Ik wil nog een samenvatting of sorts meegeven van onze afgelopen vakantie. Opgehangen aan de kapstokken “uitdrukkingen” en “Google foto’s”.
Google Foto’s heeft een assistant, die er een foto uitpikt en die bewerkt, zonder dat je er zelfs iets aan doet. Soms mislukt dat grandioos, soms levert dat heel mooie resultaten op. Soms maakt Google heel rare keuzes en lijkt het nergens naar. De filmpjes en zwart-wit foto’s laat ik voor wat ze zijn, in dit bericht vind je een aantal gestileerde foto’s. Gedaan door Google dus, niet door ons.
En als je foto’s maakt van een landschap en die redelijk op elkaar doet volgen, dan maakt Google daar panorama’s van. Soms mislukt ook dat grandioos, maar er zitten ook knappe staaltjes tussen. Wat voorbeelden hiervan staan ook in dit bericht.
En verder hadden wij zo wel wat stokpaardjes, vaste uitdrukkingen en stoplappen. Zoals:
Moesten we langs de autosnelweg rijden, we zouden dit toch allemaal niet zien!
We kozen ervoor om kleine wegen te nemen, D-wegen, Bisons Futés zo u wil (hoewel ik me daar nooit in verdiept heb), soms eens een N-weg. Veel gekronkel, veel bergop en bergaf, veel gehobbel ook soms, vooral geen lange, saaie, slaapverwekkende stukken. Kleine wegen waarop je veel ziet aan je oog passeren, veel dat je niet ziet op de autosnelweg. We maken daar tijd voor, beperken onze verplaatsingen tot maximum 300 kilometer per dag, schikken ons ernaar. Soms belanden we op wel heel kleine wegen en vragen we ons ook wel eens af waar we mee bezig zijn. Maar toch, als we weer eens door zo’n Frans hol van Pluto rijden, zijn we daar erg blij mee.
Waren we niet verkeerd gereden, dan hadden we al dit moois niet gezien!
Reden we verkeerd, en maakte één van ons twee zich daar zenuwachtig in, dan vestigde de andere meestal wel de aandacht op het mooie landschap waardoor we verkeerd reden. Hadden we ons niet vergist, dan hadden we dit niet gezien! En dat was gewoon ook zo. Wat voor mooie dingen we zo gezien hebben!
Woont hier zeg!
Dat ontviel ons ook nogal vaak als we door mooie en meestal vrij dun bewoonde streken reden. We zagen ons wel al wonen in zo’n afgelegen huis ergens op een berg.
Allons-y les couilles!
Dat is er eentje die al meegaat van onze vakantie 2 jaar geleden. Toen stond de camper in panne in een truckgarage in de omgeving van Annecy, in de gemeente Allonzier-la-Caille. Die naam hadden we uit miserie al snel verbasterd naar het nogal onbeschaamde Allons-y les Couilles, dat we te pas en te onpas gebruikten om ergens naartoe te gaan. Allons-y les Couilles! Nog steeds grappig.
Oi!
Ken je deze Britse uitroep? Oi! Geïnspireerd door een Britse familie op de camping in Annecy. Als de kinderen te luidruchtig of vervelend waren, kon vader wel eens uitroepen “OI! You’re making too much noise!”. Waarna wij regelmatig wel eens OI!! riepen als iets foutging.
Ik schreef het ergens wel al eens. Meneertje Mertens en ik kunnen elkaar stevig op de kop zitten, en het stuift ook wel eens. Maar als we rijden met de mobilhome, en het loopt fout, dan hebben we eerder de neiging om te lachen. Dan zeveren we wat tegen elkaar (oi! Allons-y les Couilles! Ai dink! komen al eens ter sprake dan), en hoe slechter het gaat, hoe harder we lachen. Om soms echt te eindigen met de slappe lach. Veel leuker dan ruzie maken.
Na een tijd viel het me op: dit was de reis van de oceanen, meren en bruggen. We houden allebei van water, zoveel is duidelijk. En naast de vooraf geplande oceaan-, brug- en meer-momenten, kwamen er nog heel veel bij. Water, veel water. En bruggen, veel mooie bruggen. Wat hebben we genoten.
En ondertussen tellen we opnieuw af!
het was ook leuk om mee te genieten met je foto’s en verhalen
Dankjewel, dat vind ik leuk om te lezen!