Gastblog: Brugge, uitgestelde winterslaap

Het Corona-virus zorgt ervoor dat we wellicht nog wel wat tijd in ons kot zullen moeten doorbrengen. En daarna misschien nog behoorlijk wat tijd in eigen land. Geen reis en geen reisverslagen, dus dacht ik: ik vraag aan mijn lezers en medebloggers om een gastblog te schrijven over hun woonplaats, om zo virtueel te kunnen rondreizen in België en eventueel ook het buitenland. Een oproep die gretig aanvaard werd, ondertussen hebben zich al 19 gastbloggers aangemeld! Wie dit nu pas leest en ook nog wil aansluiten, laat maar weten hè. Iedereen is welkom.

Vandaag aan zet: Thomas Pannenkoek, die met de nodige humor zijn leefwereld en zijn medemens observeert en typeert. Hij neemt ons mee naar zijn Brugge die scone. En momenteel ook stille.

**********

Ik ben ontsproten uit een mooie ‘Belgische mix’. Vlaams-Waals-stad-platteland. Bij toeval zijn mijn ouders terechtgekomen in een woning te Sint Michiels, op zuchtafstand van het historisch centrum van Brugge. Ze bedreven er meermaals de liefde, maar die éne keer was het goed raak met als resultaat mijn geboorte in het ‘moederhuis’ van Brugge, aan Zonneke Meers.

Mijn eerste happen lucht werden genomen in die vleugel van het oude Sint Jansziekenhuis, naast het sprookjesachtige Minnewater, één van de mooiste toeristenplekpleisters van onze stad. Nadat ik voor de eerste keer mijn pamper vulde met allerlei onwelriekends hing men mij ritueel buiten aan een vlaggenstok. Zo was het gebruik vroeger, vandaag zou dit niet meer kunnen. Ik hing er niet alleen, want ook uit de kamers naast de mijne werden baby’s te verluchten gehangen. Op die tijd van het jaar in hun blootje, want het seizoen liet dit nog toe. Dit tafereel moet inspiratie hebben gegeven aan de vele Middeleeuwse kunstenaars die hun engeltjes op die manier afbeeldden op hun schilderijen.

Daar hoorde ik voor de eerste keer het klik-klakken van paardenhoeven op de Brugse kasseien. Koetsen die toen nog een gezapig aantal toeristen door onze stad loodsten, en hen de meest fantastische verhalen vertelden. Daar mocht gerust want fantasie bij komen, want de normen voor gidsen waren toen bijlange zo streng nog niet als vandaag. Daar hoorde ik ook voor de eerste keer het ‘spellewerken’ (kantklossen) van oude vrouwtjes in hun deurgat. Tafereeltjes die toen zeer populair waren op postkaarten.

 

Vandaag ben ik de baby niet meer die toen aan een vlaggenstok hing te verluchten. Met mijn éénenzestig jaar op de teller en vierenzeventig kilogram zou deze het zeer vlug begeven en zou me een mooie GAS-boete wachten wegens openbare zedenschennis.

De binnenstad van Brugge is sinds mijn geboorte qua grootte dezelfde gebleven, maar serieus wat opgefrist. Was nodig, want ‘Bruges’ was ‘morte’. De ooit zo fiere Hanzestad was leeg, de bevolking was er ontvlucht wegens de krottige staat van de meeste woningen. Sindsdien zijn heel wat monumenten en particuliere woningen mooi gerestaureerd. Vol geparkeerde straten met lompe kasseien waar een mens zijn poten zou breken zijn heel wandelvriendelijk geworden. Auto’s zijn verbannen naar ondergrondse parkings. Winkelketens die je overal ter wereld vindt zijn geconcentreerd in de ‘Steenstraat’, ook gekend van Monopoly. Wie niet wil shoppen blijft daar gewoon weg.

‘Ideaal!’, zou je denken.

