In mijn reeksje van gastbloggers is het vandaag aan Isa van Bostonbaby.
Twee weken geleden schreef vijftiger Saralien over het plezier van ouder worden. Ik koos Patricia uit om als veertiger een stukje te schrijven over muziek. Vandaag schrijft dertiger Isa een blogpost over hoe ze de balletjes van haar leven in de lucht houdt. Isa stelt zichzelf voor:
Isa, mama van een driejarige creatieve krullenbol, van vorig millennium samen met Manlief. Mijn blog heet Bostonbaby.org omdat ik ermee begon toen we voor een jaar naar over de oceaan verhuisden, met een toen 4 maanden oude baby. Jep, een waanzinnige avontuur! Maar nu we opnieuw in België wonen, genieten we des te meer van familie en vrienden! Ik hou van koffie, dessertjes bakken, gezonde voeding, joggen, yoga, en onze twee poezels. Ik probeer steeds te zoeken naar het positieve, ook als dat niet voor de hand ligt.
Veel leesplezier, en bedankt Bostonbaby voor de aangename samenwerking!
Er was een kleine oproep. Of een dertiger kon beschrijven waar hij of zij zich zoal mee bezig hield. Zonder er al te veel bij na te denken, stelde ik me kandidaat.
Criticasters zouden kunnen opwerpen dat ik dichter bij tram 4 sta, dan bij tram 3. Maar dat betekent dan ook weer dat ik een aantal jaar ervaring heb als dertiger, dat de meeste van mijn vrienden dertigers zijn, en dat misschien wel een helder beeld kan schetsen van wat een dertiger allemaal bezighoudt.
Helaas pindakaas. Toen ik erover na begon te denken, leek het me helemaal niet zo helder. Meer nog – hoe meer ik erover nadacht, hoe mistiger het werd.
De grootste gemeenschappelijke deler van mijn gesprekken met leeftijdsgenoten is wel dit: we hebben het druk. En we zijn moe.
We zijn heel moe. En we hebben het heel druk.
Dat komt namelijk omdat we allemaal circusartiesten zijn, mensen van menig talent. Dat is ons altijd verteld, want wij zijn de eerste millennials: de mensen die overtuigd zijn dat ze alles kunnen, als ze het maar hard genoeg willen. We zijn jongleurs, moet je weten, die balletjes de hoogte in moeten houden.
Heel veel balletjes.
Er is het balletje van je gezin. De meesten onder ons wonen samen met een partner, hebben kindjes (tussen 1 en 3) en merken dat die hun hart hebben gestolen. Maar niet alleen hun hart – ook een groot deel van hun jeugdige energie.
Tegelijkertijd hebben we een carrière op te bouwen, waar we eigenlijk van verwachten dat dat nu toch mooi op rolletjes gaat. We zouden nu toch moeten weten ‘wat we willen worden als we groot zijn’. Alleen lijkt dat niet zo eenvoudig, en ben ik niet de enige die zich soms afvraagt waar dat allemaal heen gaat. Zijn we te oud voor een carrièreswitch, moeten we toch nog een opleiding gaan volgen (en wanneer dan?). Hebben we wel genoeg ambitie, of net te veel?
Het gevoel dat het snel te laat is om ‘de juiste plek’ te vinden, maakt me zenuwachtig, terwijl ik nog twee keer zo lang moet werken dan ik tot nu toe heb gewerkt.
Daar ben ik niet alleen in, dat weet ik. Dat bespreek ik zo vaak met dat andere balletje: de vrienden. De vrienden die je vroeger zo vaak zag, en waar je nu maanden op voorhand een afspraak mee probeert vast te leggen. Gelukkig is dat niet zo erg, want als je elkaar ziet, voelt het snel weer aan als vroeger.
De familie – iedereen wordt ook wat ouder. Er worden kindjes geboren, er worden mensen ziek. Het is een nieuw soort geluk, en een nieuw soort zorgen, die krijg je er als één pakket bij. Nog een balletje.
Dan is er het balletje waar alles mee begonnen is: jezelf. Ik wil ook tijd voor mezelf, ik wil mezelf niet tekort doen. Ik zou dus liefst geregeld sporten, goed zijn in yoga, gezond eten, ergens creatief bezig zijn.
Jep. Dat zijn veel balletjes om in de lucht te houden. Dat kost energie.
Maar het maakt ook gelukkig. Vaak toch. Als we het niet te druk hebben om stil te staan bij alles wat we hebben. Als we niet te moe zijn om even uit te rusten.
Dit is mijn dertiende bericht in de de 40 dagen bloggen challenge. Uitleg alhier. Deelnemerslijst alhier.
Iedereen herkent de vele balletjes…ik denk dat de sleutel tot evenwicht is niet een balletje minder proberen hebben maar het ok vinden dat ze niet altijd zo mooi in de lucht vliegen of af en toe eens vallen en dat je die weer moet oprapen. Verwachtingen realistischer maken en milder zijn naar onszelf. Da’s althans wat ik probeer met vallen en opstaan
Mooi verwoord 🙂 Bij mij is het wel vaak nodig wat balletjes uit de lucht te halen. Verwachtingen realistischer maken en milder zijn voor onszelf: vind ik ook heel belangrijk.
Ha, ’t moge duidelijk zijn dat ik een dertiger ben, want van de drie herken ik mij in dit bericht het meest. Dat is hetgeen waar ik, bij het idee aan kinderen te beginnen, het meeste schrik voor heb: dat ik nu al amper alle balletjes kan ophouden, hoe zou ik daar dan zo’n “bal” aan kunnen toevoegen? Nu ja, waarschijnlijk laat ik er dan automatisch een paar anderen vallen; misschien moet ik vooral leren om dat dan niet erg te vinden…
Ik heb er nooit goed mee omgekunnen, met het druk-druk-druk en veel ballen in de lucht en zo. Ik heb altijd nood gehad aan tijd voor mezelf, tijd thuis, mijn hoofd kunnen leegmaken. Als ik dat niet kon, ging ik onderuit. Daar heb ik mee leren leven, daar heb ik vrede mee en daar voel ik me nu ook goed bij. Ik doe minder dingen, maar wat ik doe, doe ik intens. Het is inderdaad ook een kunst om te leren een paar ballen te laten vallen en ze daar te laten liggen. Tot er mogelijkheid is om te weer op te rapen, of ze gewoon te laten liggen.
Leuk en herkenbaar om te lezen, al ben ik dan 50… toch zat ballen. En steeds minder tijd 🙂