Woensdag 24 juni
We staan een uur later op dan voorzien, en vertrekken om 7u voor een veel kortere verplaatsing vandaag. Na nog een laatste foto van de oleander verlaten we de Mediterraanse kust en rijden de Pyreneeën in.
Het is bewolkt maar vrij warm.
De weg stijgt gestaag, al snel laten we het zeeniveau achter ons. In het begin gaat het traag, uiteraard. Veel dorpen, veel rechte wegen, bij momenten vréselijk veel ronde punten. We passeren het meer van Vinca, heel mooi. Ik keek er ook voor een camperplaats, maar dacht dat het er te druk zou zijn, vlak naast de grote baan.
Eens de weg steiler begint te stijgen, hangen we kilometerslang achter een vervelende grote vrachtwagen met zwaailicht. Ik erger me niet snel aan voertuigen voor ons, maar nu erger ik me te pletter. Het ding neemt volledig het uitzicht weg. Uiteindelijk stoppen we eens om hem een eindje voorsprong te geven. We willen eigenlijk eens stoppen voor een kop koffie, maar dat lukt niet: geen deftige parkings. We rijden verder de bergen in, en genieten van het landschap. De Pyreneeën zijn, prachtig. Grillig, groen, schitterend.
Rond 9u zijn we aan Mont Louis, waar ik eens wil stoppen. We vinden er een panoramische parking, die uitloopt in een camperplaats, begot. We kunnen de camper er dus makkelijk kwijt.
Het stadje is volledig gebouwd door Vauban.
Een fort, omwalling, het is er allemaal. Het stadje dateert van eind jaren 1600, en was een ideale verdedigingsplaats voor Frankrijk. En het zotte is, dat het nog steeds gebruikt wordt als opleidingscentrum voor paracommando’s. het fort mag je enkel binnen tijdens rondleidingen, en wij zien er militairen die oefeningen deden.
We maken een wandeling in de stad, op de vestingen en langs de buitenomwalling. En we maken véél foto’s.
Binnenin het stadje.
Op de omwalling.
Een foto van een bloemetje mag er ook altijd tussen.
De buitenkant van de omwalling.
we drinken nog een kop koffie op een bankje, kruipen in een loeihete camper en zien voor onze neus een salamander. Zie jij hem ook?
We vertrekken voor onze laatste 15 kilometer naar Matemale. Daar is een camperplaats van Camping Car Park waar we voor 2 nachten gereserveerd hebben. Ook deze laatste kilometers zijn prachtig.
Het hoogste punt dat we passeren.
De camperplaats is op 500 meter van het meer, in een dennenbos. We zoeken een plaatsje, en installeren ons.
Nog niet helemaal, want we twijfelen of we willen blijven staan. 2 plaatsen verder staat een Spaanse familie, en zij hebben hun dementerende grootmoeder mee. Die zit de hele tijd te roepen en te zingen. Ik heb enorm veel respect voor die mensen, en vind het vreselijk dat een mensenleven zo moet eindigen. Maar tegelijk zie ik het niet zitten om zo dicht bij hen te blijven staan, ik word al snel verschrikkelijk zenuwachtig van het luide roepen en zingen. Uiteindelijk ruimen we op wat we al uitgehaald hebben, en zetten we ons een eindje verder. En dat is beter. We horen grootmoeder nog, maar het is minder overheersend. We merken dat we de enigen niet zijn die het moeilijk vinden. En tegelijk voel ik me schuldig… ik vind het knap dat ze haar meenemen en zorg voor haar dragen en hun best doen om haar een mooie tijd te bezorgen. Maar goed. We houden het ook vandaag voor de rest van de dag rustig. Iets eten, wat oefenen met de telelens en foto’s maken van bloemen…
… ik ben niet bepaald tevreden en zal eens les moeten volgen bij mijn dochter.
We maken nog een kort wandelingetje tot aan het meer. We hebben geluk gehad met het weer, het klaarde onderweg in het doorrijden uit, en het bleef zonnig (maar minder heet) tot een stuk in de namiddag. Maar dan overtrekt het, en dreigt er in de verte een onweer.
Het komt dichter, het druppelt nu en dan, het rommelt wat, maar echt met volle kracht losbarsten, doet het niet. We maken ons avondeten klaar, doen de afwas, ruimen op, en gaan eens wat vroeger slapen. Los van de demente vrouw, is het hier heerlijk stil: geen lawaai van auto’s, brommers, vrachtwagens… niks. Ruisende dennenbomen, vogels, af en toe een vallende denappel (toegegeven, als er eentje op het dak van de camper valt, maakt dat best veel lawaai), wat gebabbel, regendruppels, en donder. Verder: niks. He-le-maal niks. Schitterend!
Donderdag 25 juni
We staan wat later op, en maken ons klaar voor een wandeling.
Fietsen behoort in de Pyreneeën voor ons echt niet tot de opties, maar thuis had ik met Komoot een wandeling van een goede 8km rond het meer van Matemale voorbereid. Rond 8u vertrekken we. De wandeling loopt door de camperplaats, dus we kunnen zo vertrekken. We beginnen met een stuk door het bos.
