoerist of Benidorm-bastard te zien dan. Wel schapen die je nieuwsgierig komen begroeten. En de prachtigste uitzichten.

Eerste stop: ’t Fort van Steendorp. Een bijna mystieke plek. Telkens ik hier wandel, moet ik aan het grimmige sprookje van de rijke bramenplukker van Godfried Bomans denken, dat een gepassioneerde leerkracht Nederlands ons ooit liet analyseren. (De rijke bramenplukker)

’t Fort, mijn favoriet, tout court. Een heerlijk natuurgebied & monument, onderdeel van de fortengordel rond Antwerpen. Helend ook, dat mocht ik ervaren toen ik herstelde van een burn-out. Je waant je midden in één of ander woud. Alles hier ademt rust uit. Stilte. Natuurpracht. Niet voor niets is het fort een plek waar je meer of minder zeldzame fauna en flora aantreft. Meer dan 100 vogelsoorten van nachtegaal en wielewaal tot ijsvogel en kleine bonte specht… Varens, zwammen.. En vleermuizen! De oude vesting vormt een ideale overwinteringsplaats voor meer dan 1200 vleermuizen van negen verschillende soorten. Vooral watervleermuizen maar ook meervleermuizen en ingekorven baardvleermuizen. Natuurliefhebbers die er graag meer over weten, kunnen inschrijven voor één van de wandelingen die geregeld georganiseerd worden. Neem dan meteen ook een potje honing mee, van bij bed & breakfast bij Het fort. Absolute aanrader.



Terrasjes vind je hier – gelukkig voor de rust – niet maar op zondagnamiddag is er wel het Natuurhuis in het ook al vlakbij gelegen natuurgebied Roomkouter. Aanrader voor wie nog meer natuurschoon wil, dat gebied. Ook al ja. De voormalige kleigroeve – tot in de jaren ’80 nog een ontginningsgebied – werd dankzij de inzet van een lokale natuurvereniging gelukkig gered van de plannen om de putten op te vullen met afval zoals baggerspecie.

Vandaag is er een stukje parkgebied (Roomkouter-Noord) in beheer van de gemeente, met ruimte voor petanque, speeltuigen, een Finse looppiste, voetbal… Het allermooiste stuk is de Roomkouter-Zuid, ruim 14 hectare natuur(ontwikkelings)gebied met vijver, een zwaluwwand, aangeplante inheemse boomsoorten…

Hopelijk ontwikkelt ook de Roomkouter zich verder tot een even waardevolle habitat als de volgende plaats waar we over de dijken en langs Tielrode-Broek naar toe fietsen of wandelen: Provinciaal domein De Roomacker langs de Hofstraat in die andere pittoreske deelgemeente Tielrode

 

Nog zo’n kleiontginningsgebied dat ontsnapte aan een bestemming als stortplaats. Nog zo’n plek waar je de drukte even kan ontvluchten. Al is het domein bijzonder populair bij wandelaars en de plaatselijke jeugd en iets oudere jeugdigen.

Hoewel in de drie putten van het domein een zwemverbod geldt wegens niet veilig, houden veel bezoekers daar geen rekening mee. Zeker bij de tropische temperaturen die we de laatste jaren al eens cadeau krijgen, is het er soms behoorlijk druk en helaas ook wel eens luid.

Op andere momenten is het er dan weer heerlijk vertoeven, en in alle rust genieten van de meest uiteenlopende fauna en flora. Nu drijven de vijvers bijvoorbeeld vol waterlelies, prachtig om te zien. Maar ook een grote amfibieënpopulatie met padden, kikkers en salamanders – waaronder enkele erg zeldzame soorten zoals de kamsalamander – vonden er een biotoop.

Een bijzonder waardevol, te koesteren gebied dus. Alleen… De Roomacker wordt alweer bedreigd, deze keer door de plannen van een projectontwikkelaar die er op een aanpalende akker meer dan 300 woningen wil neerplanten, met alle gevolgen vandien voor de natuur én de lokale bevolking die plots met 10 à 15 % zou aangroeien. Een lokaal actiecomité probeert uit alle macht de plannen tegen te werken, maar het blijft bang afwachten of de politiek mee wil. The neverending story.

Maar enfin, terug naar de blog. Met nog wat eet- en drinktips voor Tielrode ook. Restobar ’t Veer – aan de potpolder en de veerpont – is 7 dagen op 7 open (enkel op woensdag kan je er niet eten). Zalig terras, speelgelegenheid voor de kinderen, prachtig zicht. En eetcafé De Brabander in diezelfde straat is ook al zo’n aanrader. Ideaal als tussenstop op een fiets-of wandeltocht of gewoon om te genieten zonder meer.

Allemaal in ’mijn’ gemeente dus. Die nog veel meer (natuurpracht) te bieden heeft dan deze bijzondere plekken. Het Gelaagpark in Steendorp. De Schouselbroek-polder. Het Groot Broek en het Klein Broek. Tielrode-broek ofwel de potpolder. Geweldige dijken & fietsknooppunten. Plaats te weinig om te blijven schrijven. Wie er graag meer over leest, verwijs ik graag door naar de website van de gemeente.
En wie ook effectief graag een keer naar Groot-Temse afzakt: doen! Mooie plekken, lekker eten & drinken maar ook B&B’s genoeg om er een fijne trip van te maken. Tot binnenkort?

Meer info over wandelen en fietsen in Temse vind je op de website van de gemeente. 

Verwante Berichten:

• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Anna’s vriendenboekje
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Pharaildes vriendenboekje
• Gastblog: Le petit requins vriendenboekje