Ik ben een introvert. Ik heb stilte nodig.
Introverten zijn niet noodzakelijk verlegen, saai en asociaal. Introverten hebben stilte nodig om zich op te laden.
Een extravert doet energie op door zich in groep te begeven, door feestjes, door teambuilding activiteiten. Een introvert wordt leeggezogen door deze groepsactiviteiten, en moet achteraf in stilte en rust kunnen recupereren.
Maar: in onze maatschappij is lawaai het nieuwe normaal geworden. Alles wat een mens dezer dagen doet, maakt lawaai. Constant vliegverkeer boven ons hoofd. De eeuwige stroom verkeer op de autosnelwegen. Het lawaai van de industrie. Auto’s en moto’s met lawaaierige uitlaten. Grasmaaiers. Mensen die midden in de nacht met veel lawaai thuiskomen van een feestje. Luide muziek. Dokkerende skateboards.
Als je met deze eeuwige stroom van lawaai een probleem hebt, word je al snel afgedaan als asociaal. Je bent onverdraagzaam. Je gunt mensen hun pleziertje niet.
De extravert domineert de wereld, de introvert wordt weggezet als saai, in het beste geval. Onverdraagzaam, in het slechtste geval.
Lawaai is nochtans het nieuwe normaal. Kijk naar pakweg 100 jaar geleden. 150 jaar geleden, al helemaal. Was er toen zoveel lawaai? Ik dacht het niet. Wij gedragen ons nu alsof gemotoriseerd verkeer altijd bestaan heeft. En dat iedereen daar maar mee om moet kunnen. Dat iedereen het lawaai van een kapotte knalpot moet beschouwen als de heerlijke muziek van de vrijheid.
Well I don’t, do you mind? Blijkbaar wel. Maar ik heb er een gloeiende hekel aan. En hoe ouder ik word, hoe groter die hekel wordt. En neen, ik ben niet dat mens dat de pest heeft aan het lawaai van spelende kinderen op de camping. Ik zorg ervoor dat ik een kleine en rustige camping boek, zonder die 3 zwembaden en randanimatie. Ik ben niet degene die 20 keer belt naar de politie omdat er teveel lawaai is bij het café, omdat ik ergens ben gaan wonen waar geen cafés of restaurants kunnen komen. Je kan namelijk ook je voorzorgen nemen en goed nadenken over wat je gaat doen, zodat je het lawaai kan beperken.
Alleen: er is veel lawaai waaraan je niet kan ontsnappen. Dat lawaai van die knalpot, dat lawaai van die mensen die midden in de nacht met veel lawaai thuiskomen. Als je ‘s morgens om 6u veel lawaai maakt op straat, hangt er al snel iemand uit het raam om te roepen dat het wat stiller moet want dat ie wil slapen. ‘s Avonds om 22u moet je dat niet doen, want dan ben je asociaal.
Zijn wij als mens gemaakt om met dat vele lawaai om te kunnen? Ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat wij veel van onze natuur verloochenen, en dat we daar soms echt de nefaste gevolgen van dragen. Niet alleen lawaai, maar ook het teveel aan licht, bijvoorbeeld. Kunstlicht is een al even grote vuiligheid als lawaai. Ga eens naar een plaats waar het ‘s nachts zo donker is dat je met de gordijnen open kan slapen. En waar het echt stil is. En observeer eens hoe je dan slaapt, in absolute stilte en het donker.
Eén van de voordelen van deze coronacrisis is dat het veel stiller is buiten. Geen vliegverkeer boven ons hoofd. Veel minder gemotoriseerd verkeer. Veel minder lawaai op straat ‘s nachts. Ik geniet daarvan. Ik geniet daar enorm van. Ik kan hier ‘s morgens vroeg in mijn zetel zitten en luisteren, naar de stilte. Naar het getik van de regen op de ramen. Naar de vogeltjes die fluiten.
Er zijn heel veel nadelen aan de coronacrisis. Maar dit is een voordeel. Een groot voordeel.
