Satur9Ik dacht, ik doe dat ook eens, die 10 years challenge, zoals ik het zag op Goofballsworld en Boston, Baby! en Samaja. Maar mannekes toch, wat moet ik graven in mijn geheugen om me te herinneren hoe het ging in de eerste maanden van 2009. Ik weet vooral wat er toen nog niet was, wat ik toen nog niet deed. Wat ik wel deed, geen idee! Erg hè.
2009
- Het jaar dat Meneertje Mertens en ik 2 jaar getrouwd waren. Allez, in september toch.
- Het jaar dat we hier met 4 kinderen woonden. Bakje vol. Simpel was het allemaal niet, da’s wel zeker.
- Ik moet zwaar in mijn geheugen graven, maar ik denk dus dat Janna dan naar het het Atheneum van Gentbrugge ging, Milan naar het HTISA in de Holstraat, en Jens en Lies op De Wijze Boom zaten.
- Het was volop beugelperiode. Janna was er zowat vanaf, Milan moest eraan beginnen.
- Mijn blog leert me dat ik toen nog volop korte berichtjes schreef, vaak over muziek, over media en politiek ook, en af en toe ging ik ietske dieper graven.
- Het was het jaar waarin mijn zus ziek werd, een zware diagnose kreeg en goed een half jaar later overleed. Maar dat wisten we in het begin van het jaar nog niet.
- Begin 2009 wisten we op het werk wel al dat we moesten verhuizen. Een verhuis waar ik uiteindelijk wel blij mee was: we verhuisden naar de Dampoort, op luttele minuten fietsen van thuis.
- Het feit dat ik me van het begin van 2009 niet erg veel herinner, wil vooral zeggen dat het leven toen rustig kabbelde.
2019
- In september 12 jaar getrouwd met Meneertje Mertens. Time flies when you’re having fun.
- We zakten van 4 inwonende kinderen naar 1. Kinderen die afstudeerden en gingen samenwonen (de volgorde was niet bij elk kind hetzelfde), eentje die bij zijn mama ging wonen. Eén volhoudertje is nog steeds bij ons.
- Eentje werd journalist, eentje werd elektricien, eentje werd magazijnier/operator, eentje studeert nog.
- De familie breidt uit, met schoonkinderen en kleinkinderen.
- Mijn hobby’s breidden ook uit (breiden ook uit?) met haken en naaien en breien. En fietsen.
- Stoppen met roken deden we ook. Al meer dan 5 jaar. Nog altijd trots op.
- Mijn blog veranderde veel. Qua onderwerpen, qua lay-out. Er moest af en toe een serieuze dip overwonnen worden (vooral in 2010 was het hier heel stil), maar van opgeven was nooit sprake.
- In die 10 jaar kwam er meer rampspoed op onze weg dan ons lief was. Mijn zus overleed, mijn schoonzus verloor een kindje, ik werd zelf ziek, ik raakte mijn werk kwijt, de mama van Jens en Lies overleed, de premature geboorte van Pipa was ook niet te onderschatten… maar hey, we zijn er nog, en we doen dapper verder.
- Farmaka is niet meer. Ik ben werkzoekend, en zoekend, kan je wel zeggen.
Het “premature” van Pipa is er echt aan het uitgroeien. Mooie baby!
Pipa is inderdaad een mooi baby’tje 🙂
Hmm, ik ga moeten terugkomen op de opmerking die ik bij terugblikken bij een paar andere bloggers schreef, dat wij als dertigers misschien ook wel net in een periode zitten waarin er op “korte tijd” (voor zover 10 jaar kort is natuurlijk) heel veel kan veranderen. Want dan lees ik dit en dan denk ik: amai, wat een veranderingen allemaal 🙂
Het is maar als je er bij stilstaat, dat je beseft hoeveel je leven verandert.
Misschien gaat het hier de volgende 10 jaar wat minder veranderen?
(hopelijk kan ik dat dan als positief beschouwen, haha)
hmm ik heb de illusie dat nu als veertiger mijn leven even stabiel gaat blijven…kindjes zijn nog klein en moeten nog opgroeien. De studiekeuzes, jobkeuzes (al is zoeits nooit definitief), huwelijkkeuzes, verbouwingen enz zijn achter de rug.
maar wie weet wat het leven voor ons in petto zal hebben.
Je weet inderdaad niet wat er allemaal op je afkomt. Soms is dat ook maar goed…
Misschien moet je in je agenda zetten dat je over tien jaar eens terug moet kijken naar hoe het nu was, en wat er allemaal gebeurd is. Soms denk ik: we doen dat niet vaak genoeg. Toch niet als in: echt bij stilstaan. Anderzijds: het is niet altijd even plezant, die terugblik.
Wat kan er veel gebeuren in tien jaar tijd! Een mens staat daar niet altijd bij stil …
Dat overzicht deed me beseffen wat een miserie er al langs onze deur gepasseerd is de laatste 10 jaar. En dan vind ik het ergens maar normaal dat ik moeite heb om mijn weg terug te vinden.