Satur9
Ik ben een poging aan het doen orde te brengen in ons archief van digitale foto’s. Waarbij ik af en toe eens mijmer bij de dingen die waren. De oudste digitale foto’s in mijn archief, zijn foto’s van een ziekenhuisopname van Janna. De derde keer dat ze geopereerd werd, in het UZ in Gent. Datum op de foto’s 16 september 1999. Ik heb de foto’s niet zelf gemaakt, Herman maakte ze en bezorgde ze. Er zijn er nog 3.
En deze oudste foto’s vind ik ook ongelooflijk mooi en aangrijpend, omdat Janna er zo kwetsbaar uitziet. Ze sliep nog na de operatie, ik herinner me dat ze uuuuuuren geslapen heeft. We stonden erbij, en keken ernaar. En konden niet veel doen.
Janna is in die periode 3 keer geopereerd. Toen ze 3, 4 en 5 jaar was. De eerste keer een algemene ingreep, de tweede en derde keer haar ogen. 3 keer een verschillend ziekenhuis, 3 keer unieke ervaringen. Sommige dingen sla ik na 20 jaar compleet door elkaar, maar ik heb wel een aantal herinneringen die op mijn netvlies geëtst staan. De dagen dat je kind een chirurgische ingreep moet ondergaan, gelijk hoe simpel, het zijn de dagen die je als ouder voor altijd bijblijven. Impressies die nooit meer weggaan.
- De eerste keer, in de Volkskliniek. De angst, de grote angst toen ze weg was. En ze bleef maar weg, uren duurde het, tot de paniek begon toe te slaan. Uiteindelijk bleek dat de operatie voor haar niet goed gegaan was, vandaar de vertraging.
- De eerste keer ook, denk ik, het gevoel van verbondenheid dat je kweekt met je kind op die intense momenten. Ik bleef bij haar ’s nachts, en kon haar ook verzorgen als het nodig was, haar blik waar het contentement uit sprak omdat ik bij haar was, boekdelen sprak die.
- De tweede operatie, in het Sint-Vincentius. Ik mocht naar de recovery na de operatie. Ik belde aan en wachtte, en hoorde een kind wenen. Ik dacht: “dat is mijn kind niet”, maar oh ja, het was zij wel. Zo hard aan het wenen dat ik haar niet herkende. Er waren 2 mensen (een verpleegster en ik) nodig om haar tegen te houden om het verband niet weg te trekken en in haar ogen te wrijven. Hoe leg je dat ook uit aan een kind van 4, dat ze gaat wakker worden en niets gaat zien. Niets dus, en letterlijk: blinde paniek.
- Zelfde recovery, een paar bedden verder: Mevrouw wordt niet wakker. De anesthesist halen. Mevrouw! Mevrouw! Wakker worden! Very creepy, met mijn eigen slaperige kind in mijn armen. Onwereldse ervaring.
- De derde operatie. UZ Gent. Pediatrie. Wat een triestige bedoening. (gelukkig ondertussen vernieuwd, de afdeling). Mijn hart brak toen ik ’s avonds kindjes keihard hoorde wenen om hun mama. Wat was ik blij dat ik wel bij mijn kindje kon blijven. Mijn moeder een beetje boos op mij: “je kan niet verwachten dat iedereen dat kan hè, sommige mensen moeten werken”. Gelijk had ze, natuurlijk. Verdomd blij dat ik het zelf wel kon, dat ik haar daar niet alleen moest achterlaten.
- De operatie zelf. Ik mocht mee tot aan de deuren van het operatiekwartier. Door de beruchte ondergrondse gangen. Janna in bed. Aangekomen aan het operatiekwartier, kwam de anesthesist bij ons. Janna uit haar bed, en al stappend aan de hand van de anesthesist het operatiekwartier aan. Slik. Daar gaat mijn kind, samen met degene die haar leven in handen heeft. Slik.
- Tussendoor moest Milan ook eens binnen voor buisjes in zijn oren. Tweepersoonskamer, het was een dagopname. Lag daar een klein manneke, van een jaar of 7 of zo, ook voor buisjes. Het kind was alleen, helemaal alleen. En doodsbenauwd. En kwekte erop los, van zenuwen, tegen ons. Arme jongen. Na de ingreep kwam een grote broer hem halen, en gingen ze samen met de bus naar huis. Slik. We kunnen ons dat echt niet voorstellen, wat daar allemaal achter schuilt.
Het waren zware momenten. Maar tegelijk momenten waar ik dankbaar voor ben. Omdat ze de band met je kinderen zoveel sterker maken.
Ik ben nu wel benieuwd. Wat is de oudste foto in jullie digitale archief? Zit er ook een verhaal achter? Vertel.
Heb dit verslag met ontroering gelezen. Ons jongste, Vera 6 jaar, was van 4 trappen hoog gevallen en weende en kloeg dat ze niets meer zag. Het was avond en wij in paniek naar de spoed van Sint-Lucas. Met haar in mijn armen heb ik gerend, gerend . . . Ze moest en zou geholpen worden. In de kinderafdeling mochten we een tijdje bij haar blijven maar we moesten naar huis, haar achterlaten zonder pardon. Wat een turmoil van binnen! Troost van Paul, maar nee, ons Verake . . . Een heel verhaal, maar het kwam goed . . .
Momenten die je nooit vergeet, hè Yo. Ons kindjes…