Dag 15 – vrijdag 14 juli
Franse feestdag in de Pyreneeën. Eerlijk gezegd: we merken er heel weinig van. Dat was wel anders op de Mont Ventoux vorig jaar. We slapen lekker tussen al het volk, we voelen ons weer veilig in de grote groep, die zich toch prettig beschaafd gedraagt en ’s avonds al snel stil wordt. Bovenop de berg zal het wel anders zijn met drank en ambiance, beneden staat het bedaarde volk. Beetje wassen, beetje rondlummelen, een wandelingetje naar het dorp (Massat) om bij de lokale kruidenier fruit en brood en croissants te kopen en wat verder rond te lopen, en terug naar de camper.
Ik maak het laatste eten klaar dat we in de koelkast liggen hebben, sla en tomaatjes en kip cordon bleu die we in de Lidl kochten. Pasta van de dag ervoor maar dat plan gaat niet door: de pasta zit bevroren in de koelkast en dan hoeft het niet meer voor mij. We hebben nog wat oud brood en zo gaat het ook. Waar we eerst dachten de publiciteitskaravaan over te slaan, gaan we toch maar in onze stoeltjes aan de kant zitten. We ergeren ons een beetje aan vervelende en inhalige mensen. Gelukkig is er ook een zalige gendarme met gevoel voor humor die de mensen groot en klein langs de kant in bedwang houdt.
We keren terug naar de camper om wat koers te kijken op TV, en gaan dan supporteren langs de weg. Het is vandaag een korte bergrit (100km), dus we hoeven niet echt lang te wachten op achterkomende renners, want het tijdslot om binnen tijd binnen te komen is erg kort.
We staan trouwens weer op een plek met veel entertainment: in de wei achter ons landen 2 helickpters van de Franse televisie om bijgetankt te worden (niet de eerste keer dat we dat zien), en later op de dag landen er ook weer 5 helikopters met VIP’s. Spektakel gegarandeerd!
We keren terug naar de camper om de renners nog even bezig te zien op de berg waar we gisteren over reden, en naar de aankomst te kijken. Ons haasten moeten we niet doen, we geraken toch niet weg. Er komen nog twee brave en beleefde jongens vragen of ze met ons mee mogen kijken naar de aankomst, en dat mogen ze. Het was ook al een aangename ervaring. Na de aankomst zijn ze meteen weg, en ruimen wij op om te vertrekken. Ik zie het niet zitten om de berg weer over te rijden, en had aan onze buren (afkomstig van Toulouse, en ze lijken de streek goed te kennen) gevraagd hoe we best naar Le Puy kunnen rijden. Ze raden ons aan via St Girons te rijden, en dat blijkt de max te zijn: nauwelijks verkeer, geen griezelig smalle bergwegeltjes meer, maar een mooie en comfortabele route. We gaan vandaag meteen doorrijden naar een punt op het parcours van morgen wat ik thuis al geselecteerd heb: de Pont de Grandfuel. Het wordt een erg lange rit. Om één of andere onduidelijke reden stuurt de GPS ons keer op keer door het centrum van steden, en keer op keer is de boel afgesloten wegens vuurwerk. Merken we dan opeens toch dat het nationale feestdag is. Zo verliezen we behoorlijk wat tijd. Maar we jagen ons niet op. Het gaat over het algemeen via vrij brede wegen richting Midi-Pyrenées. We prijzen onszelf al, dat we het toch weer eens goed geflikkerd hebben. Tot we een 15-tal kilometer voor onze bestemming, putje nacht is het ondertussen, tóch op een bergweg gestuurd worden, in het pikkedonker natuurlijk. Na een tijdje zitten we te gieren van het lachen, ik lijk van vermoeidheid de slappe lach te krijgen en kom niet meer bij. Maar liever zo dan dat we gaan stressen, wat hebben we goed gelachen! Uiteindelijk rijden we tot 500 meter voor onze bestemming via deze wegjes, waar door het late uur gelukkig geen tegenliggend verkeer is. Dan komen we op het parcours. We twijfelen of we wel goed zitten, we rijden in tegengestelde richting en in het donker zie je de pijltjes in de andere richting toch niet erg goed. We rijden een stuk het parcours af en sukkelen er dan toch af, we keren terug, en zien opeens een mooi plekje waar al een andere camper staat. Daar kunnen we makkelijk bij. We parkeren de camper, poetsen onze tanden en ik doe mijn lenzen uit, en kruipen snel in bed.
