Satur9Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Vandaag: Mellon Collie and the Infinite Sadness van de Smashing Pumpkins. Ik heb getwijfeld tussen deze en Siamese Dream, en ben dan maar gegaan voor “the first cut is the deepest”. Siamese Dream kan later ook altijd nog.
“The first cut is the deepest”: ik leerde de Pumpkins kennen met Tonight, Tonight, en was verkocht.
Mellon Collie zat al snel in de CD-kast (uitgebracht op mijn verjaardag, trouwens, Mellon Collie, leuk irrelevant detail), uren heb ik doorgebracht in de zetel, met het boekje met de teksten erbij, naar de foto’s kijken ook. Zalige uren, met zoveel mooie muziek.
Er staat zoveel moois dat ik het nauwelijks kan opnoemen. De singles daargelaten (maar Bullet with Butterfly Wings en 1979 blijven toch wel echt de max), staan er fantastische epossen op dit album, zoals Galapogos
Porceline of the Vast Oceans
https://www.youtube.com/watch?v=JB6C_zj2g5I
en Through the Eyes of Ruby
ik denk dat deze mijn favorieten van het album zijn, nummers met stukken waarvan het haar op mijn armen steevast overeind gaat staan.
Een steeds terugkerend thema in wat ik graag hoor in teksten is de teenage angst zoals die weerklinkt in Here Is No Why, gecombineerd met een nummer dat vol pure passie door je boxen scheurt.
https://www.youtube.com/watch?v=kOmGsEFSBc8
De dingen die ik minder graag hoor zijn de zware knoerten als An Ode to No One en Tales of a Scorched Earth, muziek mag van mij een berg lawaai zijn, maar deze vind ik toch net wat te veel roepen en te weinig melodie. Maar ik weet dat het niet iedereen het met mij eens is. (zo is dat nu eenmaal met muziek, les goûts et les coulours, n’est-ce pas).
Mellon Collie was voor mij het begin van een reis vol avonturen door muziekland, met mensen uit alle hoeken van de wereld, die ik leerde kennen via het internet. De tijd van Napster, Usenet, fora allerhande, piep-knorrende modems, universiteitsservers die volgeplempt werden met Pumpkins-bootlegs, vriendschappen, reizen, zalige momenten. Hier liep voor mij de Pumpkins- en Neil Finn-fanbase wat door elkaar, en ik ontmoette mensen van divers pluimage. Spannend, interessant, leerrijk. Blijft me voor altijd bij. Vergezeld van de mooie muziek van Mellon Collie and the Infinite Sadness.
Janna maakte onlangs een reportage voor haar werk van Record Store Day, en zag bij Vynilla Record Shop een vinyl exemplaar voor een prijs die ik er nooit vanzeleven zou voor willen betalen. Ik heb al genoeg geld gespendeerd aan een mooi uitgegeven box, waar ik echt wel blij mee ben.
Lili haar liedje staat ook op dit album, dat maakt het nog beter:
Het album eindigt met de mooie groepsafsluiter Farewell & Goodnight, waar het klinkt alsof het bij de Pumpkins allemaal peis en vree is. Dat is niet zo, maar who gives a fuck? De muziek telt!
Ik snap niet waarom ik die niet in mijn cd-kast heb staan, terwijl ik die van begin tot einde kan mee zingen en bij sommige nummers ook kippenvel krijg. En bij andere zie ik me zitten op de grond op de koer van ons jeugdcafé, fristi in de hand…
Hij is nog steeds de moeite om toe te voegen aan je CD-kast! Zalig toch, zo van die muziek-gerelateerde jeugdherinneringen 🙂
[…] zijn, maar waarvoor één album niet volstaat. De Smashing Pumpkins horen thuis in dat rijtje. Mellon Collie and the Infinite Sadness is een zalig album, maar Siamese Dream […]