Omdat elk verhaal twee kanten heeft, en my truth niet noodzakelijk yours is, maken we een gezamenlijk verslag van de dag van onze fietstocht in de Vlaamse Ardennen, de Škoda Ladies Classic for Think Pink.
Leslie
Zondag 6u00 begint mijn uurwerk te trillen. Ik snooze nog eventjes en kom uit bed. Biloute purt en komt vleien langs mijn benen. Eens beneden neem ik hem nog eventjes op mijn schoot.
De zon schijnt. Vandaag is het zover … Lady Lavender Satur9 gaan de 45 km in Oudenaarde en omstreken doen.
Na het dagelijkse ritueel met Biloute ga ik eerst eens buiten gaan voelen hoe het met de temperatuur zit. Ik maak een foto van de mooie lucht op deze veelbelovende zonnige en warme dag.
Ik maak mijn ontbijt klaar. De dag ervoor had ik een koolhydraatarm bananenbrood met gojibessen en cashewnoten gemaakt. Ik ontkroon een paar aardbeien, maak koffie en nestel mij aan tafel.
Mijn eerste fietstocht zonder Roosje maar met Saturnein. Benieuwd hoe het allemaal zal verlopen. Het parcours hadden Roosje en ik een tweetal weken geleden getest, dat verhaal lees je hier.
De schrik zat er wel wat in… ” Ik hoop dat ik niet opnieuw val, dat ik niet lek rij, … ”
Mijn kledij had ik de avond ervoor klaargelegd.
Ik ben geen fan van extra stress. Deze keer heb ik andere kousen voorzien. … om te testen of die pijn in mijn voeten van te smalle kousen komt. Phebe had mij die tip gegeven. Ik vul mijn Camelback met leidingwater, check of ik genoeg energierepen en snoep heb.
Ik haal mijn keurig gepoetste fiets uit de garage. Roosje, mijn privé mécanicien, heeft Lady Lavender een full option onderhoudsbeurt gegeven. Ze blinkt als een spiegel.
Ik krijg een bericht van Anne. Ze zijn vertrokken. Tis bijna voor “echt”. Afspraak aan de Ham.
Anne
Vandaag is het zo ver, Leslie en ik gaan samen de Skoda Ladies Classic for Think Pink rijden, de rit van 45 kilometer. De weersvoorspellingen baren mij een beetje zorgen. Het gaat heet worden, en ik kan dat niet goed meer verdragen. Ik wil graag zo vroeg mogelijk vertrekken, en vind het jammer dat je pas vanaf 8u30 kan registreren. Een uurtje vroeger zou al veel koeler geweest zijn. Maar goed, geen gezeur, ik ben al blij dat Leslie zonder morren ook zo vroeg wil vertrekken.
Meneertje Mertens gaat mij naar Oudenaarde brengen en keert dan terug naar Gent. In normale omstandigheden zou hij ook een eind fietsen in de buurt van Oudenaarde, maar dat feestje gaat niet door. Bij Lies werden onlangs de amandelen uitgehaald, routineoperatie die jammer genoeg gevolgd werd door 3 episodes met bloedingen, spoed, ambulances, ziekenhuisopnames, bijkomende operaties, kortom, veel miserie. We durven haar nog niet een ganse voormiddag (of langer) alleen te laten, dus keert Meneertje Mertens terug naar huis als we vertrokken zijn.
We staan om 5u op, om 7u45 wil ik in de auto zitten richting Oudenaarde. Ik wil mij op het gemak kunnen wassen, ontbijten, dat ontbijt nog een klein beetje laten zakken, kortom, mij rustig klaarmaken. De eerste kop koffie is zoals altijd heel welkom. Mijn spulletjes liggen al klaar van gisteravond, hier hoeft niet gestresst worden. Meneertje Mertens heeft mijn fiets nagekeken, in orde gezet en opgeblonken. Ik zal piekfijn kunnen fietsen!
De telefoon is opgeladen, de Wahoo is opgeladen, we kunnen vertrekken. De fiets wordt op de auto gezet en zoals voorzien rijden we om 7u45 weg bij de garage. Het zonnetje schijnt al heel ijverig.
Leslie
De batterij is opgeladen, mijn pinky Garmin ingesteld met de route. Zie dat we verloren rijden langsheen de Vlaamsche velden …
Ik smeer mij nog wat in tegen de brandende zonnestralen. De weersvoorspellingen geven zeer warme temperaturen.
