Zeswoordverhaal. Een tweewekelijkse zeswoordverhaal-met-beeld-schrijfuitdaging van Doldriest.
Het nieuwe woord: isolatie.
Isolatie. Heel toepasselijk in deze dagen van corona. Dat was de bedoeling, uiteraard. Isolatie, in al z’n mogelijke vormen. Of separatie. Of quarantaine. Ik ga voor die laatste, toepasselijke. Ik heb geen foto’s van mondmaskertjes en dokters en wat weet ik al, die passen bij de huidige corona-tijden. Maar ik heb wel foto’s van anderhalf jaar geleden, toen Pipa geboren werd.
Het kleine meisje werd 2 maanden te vroeg geboren, woog 1200 gram, en belandde uiteraard in een couveuse. Dat lijkt ook behoorlijk op quarantaine, als je het mij vraagt. Zeer beperkt bezoek, strikte hygiëne-voorschriften. Kangoeroeën met mama en papa.
Maar voor de rest: een leven achter glas. In het verwarmde bakje, maar ook achter het glas van de deur van de afdeling neonatologie.
Broertjes en zusjes mogen niet binnen op de afdeling, wegens teveel risico’s op allerlei bacteriën, infecties en virussen. Dus zij moeten ook van ver naar de nieuwe baby kijken.
Ik vond altijd dat Lili daar heel flink mee omging. Ik heb haar nooit scènes weten maken, ze was altijd enthousiast om eens langs te gaan, maakte nooit trammelant dat ze niet bij mama mocht, of dat mama de baby vast had. Toen Pipa van de laatste buisjes verlost was (de allerlaatste was de voedingssonde), kon Janna haar ook al eens meenemen tot aan de deur, zodat Lili eens van dichterbij kon kijken. En dan ontstonden er conversaties achter glas, in quarantaine. Op deze foto kijkt Lili bedenkelijk, maar over het algemeen was ze vrolijk en kon ze mama ook opfleuren met haar zonnige aanwezigheid.
Deze foto vertelt een verhaal, vind ik. Je kan kijken en je ziet steeds andere dingen.
Moederliefde in quarantaine, kinderliefde achter glas.
Brok in de keel.
Och! <3
Wat een warme moeder ben jij!
Wat een warm compliment is me dat! Dankjewel 🙂
Ik heb geen mooiere verjaardag gehad dan mijn 50ste, een dag nadat dit mini-meisje naar huis mocht uit het ziekenhuis, en ik al cadeau haar voor het eerst op mijn schoot mocht houden. Onvergetelijk 🙂
Ontroerend verhaal en dito foto , met gelukkig een goede afloop. En ja natuurlijk had dat ook álles te maken met isolatie. Heel begrijpelijk dat Lili nog niet in de buurt van haar kwetsbare zusje mocht komen maar wel heel sneu! Nog niet zo lang geleden, ( een halve eeuw of zo) mochten er helemaal geen kinderen op bezoek komen in het ziekenhuis wegens het risico op de verspreiding van virussen en kinderziektes.
Vreemd, deze reactie was in m’n spambox beland.
Het is allemaal veel veranderd hè, de afgelopen jaren en decennia. Ik zag onlangs bij een ander prematuurtje dat de 2 broers in het weekend heel even bij de baby mochten, wel ook met drastische veiligheidsmaatregelen. Men is ondertussen gaan beseffen dat binding ook wel heel belangrijk is, gelukkig.
Lili haar gezichtje toen Pipa thuis kwam, en op haar schoot mocht… echt goud waard, en gelukkig ook vereeuwigd op foto’s 🙂
O zéker, 2 maanden te vroeg geboren worden overleefden de meeste baby’s destijds ook nog niet. Ze verrichten tegenwoordig wonderen .
Dat is zo hè. Ze blijft altijd een wonderkindje 🙂 Als je ziet waar ze nu staat…
Maar waarschijnlijk merk je daar over 10 jaar nog nauwelijks iets van.
Hopelijk hè! Er zijn altijd nog lange-termijn-gevolgen mogelijk want ze was wel erg vroeg en klein, maar ze heeft nooit echt zware problemen gehad, dus ik leef op goede hoop en moed 🙂
Heel grote gevolgen zouden nu al zichtbaar zijn, maar wat minder ernstige gevolgen kán natuurlijk altijd later pas ontdekt worden.
Dat is zo. En het is een alert duifje dat alles hoort en ziet, dus dat zit al goed. Maar er zouden wel nog leerstoornissen en zo kunnen opduiken. Zou kunnen. Zou ook kunnen van niet. Er zijn er veel die er ongeschonden uitkomen. Hopen maar hè 🙂
Er zijn ook heel veel kindertjes met leerstoornissen die gewoon bij 9 maanden geboren zijn dus dat kun je inderdaad niet helemaal uitsluiten. Maar komt tijd komt raad. Ook niet zo goed lerende kinderen kunnen gelukkig worden en dát is het belangrijkst!
Dat is zo. Ik heb er ervaring mee, dus ik weet dat het kan 🙂
En is ook niet alleen van deze tijd, het kwam vroeger óók voor. Toen had men er alleen minder “verhullende”namen voor en ging zo’n kind naar “de langzame leerschool”.Het overkwam een oudere zus van mij die achteraf gezien waarschijnlijk alleen maar veel achterstand had opgelopen door dat er in de oorlog niet altijd lesgegeven kon worden.
Ja, soms gebeurden daar toch wel fouten in. Ik heb het ook nog zien gebeuren toen mijn kinderen naar school gingen, vaak bij kinderen met een allochtone achtergrond.
