Satur9Donderdagse 40dagenbloggen-berichten gaan over muziek. Een onuitputtelijke bron aan inspiratie wat mij betreft, dat kan niet misgaan.
In één van mijn Sonos-lijsten zit Slow Song van Joe Jackson. En ik bedacht me, wat een zalig nummer is dit toch. Wat een ongelooflijk getalenteerde muzikant is Joe Jackson toch. Je moet eens naar dat nummer luisteren, hoe het in elkaar zit. Hoe hij erin slaagt zo echt van die nummers te maken die door hart en ziel snijden.
En ik vind het ook ongemeen grappig, hoe hij zingt
And I get tired of DJ’s
Why’s it always what he plays
I’m gonna push right through
I’m gonna tell him to, tell him to
Play us, play us a slow song
En dan heb je daar in dat nummer een solo met een orgeltje, en klinkt dat toch niet krek als zo’n stereotiepe slow song als Whiter Shade of Pale van Procol Harum zeker? Luister!
Dat is nu net het soort subtiliteiten waar Joe Jackson zo goed in is.
Maar hij is gewoon fantastisch, miskend, en hij schrijft geniale nummers.
Kijk gewoon naar de zalige hoes van Look Sharp!, een album van de hoogste plank, goed van het eerste tot het laatste nummer.
Luister maar naar I’m the Man, een gigantische brok energie voortgestuwd door een zalige baslijn, luid maar altijd melodieus en opzwepend.
Luister naar Is She Really going out with him? Neen, niet die fucking a capella versie, daar heb ik een hekel aan, maar naar de orginele.
Mens mens mens, wat is die man goed.
Nog eentje? Om het af te leren? Nog eentje. Om het af te leren.
Zeg nu nog eens dat die man niet geniaal is. Pfhah!
(nummers die opbouwen, nummers met een spanningsboog, ze scoren bij mij. ze scoren serieus).
(idem voor nummers waarbij ik de dirigent kan uithangen).
Euh. Nog eentje. Eéntje! Beloofd.
https://www.youtube.com/watch?v=xwR0fGPBJp4
#40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