Roosje is intussen ook klaar om mij te begeleiden tot aan het RVV centrum. Ik heb mijn persoonlijke fietsenbijhouder mee.
Van thuis uit heb ik al een kleine opwarming van ongeveer 2 km.
Toegekomen aan de Ham was het eventjes zoeken naar Anne en Meneertje Mertens. Een blij terugzien. Het was van juni geleden dat we elkaar gezien hadden.
Voor Roosje en meneertje Mertens was het de eerste live ontmoeting. Zij kennen elkaar vooral via Strava waar ze elkaars prestaties volgen en kudo’s geven.
Anne
Tussen 8u15 en 8u30 rijden we Parking De Ham op en vinden vlot een plaatsje. Daar is al véél volk, we zijn precies niet de enigen die vroeg willen vertrekken! Ik laat Leslie weten dat we er zijn, zij laat me weten dat ze aan Hotel Leopold staan. Ik denk: “huh, staan die niet op de parking? Waar is dat dan??”, tot mijn frank valt dat ik misschien beter eens rond mij kijk, en dan zie ik het hotel staan aan de parking. Aha. OK. Simpel. Ik loop die richting uit, en Leslie en Roosje komen ons al tegemoet, in full gear en al. Ik moet nog mijn sokken en schoenen aantrekken, en mij insmeren. We doen een kort babbeltje, het weerzien is hartelijk en Meneertje Mertens en Roosje maken ook kennis. We doen in het kort het Lies-verhaal, en vertrekken richting Centrum Ronde van Vlaanderen. Daar laten we de fietsen achter onder het toeziend arendsoog van onze verzorgers, en gaan ons registreren. Dat verloopt niet zonder horten of stoten. Eerst sta ik dom te doen aan de tafel waar de 75km madammen moeten inschrijven. Foutje! Dan staan we aan de tafel waar de individueel ingeschreven 45km madammen moeten inschrijven. Foutje! Uiteindelijk staan we aan de juiste tafel, want wij zijn een team! Ladies Lavender Satur9! Olé! Met ons envelopje in de hand keren we tevreden terug naar onze fietsen en soigneurs.
Leslie
We gaan samen naar de inschrijving en lopen voorbij mijn tweede valplaats… we geven onze fietsen af aan onze privé-mécaniciens/verzorgers. Het is al een leuke drukte op het plein aan het Peloton café. In de grote zaal staat al een rij te wachten.
Bij de derde poging staan we aan de juiste tafel. Bij de eerste poging staan we aan de 75 km, dan aan de 45 km waar ze onze naam niet terugvinden. De dame vraagt of wij met een groep zijn … En dan valt onze euro. Tis juist. Wij hebben een groepsnaam. Hahahahaha Terug naar de eerste tafel aan de ingang waar een lieve dame onze omslag aanreikt.
Spannend … in de omslag zitten twee Food-bonnen en ons gepersonaliseerd naamkaartje. Hoe cool is dat. Tis precies gelijk de echte…
Onze mannen bevestigen onze kaartjes aan de fiets. Na een privé- en professionele fotoshoot nemen we afscheid en beginnen we aan onze ongeveer 45 km lange fietstocht.
De tocht gaat een deel langs de Schelde. Anne geeft het tempo aan. We stoppen eerst nog eens. Anne haar tracking wil niet mee. Eens dit in orde is fietsen we een tijd door.
Af en toe stoppen we eens om een foto te nemen en te drinken.
We trotseren een kasseiklim aan de Sint-Dyonisuskerk waar we even halt houden om te bekomen. Roosje stuurt een bericht dat we “goed bezig zijn”. Anne heeft nu ook een kasseistrook gecombineerd met een klim op haar palmares. Woehoe! We nemen daar ook wat foto’s en rijden verder. Aan de bostmolen is er een lieve dame die een foto van ons beiden neemt.
Aan het kapelleke krijg ik een hongerke en eet ik een snoepje.
Op een bepaald ogenblik worden we in het mijnwerkerspad ingehaald door een fietser die ervan overtuigd is dat de weg van hem is. Knorrend steekt hij ons voorbij. Ik roep hem na dat hij “een fietsbel moet kopen” waarop Anne ook luidop zegt dat “meneertje Mertens er ook eentje heeft”. Hij knort nog meer. Gelukkig hebben we geen slaag gekregen… 
We rijden voorbij mijn eerste valplaats aan de voet van de Berendries. Deze keer slaan we rechtsaf zonder vallen. In de sporthal Averbo in Michelbeke is de bevoorrading. Daar worden we opgewacht door Anne haar zoon Milan en zijn vriendin Sara. Eerst een sanitaire stop en dan iets eten. Het aanbod is groot. Pasta, quinoasalade, wraps, fondantchocolade, banaan, peperkoek, nougatreep, zeemzoete melikoek, chips en gratis water.
