Gastblogger: MimaMaakt

De afgelopen weken schreven vijftiger Saralien, veertiger Nobutterfly en dertiger Bostonbaby hier een gesmaakte gastblog. Er waren nog kandidaten, dus startte vorige week een tweede uitgave van dit reeksje, met dertiger IJgenweis, die een stukje schreef over Pinterest vs realiteit. Daarna volgde veertiger Goofball, die schreef over welke plaats wandelen inneemt in haar leven.

Deze week: Mimamaakt. Leslie (vijftiger, dus) en ik ontmoetten elkaar ondertussen al vele jaren geleden tijdens de naailessen over onze nieuwe naaimachine bij Mertens Service Center in Melle. We bleven contact houden, want het klikte en we delen vele interesses. Leslie schreef een mooi stuk over een paar van die gedeelde passies, en ik ben blij dat ik dit hier met jullie mag delen.

Veel leesplezier, en bedankt MimaMaakt voor de fijne samenwerking!

(noot: als jullie hierover meer willen lezen, dan kan dat. Leslie schreef op haar eigen blog ook al over haar fietsexploten. Je kan lezen hoe ze de Mont Ventoux bedwong (yo woman! respect!), hoe ze haar eerste col bedwong, de reden waarom Leslie met een e-bike rijdt en ik ongelooflijk veel respect en bewondering heb voor wat ze doet, een e-racefiets-verhaaltje, je vindt het er allemaal. go check it out, zou ik zeggen!)

Het woord is aan Leslie!

Een tijdje geleden kreeg ik van Saturnein de vraag of ik als gastblogger wou optreden met op het einde van de vraag “please say yes”. Hoe kan je dit nu weigeren?

Fietsen, Frankrijk, kamperen en de koers zijn zo’n paar dingetjes die Saturnein en ikzelf “in common” hebben.

Bij mij gaat het over “sportief- en retro” fietsen en wat “dit” voor mij betekent.

Sinds vorig jaar ben ik beginnen bloggen. Dit op aanraden van Saturnein. Zo’n tweetal jaar geleden stuurde ik haar, tijdens onze reis in de Provence, veel foto’s door. Op zich niets speciaals maar de foto’s werden bijna altijd genomen tijdens de fietstochten van mijn “Roosje”. Ik deed dit voornamelijk om mijzelf te entertainen terwijl ik op “Roosje” stond te wachten. Ikzelf kon toen enkel met de wagen mee. Cols bedwingen was voor mij niet meer mogelijk omwille van gezondheidsredenen. Niet dat ik ze voorheen al temde hoor . 11 juni 2017 had ik mijn koersfiets “Lady Lavender” (witte fiets met paars en zwarte accentjes) mee op reis.

“Roosje” en ikzelf gingen een tochtje doen richting Bédoin om een ijsje te eten. Een elftal kilometer van de camping verwijderd. Op zich is dat geen grote afstand zou je denken…

Voor mij was dat het ogenblik dat ik mezelf echt ben tegengekomen. Door de hitte, geen conditie en de vaststelling dat ik “dit” niet meer kon stortte mijn wereld in elkaar. Ik ben beginnen huilen dat het geen naam had. De onmacht en het feit dat ik moest accepteren dat niets nog hetzelfde zou zijn als voorheen. Op dat ogenblik moest ik op één of andere manier aan Saturnein denken. Zij had op dat ogenblik ook de beproeving van haar leven maar zij bleef ervoor gaan. Zij gaf niet op. Ik wou en zou die tocht afwerken met haar in mijn gedachten want “We don’t quit”. Met dit in mijn achterhoofd ben ik met de moed der wanhoop opnieuw mijn fiets opgekropen en zijn we doorgereden.

Dit was de locatie waar ik mijzelf toen ben tegengekomen.

Het ijsje heeft gesmaakt en de terugweg ging veel vlotter met veel bergaf. De temperaturen waren toen ook al minder verstikkend en dat scheelde ook al veel. De toekomst van onze reizen zag ik dan ook enkel nog als bevoorradingswagen, gevolgd door een paar daguitstappen en sitting by the pool. Op zich ook geen slecht toekomstbeeld.

Diezelfde dag werden er 1000 schapen van de ene kant van het dorp naar het andere gebracht. Een positief puntje tijdens die rit.

