In mijn reeksje van gastbloggers is het vandaag aan Patricia van Nobutterfly.
Vorige week schreef Saralien over het plezier van ouder worden. Ik koos Patricia uit om als veertiger een stukje te schrijven over muziek. Een heel brede vraag, en mijn gastbloggers mogen zelf kiezen hoe ze hun onderwerp uitwerken. Ik heb haar stukje met enorm veel plezier gelezen, ze komt uit een nest waar muziek met de paplepel ingegoten werd, en dat levert altijd leuke verhalen op.
Veel leesplezier, en bedankt Nobutterfly voor de aangename samenwerking!
Toen Anne via een cryptisch berichtje naar mijn geboortejaar polste, hoopte ik meteen stiekem dat het iets met muziek te maken zou hebben. Ik heb de reeks favoriete cd’s en 50 jaar, 50 liedjes graag gelezen. Ik kreeg een zee van tijd en maakte een aantal lijstjes in mijn hoofd, wat ik niet mocht vergeten. Met de vraag “welke muziek is voor jou belangrijk?” kan je natuurlijk alle kanten uit.
Dus laat ik maar beginnen bij het begin. Bij ons thuis speelde altijd de radio, gewoon dag in, dag uit radio 2. Ik stelde me er geen vragen bij, het was gewoon zo. Ik heb moeten wennen aan een kamer zonder muziek. Bij mijn vader stond meestal Radio Donna op, althans tot de middag want nadien dook hij in zijn cd-collectie. Hij had de onhebbelijke gewoonte een cd op te leggen en dan ergens in huis te verdwijnen, zonder dat we de cd mochten stopzetten. Dus ja, ik weet hoe Elvis in het Duits klinkt (want hij deed daar zijn legerdienst) of hoe hij verschillende stijlen, zoals Hawaiiaanse muziek uitprobeerde. Het was een openbaring om tussen de vinylplaten massa’s bootlegs van the Beatles en the Stones te vinden. Zelfs Alice Cooper, maar hij wuifde vragen daarover weg met het excuus dat de platenspeler kapot was. Als cadeau kreeg ik vaak een cd, meestal niet wat op mijn lijstje stond. In de auto naar het buitenland was het onderhandelen om ook eens een cassetje te mogen opleggen. Met een Knuffelrock lukte dat wel eens en meestal kreeg ik er dan – ongevraagd – bij wie de originele uitvoerder was. Sinds ik getuige was van een gesprek tussen hem en zijn broer over B-kantjes en drummers die ook in andere groepen speelden of nummers over sperziebonen weet ik beter dan de wijsneus te proberen uithangen.
Van mijn grootmoeder kreeg ik voor mijn zesde verjaardag de wekkerradio die ik nu nog gebruik. Ik luisterde ermee naar het tribute concert voor Queen en ik hoorde via die radio dat Kurt Cobain niet meer was. Zij zorgde ook voor “de bandekes”, centjes om dan een cassette te gaan kopen. Mijn grootvader betrapte ik meermaals in zijn garage aan de werkbank terwijl hij luid allerlei liederen zong, meestal liederen uit de oorlog.
Op mijn 17de mocht ik naar Rock Torhout. Mijn klasgenoten mochten al op hun 16, maar mijn ouders vonden 18 vroeg genoeg. Ja, ik heb er een jaar afgekregen, het helpt als je in het ziekenhuis ligt en alles bekijkt van Torhout. Het werd een mooie traditie. Ik herinner me Nick Cave van redelijk dicht bij, PJ Harvey in een fluoroze catsuit, Michael Stipe die have you ever seen the rain (https://www.youtube.com/watch?v=g4flAZEgtjs) kwam zingen toen we bijna verzopen op de wei. Later zetten we de zomer in op de wei van Werchter en sloten we die af op de wei van Pukkelpop.