Maar ik maak me weinig illusies. Het lawaai, dat komt terug. Full force. Want lawaai, dat is normaal. We moeten daar maar tegen kunnen. Ook de introverten. En als ze dat niet kunnen? Tja, dan moeten ze maar oordopjes insteken of een noise cancelling hoofdtelefoon kopen zeker?
Ik was het vanochtend nog aan het denken. Hoe fijn het is zonder al die vooruitgangslawaaien. Hoe fijn het is om thuis te mogen zitten. Ook hier een asociale introvert. 😉
😀
En ik heb het dan nog niet eens gehad over grasmachines, drilboren en slijpschijven!
Je hebt zo hard gelijk wat de nood aan stilte betreft. Dat heb ik ook, hoe ouder ik word hoe meer. Al heb ik mezelf nooit als introvert, lone wolf, beschouwd.
Ik merk dat dus ook, dat leeftijd daar ook een rol in speelt. Ik weet niet of ik een lone wolf ben. Introvert zijn hoeft niet persé dat te betekenen. Maar deels denk ik wel dat het opgaat. Deels ook niet.
Mijn zoon is een lone wolf. Die geniet nu volop dat hij, buiten zijn gezinnetje, geen mensen moet zien, geen extra prikkels binnenkrijgt. Ik heb hem in geen jaren zo ontspannen geweten.
En wat mezelf betreft, ik ben wel eens graag onder de mensen maar ik functioneer niet in een grote groep. Dan krijg ik te veel chaos in mijn hoofd. Misschien ben ik toch wel meer lone wolf dan ik zelf besef.
Als je na zo’n gelegenheid tijd alleen nodig hebt om te bekomen, en/of stilte (tijd alleen kan ook wel met je man zijn, als die je nood aan rust begrijpt), dan is dat toch wel een introvert trekje.
Ik ben op zich niet echt asociaal hoor. Ik kan wel in groep functioneren, en mensen komen graag met mij babbelen. Ik kan daarmee om. Maar het niveau chaos in mijn hoofd stijgt en stijgt, en als het té wordt, moet ik tijd op mezelf hebben om weer tot rust te komen.
Het stof in mijn hoofd laten zakken, noem ik dat.
Voilà, dan begrijpen we mekaar.
De stille sfeer is ook helemaal mijn ding. Ik ben altijd een muurbloem geweest. In de schaduw bloei ik het best. En in de stilte.
Mens naar mijn hart, gij.
Vooral de vogels hoor ik deze dagen heel graag.
Wij wonen hier vrij rustig, tot ze onlangs eengroot bouwproject zijn gestart in de buurt, elke dag keiharde muziek, daar word ik meer dan zenuwachtig van. Je niet op focussen, zegt mijn man, maar hoe doe je dat??
Nu is het RUSTdag, heerlijk!
Zelf neig ik eerder naar introvert, maar sociaal voelen is wel heel belangrijk voor me, dat mis ik nu geregeld…
“Het gekabbel van het beekje onderstreepte de stilte met een golflijn van geluid.” (van een Nederlandse schrijver, naam vergeten)
Ik ben een uitgesproken introvert met een aantal extraverte trekjes. Als ik zeg dat ik asociaal ben, overdrijf ik wel wat 😉 Maar ik kan alleen maar toegeven dat sommige van de huidige maatregelen mij wel liggen.
Ik weet ook niet hoe je dat doet, je niet focussen op lawaai. Hier bij ons is er altijd wel iemand aan het verbouwen, en ik word er soms onnozel van. Slijpschijven alhier, drilboren alginder, een radiootje erbij, luid tetterrende vakmannen…
mooi citaat!
Hier nog een asociale lone wolf die ook altijd muurbloem was, en nog steeds is. De luisterende die weinig zegt, maar alles voelt wat er niet gezegd wordt. Deze coronatijd is voor mij een zegen van rust. Ik blijk er tonnen vermoeidheid door te voelen waar ik me niet bewust van was, die ik nu eindelijk ook weg kan slapen.
