Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. Soms eens een foto met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Het vervolg van het Kom op tegen kanker 1000km weekend. Deze Week in beeld zal vooral een verslag daarvan zijn, er zijn zoveel leuke foto’s en mooie herinneringen. Zeer lange blogpost, vanaf volgende week hou ik het weer wat korter. Denk ik.
Zaterdag beginnen we met supporteren in Lochristi, waar een tussenstop is. Lekker dicht bij de deur. Daar zijn ook Katrien (en partner), Isabel en Carine van de B-care revalidatie, vind ik superlief!
Simpleton hier heeft de SD-kaart van het fototoestel in de laptop laten zitten, we spurten tussendoor nog naar Coolblue voor een nieuw kaartje. Dan rijden we naar Laarne, homebase of Team C*tien, alwaar massaal en met veel zottigheid gesupporterd wordt.
De fietsers stellen het op prijs, zowel de Team C*tienleden als de anderen.
Zelfs de agenten zijn enthousiast. Wat één van mijn favoriete beelden van de week oplevert, een zwaan die enthousiast zwaait.
Dan moet het volgende peloton nog passeren, en weer wordt enthousiast gesupporterd.
Milos neemt het allemaal in zich op.
Daarna rijden we naar de Lange Munte in Oosterzele. We belanden in het hol van pluto tegenover het erf van een zonderling.
De fietsende mannen zijn content met onze onverwachte aanwezigheid (Katrien en haar partner zijn ook nog steeds present, heel leuk!). Het eerste peloton met bekend volk.
Het tweede peloton met bekend volk.
Daarna rijden we toch nog naar Zottegem, waar we aankomst en vertrek meemaken. Het is er druk.
Zoals ik eerder al zei. Geef mij een baby in mijn armen en ik ben content.
We rijden naar Wetteren, Milan en Meneertje Mertens gaan om een camionette, we eten bij Sara en Milan (hoera! weer niet koken! donderdag en vrijdag aten we spaghetti maison die Lies maakte).
Op zondag fietst Meneertje Mertens weer, hij heeft een rit overgenomen van Carolien, die het uiteindelijk 6 weken na de geboorte van haar jongste spruit toch niet helemaal ziet zitten om 125km te fietsen. Waarvoor begrip, uiteraard. Milan en ik volgen met de camionette.
We zijn vroeg ter plekke, er is zelfs tijd voor een selfie.
Maar daarna moet Meneertje Mertens echt wel gaan met die banaan.
Klaar voor vertrek.
Waarna Milan en ik naar de camionette fietsen en vertrekken richting Buggenhout. Waar we met opa, Lies en Jens supporteren.
Het peloton staat er ei zo na voor de spoorwegovergang. Net niet, tegen dat ze er zijn, is de bareel weer open.
Hop hop de camionette in en richting Oudergem. Migroveld, al ooit van gehoord? We supporteren in the middle of nowhere.
Daarna rijden we naar Sint-Lievens-Houtem en parkeren we koeriersgewijs op het voetpad. Daar heb ik wijselijk geen foto van gemaakt.
Dan gaat het richting Oudenaarde, waar we voor alle pelotons supporteren. De begeleiders op de moto’s beginnen ons al een beetje te kennen.
Waarna we naar Harelbeke sjezen, behoorlijk wat moeite hebben om een parkeerplaats te bemachtigen, uiteindelijk toch op het terrein belanden en Meneertje Mertens kunnen begroeten. Samen met de andere Team C*tieners, de aankomenden en de vertrekkenden voor de allerlaatste rit van de 1000km voor Kom op tegen Kanker editie 2018.
Het levert nog een favoriet beeld van het weekend op:
We rijden naar Gent, frissen ons op, rijden naar Wetteren, Milan en Meneertje Mertens leveren de camionette in, en we rijden naar Mechelen voor de slotceremonie. Ik had me voorgenomen niet emotioneel te worden, maar dat lukt helemaal niet als Maja en Vera geïnterviewd worden bij hun aankomst in Mechelen. Slik. Terug naar huis en tevreden ons bedje in.
Tussen alle foto’s zie ik opeens deze foto:
Heel vreemd, karma? Deze mensen komen we het hele weekend door tegen. We ontmoeten elkaar aan de Abdij van Averbode waar we samen supporteren, we zien hen in Lochristi, op zondag zie ik hen twee keer supporteren onderweg, we zien hen voorbijflitsen in Mechelen, en dan deze foto. Mooi!
Meneertje Mertens heeft dat toch maar mooi gedaan, waarvoor hulde, dank en zeer, zeer veel respect. Je moet het maar doen, 45 jaar nauwelijks iets van sport doen, stoppen met roken, beginnen sporten, gewicht verliezen, en 4 jaar later 2x 125km fietsen op 4 dagen. Chapeau! Applaus! En dat uiteraard ook voor het hele Team C*tien!
Met een eervolle vermelding voor Maja, die 3 maanden na de geboorte van Lune zomaar even 125km fietste, en voor Milos die als soloteam 1000km op 4 dagen fietste! En ook voor Fiona, die haar zwangere buik en bijna 2-jarige peuter 4 dagen lang overal mee naartoe sleurde en bleef lachen, dat is ook een prestatie om U tegen te zeggen!
Op maandag is het platte rust, op dinsdag ga ik volgens mijn schema 80 minuten fietsen. Mijn ritje brengt me weer op allerlei mooie plaatsen waarvan ik het bestaan niet vermoedde. Een mooi fietspad in Lochristi (contradictio in terminis maar ze bestaan toch blijkbaar, mooie fietspaden in Lochristi):
En een gravelweg langs de spoorlijn in Destelbergen (denk ik).
Je waant je op de boerenbuiten, maar dit is allemaal vlakbij Gent.
Verder wordt er vlijtig genaaid (en minder vlijtig daarover geblogd) met onder andere deze mooie verzameling stofjes.
Op vrijdag was er een fietstocht van anderhalf uur, die ik combineerde met het binnenspringen bij Corine om haar trouwjurk te keuren.
Uiteraard toon ik die trouwjurk hier niet, haha! Daarna reed ik via mijn favoriete côté van Gent naar Wondelgem. Via één van de schandaligste “fietspaden” van Gent (beast) en een mooie graffiti-hangar (beauty) op nog geen 100 meter van elkaar.
In onze gang geniet ik weer van bloemetjes op de kast.
We hadden ook nog rendez-vous met ons klein mopje, dat in de auto weer haar haat-liefdeverhouding met de uil ten toon spreidde. Ze kon lachen met onze liedjes en onnozeliteiten, maar eigenlijk kan ze het beest niet uitstaan.
Proficiat als je tot hier gelezen/gekeken hebt!