Het jaar daarop kwam “Roosje” met het idee om mijn koersfiets om te bouwen naar een E-bike. De trapondersteuning werd besteld en geplaatst. “Lady Lavender” werd gepimpt en kreeg er een “E” bij. Mijn testfase van 60 km verliep vlot en ik kon niet wachten om er mee op reis te vertrekken. Een hele tijd heb ik wel met een gewrongen gevoel gefietst want tenslotte was dit volgens de “echte” amateurfietsers vals spelen. Voor mij was “dit” nog de enige mogelijkheid om samen met” Roosje” op stap te gaan. Mooie dingen te zien en grenzen voor mezelf te verleggen.

En wat een reis is me dat geworden. Het was niet de bedoeling om er een fietsreis van te maken maar om de dag waren we weg. De goesting was er. Telkens gepakt met mijn camelback vol water, de juiste kleur van lippenstift voor die dag, gellekes en repen.

Ons eerste tochtje was 36,2 km waar ik mijn eerste col “de Col de la Madeleine” had bedwongen. Apetrots op mezelf. Hier werd ik ook voor de eerste keer geconfronteerd met een afdaling. Not my thing maar als je naar boven gaat moet je ook via een andere weg naar beneden

De volgende tocht was richting “les dentelles de Montmirail met een klimmetje van 9,7 %. Voor mij een “muurtje”. Tijdens deze memorabele rit werd ik door een buizerd vergezeld. Ik krijg er nog kippenvel van als ik hieraan terugdenk.

De langste tocht was “les Gorges de la Nesque “ zo’n 100 km met tussenstop in Sault. Hier was mijn batterij 10 km voor de camping letterlijk en figuurlijk plat. Omdat de teller eerst op 99,1 km stond zijn we dan nog blokje om gereden om toch boven de 103,01 km uit te komen. But we did it ! Streverkers zoals we zijn…

De rustdagen die volgden waren meer dan welkom. Tijdens een lunch waren we de volgende dagen aan het plannen. Ik vroeg mij toen luidop af “of ik de Ventoux wel zou boven raken met die batterij”… en ja, 3 dagen later heb ik mezelf overtroffen. Samen zijn we de Ventoux opgereden. Een “super” gevoel tot wanneer ik aan die afdaling moest beginnen… Laat mij gewoon meegeven dat na de afdaling mijn knieën zwart van de rubber zagen, er een vochttekort was door de tranen en dat ik toch wat hees was toen ik beneden kwam. Gelukkig was er die avond op de camping een wijndegustatie om alle waarden opnieuw op peil te krijgen.

“Dit” werd in een blog beschreven.

Onze volgende vakantie is gepland. Het is er opnieuw eentje met bergen, hopelijk heel mooie landschappen, zonnig weer en veel ijsjes om te recupereren.

Intussen train ik samen met Roosje en “Lady Lavender E” in onze prachtige Vlaamse Ardennen op mijn eigen tempo .

Het schuldgevoel over het gebruik van trapondersteuning heb ik opzijgezet. Tenslotte moet je toch ook trappen en kracht zetten bij dit hulpmiddel. Een leuk complimentje van een ervaren fietser deed mij enorm veel plezier. Vooral omdat hij niet minachtend deed over het feit dat ik met een e-bike reed. Hij vond “dit” een mooie prestatie en weet je wat … ik ook.

Wij fietsen niet enkel sportief… Wij gaan ook voor retro. Sinds een paar jaar nemen wij deel aan de RetroRonde in Oudenaarde. Eerst met een geleende tandem en nu met ons eigen exemplaar. Deze beauty van voor de jaren 50 werd door “Roosje” van nul opgebouwd. Wielen werden gemaakt, rommelmarkten afgeschuimd op zoek naar authentieke stukken, onderdelen werden verzinkt, gaten werden door een lieve buurman dichtgelast, … De jasbeschermer werd door mezelf op maat gehaakt. En of we trots zijn op dit resultaat.

Een tweede wrak staat te wachten om op te knappen.

Dit is mijn vierendertigste bericht in de de 40 dagen bloggen challenge. Uitleg alhier. Deelnemerslijst alhier.

Verwante Berichten:

• Gastblog: MimaMaakts vriendenboekje
• 37 vriendenboekjes: de afsluiter
• Gastblog: Anna’s vriendenboekje
• Gastblog: Corines vriendenboekje
• Gastblog: Anne-Mie’s vriendenboekje