Ik voel me thuis bij veel mensen, maar het meest bij de stillen. Daar zit een soort van direct begrijpen bij, een harmonieus aanvoelen dat veilig is en niks vraagt.
Ik herinner me vele muzieknamiddagen met een vriendinnetje van school – we waren een jaar of 14- dat buitensporig verlegen was, naast dat introverte dat ze natuurlijk ook al had. We praatten vooral per brief, dat ging voor haar het beste. Ik heb vaak uren bij haar thuis gezeten, luisterend naar de muziek die ze opzette, terwijl we verder geen woord zeiden. Dat was altijd een geslaagde fijne middag.
Nu ik wat ouder word, is alles wat stil is nog fijner. Onze moestuin in kilometers stiltegebied, met alle weidevogels en roofvogels als enig geluid.
Stille avonden thuis zonder TV…
Z a l i g!!
Dat alles voelen wat niet gezegd wordt… kan heel mooi zijn, maar is soms echt een vermoeiende verschrikking. Een hypersensitief trekje dat ik met je deel.
Mooi verhaal van dat vriendinnetje. Zij zal veel aan je gehad hebben <3
Ik ben gunnend jaloers op je moestuin. Ik mis dat soms zo, echte stilte. Niets in de achtergrond, ook geen doek-doek doek-doek op de E17.
Gelijkgestemde zielen...
Hier ook zo’n stilte liefhebber. Al heb ik vanmiddag wel de boormachine uitgehaald om buiten een gat in de wasdraadpaal te boren (de paraplu zakt altijd wat, er moet een schroef door de paal om dat tegen te houden). Ik weet, het is zondag. Ik zal gaan biechten. 🙂 en ik ga dat ook geen tweede keer moeten doen.
Hier liggen ook snelwegen niet te ver van het centrum. Ik hoor ’s morgens die ruis wel wat als ik in bed lig. Nu valt het op dat het stiller is natuurlijk.
Ik vind nog een verschil tussen eenmalig lawaai en weerkerend lawaai. Tussen één keer een boormachine op zondagnamiddag of een hele maandag lang van 7u30 tot 19u30 om de vijf minuten dzziiiiiiiiiing slijpschijf. Of élke dag om 6u30 die postbode met zijn autooke met Radio 1 keihard aan en die nieuwsstem die door de straat schalt.
Toeme ik was nog niet klaar.
Ik vind dat het hier, om op 10 minuten fietsen van Gent centrum te wonen, in een multiculturele en zeer dichtbevolkte buurt, soms verbazend stil kan zijn. Een zondagochtend (ook buiten coronatijd), met de wind in de goede richting: muisstil. Echt.
Maar ja. Als die wind niet goed zit, dan hoor je het viaduct van de E17. Of als de wind anders zit, hoor je de treinen en zelfs de omroepstem van station Gent-Dampoort. Wat ik veel minder vervelend vind dan die doek-doek doek-doek.
Daarmee dat ik zo hou van Assenede. En nogal veel daarrond. Geen grote wegen. Stilte.
Ik herken me er helemaal in: stilte, rust en gewoon eventjes kunnen terugplooien op mijn gezin of helemaal alleen op mezelf. Ik heb daar echt nood aan om mijn batterijen te kunnen herladen. Sommige sociale verplichtingen kunnen me ook zo leegzuigen en met ouder worden heb ik daar steeds minder zin in, want een bepaalde sfeer kan mij zo naar beneden halen.
Sommige perioden heb ik het ook echt moeilijk om dingen weggefilterd te krijgen en ben ik er mij te bewust van. In mijn herinnering was dat vroeger niet zo, maar anderzijds ben ik altijd graag alleen geweest. In een hoekje met een boekje, in mijn eigen fantasiewereld.
Lief ziet ook wanneer mijn emmertje vol geraakt en geeft mij ook die ruimte om te ontsnappen (ontsnappen kan zijn dat hij de kinderen entertaint zodat ik eventjes zonder mijn plakaapje kan strijken, dat volstaat eigenlijk).