Ja en neen. Ja, omdat Brugge niet meer het ‘Bruges la morte’ is van vijftig jaar geleden. Neen, omdat de toevloed aan toeristen overdreven is geworden. Massa’s bussen worden dagelijks, het hele jaar door, uitgekipt op het Eiland aan de jachthaven van Brugge. Veel nationaliteiten door elkaar wringen zich een weg langs het mooie slingerende bruggetje naar wat ooit een stil en vroom Minnewaterpark was. Gidsen met vlaggetjes, hoe hoger in de lucht hoe liever. Met megafoons als het kan, want hoe luider je spreekt, hoe meer mensen je in één keer kunt ‘boeien’ met je uitleg. Brugge is de stad met het meest aantal overnachtingen. Meer dan Brussel, Gent of Antwerpen, in oppervlakte toch een stuk groter.

Horecaprijzen swingen de pan uit. Een glaasje drinken op een terras blijft meestal bij ééntje, omdat het anders té duur wordt. Iets gaan eten, behalve een klassieke dagschotel, doet pijn aan de portemonnee. Als je al niet buiten gekeken wordt tot een volgende toerist je stoel kan innemen. De inwoners van onze mooie stad lijken er niet meer welkom, want ‘economie’ is prioritair. De gebouwen van de horeca zijn in het bezit van een handvol vastgoedrijken die onverantwoorde huurprijzen vragen, waardoor niet alleen de klanten klagen maar ook de sector zelf.

De stad verliest zijn eigenheid. Er is niet alleen een super groot aanbod van hotels, maar het authentieke ‘spellewerk’-aanbod van weleer heeft plaats gemaakt voor een overaanbod van chocolade- en bierwinkels. Wat Brugge met chocolade heeft blijft mij een raadsel.

Door de coronacrisis zie je nog heel weinig bezoekers in Brugge rondwandelen. De Vesten zijn de middeleeuwse gordel rond de stad, prachtig begroeid met de meest exotische bomen en perfect onderhouden, worden nu druk bewandeld door de Bruggelingen. Té druk soms, waardoor het houden van een ‘social distance’ moeilijk tot onhaalbaar wordt.

De liefde voor ‘mijn’ stad is er nog steeds. In ‘normale’ tijden ontvlucht ik de drukte door rond en binnen de kern mijn heil te zoeken in al wat groen is. Er wordt al eens een omweggetje genomen in straatjes die toeristen links laten liggen als het Gezellekwartier, waar je de geest van priester-dichter Guido Gezelle nog aanwezig voelt en je rustig de gedachten kunt ordenen in een parkje of op een gammele stoel in de godvergeten Jeruzalemkerk, waar de klok is blijven stilstaan ergens in de achttiende eeuw.

De coronacrisis mag vlug voorbij zijn wat mij betreft. En, ondanks de kwade blik van de horeca, laat de massa toeristen maar wegblijven. Stuur al die bussen naar Gent, Brussel of Antwerpen. Laat ons verder doen met enkel de Bruggelingen, aangevuld met gezinnen die een daguitstap komen maken naar veruit de mooiste stad die je kunt dromen.

Dus ook jij welkom, absoluut. Als die vastgoedrijken zien dat de citroen is uitgeperst, zullen ze misschien verkassen naar andere oorden, zullen ze misschien hun panden verkopen voor een appel en een ei. Dan kunnen ook de juiste horecamensen hun panden betrekken. Niet van die hoog-van-de-torenblazers met sterren-allures met veel te dure menukaarten. Nee, geef mij maar eenvoudige restaurantjes met een eerlijke kaart waar je gezellig met vrienden kunt uit eten gaan zonder een financiële rib uit je borst te moeten trekken.

En als je dan op een rustige manier door onze stad wandelt in onze autoluwe straten, zul je misschien Zonneke Meers voorbij slenteren en mij in gedachten aan die vlaggenstok zien hangen, verluchtend van mijn pamper-productie. En dan zal ik je toezwaaien, terwijl je een figuurlijk fotootje van me neemt om in je digitaal album te kleven als herinnering aan onze ontmoeting.

(©Thomas Pannenkoek 22/04/2020)

Verwante Berichten:

• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Anna’s vriendenboekje
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Anne-Mie’s vriendenboekje
• Gastblog: Pharaildes vriendenboekje