Onze huisbands volgen ons via de respectievelijke live-trackings.
Anne
Rond 9u zijn we, na enige fotomomenten, vertrokken. We fietsen op het gemakje en laten het Centrum Ronde van Vlaanderen achter ons. Ik krijg uitleg bij de plaatsen waar Leslie eerder al gevallen is. Ik hoop dat we vandaag kunnen doorstaan zonder valpartijen! Af en toe lach ik haar eens uit, maar over het algemeen ben ik braaf. Ik kan namelijk ook wel wat verhalen vertellen over gênante valpartijen (hm, een idee voor een blogpost misschien, woeha!). We rijden Oudenaarde uit, ik krijg deskundige toeristische uitleg van de local naast mij. Mijn Wahoo pruttelt tegen, we stoppen een paar keer om dat euvel verholpen te krijgen. (op het eind van het verhaal blijkt de rit wel geregistreerd, maar mankeert er toch wel wat aan. Waarom gebeurt dat toch altijd als je het het minste wil?). Daarna rijden we een heel stuk langs de Schelde. Het gaat vlot, en we pezen lekker door. Ik denk: ik moet ervan profiteren nu het lekker gaat en het koel is, wat we al gehad hebben, pakken ze ons niet meer af. We kruisen een peloton met ouwe mannen die enthousiast groeten, die hebben de dag van hun leven, met al die vrouwen op de baan!
Het begin gaat heel vlot en is absoluut niet zwaar. Maar ik weet dat ik niet te hard moet juichen, dat er behoorlijk wat zit aan te komen. En ik ben niet de held in bergop fietsen. Maar we flikken dat wel. Leslie heeft me op voorhand gezegd: ik volg jouw tempo, en we doen het op het gemak. Desnoods gaan we te voet naar boven. En dat stelde me eigenlijk wel gerust.
De eerste bergop gaat behoorlijk vlot. Ik peddel lustig naar boven. Leslie zegt dat ik het ferm goed doe, hehe We stoppen regelmatig eens, bij voorkeur bij een kapelletje. We komen regelmatig dezelfde fietssters tegen, en als we stoppen aan een watermolen, stopt er eentje en stelt voor een foto van ons beiden te maken.
Een beetje later belanden we op een kassei, en zie ik een kerk een stuk hoger boven ons uit torenen. Een berg! Op een kassei! Godvermiljaardedju zeg! Uiteindelijk dokker ik aan 8km/u naar boven, steunend en zuchtend. Maar het lukt toch wel. Aan het kerkje stoppen we om wat te bekomen.
Ik vind het parcours erg mooi en gevarieerd, er is veel afwisseling met fietspaden, rustige wegen, mooie plekjes.
Ergens halverwege komen we aan de bevoorradingsplaats. Milan en Sara staan ons daar op te wachten, zij kwamen graag supporteren vandaag. En zo hebben we wat hulp bij het vastmaken van de fietsen, en hebben we weer 2 soigneurs die onze spullen dragen. De bevoorrading is dik in orde, ik eet een couscous-slaatje en een Meli-koek en laat mijn bidon bijvullen. Ik neem nog een nougat-energiereep mee voor onderweg. Na dit intermezzo zetten we gezwind weer aan.
Leslie
Na het afscheid rijden we verder. Het wordt broeierig warm.
Het tweede stuk is zwaarder. We krijgen de Rekelberg achter de kiezen en nog een tal van andere klimmetjes te verwerken.
Af en toe rusten we uit daar waar er schaduw is.
En we komen nog supporters tegen. Meneertje Mertens en Lies staan ons op te wachten om ons nog moed in te spreken.
“What goes up must come down” en na de hellingen kunnen we eindelijk eens afdalen en hoge snelheden halen zodat onze gemiddelde snelheid wat aangepast wordt. De Wolvenberg laten we achter ons. We rijden verder langs mooie landschappen ondanks de vermoeidheid en de hitte.