Met ouder worden heb ik het ook steeds moeilijker met die sociale verplichtingen. De futiliteit daarvan. Om het cru te stellen. Geen zin meer in. Die feesten die uren duren. Kom ik doodop thuis, en kan ik niet eens slapen omdat mijn kop vol herrie zit.
Ik ben er ook wel zeker van dat ik me als kind met dat boekje in een hoekje veel beter kon afsluiten van lawaai dan nu.
Wel heel erg fijn dat jouw Lief ziet wanneer het emmertje dreigt over te lopen en je dan tijd en ruimte geeft om even energie te tanken. Dat is héél veel waard.
Ik zou hier hele boeken over kunnen volschrijven, geloof ik.
Misschien af en toe een blogpost, want er is toch wel veel herkenning.
Niémand houdt van lawaai, alleen ervaart de één geluiden wat eerder als lawaai dan .
Maar áls je daar gevoelig voor bent lijkt me héél vervelend. Soms helpt het wanneer de “herriemakers” je sympathie hebben. dan kun je meestal iets meer hebben. Toen onze buren nog jonge kinderen hadden gaven ze vaak feesten in de tuin, kwamen dat vooraf altijd even melden en brachten achteraf een bloemetje om te vragen of “erg was”. Het viel altijd mee en viel heerlijk in slaap bij het gemurmel van de stemmen in de buurtuin dat inderdaad in de late uurtjes zo goed mogelijk getemperd werd. De spelende kinderen van de school op de hoek vind ik heerlijk klinken, Dat is ook iets dat menigeen als lawaai ervaart. Maar ik heb makkelijk praten, ik heb er dus niet gauw last van maar de enkele keer dát geluid me stoort kan ik dus bést wel even in de stres schieten. Lijkt me dus lastig als je dat bij veel méér geluiden hebt.
Als onze buurvrouw komt melden dat ze een feestje geeft voor haar verjaardag, vinden wij dat ook niet erg. Je weet het, je bent voorbereid, en over het algemeen is het niet onuitstaanbaar qua lawaai. Da’s inderdaad het soort dingen die goed te verdragen zijn. De dingen waar je zoals je zegt geen vat op hebt, zijn moeilijker. En vaak is het een combinatie van dingen. De constante ruis in de achtergrond, gecombineerd met muziek vanop de stelling aan de overkant, gebabbel uit de tuin naast je, en dan loopt het emmertje wel eens over. En uiteindelijk kies je daar niet voor, het overkomt je. Het valt me wel op dat veel mensen er last van hebben, maar over het algemeen verbijten. En als je er dan eens over praat, dan komt de (h)erkenning.
Ach, noem alleen maar “jengelende “kinderen, daar kun je na verloop van tijd óók geen andere herrie meer bij hebben.
😀
Oh, ik ook 😀
Ik hou van rust en stilte. Is even moeilijk met constant mensen en dieren in huis, manlief die stukken minder uren werkt, idem jongste zoon die nog thuis woont. Is ook moeilijk met bijna een jaar verbouwing in en rond ons huis, en buren die al 4 jaar aan het verbouwen zijn in en rond huis. Enfin, ik heb geleerd me af te sluiten voor geluid, lukt aardig
Je leert jezelf wel technieken aan om dat geluid buiten te sluiten. Maar dat lukt niet altijd, vind ik, en met ouder worden, wordt het moeilijker.
Gelukkig dat afgunst geen geluid maakt; het lawaai om ons heen zou anders oorverdovend zijn. 😉
Valt het op dat ik bovenal relativeer?
Je kan altijd relativeren. Maar af en toe eens erkenning en herkenning zoeken, is ook een optie. Want dat doet deugd. En dan voel je je weer wat beter. Wat minder alleen.
