Satur9Er viel over weinig anders te musen, de afgelopen week, dus heb ik het maar eens exclusief over de coronacrisis. Wat erin zit, moet eruit. Niet dat ik iets nieuws bijbreng, maar goed. Herhaling is de moeder van de wijsheid, of zoiets.
De eenzame opsluiting begint toch wel te wegen. Ik werk niet, ik zit hele dagen thuis behalve hier en daar een fietstochtje. Maar dan zie ik niemand. Het enige echte contact dat ik heb, is met Meneertje Mertens en Lies. Gelukkig komen we goed overeen, en zijn de momenten dat de spanningen oplopen, op één hand te tellen. Eén vinger zelfs. Maar ik mis de andere kinderen, en die twee kleine meisjes.
De onzekerheid vind ik het moeilijkste. Hoe lang gaat dit duren? Geen idee. Wat voor effect gaat het uiteindelijk hebben op de wereld, op ons leven? Geen idee. Wat moeten we doen met onze vakantie? Geen idee. Wanneer gaan we de meisjes eens kunnen knuffelen? Geen idee. Geraken we ooit verlost van dat corona-virus? Geen idee. Soit. Veel langer moet ik niet doorgaan. You catch my drift.
Want ja, we kunnen niet klagen, geen zieken in onze familie. De werkers onder de familieleden zijn heel voorzichtig. De rest doet wat hij moet doen: thuisblijven. Ik denk zelfs dat Lili en Pipa er wel bij varen: eindelijk eens verlost van de eeuwige snotneus, verkoudheid of erger. Maar, het allerbelangrijkste dus: geen zieken in de familie. Of vriendenkring. Eigenlijk ken ik maar één iemand die ziek geweest is voorlopig. Ik heb dus niks te klagen.
Over werkende mensen gesproken. Meneertje Mertens werkt in de transportsector, meerbepaald bij een bedrijf dat uw pakjes aan huis levert. Dit weekend kreeg hij via Messenger verschillende berichten van mensen die we van haar noch pluim kennen, om te vragen hoe het met hun pakje zit. Eh? Serieus? Ik snap dat niet. Compleet, compleet respectloos. Eigen pak eerst, of zoiets? Jeetje. Laat de mensen met rust. Uw pak zal wel aankomen. Ooit.
Wist je trouwens dat journalisten ook tot een beroepsgroep behoren die doorwerken? Zij verdienen ook een applaus!
Daarnaast en daarbuiten heb ik Zuhal Demir altijd een dwaas kieken gevonden en haar laatste voorstel bewijst dat ik gelijk heb.
De verhalen die ik nu en dan lees uit de ziekenhuizen, van de zorgmensen, vind ik gruwelijk. Ik zit er vaak bij te huilen. Ze maken me bang. Want uiteindelijk gaat het daarom, de druk op de ziekenhuizen en het personeel daar. Het is dat wat we nu proberen in te dijken. Dat onze gezondheidszorg niet kraakt onder dit virus.
Dat we nog buiten mogen om te wandelen, joggen en fietsen, vind ik heerlijk. Ik hoop dat het blijft duren, ik hoop dat het niet om zeep geholpen wordt door een stel achterlijke covidioten dat zich niet aan de regels wil houden. Want ik geniet er heel erg van. Fietsen, op mijn eentje, langs grotendeels verlaten wegen. In het zonnetje, vaak. Het doet zo’n deugd, en het geeft moed.
Voor de rest, echt jong: blijftinuwkot. Hoe moeilijk kan het zijn? Enkel voor werk, boodschappen, hulp aan noodbehoevenden of sport mag je je huis uit. Sport enkel in een lus van bij jou thuis. Niet op bankjes gaan zitten, gewoon sporten en naar huis.
Don’t bend the rules. Probeer niet te draaien en te keren en te wringen tot je een gaatje in die regels gevonden hebt. Probeer niet de slimste te zijn. Zever niet dat de politie daar- en daarvoor geen boetes mag uitdelen. Doe gewoon wat er gevraagd wordt. Zo strikt mogelijk. Blijf. Thuis. Voor jezelf. Voor je geliefden. Voor iedereen. Was je handen, kam je haren, recht je schouders en hou afstand als je toch buiten moet. Stay safe and healthy!
We zitten allemaal met dezelfde gevoelens, angsten, twijfels. Maar we houden vol om, als dit voorbij is, dubbel zo hard te genieten van de herwonnen vrijheid. Yes, we can!
Yes we can! 🙂
Na een lange telefoon met mijn broer gisteren die ziekenhuishygiënist is, werd ik nog banger. Brrrr… Vooral heel erg voor de dokters en verpleegkundigen. We moeten ons inderdaad houden aan de regels. Het wordt echt niet voor zomaar een griepje gevraagd. Dit is wel van een heel andere orde…
Het lijkt me inderdaad van een héél andere orde dan een griepje, en we willen dit echt niet krijgen. Ik doe dus rigoureus wat er gevraagd wordt… en erger me stiepel aan mensen die dat niet doen.
