Onlangs kwam ik kort na elkaar 2 artikels van dezelfde strekking tegen op Facebook. Dit artikel: The case of putting my wife before my children. En dan nog een clipping die iemand postte, Your kids should not be the most important in the family.
Daarin stond onder andere:
De belangrijkste persoon in het leger is de generaal. De belangrijkste persoon in een onderneming is de CEO. De belangrijkste persoon in de klas is de leerkracht. En de belangrijkste persoon in een familie zijn de ouders.
Daarnaast las ik er ook dit:
Jouw familie bestaat niet door de kinderen, maar bestaat door de ouders. De kinderen zijn er doordat de ouders een gezin gesticht hebben. En zonder ouders, geen (t)huis. Zonder ouders, geen eten. Zonder ouders, geen kleren. Zonder ouders, geen vakantie. De ouders zorgen voor de basis.
Dus: de ouders zijn de belangrijkste personen in het gezin.
Het komt allemaal nogal ouderwets en autoritair over. Maar: ik vind het wel juist. Onze kinderen zijn het belangrijkste in ons leven. Maar ze mogen ons leven niet domineren.
Begrijp me niet verkeerd. Als je een baby hebt, dan beheerst die je huishouden. Je baby is voor een behoorlijk lange tijd de belangrijkste persoon in je gezin. Want een baby is kwetsbaar, afhankelijk, en heeft zo van die grote puppy-ogen om je helemaal te betoveren.
Maar dat blijft niet zo. (dat van die puppy-ogen wel, als je wat chance hebt). Als een kind groter wordt, moet het leren delen, sociaal zijn, omgaan met mensen, zich alleen en in stilte bezig houden, enzovoort. Anders kom je aan het einde van de rit uit met een kind dat denkt dat de zon uit zijn/haar gat schijnt en eigenlijk vindt niemand dat leuk.
En daarbij mag je als ouder nooit jezelf uit het oog verliezen. En ook niet je partner. Want het is echt wel zo, als je een baby hebt, lijkt de tijd vóór je met je kind eindeloos. Jaren en jaren. Maar weet je, die jaren en jaren, die vliegen. En opeens komt daar het moment dichterbij dat je kinderen uit huis gaan, en dat jullie weer met z’n tweetjes zijn. En dan weet je maar best wat je gaat aanvangen met al die tijd die je vroeger in je kinderen stak.
Dan is het ook voor je kinderen fijn dat ze weten dat jij best wel een idee hebt wat je gaat aanvangen met je leven. Dat ze het niet zielig moeten vinden dat jij daar nu zo alleen zit, met koffie en taart te wachten tot ze eens langskomen. En dat je ze dan in een keurslijf wringt van “kom je volgende zondag ook?” omdat je je anders zo eenzaam voelt.
Dus eigenlijk, in the end, doe je het ook voor je kinderen, dat zorgen voor je zelf. Het is een cirkel die zich sluit. Zot, toch.
Goed geschreven! En die puppy-ogen… die doen het hem inderdaad… toch heel lang. Eén-ouderschap vond ik wel een lastige wat eigen vrije tijd betreft… Je bent eigenlijk dubbel-ouder dan, … dat is gewoon doorploegen soms… Maar als je je beste best hebt gedaan als ouder, dan heb je op een moment toch bijna vanzelf een tevreden en voltooid gevoel, vind ik.
Dankje Tis 🙂 En het is zo, als alleenstaande ouder is het zwaar. Zwaar om die beide rollen te vervullen, en nooit een moment te hebben dat je kan achteruitleunen en vertrouwen op je partner die het overneemt. Ook niet als je ziek bent of in de put zit. Maar zoals je zegt, the best you can is good enough, en dan mag je tevreden terugblikken. Zeker weten!