Satur9Dinsdag 24 juli
We staan vroeger op, want we willen naar de tourstart in Carcassonne gaan, en willen de stad daarvoor eens bekijken.
We vertrekken rond 6u10 richting Carcassonne. We nemen de “korte weg” (via het kanaal is toch wel minstens 4km om), en vragen ons al heel snel af waarom we dat wilden doen, het is een weg met snelwegallures en we voelen er ons niet echt op onze plaats. We proberen eraf te gaan en een andere weg te nemen, maar die komt weer op de ellendige grote weg uit. Doorfietsen dan maar, al vloekend en met een ei in onze broek (hier hebben we het vooral over mij, Meneertje Mertens is zo geen broekschijter).
Als we Carcassonne binnenrijden, is alles al volledig afgesloten, en hebben we een viervaksbaan volledig voor onszelf. Wat een verademing! We rijden lekker naast elkaar, stoppen voor foto’s,
keren terug om op de Pont Vieux te rijden,
rijden verder en passeren langs Hôtel des Trois Couronnes waar Bahrein Merida en Cofidis logeren.
De bedrijvigheid daar is leuk om te zien: de bussen, waar techniekers bezig zijn, iemand de was doet enzovoort. Er staan ook allerlei andere tour-auto’s geparkeerd. We zijn erg vroeg, en gaan Carcassonne eens verkennen. Dat doen we heel summier, we zien de kathedraal en de versterkte binnenstad van ver, maar we hebben toch ook genoten van de sfeer.
Daarna gaan we naar de omgeving van de promenade Barbès en waar het tourdorp is, en belanden we zo op de promenade du Canal waar de publiciteitskaravaan vertrekt. We zetten ons op een muurtje en kijken toe hoe dat gaat, het verzamelen van de auto’s, het aankomen van het werkvolk, de chauffeurs, de hostessen, de jobstudenten, de vips, enzovoort.
Iedereen krijgt een zakje met eten voor de dag, er worden drankjes verdeeld. De safety manager komt langs om alcoholtests uit te voeren. We kijken naar het vertrek, en zakken dan af naar de paddock voor de bussen. We zien de bussen en ploegwagens aankomen en zich posteren op de toegewezen plaats.
Het meneertje met het donkerblauwe shirt en de bleke short maakt zich bijwijlen heel erg zenuwachtig, er blijft ander verkeer tussen kruipen, tot eens een lijnbus toe, het is chaotisch en hij rent soms rond als een springveer.
We trekken verder en houden halt aan de bus van team Mitchelton Scott. Daar blijven we ook en kijken naar de bedrijvigheid: we zien Maarten van Gramberen die een reportage maakt voor Vive le Velo, we zien heel veel renners passeren die gaan tekenen en dan terugkeren, en later nog eens terugkeren naar de start, we zien de ploegwagens vertrekken, we zien Dumoulin, Peter Sagan, Simon Gerrans, Chris Froome, heel veel andere renners, ook Jelle Vanendert en Thomas Degendt, naar wie ik “succes Jelle” en “succes Thomas” roep, en die reageren daar begot zelfs op. We zien Hilaire Vanderschueren, Patrick Lefevere, Dikkopje zien we verschillende keren, Kwak en Boemel (u mag zelf raden wie we met deze bijnamen bedacht hebben, in de loop van de afgelopen weken), en bij de bus van Mitchelton zien we natuurlijk veel van hun renners en stafleden van de ploeg.
Geraint Thomas gaat tekenen.
Geraint Thomas rijdt naar de start.
Daarna lopen we nog snel naar het parcours, en zien we de renners nog eens passeren voor de officiële start.
We zoeken onze fietsen (dat gaat gelukkig vlot), gaan de stad uit en vervolgen onze route naar een computerwinkel om een behuizing voor onze harde schijf te kopen, maar dat loopt lekker fout. Het gaat op en af (I hate it) en we belanden opnieuw, tot mijn groot chagrijn, op een snelwegachtige weg. I hate it! De computerwinkel vinden we niet (tsss) maar we komen wel uit bij het Canal du Midi, langs waar we naar huis rijden. Het is zwaar, superwarm, het is nog een flink eind en het is afzien.
We rijden meteen door naar de camping om daar te bekomen. We hebben in ieder geval echt wel genoten van onze voormiddag. We houden het rustig, kijken naar de koers, en gaan na de koers nog naar de Super U vlakbij om eten voor vanavond. Gelukkig vind ik een korte en rustige weg, want ik heb het echt wel gehad met dat fietsen. We ruimen op om morgen te vertrekken, het ziet er onweerachig uit en we ruimen buiten al alles op. Een onweer met lekker frisse regen zal deugd doen. Maar uiteindelijk rommelt het wat en druppelt het wat, en daar blijft het bij. Vanavond kijken we naar Vive le Velo, we zijn benieuwd naar de beelden van in Carcassonne. Morgen vatten we de reis naar huis aan.