Ja inderdaad covidioten , die hebben maling aan alles. Vandaag prachtige wandeling gemaakt, plaats heel veel plaats, ik stond net met mijn hondjes in de beek om ze iets te laten drinken. De Opa en Oma hebben gezien dat ik erheen liep, maar toch de kleinkinderen en hun linea recta op ons af, tuurlijk bleef ik niet staan, nee ik wijkte nota bene uit om de afstand te bewaren. Ik kan daar zo woest om worden hoe egoïstisch mensen zijn bah ! Begrijpen zij niet dat ze bijdragen dat het nog langer gaat duren? Dat ons deze vrijheden ook nog afgepakt kunnen worden? Wat betreft het Coronavirus blijf ik nuchter anders gaat angst overhand krijgen. Ik maak mij meer druk dat beperkingen langer gaan duren, waar bedrijven, ziekenhuizen, goedwillende Oma en Opa’s, eenzame mensen en patiënten de dupe van zijn.
Ik snap dat ook niet, hoe mensen blijven de maatregelen aan hun laars lappen. Ik erger me zo steendood aan mensen die met 2 gaan fietsen, en dan naast elkaar blijven rijden, zodat je niet anders kan dan te dichtbij komen als je ze moet kruisen. Ik snap dat niet. Rij toch gewoon achter elkaar als je een tegenligger ziet komen!
Mooi en goed omschreven.
Dankjewel 🙂
Door niet teveel vooruit te denken houd ik het vol. Wat komt kunnen we toch niet tegen houden.
Buiten kom ik ‘ergernissen’ tegen, mensen die alles vierkant aan hun laars lappen, maar zelf probeer ik me zo min mogelijk te ergeren. Mensen blijven mensen….. En iedereen maakt fouten.
Maar hoop doet leven.
Dag per dag nemen, het is een goede strategie tijdens moeilijke tijden.
Ik probeer me zo min mogelijk te ergeren, maar doe dat soms toch wel aan de mensen die door hun gedrag alle moeite die wij doen, te niet doen.
ik snap niet waarom mensen dat doen, zo anderen lastig vallen omwille van een pakje in het weekend! Ik kreeg mijn pakjes na 19u en ik sprong een gat in de lucht, ik had het gewoon niet verwacht. Ik vind het ook heel dubbel, je wil andere winkels helpen, maar dan moet je de pakjesbezorgers er wel door jagen.
En de zorgsector? Ik vind dat gewoon griezelig, hoe kunnen we nu te weinig maskers hebben? Ok, onverwacht meer nodig etc. maar hele groepen vrouwen zitten te stikken! En nu ook jassen? En dan zijn degene die wel geleverd worden van slechte kwaliteit, maar lukt het een groep ondernemers wel wat onze overheid niet kan. Echt angstaanjagend en wraakroepend vind ik dat. En ik snap de paniek als je iemand hebt die kwetsbaar is of besmet is, maar ze doen wat ze kunnen, met het materiaal en de tijd die ze hebben, terwijl hun gezin bang afwacht thuis en hoopt dat ze veilig kunnen blijven
Het is inderdaad een moeilijke evenwichtsoefening. En dan denk ik dat bestellen, maar je levering geduldig afwachten, nog de beste optie is. En toch wel wat te beperken tot de essentials.
Het is hallucinant, hoe er zo’n tekort kan zijn aan materiaal. En opeens is kunnen naaien een essentiële skill. Compleet bizar.
Ik denk niet teveel over de toekomst…of nee, ik ga er eigenlijk van uit dat de huidige situatie nog tot en met zomer doorgaat min of meer (of als een accordeon in golven tot volgende winter). Maar ‘k heb niet teveel last van de isolatie dus ik ga ook maar meteen van slechtste uit en dat helpt me om niet meer over de onzekerheid te piekeren. het is in feite wel straf van mezelf, madam pieker en angst waar ik geen vat op heb, om het nu gewoon buiten te sluiten…’k zal nog wel wat boeken en puzzels bijbestellen en als het weer ok blijft voor onze wandelingen, kan ik het nog wel wat weken aan.
Thuisblijven kan ik heel goed, daar heb ik geen probleem mee. Ik weet me hier perfect bezig te houden. Ik mis mijn kinderen en mijn kleinkinderen, en dat vind ik moeilijk. En ik verbreed mijn horizon graag eens, dat mis ik ook. Letterlijk: niet eens ver kunnen kijken, hier in de stad. We zijn geen sociale dieren, maar gaan toch wel eens graag op stap.
‘k denk ook dat je als ouders het meest gefocust bent op je kinderen… dat wij met kleine kinderen in huis onze bliksemafleiders hebben, terwijl het voor mijn moeder waar we nu. niet meer op bezoek kunnen veel erger is. Dat zij ons meer mist dan wij haar, vermoed ik. En dat besef is dan wel weer heel pijnlijk. Ik kan haar zo moeilijk helpen…tekeningen sturen, bellen, …het lost de eenzaamheid niet op
Het zal inderdaad voor haar niet gemakkelijk zijn nu, zo zonder eens bij jullie kunnen zijn. We kunnen die fysieke aanwezigheid wel proberen vervangen, maar het is nooit hetzelfde, dat is zo.