Dag 16 – zaterdag 15 juli
We blijven lang liggen na de late aankomst van vannacht: het is een rustige plaats, ofwel slapen we van vermoeidheid overal door. Ik moet eens op om te plassen, Meneertje Mertens staat om 7u30 ook eens op, maar we kruipen daarna terug tot een uur of 10. Onze buren zijn aangename Fransen waarmee we af en toe een babbeltje slaan.
Onze voorraad eten begint serieus te slinken, maar in onze diepvries zit nog een portie eten die ik één van de eerste dagen klaarmaakte. Wat ben ik daar blij mee. Laten ontdooien en opwarmen in een pannetje op het gasvuur, en we hebben een maaltijd. Zalig.
We staan vrij dicht bij de aankomstplaats dus de koers passeert laat. We maken er een heel rustige dag van, ik lees mijn boek en bak in de zon. (met zonnecrème, don’t worry). Meneertje Mertens houdt zich al eens bezig in de “cockpit”.
We hebben al eens tijd voor een selfie.
Leven als god in Frankrijk, noemen ze dit zeker?
Uitkijken naar.
Er komt leven in de brouwerij.
Als de publiciteitskaravaan passeert, vliegt er vrij veel onze richting uit. Sommige dingen houden we zelf (water, fruitsap, madeleinekes, worstjes, wasverzachter), de rest gaat in een grote zak en geven we weer aan kinderen die bij ons in de buurt staan. Ongelooflijk toch hoe blij mensen daar altijd mee zijn. Tijdens de passage van de publiciteitskaravaan stopt er een wagen van Tesseire vlak achter ons. Even later wordt ons gevraagd plaats te maken, er gaat een ambulance stoppen. Na een tiental minuten wachten komt die ambulance en de chauffeur van de wagen wordt verzorgd: hij had iets in zijn oog gekregen. Toch weer spectaculair om te zien, hoe dat allemaal georganiseerd is.
Terwijl we wachten op de renners, worden we er door onze gebuur op geattendeerd dat Thomas De Gendt voorop rijdt. Wij hebben geen satelliet vandaag, zij wel, en we mogen gerust bij hen komen kijken (hun TV hangt buiten). Dat doen we dan ook. We moedigen Thomas De Gendt aan, het peloton, wat achterblijvers, en helemaal achteraan, beetje zielig maar zeer dapper: Tim Wellens. We worden steeds beter in het snel en efficiënt opruimen van onze spullen, en zijn vrij snel weer op weg. Morgen moeten we voor 11u op de camping in Le Puy zijn, dus we willen goed vorderen vandaag, we hebben een 200-tal kilometer te doen. En we willen ergens op zijn minst nog wat brood zoeken. Ik heb het onzalige idee naar een supermarkt aan de buitenkant van Rodez te rijden. Zo vermijden we volgens mij de afgesloten wegen in het centrum van Rodez. Eerst is het een hele tijd aanschuiven om weg te geraken waar we nu staan (les geleerd: rijd niet in de richting van de aankomstplaats).
Daarna blijkt die buitenweg rond Rodez toch tot het parcours te behoren en die is dan ook afgesloten (les geleerd: blijf gewoon wég van die aankomstplaats). We sukkelen het centrum in (aaaaargh, dat was de bedoeling niet), maar buiten wat gesakker blijven we goedgezind. Daarna zien we aan de buitenrand van Rodez toch nog een bakkerij, en we kopen brood en 2 croissants en een taartje om te delen. We eten meteen op de parking nabij de bakkerij, en of dat smaakt! We zien ondertussen nog wat wagens uit de toerkaravaan die komen tanken. De drukte is gepasseerd, en we rijden heel vlot Rodez uit. Waarna we over brede wegen goed vorderen richting Le Puy. Af en toe zit er wat meer kronkelend gedoe tussen, maar over het algemeen gaat het goed vooruit. Rond 23u zijn we op ongeveer 30km van Le Puy en zien we een camperplaats. We keren onze kar, rijden de camperplaats op en installeren ons. Eigenlijk moet je je aanmelden bij een slagerij of zoiets, maar dat kan nu niet. We besluiten hier gewoon te slapen en morgen bij het krieken van de dag aan te zetten naar Le Puy.