Gisteren moesten we er even uit voor een streepje reclame, maar vandaag gaan we weer verder met de gastblogs!
Het Corona-virus zorgt ervoor dat we wellicht nog wel wat tijd in ons kot zullen moeten doorbrengen. En daarna misschien nog behoorlijk wat tijd in eigen land. Geen reis en geen reisverslagen, dus dacht ik: ik vraag aan mijn lezers en medebloggers om een gastblog te schrijven over hun woonplaats, om zo virtueel te kunnen rondreizen in België en eventueel ook het buitenland. Een oproep die gretig aanvaard werd, ondertussen hebben zich al 20 gastbloggers aangemeld! Wie dit nu pas leest en ook nog wil aansluiten, laat maar weten hè. Iedereen is welkom.
Vandaag aan zet in een internationale week: Darling Doormat, intrigerend alter ego van een ex-Gentse die met haar Brit, al even prozaïsch Grumpy Old Man aka Grom genoemd, op het prachtige Kreta woont, en ons van daaruit verblijdt met hilarische verhalen over hun ervaringen met de plaatselijke bevolking.
**********
Lustig (en rustig) leven “in het donker”
Stel, je bent een ondernemer, je nadert de 60, en je bent het harde werk, het fletse weer en Her Majesty’s grijpgrage belastingsdienst goed zat. Bovendien koester je de droom, op het zonnige Kreta een verlaten ruïne te restaureren en er je dagen – met de beentjes omhoog en de gin tonic binnen handbereik – in alle rust en schoonheid te slijten.
Veilig vergeten in de schaduw van de wereld, ligt het bergdorpje “Donker“. Het stelt niet veel voor, zelfs met de naam van hun ingeslapen, verlaten uithoek zijn de circa 70 inwoners niet onverdeeld gelukkig.
Toen de Brit tijdens zijn derde zoektocht weet kreeg van het ruime aanbod ruïnes in Donker, aarzelde hij niet. Vorige pogingen tot het aankopen van een bouwval, waren op niets uitgedraaid en hij zag zijn droom al in rook opgaan.
Tot hij een resterende muur van een grotendeels ingestort huisje opklauterde en een verbluffend 180 graden, mijlenver en ongehinderd uitzicht kreeg op de zee en de omringende bergen. De zaak was snel beklonken, hier, in het “donker” dorp, zou hij zijn nieuwe huis ontwerpen en bouwen. The rest is history.
Hij leerde al snel de inwoners en hun gebruiken kennen, hij verkende de omgeving, daalde af in de nabijgelegen Agia Paraskevi-grot en ondervond tot zijn verbazing dat de zon er niet altijd scheen.
Hoe onooglijk en comateus “Donker” ook mag lijken, het heeft een rijk verleden en zette zichzelf bovendien extra op de kaart met een wel heel opmerkelijk feit.
Al decennialang rookt er geen enkele inwoner. Niemand herinnert zich nog precies hoe of waarom de collectieve stopzettingsactie er gekomen is. Het meest waarschijnlijke verhaal kwam van Yiannis Zacharioudakis, een verstokt roker, die zijn sigaretten opgaf nadat een van zijn kinderen ziek werd. Hij hield het 53 jaar vol, tot hij op 103-jarige leeftijd overleed.
Toen ik vanmorgen het verregende pad achter ons huis afdaalde, ontmoette ik mijn buurman Yiorgos, rustig mijmerend op een muurtje. Heel even hoopte ik hem met een stiekem sigaretje te betrappen. Tevergeefs.
Onverzettelijke diehards, die Kretenzers. You gotta love them.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Verwante Berichten:
O Dear, en ik denk dat jij rookt, niet?
Het moet heel speciaal zijn om daar te wonen. Niet altijd gemakkelijk, maar moeilijk gaat ook zeggen ze hé.
Ik hou heel erg van je beelden die je altijd post bij je stukken en hier dus ook. Het blauw van ramen en deuren, het contrast met witte muren, de bevolking die qua mode altijd precies wat jaren achterkomt (de ouderen dan toch), de omgeving van je woonst,…
Mooie bijdrage in deze reeks!
Dank voor je reactie, Vief. Ik dicht jou helderziende gaven toe, want ik ben inderdaad een vreemde eend in de bijt, ik ben dan ook maar een inwijkeling hee 😉 Het is niet iedereen’s pakkie an om vrijwillig de ratrace achter zich te laten en voor zichzelf te kiezen. Je leven vereenvoudigen, is het moeilijkste wat er is.
Helemaal mee eens.
Een waarheid als een Kretenzer denk ik… over dat vereenvoudigen en moeilijk zijn.
