Vrijdag 19 juli
Om 5u zijn we wakker, ik fotografeer de zonsopgang. #nofilter, zoals ze zeggen op Instagram.
Rond 6u30 gaat Meneertje Mertens het tijdritparcours eens af fietsen. Ik blijf bij de mobilhome, het is me teveel berg. We proberen stil te zijn, maar lang is dat niet nodig, vanaf 7u galmen de verkopers van l’Equipe al rond in de buurt. Les casquettes, les magazines, et l’horaire avec l’heure de départ DE TOUS LES COUREURS, Messieurs et Mesdames, EN TOUTE EXCLUSIVITE! Vergezeld van Aaaaaaaaaaaa-gaaaaaaaaaa-dou-dou-dou… als je ongeveer van onze leeftijd bent, zit dit liedje nu ook in je hoofd. Zonderdank! (te uwer informatie, toen we gisteren naar hier reden, moesten we op het laatst de pijlen volgen naar Saragossa. Jahaaaaa, dan zitten zowel Meneertje Mertens als ik meteen te zingen van SAAAAAAAARAGOSSAAAAAAAAAAAAAAA! als je ongeveer van onze leeftijd bent, zit dit liedje nu ook in je hoofd. Zonderdank!).
Ik volg Meneertje Mertens op de app van Wahoo, en zie hem de berg oprijden, en dan het stuk richting Pau zijn gemiddelde snelheid naar omhoog gaan. Maar dan, in Pau, zie ik het fout gaan. Hij lijkt de weg kwijt te zijn, hij maakt rare toeren. Rijdt de stad uit. Keert terug. Rijdt nog verder de stad uit. Ik vraag me af hoe je de weg zo kan kwijtgeraken, dat parcours kan je toch niet missen? Na een tijdje belt hij: het parcours is vanaf Pau al afgesloten, en hij mag er niet meer op, vandaar zijn gesukkel. Oeps. Ik stuur onze locatie via Google Maps door, zodat hij zich daarop kan baseren om de weg terug te vinden. Uiteindelijk arriveert hij rond 9u. Puffend en hijgend en opgelucht dat hij er geraakt is. De bergjes zijn hier toch wel steil, en hij vraagt zich af wat dat gaat geven voor La Course bij de dames (die 5 rondjes rijden op het parcours) en de tijdrit. In Pau zelf ligt heel kort voor de aankomst een strook omhoog van 17%. Straffen toebak.
Nog voor 10u passeert opeens het damespeloton. Ik had niet gevonden om hoe laat ze startten, maar blijkbaar was dat dus nog vóór de publiciteitskaravaan. Vind ik wel wat minnetjes. Na het damespeloton passeert een groot deel van de publiciteitskaravaan, dan passeert het damespeloton een tweede keer, gevolgd door de rest van de publiciteitskaravaan. Dan zijn we daar eindelijk toch vanaf. De dames passeren nog 3 keer, we zien waar we staan op TV, dat gebeurt niet vaak. (ik denk dat ik erin geslaagd ben om een foto te kiezen waarop we achter groen verscholen zitten maar hey, whatever, we stonden daar en dat was toch wel wijs!)
Marianne Vos wint impressionant op een toch wel loodzwaar parcours.
Laat mij u tussendoor vertellen dat we van deze dag 500 foto’s hebben (grotendeels op het conto van Meneertje Mertens te schrijven deze keer), dat het selectieproces moeizaam was en dat er leuke dingen tussen zitten die ik toch eens wil tonen. Zoals daar zijn.
Een uitzicht achteraan de camper. Helemaal lyrisch word ik daarvan, trouwens.
Foto’s die ik vree wijs vind van onze vlaggen, en ik publiceer dit op de nationale feestdag dus hey, ik mag u doodslaan met Belgische vlaggen.
Een foto van een meneer met parasol.
Een foto van Meneertje Mertens die hij hier liever niet zal zien maar ik doe het toch want het is hier mijn koninkrijk en ik doe hier wat ik wil.
We eten een slaatje, en kijken naar wat er allemaal passeert. En dat zijn toch heel veel renners die verkennen, vergezeld door teamwagens. Hier: Jens Keukeleire.
Dan valt alles stil, en start de wedstrijd. We zijn de enige Belgen tussen voornamelijk Fransen, en we vermoeden dat de Franse renners luid aangemoedigd zullen worden. Dus noteren we de starttijden van alle Belgen, en nemen ons voor een beetje tegengewicht te bieden. We zitten ongeveer een kwartier na de start, en zowat om de minuut passeert een renner. We roepen naar de Belgen, merken in ieder geval dat voor de Belgen door de Fransen ook wel gesupporterd wordt. Ze kennen Tim Wellens, Thomas De Gendt, Oliver Naessen en vooral Wout Van Aert (Woet Van Art). Die door heel veel wagens en moto’s en de helikopter gevolgd wordt. En die verdomme valt in de laatste kilometer, hoe pijnlijk is dat. Ik ben er effe niet goed van, dat had ik toch niet verwacht. Jammer, heel erg jammer. Voor Van Aert, en voor de Tour. De prestatie van De Gendt is ook verrassend, en compenseert een beetje. Sommige Belgische renners, die vandaag niet rijden voor een goede uitslag, zien we reageren op wat we hen toeroepen (Oliver Naessen moet eens grinniken met onze “OLLIE OLLIE OLLIE”, Lampaert op “ALLEZ LAMPAARDEKEN! – gepikt van Eddy Planckaert), dus dat is wel plezant. Gewoon impressionant is de reactie van het aanwezige publiek op Julian Alaphilippe, je hoort gewoon van ver dat het tumult je tegemoet komt, een golf die op ons afkomt en passeert, samen met Alaphilippe. Indrukwekkend.
