Satur9Dinsdag 30 juni
De wekker staat om 4u30, tegen 5u staat Meneertje Mertens op en maakt koffie. Ik krijg zoals altijd een kop koffie op bed, luxebeest dat ik ben. Zicht vanuit mijn bed.
Ik heb weer niet echt goed geslapen, ik ben vaak wakker maar slaap wel als het tijd is om op te staan. Rond 6u hebben we opgeruimd, en kunnen we vertrekken, we hoeven niet meer te lozen. Meneertje Mertens rijdt naar de bareel, badget, moet nog eens achteruit omdat hij niet goed staat, en hup de bareel gaat dicht. En de bareel gaat niet meer open. Getverderrie. “Veuillez appeler”, komt het op het schermpje van de terminal. Jahaa, om 6u ’s ochtends is er niemand bereikbaar. Meneertje Mertens gaat aan de ingang badgen in de hoop dat we dan naar buiten kunnen, maar dat helpt niet, er is geen voertuig dus wil de terminal niet mee. Ondertussen staat er al iemand te loeren aan de camper die naast de ingang staat. De bareel eraf vijzen moeten we dus ook al niet doen. Maar blijkt dat, tot ons groot geluk, de “ambassadeur” van de camperplaats te zijn. Hij komt tot bij ons, vraagt wat het probleem is, en begint rond te bellen. Niemand neemt op, natuurlijk. Zijn vrouw komt er ook bij staan. Meneer is nogal van het mompelige, kortaffe type (ochtendhumeur, misschien? hehe), Mevrouw draagt oplossingen aan en kalmeert. Ja, er staat geld op onze kaart. Ja, we hadden gereserveerd en alles is eigenlijk al maandenlang betaald. Het was gewoon door achteruit te rijden. Na 20 minuten (vriendelijk) gepalaver gaat de meneer zijn sleutelbos halen, en opent hij de bareel manueel voor ons. HALLELUJAH! We kunnen verder. Dankbaar en met excuses dat we die mensen zo vroeg wakker gemaakt hebben. Maar daarvoor zijn ze er uiteindelijk. Wij blij, we zijn maar een half uur kwijt, en niet 2 à 3u. wat vandaag echt niet leuk geweest zou zijn. Soit. Oef. We gaan nog tanken, en vertrekken.
Eerst een deel bekende weg van in het doorrijden een paar dagen geleden, maar na een tijdje is alles nieuw. En mooi. We rijden door de Landes, en genieten. Rust, stilte. Af en toe een dorp. Af en toe eens een grotere stad en wat meer drukte. Lange, rechte wegen door natuur, eindeloze sparrenbossen. Wat een pracht.
Het duurt vrij lang voor we kunnen stoppen om te ontbijten, maar dat doen we uiteindelijk in Saint-Paul-en-Born, ergens in het hol van Pluto of the middle of nowhere, zo van die plaatsen waarvan Frankrijk er honderden heeft. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze niet mooi zijn, integendeel. Maar ze zijn gewoon leeg. Er is niemand. Er is niets. Er is enkel natuur. Soms bewerkte velden, maar soms ook gewoon kilometerslang bossen waar geen mens ooit komt. Schitterend. We posteren ons ergens langs de baan, eten ons ontbijt, ik maak nog wat foto’s.
We rijden verder door een prachtig gebied met het ene meer na het andere. Die meren liggen vlakbij de kust, in vlak landschap, en deze regio wil ik toch wel onthouden om er later nog eens te komen fietsen. We vinden het een fantastische ontdekking. We stoppen bij het meer van Sanguinet, om eens rond te kijken en wat foto’s te maken. Wat een zalige plaats!
En zo rijden we steeds verder, na de Landes door de Médoc. We hebben heel veel kilometers af te leggen, en het gaat behoorlijk vlot. we rijden in één ruk door naar de Bac du Verdon-sur-Mer om de Gironde over te steken.
Deze boom is de albizia julibrissin of zijdeboom of Perzische slaapboom. Ik heb de PlantNet app enthousiast omarmd. Wacht maar.
Door het veer te nemen, konden we vermijden dat we Bordeaux door moesten (daar had ik absoluut geen zin in) of dat we autosnelweg moesten nemen. Niet dat het goedkoper is, het veer kost ons uiteindelijk een dikke 50 euro. Ouch. Maar tegelijk is het elke cent waard, wat doen we dit toch graag. Het is een ervaring, het is prachtig. Het landschap, de oceaan, de Phare de Cordouan waar we een glimp van opvangen in de verte… prachtig.
Wachten voor vertrek.
Quand on habite ici, on prend le bac.
Wachten om in te schepen.
Op de boot.
De Phare de Cordouan staat 2x op de foto’s. Heb je ze gezien? Er staan ook boeien op, mispak je niet.
We rijden het veer af en Royan door (toch weer niet simpel, we krijgen weer smalle wegen voorgeschoteld) en rijden dan de laatste kilometers naar Île d’Oléron. Het landschap is volledig veranderd: open en veel weilanden.
Na een tijdje gaan we over in het typische landschap voor de eilanden met oestervelden en veel water.