Ik kan eindelijk terug in lijn tuintje zitten want de kinesiste die haar airco boven lijn tuintje heeft gehangen werkt voorlopig
…amper. Ik vind het heerlijk! (Ik had per ongeluk al op de verzendknop getikt)
Zalig, als je zo wat stilte cadeau krijgt. Jammer genoeg niet in de beste omstandigheden. Geniet er toch maar van.
Ik heb zelf ook echt een hekel aan lawaai, maar tot het extreme toe. Ik haat bijvoorbeeld wakker worden door de radio, teveel lawaai! Ik haat luide muziek, of inderdaad een drill of eender. Ik zeg altijd dat ik hoogsensitief ben aan geluid (is eigenlijk niet bewezen maar zo klinkt het alsof ik er niets aan kan doen). Ik geniet nu ook wel van die stilte, heerlijk! Voor mij zal het na Corona toch wel even pittig worden als we ons weer moeten gaan aanpassen naar het normale.
Voor sommige dingen zal het inderdaad wel weer een zware aanpassing worden.
Ik denk dat je er sowieso niet veel aan kan doen als je gevoelig bent voor geluid, het is iets fysieks, helemaal niet iets waarvoor je kiest. Je kan proberen het te negeren, maar dat gaat niet altijd…
Ja, ik kan dat echt niet negeren, ik loop daar de muren van op. Ik zit soms in mijn tuin en dan hoor ik de radio van de buur gaan en ook daaraan kan ik mij al ergeren, maar gelukkig is het best stil en ook niet altijd. Ik denk dat ik ook een redelijk goed gehoor heb doordat ik al die tijd moest brillen en dus misschien mijn gehoor beter werd (ze zeggen dat toch he) en misschien ben ik nu overgevoelig aan geluid. Zeker als ik een stressy dag heb gehad, kan ik het echt niet verdragen. Op een feestje neem ik ook altijd oordoppen mee, sowieso!
Ondanks tinnitus hoor ik ook heel goed, veel te goed naar mijn goesting soms. Ik associeer dat eigenlijk ook wel met slecht zien, ter compensatie. Door die tinnitus ben ik niet zo’n fan van oordoppen, ik ben altijd bang dat ik alle ruis en fluittonen dan beter ga horen.
Oh die tinnitus klinkt echt heel vermoeiend, ik snap dat je dan niet zo’n fan bent van oordoppen!
Zo ontzettend herkenbaar! Ik word effectief leeggezogen door de dingen die je beschrijft en ik kan in mijn omgeving meestal niet op begrip rekenen. Ze vinden het raar van me en sommigen schrijven me af als een saaie huismus, wat ik eigenlijk helemaal niet ben. Sinds de lockdown en dat verplicht thuis werken, merk ik hoeveel energie ik nog over heb aan het einde van de dag in vergelijking met een dag op kantoor met lawaai en gezaag om me heen. Ongelofelijk eigenlijk! Ik slaap ook effectief met oordopjes en kan inmiddels niet meer zonder. Er rijden teveel auto’s door de straat, mijn man snurkt en anders krijgen we ruzie,… Ik ben dan maar overstag gegaan.
Oordopjes heb ik nog niet gedaan, die noise cancelling headphones zijn ondertussen wel een feit.
Je bent niet raar, je bent niet vreemd, je bent niet saai, je bent niet asociaal, je bent niet persé een huismus. Je kan gewoon niet tegen lawaai en bent wellicht ook een introvert.
Die (h)erkenning kan deugd doen hè 🙂 Maar het onbegrip blijft heel vaak hoor. Had er onlangs nog een gesprek over met een vriendin, die deze lockdown daarvoor ook als een opluchting ervaart… zich niet meer constant moeten verantwoorden, niet constant moeten uitleggen, gewoon zonder commentaar thuis kunnen blijven… een goede kant van de lockdown voor flink wat mensen.
Ik kijk heel erg op tegen de terugkeer naar het ‘normale’ leven. Niet zozeer om het lawaai dat dan weer naar binnenkomt, denk ik. Alleszins toch niet wat vliegtuigen betreft: zij die op Zaventem landen, laten hun landingsgestel net naar beneden wanneer ze over mijn terras vliegen en dat vind ik geweldig.