Een kleine greep (echt) uit de foto’s die Meneertje Mertens maakte.
De eerste renner die passeerde.
Lampaerdeken.
Keukeleire in full tenue deze keer.
Deze had Trapnic moeten heten.
Toch wel imposant zo.
Ik vind dit een wijze foto.
Soms zijn ze met twee.
Nog een sfeerbeeldje.
We waren te zien op Tv, zegt het thuisfront ondertussen.
We kijken de koers nog uit op TV en ruimen ondertussen op. Er vertrekken al snel campers, maar die stuiten op een njet van de agent op het einde van het wegeltje waarin onze wei uitkomt.
We moeten nog wachten. We zoeken een plaatsje met wat schaduw op om te wachten, en vertrekken dan via de weg die de boer gesuggereerd had, zijnde ook de weg waarlangs we doorkwamen (en zo was mijn fout dat we rond de berg gingen rijden, nog nuttig). Op de berg komen we nog een camionette en 2 vrachtwagens van de Tour tegen, dat is toch wel even stressen om elkaar te passeren. Op het wegje naar beneden kruisen we gelukkig niemand.
En dan kunnen we op weg naar Quillan. Dit was een kleine glitch in mijn planning: we moeten nog 250 kilometer rijden naar onze volgende plek. Oeps. Ergens denk ik dat we dit wel gezien hebben, thuis, en dat Meneertje Mertens toen zei: maar dat komt wel goed, dat gaat wel gaan, ik zie dat wel zitten. En dat zegt hij nu ook: ik wil dat wel proberen, en als het niet meer gaat, dan stoppen we gewoon en slapen we, en rijden we later verder. Dus dan doen we dat maar.
We rijden eerst naar Tarbes, wat de startplaats is van de rit van morgen, en uiteraard verloopt het verkeer daar niet vlot. We hebben wat vertraging, maar het valt eigenlijk best wel mee. Twee keer een kwartiertje ongeveer. Eens voorbij Tarbes gaat alles vlot. En we hebben, godzijdank, de hele tijd grote, brede, vlot rijdende wegen. We rijden evenwijdig met de Pyreneeën, de bergen rechts van ons. Bij de Aspet zitten we er heel wat dichterbij, en even vrezen we dat Femke ons over de Aspet gaan sturen. Maar neen, het was gewoon ons eens wat schrik aanjagen, we draaien gelukkig weer de andere kant op. Grapjurk. Op een bepaald moment hebben we zelfs een weg met 4 baanvakken die lijkt op een autosnelweg. Maar op z’n Frans duurt die pret niet lang, na 2 kilometer versmalt het weer naar 2 baanvakken. Op 10 kilometer van Quillan moeten we nog een berg over, maar ook dat gaat vlot. Heel bochtig, maar een brede weg. We vinden de camperplaats zonder problemen, plempen de camper neer, sluiten de elektriciteit aan en gaan slapen. Het is half één. Goed gereden!
Zaterdag 20 juli
We slapen tot 9u, worden eens wakker van de regen maar slapen goed door. Toen we aankwamen was er ergens een feestje aan de gang, maar we hebben weinig last gehad van het lawaai.
We ontbijten op het gemak, bedenken wat we gaan doen (niet veel), verzamelen onze vuile was en gaan naar een wasserette in het dorp. Op 350 meter van de camperplaats. We geven er onze was af, en mogen die om 14u komen ophalen. Wat een gemak. We vinden van onszelf dat we toch wel echt goed bezig zijn.
Het is vandaag bewolkt, de wolken hangen hier laag over de bergen, maar het is wel warm. En drukkend. In de namiddag halen we de dertig graden.
We lopen eens rond in Quillan, dat mooi is, maar te toeristisch naar onze goesting. Het is er druk en we horen veel verschillende talen. Er is een sentier cathare maar we hebben weinig zin in een bezoek. We kijken eens bij de Aude, maken nog een wandelingetje naar een andere brug, en keren terug naar de camper.
Schone etalages hier.
Onderweg komen we een camionette tegen die er hallucinant uitziet. Tot onze verbazing is ze weg als we om onze was gaan, dus met dit ding wordt echt nog gereden.
(mja, we zijn altijd te vinden voor la petite histoire)
Om 14u gaan we de was halen, in de camper vouw ik de was op en maakt Meneertje Mertens ons middagmaal klaar. We kijken naar de koers, we rusten vooral en maken plannen voor de volgende dagen.
Op het thuisfront hebben we een klein supportertje.
Ik lees dat er op de Route du Soleil 5 uur file is, daar hebben wij geen last van. Hoogstens eens een korte file gerelateerd aan de Tour, maar vakantiefiles, daar hebben wij geen last van.
Quillan is net dat beetje te toeristisch voor ons, en de camperplaats is een veredelde parkeerplaats en daar hebben we het ook niet zo voor, maar voor de rest vinden we hier toch wel de vergane glorie die we zo mooi vinden.
We gaan niet te laat slapen, we zijn nog moe van de lange dat gisteren en morgen gaan we toch nog maar eens supporteren. Het was niet gepland, maar we zitten op 10 kilometer van het parcours, dus waarom niet.
Ik kon het niet laten om op de link te klikken van het liedje dat me niet meteen iets zei, en ja, ik ken het ook, en ja, het zit nu in mijn hoofd, dank u!
Quillan heb ik jaren geleden bezocht, toen we Katharenland deden, heel mooie streek
Zonderdank!
Ik vind de streek hier ook bijzonder mooi!