Komoot loopt een beetje naast de lijntjes, maar al snel zijn we ermee weg, het klopt wel. We stappen naar de stuwdam van het meer van Matemale, dat we gisteren al rijdend zagen. Dit is uiteindelijk het enige geasfalteerde stuk van de wandeling, en eigenlijk is het best wel warm. Maar ook heel mooi. Onderweg komen we heel weinig mensen tegen.
Maar ook heel mooi. Daarna lopen we op gravelpaden, of op compleet versleten asfalt. En soms op gewone paden. Nooit op de weg met gemotoriseerd verkeer.
Hier en daar zie je dat het hier gisteren onweerde.
We lopen het hele meer rond, soms dicht bij het water, soms wat verder, gelukkig met grote stukken in de schaduw, want het is al behoorlijk warm om te stappen in de zon. We zien een huis met een grasdak.
We genieten van de uitzichten, van de bergen, van de bloemen die we zien. Gisteren zagen we grote bloemen waarvan ik me afvroeg wat het waren. Brem, zei Meneertje Mertens, want hij heeft besloten alles wat hij niet kent, brem te noemen. Of hyacinten, dat konden het volgens hem ook zijn. Hm. Niet echt. Voor mij kwam het nog het dichtst bij vingerhoedskruid, maar dat was het zeker niet. Vandaag zou ik het eens opzoeken. Maar al stappend denk ik opeens: lupine! Waar dat vandaan kwam, geen idee. Wellicht iets wat ik onthouden had van de wandelingen met mijn ma en Herman vroeger? We komen de bloemen wat later tegen, ik zoek ze op met PlantNet en wat raad je? Lupine. Moeha.
De wandeling gaat heel vlot, alhoewel de laatste kilometers echt wel lastig worden. Maar het is zo de moeite waard.
We zien ook paardjes.
Ik krijg een honger- en hitteklopje, maar dan zijn we al op een halve kilometer van “huis”. We klokken af op 9,3km, gelukkig zonder noemenswaardige hoogtemeters. Ik ben uitgeteld, en moet wat bekomen. Daarna gaat Meneertje Mertens nog lozen en water vullen, zetten we de camper iets beter op de blokken, en maak ik ons middageten.
Daarna: platte rust. Het is ondertussen overtrokken, en het druppelt nu en dan. Tijden onze siësta worden we ruw gewekt door grote regendruppels, snel de ramen en luiken sluiten en buiten alles opruimen. De rest van de namiddag spenderen we binnen. Niet erg, we hadden niks gepland, en kunnen dat best wel verdragen, zo’n namiddagje ledigheid. Morgen gaan we weer een flink eind rijden, dus zijn we best goed uitgerust. De regen gaan zelfs over in een echt onweer. Voor ’s avonds hebben we nog soep en brood, maar morgen is het tijd voor boodschappen. En we zullen eens moeten zien om wat kleren te wassen. Dat gingen we deze namiddag doen, maar als het regent, is dat geen optie.
Mijn hoedje af dat je tijdens je vakantie zo mooi beschrijft waar je heen gaat. Wij kunnen echt mee-beleven, voor jezelf fijn om achteraf een gedetailleerd beeld te hebben. Want als je zoveel moois ontdekt, durf je ook al eens vergeten.
Ai, ik zag de salamander niet, het zoekplaatje is me niet gelukt. Ik kijk straks eens op de smartphone, daar kan ik foto’s sneller vergroten.
Wij hebben het nog nooit gedaan, met de camper op reis, we zullen het wellicht nooit doen, ik word te snel claustrofobisch, maar het lijkt me een heerlijke manier van reizen!
Wat een PRACHTIGE omgeving!
Dankjewel! Ik leerde de stiel bij een meester 🙂 (https://herser.wordpress.com/)
Het is inderdaad ook voor onszelf een mooi dagboek. Het is ontstellend hoe snel je vergeet, zeker als je van de ene plek naar de andere reist, weet je een dag later nauwelijks nog wat je de dag ervoor deed. Een verslag bijhouden, dat helpt. Dit ook. En ik ga achteraf nog vaak teruglezen, terugkijken, en soms opzoeken.
De salamander is moeilijk om vinden. Ik vond ‘m daarstraks, maar nu weer niet. Haha.
Wij vinden met de camper reizen echt heerlijk. Maar je moet ervoor zijn, en iemand moet graag rijden.
De Pyreneeën zijn inderdaad schitterend.
Ik vind het zo fijn dat ik mag meereizen. Dank daarvoor. En ik hoef er geeneens vroeg voor op te staan 😃.
Met heel veel plezier, nog meer als er gretige meelezers zijn 🙂 Wij zullen wel vroeg opstaan voor jou, geen probleem!
