Satur9
De weken zoeven gezwind voorbij. Ik vind 12u een beetje een vervelend uur voor mijn dagelijkse afspraak, het breekt de dag zo in twee, en ik krijg weinig gedaan. Kan ook aan andere dingen liggen, dat laatste. Maar ik ga er verder niet over zagen. Het is wat het is.
- Dag 6. Vandaag rijdt Janna me over en weer. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een afspraak te maken bij de borstkliniek, ik weet dat ze het niet erg vindt eens mee te gaan. Over de bestraling zelf valt niet veel te vermelden, alles verloopt vlot en ik word elke dag weer even vriendelijk onthaald. Ze bellen naar de borstkliniek dat ik onderweg ben, en ook daar verloopt alles snel en efficiënt. Ik bespreek samen met de verpleegkundige de start van de revalidatie, en maak afspraken voor cardio, fysio en intakegesprek, in november. We beslissen dat ik in januari zal starten met de revalidatie, dan is die op dinsdag en donderdag en kan Janna ook al eens rijden. Goed gezien! In de namiddag heb ik nog afspraak bij mijn huisarts, het is een goedgevulde dag vandaag.
- Dag 7. Met Corine vandaag. Zij staat elke week paraat. We tetteren er weer op los, denk zo’n beetje dat we voor het nodige animo in de wachtzaal zorgen. Maar dat is niet erg. We weten waarover gepraat. Ze kreeg gisteren slecht nieuws over een vriend, het zal moeilijk worden de komende weken voor haar. Ik leef mee, we weten wat het is.
- Dag 8. De oude Houvast-kliek springt ook in de bres. Houvast is een vereniging voor alleenstaande ouders, waar Meneertje Mertens en ik een tijd lid van geweest zijn en ook een tijdje in het bestuur gezeten hebben. Op Facebook valt me vaak op dat de mensen van toen contact blijven houden, solidair blijven en nog steeds meeleven. Houvast smeedde een heel hechte band. Onder andere Chantal meldde me dat ze op donderdag of vrijdag ook wel eens kon rijden, dus spraken we af. Het klikt meteen weer zoals vroeger, en er volgt weer veel getetter. Chantal gaat op een bankje in de zon een boek lezen terwijl ik naar binnen ga. Vandaag worden er weer wat extra beelden gemaakt voor de bestraling van mijn rug, het duurt iets langer. Maar ik ben zoals altijd te vroeg, en mag ook wat vroeger dan voorzien binnen, dus valt het allemaal goed mee. Tegen 12u30 ben ik terug thuis met mijn lijstje afspraken voor volgende week: weer elke dag om 12u.
- Dag 9. Op den bots spreek ik af met Hilde, die komt uit het Brugse naar Gent om even met me door Gent te dweilen en daarna hetzelfde te doen in het ziekenhuis. Ik ga eerst naar de Hema, bewonder de nieuwe Gentse kunstwerken, wacht Hilde op aan de tramhalte, en we stappen naar het ziekenhuis via Yves Rocher. Op de Vrijdagmarkt merkt Hilde op dat het markt is. Het is dan ook vrijdag, ha! We lopen het Patershol door, en stappen flink door naar het ziekenhuis. Het valt me lastig, de bijwerkingen beginnen zich te roeren. Mijn maag doet vervelend en ik ben moe. We gaan 20 minuten wachten aan het secretariaat van de gynaecologie omdat ik er een papier moet binnensteken. Koffie drinken wordt wat nipt, dus gaan we nog even buiten in het zonnetje zitten. Om 11u40 zitten we in de wachtzaal, en ik word meteen binnengeroepen. Handig. Ik meld dat mijn maag vervelend begint te doen, en krijg de nodige instructies zodat ik eventueel maandag de dokter kan zien, als ik dat nodig vind. Om 12u staan we alweer buiten. We gaan nog wat in het zonnetje zitten, waarna Hilde richting Veldstraat en station vertrekt, en ik Veerle opwacht. Mijn straatgenote komt me oppikken en neemt me mee naar huis. Wegraken van de voorkant van het ziekenhuis blijkt niet echt evident te zijn, en we vloeken wat af op het mobiliteitsplan en die stomme Watteeuw. (tongue in cheeck tongue in cheeck tongue in cheeck alert, we hebben beiden niks tegen het mobiliteitsplan en veel respect voor schepen Watteeuw en zitten uiteindelijk te schateren van het lachen). Meneertje Mertens en ik gaan nog frietjes eten en wat inkopen doen voor het weekend, waarna ik me heilig voorneem in mijn zetel te kruipen en er de rest van de dag niet meer uit te komen. Ik ben ka-pot. Dit soort uitjes vraagt gelijk toch wel veel van me. Ik ben blij dat het weekend is en dat ik 2 dagen niet bestraald hoef te worden, zodat mijn lijf wat kan recupereren. Mijn borst doet ook behoorlijk wat pijn, na vorig weekend was dat weer wat beter dus ik leef op hoop.
- Dag 10. Het weekend brengt de nodige rust maar ook nieuwe kwaaltjes. Zaterdag doe ik letterlijk niks, zondag ga ik naar de Openbedrijvendag 2017 bij AVS en kom weer compleet kapot thuis (maar het was wel leuk! en interessant! en warm! en goed georganiseerd!). Het afgelopen weekend kreeg ik ook last van mijn slokdarm: als ik drink of eet, voelt het alsof ik iets te groot ingeslikt heb, of teveel lucht ingeslikt heb. Slokdarm doet pijn. Ik ga dus 20 minuten vroeger en vraag om de dokter te zien. Eerst ga ik langs bij Farmaka, om daar mijn ziektebriefje (verlenging tot het einde van het jaar) af te geven en wat bij te kletsen met de collega’s over wat er nu allemaal gaande is. Er blijkt een vergadering aan de gang en daar kan ik bij gaan zitten, da’s best wel interessant. Samen met Carine vertrek ik op tijd naar het ziekenhuis om er om 11u40 te zijn. Waar ik dan gewoon wacht tot 12u, bestraald word, en na nog even wachten in de wachtzaal de dokter mag zien. Ik krijg een voorschrift mee voor een gel om mijn slokdarm wat te verdoven tijdens het eten, die is ontstoken van de bestraling. Rond 13u ben ik terug thuis.
En ja, nu zit ik aan de helft van de bestraling! Hoera!
Maar, ik vrees toch een beetje, voor mij voelt het nu vooral dat ik er nog middenin zit. Het einde is nog niet in zicht. Nog 10 keer, nog 2 weken, en dat lijkt nu vooral héél lang. Tegen het einde van de week zal ik misschien wat meer het gevoel hebben dat het einde in zicht is.
(de prachtige foto bij dit bericht werd gemaakt door Liesje Pieters)
Het gekende “laatste loodjes”-gevoel, als je in de helft bent.. maar wat je al gehad hebt, moet niet meer. Dus: goed bezig! Er zit een vaartje in die (voor mij althans) opvalt. Goede moed!! En die HV band… dichtbij of verder weg (in kilometers 🙂 )..da’s forever and ever!
Jij bent ook een deeltje van die Houvast-kliek… vele kilometers weg, maar zo fervent supporterend dat ik de warmte tot hier voel! <3