Het leven (in Donker) zoals het is…, met Grumpy en z’n Gentse madam…
Lie(f)s.
Je hebt dat goed gezien, Lies, never a dull moment 🙄
Licht leven in het piepkleine Donker, samen met 70 andere rookvrije bewoners. Het klinkt sprookjesachtig spannend.
Iedereen kent iedereen, nu kan ik me het dorpsleven met schitterende omgeving achter je leuke verhalen beter inbeelden.
Niet meteen een Netflix-serie waard, Omabaard, maar toch genoeg om je dagen op te leuken. Lief dat je mij volgt!
Darling Doormat, en met je speciale schrijfstijl de onze. 🙂
De stoeltjes voor de huizen, de tijd die lijkt stil te staan, het asfalt dat smolt onder onze voeten op die hete augustusdagen… slechts één keer op Kreta geweest, 30 jaar geleden, maar ik herinner het me nog goed.
Leuke bijdrage. Brings back good memories.
Dat vind ik fijn, Myriam. En geloof me, in deze contreien is op 30 jaar tijd niet veel veranderd 😉
Ik geloof het best. Mijn vriendin gaat ieder jaar terug en zij zegt net hetzelfde.
Daar zou ik graag eens kijken!
Mooie bijdrage.
Dat moet je echt eens doen, Aukje, het werkt verhelderend. Stuur ons zeker een berichtje voor je deze kant opkomt!
Er zijn mindere plekjes denkbaar om hopelijk nog vele jaren in alle rust en vrede door te brengen.
Dat is zo, Jan. Je telt je zegeningen als je ’s ochtends al je ogen mag vullen met een wall to wall blauwe hemel. Al is dat in de winter wel iets minder 🤔
Als ik geen vliegangst had …
Hier ook vliegangst en om milieuredenen niet vliegen. Ik zal er dus spijtig genoeg nooit geraken.
😢
Een domper op de vreugde, maar het went, Anna!
Knap geschreven en ik krijg direct heimwee als ik die foto’s zie! Heel tof. Geniet ginder.
Van harte dank!
Prachtig 👍
Oh Kreta, één keer geweest, toen ik 12 was (en hoe jammer ik het toen vond dat we geen jaartje later gingen, want toen ging ik Grieks krijgen op school – stond er toen blijkbaar niet bij stil dat hedendaags en Oud-Grieks niet hetzelfde zijn 🙂 ). Hele mooie foto’s, zeker die twee portretten op het einde! Die foto met sneeuw voelt voor mij bizar aan, omdat ik enkel een bloedhete zomerversie van het eiland ken en zo’n winterse blik daar dus moeilijk bij past 🙂 Hebben jullie daar vaak sneeuw in de winter? Heel mooi ook hoe je de sfeer beschrijft!
Zalig zou ik dat vinden, een rookvrij dorp 🙂
Waar wij wonen, op zo’n 20 km van de hoofdstad, is hevige sneeuwval wel uitzonderlijk. In het Westen daarentegen zijn de Witte Bergen bijna het hele jaar door met sneeuw bedekt, daar kan de winter behoorlijk tekeergaan. Fijn dat je van mijn verhaaltje hebt genoten.
Net die Witte bergen eens opgezocht en die moet ik toen echt wel gezien hebben, als ik de locatie bekijk. Ik ga eens foto’s uit die tijd opzoeken, want ik herinner het mij jammer genoeg niet.
Wat een bijzondere plek om te wonen!
Dank je! Niet bruisend, maar ingetogen en verrijkend. Je hoeft geen jachtig leven te leiden om veel te presteren.
De prachtige foto’s en het wervende verhaal trekken mij toch niet over de streep, ik laat de “donkeraars” de ruimte.
Dank je! Wij maken van deze ruimte graag gebruik om naar onszelf kijken tegen een andere achtergrond.
Ik wens Anne van Satur9’s World speciaal te bedanken voor haar geniale inval om gastbloggers uit te nodigen, en haar geduld en toewijding om mijn WP-geklungel in de juiste vorm te gieten. Ook gaat mijn dank uit naar de medebloggers die een berichtje achterlieten. Jullie zijn me allemaal heel genegen.
Wat lief! Het is met heel veel plezier gedaan, en ik vond het wel meevallen met het benodigde geduld hoor. Ik ben echt blij dat ik hiermee gestart ben, niet te geloven hoeveel ik al genoten heb van al jullie gastbijdragen 🙂
Ik trap niet in het ‘Donker.’ Er is bij jou zoveel humor dat de zon continu moet schijnen!
ah Kreta, daar wil ik nog wel eens terugkeren. Volgens mij ben ik al 2 keer relatief in je buurt geweest op vakantie.