Mijn zoon heeft nooit een diagnose gehad (ben ik blij om), is naar het buitengewoon onderwijs geweest en heeft daarna (eigen keuze) een beroepsopleiding gevolgd. Hij is nu een heel gelukkige elektricien 🙂
Gelukkig worden zit niet in een hoge opleiding maar in “goed in je vel zitten op je eigen niveau. Hoe hoog of hoe lag dat is maakt niets uit.Niet ieder kind is geschikt voor boekenwijsheid, , sommige leren veel makkelijker in de praktijk.
Ja en die zoon van mij, die wist wat hij wilde: met zijn handen werken. Ik heb hem laten doen. Ik wist dat een strijd (hij is nochtans bovengemiddeld intelligent) niks zou opleveren, integendeel. En nu heb ik een volwassen zoon die zijn werk héél graag doet en gelukkig is. Meer moet dat niet zijn toch. En zo hadden we hier thuis een gezellige mix van allerlei opleidingen, heel boeiend!
Zo is het maar net. Boekenwijsheid wordt aardig overschat. Intelligentie kun je áltijd gebruiken, in ieder beroep zal het je verder brengen.
Juist. We hebben dus een elektrieker die zijn facturen vlot zal kunnen opstellen 😉 (hij werkt in loondienst, dus dat hoeft niet)
Maar dat echt niet alleen hoor, bij gecompliceerde problemen heb ik toch ook liever een elektricien aan het werkt die ook inzicht heeft en niet alleen uit de voeten kan met vast aangeleerde verbindingen.
En mocht hij ooit voor zichzelf beginnen zal hij daar veel plezier van hebben.
Daar heb je helemaal gelijk in! Dat inzicht heeft hij inderdaad, en hij werkt ook heel nauwkeurig en netjes. En dat hangt uiteindelijk ook allemaal samen, het is een mooi geheel.
Precies, kijken vaak een beetje verkeerd tegen “geleerdheid”aan.
Zeker. Stielmannen zijn even waardevol en onmisbaar voor de samenleving.
Ontroerend.
Voor jou zéker 🙂
Als ik een prematuurtje zie dan gaat er nog steeds een grote steek maar ook heel veel liefde door mijn hart. Zeer gemengde gevoelens.
Dat kan ik me zo heel hard voorstellen. Ik heb het nooit zelf als moeder meegemaakt, maar als moeder van de moeder, en ik vond het echt, echt traumatisch. Voor de hele familie, maar vooral voor de mama. Zo’n stuk zwangerschap gemist, dat is een rouwproces waar je door moet. Zoveel tegenstrijdige gevoelens. Oeh, eens ik erover begin, kan ik nauwelijks stoppen. Dus ja, ik begrijp die gemengde gevoelens.
Het ergste is dat ik het ervaarde als een groot falen, terwijl ik het toch echt niet in de hand had.
Ik heb daarna geen kinderen meer gekregen.
Nog steeds heb ik die droom waarin ik opnieuw beval, maar dit keer normaal en van een voldragen baby. In mijn droom toon ik trots mijn kindje aan iedereen en zeg ‘zie je wel dat ik het kan.’
Dat zegt alles.
Och jong ik vind dat zo erg hè, dat mensen zulke dingen als een persoonlijk falen zien, terwijl het dat echt niet is. “Mijn lichaam kon het niet”. Pijnlijk. Zo onterecht. Maar zo begrijpelijk ook, want dat gevoel wordt ons ook wel wat opgedrongen.
Wees lief en barmhartig voor jezelf!
Mijn verstand weet dat wel, maar met mijn gevoel zat het toch goed fout toen.
Wat ook normaal is, na zo’n trauma. Duurt lang eer je dat verwerkt hebt. En er zal altijd wel wat blijven hangen ook.
Ontroerend lief.
En uniek bedacht!
Dankje 🙂
Zo’n dingen vergeet een mens nooit.
Zo fijn dat het kleine ukje het nu goed stelt.
Er zijn zo van die beelden die op je netvlies gebrand staan.
Het ukje heeft een hele weg afgelegd. Ons klein wondertje! Dat was ze en dat blijft ze.
Een prachtig en ontroerend verhaal vol liefde en kracht, Anne. Zo mooi en teder. Je schetst een beeld van een hecht en liefdevol gezin dat zich door moeilijke tijden heen vecht. <3
Wat zul je trots zijn op Lili en Pipa, op je dochter en zoon.
Daar mag je zeker van zijn Marion! En dankjewel 🙂
Wat een bijzonder lieve foto, ik blijf naar de oudste kijken.
Dat heb ik dus ook met die foto. Ik kan ernaar blijven kijken.
Ze is heel fotogeniek, hele bijzondere ogen. Je ziet dat ze nadenkt, het zou me niets verbazen als er nog hele bijzondere woorden uit dat kindermondje komen.
Je hebt dat goed gezien 🙂 Ze heeft heel bijzondere ogen, en gebruikt die ook goed. En ze denkt na. En ze onthoudt. Ze redeneert. Allemaal heel fijn om volgen 🙂
Mooi en zo lastig om zo een prenataal traject te moeten afleggen…zo anders dan dat we het vaak dromen, maar gelukkig dankzij alle goede zorgen wel met zeer mooie uitkomst.
Het is een prenataal traject dat lang nazindert. Zwaar, maar tegelijk ook heel leerrijk. En ja, door de goede zorgen van iedereen is de uitkomst schitterend 🙂
Kippenvel bij die foto. Zo blij voor jullie dat het allemaal goed gekomen is!