Satur9
Een jaar geleden is het nu. Dat ik ’s avonds wakker lag, en me ineens realiseerde dat de plaats in mijn borst die pijn deed, dat dat waarschijnlijk een gezwel was. De paniek schoot door me heen. Ik sliep nog vrij goed, stond vroeg op, vertelde aan Meneertje Mertens wat ik dacht en vermoedde, en zette me daarna een paar uur te wenen en te panikeren. Waarna ik een afspraak maakte op de groepspraktijk voor de woensdag, en naar het werk vertrok. Alwaar mijn directeur weinig begrip had voor mijn afspraak op woensdag, en me nogal hardnekkig naar de groepspraktijk dirigeerde.
Twee dagen later zat ik beduusd thuis, en trok van onderzoek naar onderzoek. Wat ik die avond in bed eigenlijk meteen al wist, werd al snel bewaarheid: kwaadaardig. Nog erger dan de onderzoeken was het feit het aan kinderen en ouders te moeten vertellen, veel moeilijker dan dat bestaat er echt niet. Echt niet.
De onderzoeken regen zich aan elkaar. Allemaal routine hoor, niet mee inzitten, is normaal. Tot blijkt dat één van die routineonderzoeken een extraatje oplevert, een uitzaaiing in een ruggenwervel. Hm. Sedertdien kan ik nooit meer onbevangen een routineonderzoek ondergaan. Altijd is er die angst, jamaar, stel…?
Na een maand onderzoeken startte ik met Nolvadex, voor een half jaar. Een half jaar pillen en rust en stilte. Waarna een eerste onderzoek uitwijst dat de Nolvadex goed zijn werk doet. Volgen onze vakantie, een scan, en nog een korte wachtperiode. En daarna, operatie en bestraling. De zwaarste maanden van mijn behandeling. De operatie vond ik op zich nog goed meevallen,maar de bestraling was zwaar. Lang, intensief, belastend. Wellicht omdat er twee plaatsen bestraald moesten worden. Er stond een ganse posse klaar om mij te helpen, alle dagen werd ik door mijn lieve helpertjes naar het ziekenhuis en terug gereden. Ik word er nog steeds warm van als ik eraan terugdenk.
Ik heb het nooit nodig gevonden stil te houden dat ik ziek ben. Iedereen mag het weten, en mijn blog is een communicatiemiddel, een uitlaatklep, een bindmiddel, en ik hoop ook soms een hulp voor lotgenoten. Door het feit dat ik steeds open geweest ben, kreeg ik liefde met bakken gelijk over me uitgestort. Ik voel me in een warme cocon, met mijn rots in de branding Meneertje Mertens, mijn kinderen, mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s. Ik heb zoveel gekregen van hen, niet normaal.
En dan zijn we dat jaar verder, is de behandeling achter de rug, en kan ik herstellen. Er liggen nog verschillende controle-afspraken in het verschiet, de intake voor de revalidatie is deels achter de rug, en in januari start ik de revalidatie.
Hoe ik me nu voel? De ongemakken zijn bijna verdwenen. Mijn slokdarm en maag zijn zo goed als genezen, af en toe voel ik wel dat de ontsteking nog niet helemaal weg is. Mijn borst, daar mag je nu al naar wijzen zonder risico dat ik op je gezicht timmer. De vermoeidheid daarentegen, die lijkt momenteel nog toe te nemen. Ik kan pompaf naar bed gaan, redelijk slapen, en even moe opstaan.
Het is een zwaar jaar geweest, maar het is ook een leerrijk jaar geweest. Het is een warm jaar geweest. Ik heb heel veel herinneringen aan lieve mensen en mooie momenten. Aan kleine en grote ergernissen. Aan kleine pijntjes en grote pijn. Aan een allerliefst vrolijkmakertje dat mij overal doorsleept met haar energie, haar prachtige ogen, haar kuiltjes in haar wangen, haar lach. Haar levenslust.
Wat de toekomst biedt, dat is nog een beetje onzeker momenteel, en dat is waar ik wat moeite mee heb. Om het uit mijn hoofd te zetten voor de komende weken, want de bedoeling is dat ik eerst toch een beetje herstel zonder te denken aan wat daarna moet komen. We zien wel. Maar wat ik in het begin zei, zeg ik nog steeds: alles komt goed!
Courage Anne. Al een hele moeilijke weg afgelegd maar wel de goede kant op. Bewonderenswaardig hoe je daar bent mee omgegaan en hartverwarmend hoe je zo openlijk communiceert over je grote en kleine twijfels. Daar zijn we als weinig begripvolle directeur heel erg blij om !
Didier en weinig begripvol, da’s een contradictio in terminis! 🙂
(ik stel me wel vragen bij de pluralis majestatis 😉 )
Een jaar al, wow. Het doet me veel deugd om te lezen dat je je zo gedragen voelt door je omgeving. En daarnaast heb je nog ons, je bloglezers, de supporters hier aan de zijlijn. Het is inderdaad meer dan bewonderenswaardig hoe je dit draagt en ongetwijfeld een inspiratie voor lotgenoten.
Ik heb me ongelooflijk gesteund geweten en voel dat nog steeds, het maakt een enorm verschil. Ook door jullie, mijn bloglezers/supporters aan de zijlijn 🙂
Ik ben me een beetje aan het inlezen en ik las van de revalidatie en kwam dan hierop uit, goh zeg, wat een zwaar jaar moet dat geweest zijn maar wel bewonderenswaardig hoe je ermee omgaat!
Dankjewel Elke 🙂
Zwaar is het zeker geweest, maar ook leerrijk. Tijdens de laatste revalidatie-sessie van deze ochtend hebben we zo’n beetje een bilan opgemaakt, en ik vind eigenlijk ook dat ik veel geleerd heb en er veel rijker uitgekomen ben. Maar de eindmeet heb ik nog niet bereikt, ik moet nog even verder 🙂