Zo. Het was een vreemde week. Wat moeten we daar nog meer over zeggen? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het leven is hallucinant en surreëel. Ik blijf het gevoel hebben dat ik aan het dromen ben, en dat ik wakker ga worden en dat alles voorbij zal zijn. Maar dat heb je vaak als je in een situatie zit die je eigenlijk niet wil, die je het liefst wil ontkennen. We zitten erin en we moeten erdoor. Dus blijf ik hier op mijn blog ook gewoon doorgaan zoals voorheen, ongeveer toch. Foto’s van de week!
Zaterdag. Verse soep, vers brood. Lekker.
Hoe gaat dat als je een kleuter een ganse dag in huis (en in de tuin, godzijdank) moet opsluiten? Zo ongeveer.
Of zo ook. Toten trekken en 100 keer per dag “jij bent een kakadrol!’ zeggen. Kleuterhumor!
Fietsen mogen we nog. Ik ben daar echt, écht blij om en ben van plan te gaan fietsen elke keer dat het mooi weer is. Dat deed ik de afgelopen week al 3 keer. Daarna was het toch wel tijd om het vege lijf wat rust te gunnen, 60km op 3 dagen nadat ik meer dan 3 maanden niet gefietst had, het was genoeg. Hoewel het eigenlijk echt wel goed meeviel. Behalve de tegenwind.
Lochristi.
Een quasi leeg fietspad.
Er staat niemand herkenbaar op, dus doe ik het maar. Rij wachtenden voor de Delhaize op het Heernisplein. Ik vond het vreemd. Muisstil. Begrafenisstemming.
Nog een fietstochtje dus. Ook Lochristi.
Destelbergen, uitloper van Lochristi serreland.
Een ingang van de Rozebroeken. Afgesloten. Dinsdag kon ik er langs één kant nog in, niks afgesloten, aan de andere kant was het afgesloten.
Lies maakt kaartjes voor de bewoners van rusthuizen. Bezigheidstherapie met heel veel positieve kanten.
Gisteren. You Never Walk Alone op Stubru, en op 180 andere radiozenders. Was toch wel even een emo-moment.
Extreem weinig gedaan deze week. Eenzelfde breiwerk steeds opnieuw begonnen, ik bakte er niks van. Uiteindelijk een shirtje gemaakt voor het kleinste mopje. En nu ga ik eindelijk toch eens wat maskertjes maken.
Keep it safe, people. En vergeet niet: BLIJF THUIS!
Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. Soms eens een foto met de Nikon of Canon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Ja het is een vreemde en rare tijd waar we nu in leven. Moeten er het beste van maken. Fijn dat fietsen nog steeds kan en mag.
Laat ons hopen dat dat zo blijft.
Wij wonen in elkaars buurt😁
Ah is ’t echt! Dju, nu ben ik wel nieuwsgierig hoe dicht 😀
😁
Ook jij maakt er het best van in deze hallucinante tijd. Ik hoop dat je kan blijven fietsen en wandelen. Dat hoop ik voor iedereen.
We doen ons best hè, om er het beste van te maken. Hopelijk wordt dat buiten fietsen en wandelen niet afgeschaft. Zal vooral afhangen denk ik, van hoe de mensen de regels volgen.
De lucht is nog nooit zo zuiver geweest, de straten nooit zo gezellig leeg. Jammer van die kl..tebacterie!
Zot hè. Gedwongen tot klimaatactie door het corona-virus. Er zit toch wel wat symboliek achter.
Herkenbaar, hoewel ik veel vrije tijd heb nu, doe ik ook veel te weinig, ik kom er gewoon niet toe, ik moet nog hard wennen aan de leegte.
Ik heb het er ook moeilijk mee. Er komt weinig uit mijn handen. Vandaag eindelijk wel maskertjes aan het maken.
Zo lang fietsen en wandelen – voor mij af en toe graag een ritje met de auto – mogelijk blijft, maakt dat alles wat draaglijker. Hopelijk blijft dat zo.
Ik hoop dat ook. Het zal er vooral van afhangen hoe mensen de regels opvolgen…
Er komt totaal niks uit mijn handen deze dagen. Wandelen, fietsen, koken en bakken (veel te veel ongezonde dingen) en dat is het zo’n beetje. Mijn opdrachten van de Spaanse les die tegen dinsdag af moeten heb ik nog niet eens bekeken. Ik kan er mij toch niet op concentreren.
Het is zo’n rare tijd. Soms denk ik dat ik in een droom zit waar ik niet uit geraak. Was dat maar waar.
Heel herkenbaar Myriam. Hier hetzelfde. Ik was ook een beetje eenvoudig Spaans beginnen leren, maar ik heb er geen zin meer in momenteel. Ik hoop dat ik snel weer wat positiever tegen het leven kan aankijken.
Het zijn vreemde tijden ja, maar vervelen doe ik me niet. Gelukkig mogen we nog buiten en gelukkig komt de zon ons opvrolijken!! (maar de natuur heeft water nodig, nu is het weer zot droog aan het worden. shit)
Ik ben zo blij dat we nog buiten mogen. Zonder dat zou het echt veel moeilijker zijn!