We komen al eens zo’n typisch Franse vrachtwagen tegen.
De brug naar het eiland is imposant: heel lang. De brug naar Île de Noirmoutier is korter maar wel hoger.
Het hele eind op de brug zit ik met een grijns van oor tot oor: man man, wat ben ik hier graag, dit voelt als thuiskomen. Die kleuren van het water!
Eens op het eiland is het nog meer dan 20 kilometer rijden naar onze bestemming: de Aire de Stationnement Camping Car du Moulin, een oude camping die omgevormd werd tot camperplaats. De rit over het eiland is druk en soms lastig met smalle straten en ongeduldige chauffeurs. Eens op de camperplaats (om 15u30 zijn we ter plaatse) gaat alles vlot: inchecken, lozen en water nemen, een plekje zoeken.
We vinden een fijn plekje op het eind van de camperplaats in een hoekje, daar staan we heerlijk rustig, en van in onze zetels hebben we zicht op de molen.
Voor de rest van de dag doen we niet veel meer: eten maken en opeten, de boel buiten opzetten, de fietshoes zoeken (vruchteloos, raadsel), foto’s bekijken, verslag typen, beetje converseren met de familie, en niet te laat gaan slapen want we zijn toch wel moe van deze lange dag rijden.
Zoals ik al zei, heb ik de PlantNet app omarmd, en wat staat er allemaal op onze camperplaats?
De bolletjesraket. Schitterende naam.
Groot kaasjeskruid. Waarom dit paars is en niet geel, ontgaat ons een beetje.
Meneertje Mertens doet dit af als onkruid. Dat is het niet, en daarbij, niets mis met onkruid. Dit zijn stokrozen. Behoort tot de familie van het kaasjeskruid, trouwens.
Woensdag 1 juli
Vandaag staat een fietsrit van een kleine 50 kilometer gepland. Ik heb goed geslapen en raak niet goed uit bed, maar Meneertje Mertens staat te springen om te gaan fietsen. Het waait wat harder, het is grijs, maar het zou droog blijven. We maken ons klaar, en vertrekken rond 7u. Onze camperplaats bevindt zich bijna op het uiterste noordpunt van het eiland, het is maar een drietal kilometer fietsen naar de Phare de Chassiron. Op die luttele kilometers stoppen we al een keer of drie om foto’s te maken.
De lucht is betoverend mooi. En de vuurtoren is, zoals de meeste vuurtorens, heel fotogeniek.
De begroeiing ligt plat, de wind komt hier vaak uit dezelfde richting. En blaast vaak heel hard.
We hebben geluk vandaag. Zoals gezegd, het waait wel, maar het valt goed mee om te fietsen. Voorlopig hebben we geen last van de wind, integendeel. De vuurtoren is nog niet open, dus we rijden er eens rond en genieten van de ruwe kust en het ochtendlicht.
Onze fietstocht gaat dan verder via Saint-Denis d’Oléron. Het dorp ligt op een kilometer van onze camperplaats en we willen er morgen eens te voet heen. De dorpen hier hebben toch wel een apart uitzicht.
Kapelletjes zien we hier niet zo veel, soms wel eens een jezus aan het kruis.
Oesterkweek.
We rijden langs de kust en door de jachthaven van Le Douhet (daar vind ik het niet zo mooi)…
… en zo door naar het haventje van Boyardville, waar we het wel heel mooi vinden en ook eens rondrijden.
We zien heel veel stokrozen, en Meneertje Mertens wijst iedere stokroos die hij ziet aan. Het wordt stilaan wat drukker, maar het blijft over het algemeen toch wel vrij stil. In sommige dorpen zie je niemand, behalve een local die om brood gaat. Het minder goede weer, zeker, maar corona, ook. Daarna fietsen we een heel stuk door de marais op vreselijk slechte wegen, maar het is er wel verschrikkelijk mooi. Als iemand het nog eens heeft over de slechte wegen in België: jongens, het is elders niet beter hoor.
Na dit mooie stuk marais komen we weer op betere en drukkere wegen. We rijden door Saint-Pierre-d’Oléron en Saint-Georges-d’Oléron.
Daarna gaat het camperplaatswaarts met nog een laatste zicht op de Phare de Chassiron in de verte.
We klokken af op 50,4 kilometer ipv de voorziene 47, niet slecht. Onze activiteit voor vandaag zit er om 10u30 al op, maar veel wil ik verder niet meer doen. In Labenne heb ik me overdaan aan een fietstocht in de voormiddag en wandeling in de namiddag, dat gaat me geen tweede keer overkomen. Rest van de dag: ter plaatse rust. Eten maken en opeten, Meneertje Mertens doet de fiets-opruim en de afwas, en daarna is het tijd voor een tukje. Beetje rondlummelen, laptoppen, luieren, blogbericht maken, boterhammetje eten… veel meer moet dat niet meer zijn vandaag.
😍😍😍😍😍😍
Die phare 💜
Helemaal jouw ding hè 🙂
Yes 😍
Mijn voorspelling gaat toch nog uitkomen! Wat is het mooi aan les Lacs de Biscarrosse hé. Wij hebben er gefietst. Machtig mooi! Ook de rit van Biscarrosse naar de Dune du Pyla, door de bossen, was machtig mooi.