Ik groeide op in de grunge periode, al droeg ik meestal all stars en was mijn geruit hemd er eentje van katoen. Pearl Jam, Nirvana, Rage Against The Machine, Soundgarden met Chris Cornell, Stone Roses, The Smashing Pumpkins,… maar tegelijkertijd zong ik luidkeels mee met Gorki, Noordkaap, De Mens,… Ik kon me echt uitleven op de fuiven van de jeugdbeweging en bij ons had je er nogal wat in de streek. Ik ontdekte er ook de muziek van de jaren tachtig en de typische fuifnummers. Nu haal ik er meestal mijn schouders bij op, maar geef me de eerste tonen van Like the way I do en je weet waar je me kan vinden
Ik associeer bepaalde herinneringen ook met muziek. Zo bracht ik Sass Jordan mee van een uitwisselingsreis met Denemarken.
Ik vroeg het ooit aan op Studio Brussel omdat het een minder evidente naam was om in onze lokale platenwinkel te vinden, maar eens ik met de bus naar het middelbaar ging, kreeg ik ook meer opties om cd’s te kopen. Tijdens de aanslagen in Zaventem zat ik in Glasgow, ik checkte de computer in de hotelbalie. Toen ik besliste dat het genoeg was en ik de stad in moest trekken, klonk Intergalactic lovers
Een nummer dat me nog steeds terug katapulteert naar dat moment in de balie. En gelukkig kijkt niemand daar raar als je mee neuriet… zelfs niet als de tranen over je wangen lopen.
De cassetjes die ik overnam van klasgenoten of zitten wachten op dat ene nummer in de Afrekening, ze zijn al een hele tijd geleden naar het containerpark gebracht, zonder te controleren dat ik eigenlijk nog een casettespeler in mijn stereo heb zitten. Nu overkomt het me wel eens dat ik me afvraag welke cd opligt. Meestal draaien er vijf in een loop tot ik ze beu gehoord ben en dan durf ik mezelf te verrassen. Vroeger liep ik in Gent de Bilbo binnen en probeerde van alles, soms gewoon omdat de hoes er goed uit zag. Nu bestel ik meestal online bij diezelfde Bilbo. De keuze is wat minder hard/luid geworden, misschien wat vrouwelijker en ook nog regelmatig Nederlandstalig, zoals het Zesde Metaal https://www.youtube.com/watch?v=SQXhLTZ3vk8 of Jonas Winterland https://www.youtube.com/watch?v=mzzagKTaZTo. Via de podcast All Songs considered https://www.npr.org/sections/allsongs/ die ik ontdekte van een ontwerpster van breipatronen trouwens, duiken nieuwe namen op: Daughter https://www.youtube.com/watch?v=2QT5eGHCJdE of Aurora https://www.youtube.com/watch?v=d_HlPboLRL8
Mooi 😊
Vind ik ook. Heb genoten van dit stukje 🙂
hmm ik ga in feite veel te weinig nog naar concerten. Zou ik meer moeten doen. Maar ja momenteel is dat nog steeds zo’n gedoe met babysits zoeken. Festivals bezoeken is ook al een paar jaar geleden.
Met kleine kinderen is dat echt wel moeilijk hè. En dan ben je laat thuis en zijn zij vroeg wakker…
Ik doe alleen nog de concerten die ik écht wil. Geen stadions (bweurk), liefst mooie zalen die niet al te groot zijn. Ik ben heel selectief, want ik vind het duur.
Festivals doe ik niet meer. Heb teveel schrik van de weersomstandigheden. Als het een ganse dag regent, heb ik na een paar uur een humeur om op te schieten. Dan vind ik het niet leuk meer, en daarvoor is het een beetje duur ook hè. En te mooi weer is ook weer niet goed, haha!
Wat een mooi stukje! Moeten lachen (Elvis in het Duits, wtf?! 🙂 ), maar ook zelf herinneringen opgehaald. Ik moet eens gaan kijken op Patricia haar blog, denk ik 🙂
Doen. Patricia is een vree wijze, gelijk ze hier zeggen.