Satur9Gisteren had ik een afspraak op de dienst radiotherapie van het ziekenhuis voor de bespreking van de komende bestraling.
Ik kreeg er een zeer gedegen uitleg, met de beelden van de scans van de afgelopen maanden erbij, eigenlijk was dit de eerste keer dat ik de tumoren in beeld zag. Toch wel een beetje confronterend ook. Ondertussen zijn ze wel al een flink eind geslonken.
Volgende donderdag en de donderdag nadien word ik verwacht voor de voorbereiding van de bestraling: scan, markeren van de te bestralen gebieden…
De eigenlijke bestraling start dan op 19 september. Mijn borst en ruggenwervel worden tegelijkertijd bestraald, dit 20 tot 25 keer. Dit moet aansluitend gebeuren, dus moet ik elke weekdag gaan. Ik zal daar dus een goeie maand zoet mee zijn.
Mogelijke (dus mogelijk, maar niet zeker) bijwerkingen van de bestraling van de borst: irritatie van de huid en een zwaar gevoel.
Mogelijke (dus mogelijk, maar niet zeker) bijwerkingen van de bestraling van de ruggenwervel: slokdarm en maag liggen dichtbij, waardoor eventueel slikproblemen, misselijkheid en verminderde eetlust kunnen ontstaan.
Vermoeidheid is een gekend verschijnsel bij bestraling, en zou in mijn geval erger kunnen zijn omdat twee bestralingen gecombineerd worden.
Ik heb weer een arts getroffen die groot belang hecht aan een begrijpelijke uitleg geven, die heel vriendelijk en menselijk is. Ik voel me er goed bij.
Praktisch gezien moet ik me nog 1x inschrijven op de centrale balie, daarna is dat niet meer nodig. En we kregen een parkeerkaartje mee voor een aparte (en gratis) parking voor radiotherapie- en dialysepatiënten. Er staat een heel bataljon aan helpende handjes klaar voor het vervoer over en weer, en ik hoop ook op treffelijk weer zodat ik regelmatig eens met de fiets kan gaan.
Nog even over hoe het me de afgelopen 2 weken verging na de operatie.
De operatie is heel goed gegaan, en de incisies helen heel goed en mooi, geen ontstekingen of vocht aanwezig. Desondanks waren pijn en ongemak toch maximaal aanwezig, maar ik begin zo’n beetje te vermoeden dat dat gewoon mijn lijf is dat extreem reageert. Ik heb het gevoel dat mijn oksel 1 grote openliggende wonde is, maar er is daar niet veel te zien. De incisies zitten lager en mijn oksel is gewoon zoals anders. Maar de pijn en de irritatie blijft, en neemt maar héél traagjes af.
Enerzijds ben ik blij dat het zomer is zodat ik kleren zonder mouwen kan dragen om de irritatie te beperken, anderzijds is het warm en zweet ik, waardoor mijn oksel zowat aan elkaar plakt. Maar het smeren van vochtinbrengende crème brengt wel wat verlichting, en ik mijd deodorant.
Na de operatie had ik ook last van de verdoving die een tijd in mijn lijf blijft hangen, maar na een weekje was ik daarvan af.
Door de pijn zakte de morale hier toch wel een beetje. Ik mag dan wel goed nieuws gekregen hebben na de operatie, pijn blijft pijn en na een tijd heb je het er toch wat mee gehad. Afgelopen weekend deden we leuke dingen (misschien schrijf ik er hier volgende week nog wel eens over) en ik haalde ook ein-de-lijk mijn naaimachines van onder het stof (of beter, vanonder de stofhoezen), waarna ik merkte dat het op was (ook mentaal) en ik weer een paar dagen moest overschakelen op “ik moet helemaal niks”. En nu blijf ik het voorlopig maar heel rustig aan doen, mijn lijf zegt dat dat het beste is en ik moet luisteren naar mijn lijf.
Dus nu nog een goeie twee weken rust, en daarna bestraling.
(voor de foto bij dit bericht grasduinde ik nog eens door de foto’s van Liesje Pieters op Facebook, en vond dit pareltje. met dank Liesje, dat ik gebruik mag maken van jouw foto’s)
Vanuit een vissersdorpje in Griekenland, met eindelijk wifi van de pub waar we zitten, wens ik je van harte een comfortabel herstel en veel moois en goeds en liefs om je snel beter te voelen. Ik denk aan je en zend ook wat extra zonnestraaltjes voor wanneer je daar behoefte aan hebt.
Dankjewel Tis, zend maar heel veel zonnestraaltjes naar mij 🙂 En geniet van jullie vakantie!