Zo een mooie foto’s en een prachtig reisverhaal. 😍
Vauban kennen we van Île d’Oléron. Daar is de citadelle du château d’Oléron. Daar staat een boom l’arbre de Richelieu met lintjes. De salamander heb ik denk ik gevonden 😊
Geniet er nog van. Ik blijf mee genieten 😍
Ah, dat Vauban ook actief geweest is op Ile d’Oléron, dat wist ik niet!
Ik moet zelf eens terug op zoek naar de salamander, die beesten zijn toch ongelooflijk in opgaan in de omgeving 🙂
Fijn dat je meegeniet <3
Ben virtueel heerlijk met jullie meegereden en meegewandeld. Heb echt genoten hoor! Een mooi reisverhaal, ik blijf volgen.
Fijn om lezen, dankjewel! 🙂
mooi reisverslag!
Dankjewel!
Mooi logje met prachtige foto’s weer. Vooral van je prachtige natuurfoto’s en (berg)landschappen heb ik weer genoten. Die doen het bloed toch weer wat extra kriebelen.
Het meest indrukwekkend vind ik misschien toch wel dat door Vauban gebouwde vestingstadje. Wat die man allemaal niet aan vestingwerken heeft ontworpen en gebouwd, vind ik echt indrukwekkend.
Veel plezier verder.
Dankjewel, vind ik fijn om lezen van iemand die zelf zo’n mooie foto’s maakt.
Vauban was toch wel een genie. Een tijdje geleden bezocht ik in België Dinant, waar hij ook actief was. We hebben genoten van wat we zagen in Mont Louis.
Wat een prachtige etappe alweer. Het is heerlijk om telkens mee te gaan op reis en ook mee te beleven hoe jullie het rijden en kamperen ervaren. Het voelt als heel vrij reizen, en dat bevalt me zeer. Je doet me iedere keer weer dromen.
Helaas, de salamander heb ik niet gespot…
We plannen heel veel op voorhand (ik doe dat nu eenmaal graag), maar tegelijk is het inderdaad wat je zegt: vrij reizen. We doen wat we willen. Wat we graag doen. En daar genieten we enorm van. Blij dat je meegeniet!
Ik zal in het weekend eens tonen waar de salamander zit, hij verstopte zich héél goed. (ik moet zelf ook iedere keer weer zoeken)
Wederom prachtig ❤
Dankjewel! 🙂
Zo helemaal vredig, je vergeet er zowaar de crazy world bij.
Dat is wel zo: als we onderweg zijn, gaat alles wat omgaat in our crazy world een beetje aan ons voorbij. En dat is heerlijk.
Jullie zijn flink opgeschoten, heerlijk al die blauwe luchten.Lijkt me een lastige zaak om met een dementerende op een camping te gaan staan . Heel dapper dat ze het doen , naar ik aanneem kwamen die mensen niet van zo ver als jij. Maar ik denk dat het inderdaad wél overlast kan geven en daar ga je niet voor op vakantie.
Ik dacht dat dementerende mensen het moeilijk hebben met verandering, dus lijkt kamperen me niet het ideale tijdverdrijf. Maar ik ben ervan overtuigd dat de bedoelingen zeer goed waren en ik vond het knap hoe ze omringd werd. Het gaf me een zeer dubbel gevoel.
(Rietepietz, ik lees heel weinig blogs momenteel maar heb wel stukjes gelezen bij jou… ik denk vaak aan je en leef met je mee. Ik reageer later beter. Maar weet dat ik aan je denk).
Dat klopt, al kan dat in het begin nog wel meevallen. Maar ook hier is de ene patiënt de andere niet. Ik deed soms ook wel dingen met Henk omdat ik het hem zo gunde en nam de last erna dan maar voor lief. Maar wel bij voorkeur zo dat anderen er geen last van hadden tenzij ik ze er naar kon vragen of het kon.
Gewoon lekker je hoofd bij de vakantie houden, ik ga me niet prettiger voelen als iemand voor mij z’n vakantie zit te verpieteren. Ik pak ook weer gewoon mijn logrondjes op! zoals je ziet. Het gaat goed met me.
Ik bekijk het zeker niet zwart/wit, en vond de liefde waarmee die mevrouw omringd werd, heel mooi. Maar het zorgde wel voor overlast, dat is zeker.
Ik ben blij dat het goed met je gaat. Keep yourself busy, da’s al een goed begin hè. En een dag met de keer.
Nee dat was me duidelijk hoor. Maar je mag andere dit soort dingen niet opdringen tenzij ze er voor kiezen. Ik heb bij de biljartles van Henk regelmatig gevraagd of het niet té storend werd maar ze wilde het aan hem overlaten om te stoppen. Uiteindelijk haalde ik hem steeds vroeger op om te zien of het nog te doen was. Toen duidelijk was dat hij te moe werd stopte het vanzelf.
Oh heerlijk. Ik kon de geur van het bos hier bijna ruiken. Aardig wat km in de benen hoor!!
Het bos ruikt hier heerlijk, zeker weten 🙂 9km is voor ons zeker niet min 🙂
klinkt heel leuk, zo wandelen in prachtige omgeving en dan niets doen
Dat was echt wel heerlijk 🙂