Satur9Ik doe mee aan #ouderzonden. Uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
De meeste deelnemers zijn ouders van kleine kindjes. Hier ligt de focus anders: ik heb volwassen kinderen, en kan terugkijken op hoe ik hen heb opgevoed, en hoe het leven met kinderen was.
- ouderzonden Ira (woede – toorn – wraak – gramschap) – 8 maart
Waarmee duwen de kinderen (of je kind?) op je spreekwoordelijke knoppen?
Deze vond ik nu eens niet zo’n moeilijke. Ik heb niet erg veel geduld, en het kon hier bij momenten wel behoorlijk luid gaan. En of ze mijn knoppen wisten zitten! Er waren zo van die hebbelijkheidjes die ik moeilijk kon verdragen, kleine dingen die machtig op mijn zenuwen konden werken.
Zoals. Als we thuis waren, dat er altijd door het huis gestoven werd en plaats van gewoon aan een normaal tempo gelopen. Wat daaraan op mijn zenuwen werkte (ik weet het, het is raar) was de windverplaatsing die dat veroorzaakte. Iedere keer “zoef” mij passeren (als ik in de zetel zat, of voor mijn pc), en dan de koude luchtverplaatsing die erop volgde. Na x aantal keer had ik het er echt mee gehad.
Zo heb ik bijvoorbeeld ook problemen met “eetgeluiden”. Ik kan dat niet verdragen. Ik word daar gruwelijk zenuwachtig van. Ik krijg zin om te sláán. Puitonnozel word ik ervan. En oh, dat wisten ze. En er was er zo eentje die me dan met een blik van “kijk hè, wat ik ga doen” aankeek, en dan “KRAK!! skronsj skronsj skronsj” chips of cornflakes at. Het mormel! En daarna zo’n grijns naar mij, van ha, ik durf wel wat hè! Want ze wist natuurlijk wel dat ik niet op haar ging slaan.
Zoals hier op onderstaande foto’s van een paar jaar terug. Ik vind het nog altijd een zalig triptiekje. En het illustreert het zo goed. Eerst zo’n poeslief maar ondeugend tootje waar je al aan kan zien: daar komt iets. Dan doet ze het. En daarna lacht ze zo van, hehe, dat deed deugd, ik heb het toch maar mooi gedaan. En ondertussen lacht iemand zich te pletter natuurlijk 🙂
(niet alleen #ouderzonden, maar ook: #40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier).
Zalige foto’s 🙂
Hetgeen dat bij mij tegenwoordig enorm mijn knoppen indrukt: voetballen in de keuken en dan de hond die doodsbang is (het nadeel van geen tuin te hebben) en de eeuwige vertragingsmanoeuvers als ze moeten gaan slapen of we naar school moeten vertrekken.
Die vertragingsmanoeuvers zijn zo klassiek, en echt zot hoeveel van die dingen je al lang vergeten bent tegen dat ze 10 jaar ouder zijn. Maar als je er middenin zit: yep, verschrikkelijk irritant 🙂