En dan nu de eilanden. Ile de Ré vond ik leuker dan Oléron, wel toeristischer maar ik heb wel graag wat beweging.
Geniet er nog van!
Wij zijn minder voor toeristisch, maar Ile de Ré gaan we sowieso ooit nog eens doen. Ik vind de sfeer op die eilanden zo zalig.
Het is fantastisch aan de Lacs de Biscarosse. We komen er zeker eens terug. (ik zit in mijn hoofd al een nieuwe vakantie te plannen, haha)
Goed bezig!
De sparrenbossen doorrijden in de Landes, Bruno vond dat eentonig, ik zat te zingen op mijn fiets in 2018. De krekels waren het achtergrond koor.
En aan het meer van Sanguinet heb ik de voetjes nog in het water gestoken aan de steiger. Sweet memories! Île d’Oleron staat nog op mijn verlanglijstje. Wij gingen eerder tweemaal naar Île de Ré.
Het blijft hier tof om te volgen.
Ik vond de sparrenbossen van de Landes ook de max om te fietsen. En ik heb zitten huilen van ontroering aan de Lacs de Biscarrosse omdat het daar zo mooi en vredig was. Ile d’Oléron, Ile de Ré, allemaal zo tof. Het is dat het nog maar twee jaar geleden is en ik weet dat ik nu niet moet teruggaan want dan valt dat tegen. Nog een jaar of vijf wachten dus.
Er is ook Ile de Noirmoutier, ook een ferme aanrader, misschien kan je dat al eens wat eerder doen 🙂 Met o.a. de passage du Gois, bekend en berucht bij wielrenners. Echt prachtig daar.
We komen hier sowieso terug. Schitterende streek.
Dat zouden we kunnen doen, maar dan wel in combinatie met iets anders.
Ik heb ook al gehoord dat de bossen van de Landes eentonig zijn, maar vind dat zelf ook niet. Zo mooi en rustig.
Zo leuk dat je ook al aan het meer van Sanguinet was. We willen er ooit terugkomen om te fietsen.
Wij moeten nog eens naar Ile de Ré. Voeg Ile de Noirmoutier ook maar aan je verlanglijstje toe, ook dat is schitterend.
Weet je dat ik een tijd geleden serieus heb zitten kijken om van thuis naar daar te fietsen. Mijn kinders verklaarden me zot.
Een heel aantal foto’s doen sterk aan Zeeland denken.
Ik ben eens terug gaan kijken, want dat was me niet opgevallen. Maar je hebt gelijk, sommige foto’s doen in hun kleuren terugdenken aan Zeeland. Ook al omdat het vlak is. Maar tegelijk is het hier hélemaal anders.
Wat een mooie landschappen! Het is echt weer genieten, ook van de avonturen, zowel van de leuke als minder leuke. Het leven zoals het gaat op reis. Niet alles gaat gladjes of is even leuk. Maar al bij al blijven vooral de mooie dingen toch hangen.
De vuurtoren lijkt op die van ons in Breskens, maar dan in het rond ipv achtkantig.
Het zijn inderdaad avonturen, en daar horen zowel de positieve als de negatieve kanten bij. En sommige verhalen gaan we achteraf mee lachen. Of we lachen er nu al mee 🙂
Die wolken’krullen’, prachtig!
Je andere foto’s ook, ik heb soms het gevoel mee te zijn op reis 😉
Leuk 🙂 Die wolken leken wel een cadeautje tijdens een anderszins grijze voormiddag. Echt schitterend.
Zulke gebieden waar je écht niemand tegenkomt kunnen we in Nederland alleen maar van dromen.
Lijkt me niet teveel die 50 Euro om niet met die megawagen door een stad te hoeven rijden, dat lijkt me echt zo makkelijk nog niet. Het is vakantie natuurlijk dus inderdaad, niet téveel hooi op de vork nemen en het af en toe lekker rustig aan doen.
Je hebt helemaal gelijk. En we hebben ook echt genoten van de overvaart op dat veer.
Als we het af en toe niet rustig aan doen, dan gaat het fout. Dus doen we op tijd en stond wat minder. Ook vandaag hebben we een redelijk rustige namiddag gehad.
Heel verstandig, het is wél vakantie hoor.
Inderdaad!
goh ge maakt mij zo jaloers dat jij al verlof gehad hebt en al dat schoons gezien…omdat ik heel hard vrees dat wij niet meer zullen wegraken 🙁 🙁
oesterkweek, is dat in binnenland en niet in open zee?
Goh jong, je wilt echt niet weten hoe blij ik ben dat we al weggeweest zijn. En, echt, zonder leedvermaak hoor, ik gun het jullie ook zo. Maar het gaat er steeds slechter uitzien. Lijkt dat we net in die goeie “window” van tijd zaten.
Ik ken er heel weinig vanaf, maar ik denk toch dat oesters ook gekweekt worden in stilstaand water aan de zee. Maar ik ken er te weinig vanaf om de uitleg te doen.