Bij mij gaat het eerder om het zelf weer naar buiten moeten, opnieuw onder de mensen komen. Grondige hekel aan, always have, always will 🙂
Het enige waar ik het nu moeilijk mee heb, is nooit, of toch héél zelden, eens een uurtje alleen in mijn huis kunnen zijn. Zo had ik daarnet veel zin om te wenen, toen het lief ook de badkamer binnenkwam terwijl ik mijn tanden aan het poetsen was. Als ik zelfs daar geen 3 minuutjes alleen kan zijn (we werken allebei thuis nu), wordt het me echt te veel.
Ik weet niet in welke mate ik fan zou zijn van vliegtuigen (wel indrukwekkend als die zo boven je hoofd beginnen te landen), maar het geluid van treinen en trams staat mij ook niet tegen. Ik heb het heel moeilijk met de constante achtergronddreun van auto’s & co.
Damn, te snel verstuurd.
Ik vind het leven zonder sociale verplichtingen echt heerlijk. Geen feestjes van moeten. Eén van de dingen waar ik tegenop zie dat ze moeten terugkomen.
En ik begrijp heel goed dat het nooit alleen zijn je soms echt naar dat randje brengt. Ik heb dat ook. Met Meneertje Mertens gaat dat wel redelijk, we kunnen heel goed zwijgen tegen elkaar, zonder dat het fout aanvoelt. En ik kruip al eens weg onder mijn koptelefoon 🙂 Maar het is soms moeilijk om het uitgelegd te krijgen hè.
Ik ben ook introvert en moet dus ook me vaak herladen, alleen, maar dat hoeft niet in stilte. Absolute stilte vind ik ook zelden fijn, dan zet ik muziek op. Maar wel alleen, zonder conversaties, zelf in gedachten.
Je schrijft het wel wat unfair vind ik (enfin, zo komt het over op mij) alsof het lawaai bewust van extraverten opgedrongen wordt aan introverten. Terwijl lawaai toch een groot stuk gewoon gevolg is van onze overbevolking. Reis rond in Canada, je hebt er het lawaai niet ook als deze maatschappij even “verwesterd” en actief als de onze, maar er is afstand tussen mensen, bedrijven enz (want men doet er niets te voet, elk restaurant en winkel is een eiland op grote betonnen parking enz enz). Ook introverten rijden naar hun werk en dragen dus bij aan gemotoriseerd verkeer. Ook introverten verbouwen hun huis en hebben soms nood aan drilboren. Het is niet één groep die het lawaai (bewust) opdringt aan een andere groep eh.
Als ik me moet herladen, dan liefst in stilte, zonder muziek. Hoe zot ik ook ben van muziek, zelfs dat is teveel dan.
Ik ben graag eens “unfair” of lomp hier, hier mag dat 🙂 Knuppel in het hoenderhok gooien, soms. En ook: ik ben als introvert al zo vaak “unfair” behandeld (het etiket asociaal, allerlei verwijten) dat ik soms wel een valse steek terug wil uitdelen 😉
Maar het is wel zo dat ik zelden ga klagen tegen de lawaaimakers. Ook al zit het me hoog. Ik snap dat ook wel, dat drilboren en verkeer nodig zijn.
Het is vooral het “extra lawaai” dat me mateloos stoort. Het luide babbelen op straat na 22u, aan brommertjes werken op het trottoir ’s avonds laat, motoren met extra luide knalpotten… dat is er me echt teveel aan. De kers op de taart. Of de druppel die de emmer doet overlopen.
Heb onlangs toch maar eens geïnvesteerd in een noise cancelling headphone…
PS: ook vogels die zo irritant repetitief fluiten, kunnen ook danig op mijn zenuwen werken. Maar die kunnen er ook niet aan doen hè 🙂 Maar ik ook niet 😀