Anne
Het tweede deel van de rit is beduidend zwaarder dan het eerste deel. Vooral door de hitte, moest het zo warm niet zijn, de klimmetjes zouden me minder zwaar vallen, denk ik. De laatste 10 kilometer zijn heel erg zwaar, ik krijg de hitte weer niet verwerkt en ik moet doorbijten en aftellen.
Soms zijn die klimmetjes behoorlijk leep. We rijden bergaf, daarna gaat het wat lastiger, waarna we aan een kruispunt stoppen. Ik kijk achterom, en eigenlijk bleek dat toch wel stevig naar boven te gaan! Maar als je ervoor staat, zie je dat niet zo goed. Gelukkig misschien.
En natuurlijk zijn er ook leuke dingen. De afdalingen bijvoorbeeld. We hebben een lange, brede en rustige afdaling die we zonder vrees nemen, we halen 45km/u en ik heb hahaaaaaaa!!, nog nooit zo snel gereden! En ik vind het de max! Later volgt nog een afdaling op een smal, schaduwrijk en bochtig baantje, dat neem ik met toegeknepen remmen en toegeknepen billen. Aaaaargh!
Onderweg staat er een zwarte auto aan de kant en daar staan twee mensen te zwaaien. Dat zijn begot Meneertje Mertens en Lies! Wat is dat leuk, zo supporters tegenkomen onderweg, we houden halt en laten ons nog wat moed inspreken. Maar dan zijn we snel weer weg, want we staan in de blakende zon. En kijk, we doen het, het lukt, en we halen de eindmeet zonder kleerscheuren! Niet gevallen, geen platte banden, geen pech onderweg. Met een gemiddelde snelheid van 19km/u, wat ik zeer behoorlijk vind. En ik vind Leslie een zalige compagnon om mee samen te fietsen. Zij rijdt met elektrische ondersteuning, maar houdt uitermate veel rekening met mij, blijft altijd op de achtergrond en laat mij het tempo aangeven. Ik vind haar een enorm empathische compagnon die heel veel aanvoelt.
Leslie
Via PAM Oudenaarde rijden we via de Schelde naar de jachthaven.
In een verhitte toestand halen we de eindmeet. We did it ! Chapeau voor Anne met haar eerste rit in de Vlaamse Ardennen en dat ze dit toch maar gedaan heeft.
Onze huisbands en Lies zijn ons aan het opwachten. We zoeken wat verkoeling in de schaduw en gaan daarna nog iets fris drinken in het Peloton café.
We spreken af dat we dit nog eens gaan doen als het veel minder warm is.
Roosje en ik nemen afscheid van Anne, Lies en meneertje Mertens.
Er wacht ons nog een heerlijke pasta Bolognese in het Peloton café.
Moe en voldaan keren we huiswaarts waar ik mij in de zetel vlei … en nog weinig uit kom.
Dat ik die nacht goed geslapen heb is een feit.
Anne
We komen aan op het plein van het Centrum Ronde van Vlaanderen en ik laat me meteen in de schaduw op de grond zakken, ik zie het niet zitten om ergens in de zon te gaan staan. En zo kan ik een beetje recupereren.
We beslissen er nog eentje te gaan drinken in het Peloton Café, en dat doet enorm veel deugd. We kletsen erop los, we hebben wel wat raakpunten. Zoals het “schelden” op lompe collega fietsers, Roosje zegt dat Leslie ooit wel eens slaag gaat krijgen als gevolg van de commentaar die ze soms geeft. En laat dat nu iets zijn dat ik van Meneertje Mertens ook vaak zeg, dat hij ooit wel eens een djoef op zijn muile gaat krijgen. Ook over vakanties en reizen en caravans en mobilhomes en de Mont Ventoux hebben we genoeg te vertellen. Het frisse drankje en de gezellige babbel doen enorm veel deugd, waarna we naar de auto trekken, die aanvoelt als een bakoven. We rijden naar huis, alwaar ik op mijn lauweren rust, niet veel meer doe dan naar de Vuelta kijken en met mijn beentjes omhoog liggen.
Bekijk hier het Relive filmpje.
Leuk verslag van een mooie dag! Mooie prestatie, ’t zou niet voor mij zijn :p.
Tof gedaan met dat afwisselend schrijven
Dankjewel! 🙂
Keigoed gedaan! Ziet er een heel toffe tocht uit 🙂
Dankjewel! Het is een tochtje dat eigenlijk wel voor herhaling vatbaar is, zat goed in elkaar.