Satur9Ik doe mee aan #ouderzonden. Uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
De meeste deelnemers zijn ouders van kleine kindjes. Hier ligt de focus anders: ik heb volwassen kinderen, en kan terugkijken op hoe ik hen heb opgevoed, en hoe het leven met kinderen was.
- Luxuria (onkuisheid – lust – wellust) – 15 februari
Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral ‘ouder van …’ bent?
Ik ben ondertussen al lang niet meer “vooral ouder van”. Ik ben óók ouder van. Maar ik ben ook zoveel meer. Maar dat is net iets wat je niet mag vergeten als je “vooral ouder van” bent, dat je nog veel meer bent dan dat. En dat je dat blijft. De dingen schuiven wel wat qua belangrijkheid (als je zo’n heel klein wezentje op de wereld gezet hebt, dat helemaal afhankelijk is van jou, dan ben je uiteráárd in de eerste plaats ouder van), klemtonen gaan anders liggen.
Maar je mag nooit vergeten dat je meer bent dan mama of papa. En niet in die val trappen van elkaar mama en papa te noemen. Want dat is vreselijk. En daar raak je moeilijk nog vanaf. Maar voor elkaar blijf je vooral partner, geliefde, maatje, soul mate, steun en toeverlaat…
Je bent altijd al die rollen in je leven. Je bent kind van, je bent ouder van. Je bent zus of broer. Ooit ben je grootouder van. Je bent werknemer. Je bent geliefde. Je bent vriend(in). Je mag een rol nooit te veel laten overnemen, te zwaar laten doorwegen. Ik ben patiënt, ik ben zieke, ik ben herstellende, maar dat bepaalt niet mijn volledige zijn. Het ziek-zijn mag mijn identiteit niet overnemen.
Ik heb geworsteld met deze #ouderzonde, wat zou ik hierover gaan schrijven? Het is een moeilijke periode, borstkanker hakt in op je leven, op de beleving van je lichaam. Je moet er een nieuwe relatie mee opbouwen, veranderingen aanvaarden. Veranderingen door de operatie, door de behandeling, door de medicatie. Op dit moment heb ik weinig zin om er dieper op in te gaan, dus doe ik dat niet, ha. Het jaagt me nog altijd angst aan, sommige delen van mijn lichaam voelen “vreemd” (als in: niet van mij), het litteken van mijn operatie negeer ik nog altijd in de mate van het mogelijke. Het moet allemaal nog zo hard wennen.
Ik ben heel veel thuis, en ik zou rustig alle dagen in mijn pyjama of huisbroek en -trui door het huis kunnen sloffen, maar dat probeer ik toch niet te doen. Af en toe gun ik het mezelf, maar meestal zorg ik er toch voor dat ik redelijk netjes aangekleed ben en er een beetje verzorgd uitzie. Want het is alleen maar deprimerend, er slonzig bij te lopen.
Ik heb enorm veel geluk dat Meneertje Mertens me op alle vlakken steunt. Leven met ziekte in huis, met een zieke in huis, het is zeker niet altijd gemakkelijk, maar hij doet dat zeer goed. Mijn rots in de branding, mijn dagelijkse steun, mijn dagelijkse hulp, ik kan er altijd op rekenen.
Ik kreeg de vraag wel al eens (om een beetje van de hak op de tak te springen, sorry) of ik het niet vervelend vind om in het ziekenhuis in de wachtzaal bij de gynaecologe tussen de zwangere vrouwen te zitten. Maar daar heb ik helemaal geen probleem mee. 20 jaar geleden zou ik dat misschien wel gehad hebben. Maar nu niet meer. Ik heb mijn ding gedaan, ik heb mijn kinderen, ik heb genoten van mijn zwangerschappen, ik heb het allemaal gekregen. Ik bewonder die mooie, jonge, zwangere vrouwen, en hoop van harte dat ze een mooie bevalling en een gezond kind mogen hebben. Ik gun het hun zo hard. En ik zit véél liever in een wachtzaal gynaecologie met al dat jong leven, dan een wachtzaal oncologie waar je alleen zieke mensen ziet en je het gevoel hebt (of misschien zeg ik beter: waar ik het gevoel heb) dat de dood er rondwaart.
(niet alleen #ouderzonden, maar ook: #40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier).
Zo waar, zelfs met andere rollen. Soms is één rol zo overheersend dat je vergeet dat je ook al die andere dingen bent of dat je je ingesloten voelt door verwachtingen van buitenuit.