Gastblog: …baard en …baard op citytrip

Het Corona-virus zorgt ervoor dat we wellicht nog wel wat tijd in ons kot zullen moeten doorbrengen. En daarna misschien nog behoorlijk wat tijd in eigen land. Geen reis en geen reisverslagen, dus dacht ik: ik vraag aan mijn lezers en medebloggers om een gastblog te schrijven over hun woonplaats, om zo virtueel te kunnen rondreizen in België en eventueel ook het buitenland. Een oproep die gretig aanvaard werd, ondertussen hebben zich al 20 gastbloggers aangemeld! Wie dit nu pas leest en ook nog wil aansluiten, laat maar weten hè. Iedereen is welkom.

Vandaag aan zet: omabaard, oma van 5 prachtige kleinkindjes zoals de tagline van haar blog zegt. Warme vrouw, grappig maar ook vaak met een melancholische en ontroerende ondertoon. Toen ik de instructies voor deze gastblogs rondstuurde, en ik zowat letterlijk schreef dat mijn gastbloggers mogen doen wat ze willen, voor mijn part schreven ze een detectiveverhaal over hun woonplaats of een sprookje… denk ik dat zij zich niet meer nodig had om haar verbeelding op ons los te laten. Lees vooral mee!

**********

De telefoon rinkelt. Of hij me helpen mag? Hij hoorde van mijn ‘opdrachtje’ om de omgeving te verkennen en delen.
‘Heel graag, U bent welkom’. Aanspreken met U is een must, ik voel me vereerd.
Dag en uur worden afgesproken, hij gaat me rondleiden.
De patroonheilige van mijn stad en ik, samen op pad!

Lang voor het afgesproken uur wacht ik op perron 4. De trein komt rechtstreeks uit Spanje, stipt op tijd, speciaal voor de heilige man.
Een warme begroeting volgt, we gaan op stap doorheen zijn (en mijn) thuisstad.
Fier als een gieter toont hij me zijn kleurrijk evenbeeld, Sint Nicolaas, een keramieken kunstwerk van Achiel Pauwels,  4.5m hoog, statig, dé grote kindervriend.
Meerdere camera’s blijken broodnodig om hem te bewaken, vandalenwerk is hem niet vreemd, er blinken tranen in zijn ogen…

Mijmerend kijken we uit over de grootste markt van België. Een corona-leeg plein vandaag…
Hij geeft moed ‘Hier komen we samen doorheen. Beloofd.’
Het plein oogt kaal, de ruimte wordt vrijgehouden voor de jaarlijkse ballonfeesten in september. De trekpleister voor een groots vredesfeest. Mensen komen van heinde en ver. De kans is groot dat 2020 als een ballonvrij jaar de geschiedenis zal ingaan…

Tijd voor een lunch. Ik mag het voortouw nemen en mijn keuze valt op ‘Met tijd en boterhammen’, een gezellig eethuisje in een mooi pand waar de salades verrassend zijn, de bediening charmant en ongedwongen, de veggiegerechtjes in het retrokader uniek.
Gesloten… euhh… weer dézelfde spelbreker… ontgoocheling troef…
Hij zou Sinterklaas niet zijn als hij onmiddellijk een oplossing tovert, twee heerlijke broodjes, we zitten – flink op anderhalve meter gescheiden – op een verboden bankje.

Ik vertel m’n verhaal. Als rasechte Vlaamse-Ardennen-meid ben ik 42 jaar geleden richting Waasland verhuisd, de liefde achterna. Met een man als fervente fietser leerde en apprecieerde ik steeds meer de groene omgeving. Alles is vlak hier,  soms mis ik de weidse vergezichten op de toppen van  de Vlaamse heuvels, maar het fietsen is stukken gemakkelijker, we doorkruisen bossen, rijden langs water en snuiven het frisse groen.
In de omgeving kan je verdwalen in vele veldwegeltjes, wandelen en trappen op dijken, genieten van eindeloze rust in de stille natuur.
Onze jongens werden er groot, groter, grootst.
Na de studies zwaaiden ze uit naar andere oorden, ze verkozen niet ‘veilig’ onder de kerktoren te blijven.

Hij springt ongeduldig op, zijn leeftijd zou je hem niet aangeven, begeesterd door zijn stad.  We ontdekken Art Nouveau en Art Deco parels. In de periode tussen de twee wereldoorlogen kwam Sint-Niklaas tot bloei met textiel. De rijke bourgeoisie gaf creatieve architecten opdrachten voor de bouw van schitterende huizen. Vol verwondering stappen we de 4-km-wandeling tussen deze rijkdom. Hij leert me, als een ervaren gids, de kleinste details onderscheiden. De Broederschool – waar onze zonen in een ver verleden ooit school liepen- is een meesterwerk in Art Deco stijl.

Langs de Engelse tuinen van het stadspark, de vroegere kasteelhof van Romain De Vidts, slenteren we richting de fontein die feeëriek water straalt, omringd met kleurrijke bloemenvelden, schaduwrijke bankjes, de gietijzeren kiosk waar zomerse parkconcerten voor gezellige animatie zorgen, de prachtige waterburcht, waar je in andere tijden originele gerechtjes in sfeervolle stijl kan genieten.

De zon straalt, de enorme mijter, witte handschoenen en rode gewaden verhitten mijn lieve reisgenoot. Tijd voor wat afkoeling.
Vastberaden leid ik hem naar de 91 jaar oude artisanale crèmerie.
Terecht ontving François de nominatie van hét beste ijssalon van België. In Gent en Knokke opende hij  broertjes, een ‘warme’ aanrader.
Ijsjes uit de hand blijven mogelijk. Ik zie hem likkebaarden, hij kiest een bolletje vanille, de spatjes op de witte baard blijven zo onzichtbaar, ik ga traditiegetrouw voor chocolade.

‘Tot in december’, met een lieve lange-afstands-knuffel nemen we afscheid.

De omgeving kent veel groene longen. Tussen weiden en bomen trap ik gezwind het fietspad op, richting Nieuwkerken-Waas, onder hetzelfde postnummer als de stad, waar ons kot nu bijna 21 jaar staat.

Altijd welkom hier voor een kopje koffie, gebakje of iets fris. De deur staat wagenwijd open, ons terras uitnodigend vriendelijk.

Verwante Berichten:

• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Anna’s vriendenboekje
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Anne-Mie’s vriendenboekje
• Gastblog: Pharaildes vriendenboekje