Woensdag 25 juli
Op deze camping mag je vroeg vertrekken, dus doen we dat ook. Om 6u10 rijden we van onze plaats en gaan lozen, rond 6u30 zijn we weg. Ik ben blij dat we in deze hitte niet moeten wachten tot 8u en dat we dus kunnen profiteren van de relatief koele uren (het koelt nu minder af dan ervoor tijdens de nacht). We gaan nog tanken aan de Super U, en dan zijn we echt weg.
We zitten meer dan 1000 km van huis, en ik heb onze terugrit opgedeeld in 3 dagen. Vandaag en morgen 350 km, vrijdag 450 km maar dan langs snelwegen. Voor vandaag heb ik een route uitgestippeld tot in Egletons. Ik heb nog geen camperplaats gezocht. We rijden langs kleine wegen, zoals altijd. En die wegen lijken eigenlijk altijd maar kleiner te worden. Het gaat weer door de bergen, bergop en bergaf.
Een eerste stop voor een kop koffie doen we in Parisot, een plaats waar we zo zouden kunnen staan om een dagje Tour te doen. Heerlijk Frans mooi, zeker met die stralend blauwe hemel. Wat vind ik dit elke keer opnieuw toch mooi!
De Tour gaat de andere kant op, we weten het wel!
We rijden verder en zoeken naar een Super U voor nog wat boodschappen, maar natuurlijk: als we zoeken, dan vinden we niet. We rijden weer door erg eenzaam landschap, deze keer weer met veel bomen. Waar er meer bebouwing is, zien we eindeloze velden vol zonnebloemen. Gek hoe die zich zelfs als ze nog in de knop staan, naar de zon keren. Uiteindelijk vinden we een Super U in Caussade. We slaan o.a. een hoop yoghurtjes van Mamie Nova in, die vinden we superlekker. Tot mijn jolijt hebben ze de smaak litchi/rozen, die zijn zalig.
Na de boodschappen rijden we snel weer verder, met een supermarktbezoek zijn we altijd minstens een uur tijd kwijt. Daarna stoppen we nog aan een fruitkraampje, en kopen we meloenen en abrikozen. We zien weer allerlei moois.
Rond 13u willen we stoppen om te eten. En dan zijn de parkings natuurlijk niet te vinden. We zijn ondertussen op grote wegen beland (doet wel eens deugd, na al die kleine kronkeldingen, een brede nationale te hebben), en daar zijn enkel kleine parkings vlakbij de weg. Urgh. Eindelijk komen we een parking tegen, waar veel mensen staan, maar ook met een mooi zicht op de Dordogne-vallei. We eten een koude schotel en genieten van het landschap.
En dan gaat het weer verder.
Vandaag is de dag in de Tour van de veelbesproken rit van 65km met Formule 1 start, en die willen we wel zien. Dus daarvoor gaan we stoppen. En dat doen we op de parking van een dancing, haha. Och ja. We zwieren alle mogelijke ramen en luikjes open want het is heet, en we installeren ons om tv te kijken. Tot we weggejaagd worden: dit is een privé parking en hier mag niemand staan. Euhm ja, fuckers, we staan toch niet in de weg, op de parking is niemand, de dancing is (op een woensdagnamiddag om 14u45) gesloten. Maar goed. Geen discussie, we ruimen op en vertrekken. En zoeken een ander plaatsje. Zwieren alle ramen en luiken terug open, zetten de tv aan en zijn net op tijd om de start mee te maken. Die eigenlijk een maat voor niets is, maar goed. Whatever.
We kijken de rit uit, en rijden naar de camperplaats in Forgès. Denken we. We rijden eerst verkeerd, de madame van de GPS wil ons dan de berg opsturen, dat willen we niet, dus we maken rechtsomkeer, naar de juiste berg. En dan rijden we ook de berg op. En dan blijkt dat we compleet verkeerd staan eigenlijk. Hoe dat komt, weten we niet goed, Meneertje Mertens kijkt beteuterd maar goed, nevermind. Geen discussie. We laden het juiste adres in de GPS en rijden de berg af. Langs de weg die we daarnet wilden vermijden, en we komen uit op het punt waar we daarstraks keerden. We zien er de humor van in. En het was mooi op de berg, zonder verkeerd te rijden hadden we al dat moois nooit gezien. Toch?
We rijden nu echt naar Forgès en vinden de camperplaats redelijk probleemloos. Opnieuw is het een oude camping, het is er niet al te groot, met veel gras, veel bomen en lommer, en weinig mede-campers. Rustig, zalig, zo hebben we het graag. We gaan onder de bomen staan, schaduw is nu belangrijker dan satelliet, want ik zou toch liever wat vroeger gaan slapen vandaag dan naar Vive le Vélo te kijken. Dat kunnen we thuis nog doen.
We schaven onze planning voor morgen wat bij, en gaan slapen op een heerlijk stille camperplaats.
