Satur9
Je krijgt het verslag van week 4 van de bestraling wat vroeger. Ik krijg namelijk een lang weekend cadeau, vandaag moet ik niet gaan naar de bestraling, ik word pas morgen om 14u40 verwacht! Feestje! Maar toch niet helemaal, zie het einde van dit verslag. Maar vandaag ga ik me toch lekker smijten in het gevoel dat ik eens een dag mag thuisblijven.
- Dag 16. Dinsdag, Janna-dag. Er is veel gepland vandaag. Mijn lijnen moeten opnieuw getekend worden (iets met een boost en een verkleind bestralingsveld en zo), bestraling zelf en afspraak bij de borstverpleegkundige. Janna & Co. komen me om 9u oppikken en zetten me af bij het ziekenhuis, zelf hebben ze nog een afspraak elders tussendoor. Ik kan al snel binnen voor het opnieuw tekenen van mijn lijnen. Ik trek mijn extra paar sokken aan en krijg (warme!) handdoeken over me, het is maar frisjes. De bestraling erna neemt veel tijd in beslag, veel moeite om me goed op m’n plaats te leggen (lees: veel trekken en sleuren en duwen aan mijn lijf), en weer beelden maken. Ook daar is het koud, ergens tussendoor vraag ik of mijn badjas over mijn voeten kan. Als je koud hebt, ga je bibberen, en dan lig je niet stil. Als ik buitenkom, staan Janna en Florian te wachten en vliegt Lili in mijn armen. Ze heeft daar duidelijk iedereen rond haar kleine, schattige vingertje gedraaid! Daarna gaat het naar boven naar de wachtzaal bij de borstverpleegkundige. Lili verkent er het zaakje, waarna ze gaan eten. Ik wacht, en heb daarna een aangenaam gesprek met Ann. Die borstkliniek is echt wel een zeer fijne dienst, en ik neem me voor er ook na de behandeling nog terug te keren. Stapels goede raad en bemoedigende woorden. Beneden hoor ik Lili al van ver door de inkomhal totteren/tetteren/tateren, het is laat en het kind is duidelijk toe aan haar dutje. Het was leuk er haar eens bij te hebben vandaag. Ik ben ook erg moe, en breng de namiddag in de zetel door met de biografie van Luc De Vos.
- Dag 17. Ik moet 20 minuten vroeger komen vandaag, omdat er nog foto’s gemaakt moeten worden. Ter plaatse waar bestraald wordt, dus het duurt alleen wat langer, geen extra gedoe. Die 20 minuten zorgen ervoor dat Janna me kan brengen, ik zou normaal met de bus gaan. Janna en Lili uiteraard (Florian werkt), Lili en ik hebben een kwartiertje pret met elkaar op de achterbank, waarna ik weer verdwijn en het kind kan gaan slapen. Ze begrijpt niet echt veel van oma die steeds te voorschijn komt en dan weer verdwijnt. Ik heb mijn extra paar sokken mee en gebruik die ook deze keer, wetende dat ik langer op de tafel ga moeten liggen, en de airco kan toch wel koud blazen. Extra sokken helpen. Weer veel tijd voor skygazing (as oppposed to shoegazing) en de machine te bestuderen, en weer valt het me op hoe symmetrisch die geplaatst is ten opzichte van de plafondtegels. Elke keer weer moet ik aan Janna denken, die houdt van symmetrie (vooral in fotografie), ik vergeet het telkens weer te zeggen. Bij deze. Ik krijg nóg een set extra lijnen op mijn lichaam, het wordt een beetje grappig. Vanaf morgen zijn het weer kortere sessies. Lies komt van school naar de wachtzaal, we gaan in de bistro met een drankje wachten op Meneertje Mertens, en als hij arriveert eten we vol-au-vent met frietjes en gaan we naar huis.
- Dag 18. De Houvast-squad is weer present, in de vorm van Donia. Ze is er een half uurtje vroeger, met een zak vol comfort food: soep, waterzooi, lekkere dessertjes. Zalig! Allemaal eten dat mijn pijnlijke slokdarm goed zal kunnen verdragen. We babbelen nog een half uurtje en vertrekken dan naar het ziekenhuis. Donia rijdt niet vaak langs de Dampoort, maar ze doet dat goed! De bestraling zal vanaf nu steeds wat langer duren, niet de bestraling op zich maar wel het feit dat er steeds een foto zal gemaakt worden om zeker te zijn dat alles juist uitgelijnd staat, en dat neemt wat tijd in beslag. Daarna maak ik mijn afspraken voor mijn laatste dag volgende week, en meld ik nog eens dat de dokter eigenlijk sprak over 21 of 22 sessies voor zowel borst als rug. De verpleegster kijkt het na, kan er niet meer aan uit, wil zeker zijn dat het allemaal juist is (het is té belangrijk, in daar kan ik het alleen maar eens mee zijn), ze gaat het deze namiddag uitzoeken en morgen zal ik dan weten wat en hoe.
- Dag 19. Corine zou me vandaag brengen maar ze moet afbellen: ze is ziek. Nog los van het feit dat ze absoluut niet hoeft te rijden als ze ziek is, blijf ik ook beter uit de buurt van grieperige mensen, dezer dagen. Maar geen nood, de oplossing zit in huis. Janna had een groot opvangprobleem voor Lili, en Meneertje Mertens heeft een dag verlof genomen om op haar te passen. Dus: we rijden samen naar het ziekenhuis. Beetje laat voor de juffer haar dut, maar het lukt wel. Het kind gedraagt zich voorbeeldig, kijkt zeer ernstig naar de mensen in de wachtzaal, mensen die smelten van Little Miss haar blik, knalblauwe knikkers en lange wimpers. “Op zo’n kindje kan je toch niet boos zijn”, zegt de meneer tegenover ons. “Dat moet toch ook niet”, riposteert zijn vrouw gelijk. Ik mag al snel naar binnen, voor een lange rit. Ik vraag me af of Meneertje Mertens het kleine vermoeide mopje in de hand kan houden, maar hij heeft weinig problemen gehad. (vermoeid en slapen, dat gaat niet goed samen in juffrouw Lili haar woordenboek). Ondertussen wordt er nog gepraat over de afspraken van volgende week en dan volgt de domper: ik krijg nog een extra week bestraling cadeau, “omdat ik het zo goed doe en omdat mijn huid het nog goed verdraagt” en zo van die dingen. Op zich is dat niet slecht en het is voor het goede doel en hoe meer beesten ze kunnen doden hoe beter natuurlijk, maar soit, het was toch even een opdoffer van jewelste. Ik heb voldoende tijd om overal over liggen te denken en op een bepaald moment rollen de tranen toch over mijn gezicht. Maar goed, het is maar een week, dus we verteren dat wel. Maar eerlijk? Ook op het moment dat ik dit verslagje afwerk, klinkt het nog als een erg, erg, erg lange week. Het weekend bracht een relaxed familiefeest met veel kleine kindjes, een binnenkoer met banken en tafels om te zitten en veel plaats voor die kleintjes om te spelen, en prachtig weer. Goed om te recupereren.
“Elke keer weer moet ik aan Janna denken, die houdt van symmetrie (vooral in fotografie), ik vergeet het telkens weer te zeggen. Bij deze.” Haha! Mama 🙂
😀
Janna, had je heel lang geleden, toen je mij ermee bezig zag niet gezegd dat je later ook van die figuurtjes (regelmatige veelvlakken) zou vouwen en plakken? Symmetrieën bij de vleet.