Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Vandaag: Try Whistling This van Neil Finn. Als ik een favoriet album moet kiezen van Neil Finn dat zijn volledige oeuvre omspant (Split Enz, Crowded House, Finn Brothers, solo, Fleetwood Mac *snirf*), dan is het dit album toch wel. Het was een album dat ik meteen graag hoorde, maar dat in mijn wereld uitgegroeid is tot het beste wat Neil Finn ooit maakte.
Grote hits staan er niet op, grote nummers staan er wel op.
Favoriete nummers? God, where to start. Zelfs nummers die ik in het begin niet zo denderend vond, werden in de loop der jaren toch favorieten.
Loose Tongue bijvoorbeeld doordat het live gespeeld werd met Johnny Marr (die Johnny Marr, de The Smiths Johnny Marr ja) in een versie die rockte als de beesten. Echt waar, sorry, maar elke keer als dat nummer begint, moet ik grijnzen. Je krijgt hier een versie van Seven Worlds Collide van mij cadeau, met een bende ferme sexies als Ed O’Brien van Radiohead en Sebastian Steinberg en die Johnny Marr, weetwel.
Sinner is dan weer van een ander kaliber, van het kaliber waar ik meteen weg van was. Zalige tekst, zalige sound, helemaal anders dan wat je (zeker toen) gewoon was van Neil Finn.
Als ik zeg dat Sinner het pièce de résistance is van Try Whistling This, dan doe ik afbreuk aan het titelnummer, wat ik één van zijn mooiste ballads ooit vind. Ingetogen, opnieuw die prachtige sound, maar dan barst het toch los en scheurt het door je boxen. Prachtig. Kippenvel. Elke keer weer.
En dan is er nog het zalige Astro, één van mijn favoriete Neil Finn-nummers ooit, met de heerlijke openingszinnen
You weightless astronaut
You sunset diving bird
You cool wind set upon the branches of a tree
en dan dat orgeltje!
Het enige wat ik al al die jaren minder vind is Dream Date, maar daar hoorde/zag ik onlangs dan weer een live versie van waardoor ik helemaal verkocht was!
En nog eentje, nog ééntje wil ik hier zetten: She Will Have Her Way, de catchy single met het grappige filmpje.
Een losse verzameling nummers in deze blogpost, maar Try Whistling This is een prachtig coherent album dat na 20 jaar (oeps… zucht) nog altijd even mooi klinkt. Tijdloos.