Gisteren was de dag van de tussentijdse controle eindelijk daar. In december leek het een onmenselijk eind wachten, tot halverwege maart. Maar die maanden zijn eigenlijk best wel snel vooruit gegaan. Ik keek er ook naar uit, naar die controle. Gewoon om het gevoel te hebben weer eens iets te doen. Nu, tegen dat de controle echt dichtbij kwam, werd ik wel behoorlijk zenuwachtig.
Het doel was een zeer eenvoudige manuele controle om te zien of het gezwel in mijn borst niet vergroot was. Het gezwel moet uiteraard krimpen door de hormoonpillen die ik neem, maar de snelheid waaraan dat gezwel krimpt, is niet zo spectaculair zodat je meteen kan voelen dat het kleiner wordt. Zaak was nu: kijken of het niet de omgekeerde richting uitgaat. Want dan moet er uiteraard ingegrepen worden.
Meneertje Mertens en ik waren in die mate zenuwachtig dat we op weg naar het ziekenhuis lekker gekibbeld hebben, maar daar kunnen we wel tegen. Eens we in de wachtzaal zitten, is alles weer koek en ei en kunnen we elkaar welgezind entertainen tijdens het wachten. Onderweg struikelde ik ook nog over een kennis, maar mijn sociale vaardigheden zaten zo ver weg, dat ik hem niet aangesproken heb.
Er liep een stagiair mee met de gynaecologe, of ik daar iets op tegen heb? Euh, niet echt. Het wachten duurde wel lang genoeg om daar steeds minder zin in te krijgen, in de aanwezigheid van een stagiair. Maar anderzijds heb ik zo mijn principes, en vind ik echt wel dat student-dokters moeten kunnen leren, en ga ik echt niet zeggen dat ik zijn aanwezigheid niet wil. Het is toch wel belangrijk dat een huisarts weet hoe hij een gezwel kan vaststellen, dus dat moet dan maar.
De controle wees niks spectaculairs uit, en daar zat ik ook op te wachten. Gewoon, OK, alles ziet er goed uit, gezwel is niet gegroeid, we kunnen weer verder zoals voorzien.
Daarna vooral praktische afspraken: een afspraak gemaakt bij de gynaecologe voor eind juni, in mei moet ik bellen naar het ziekenhuis voor een afspraak voor een echo kort voor op of de dag van de afspraak. Daarna gaan we op vakantie. In de week na onze vakantie (zijnde de laatste week van juli) wordt de pet scan vastgelegd. En daarna kunnen we weer verder.
Voorlopig blijft alles dus zoals gepland. Dagelijkse pil nemen, afwachten wat de onderzoeken van juni/juli zullen uitwijzen, en daarna wellicht start van zware periode met operatie en bestraling.
In de drie maanden daartussen hou ik me weer in stilte bezig. De lente is op komst, ik naai vlijtig verder, we plannen onze vakantie, we gaan weer wat proberen fietsen, we wandelen. Ik doe mijn best om ook wel wat te negeren wat er aan de hand is, soms is dat veel gemakkelijker.
Over dat naaien gesproken: in de aanloop naar de afspraak van gisteren, ben ik een beetje in een naaistuip geschoten. Kwestie van me bezig te houden en mijn hersenen wat af te leiden. Resultaten van die naaistuip toon ik hier de komende dagen nog wel (zalige foto’s van Lili! morgen!). Maar nu ga ik toch weer een beetje dimmen.
Alles verloopt volgens plan. En alles komt goed!
Wat trouwens fijn was: in de dagen rond de tussentijdse controle voel ik weer hoeveel mensen er rond mij staan, aan me denken, voor me zorgen. Jullie berichtjes, telefoontjes, hartjes, praktische hulp, warmte… het doet deugd!!
Dag Anne, ik heb je stukje weer met aandacht gelezen. Weer onder de indruk van hoe sterk je alles weergeeft, hoe universeel menselijk is wat je schrijft. Hoop, angst, opluchting, soms ontkenning, dankbaarheid. Hoe je ook de kleine kantjes weergeeft die we allemaal van onszelf zo goed kennen : in tijden van stress gaan kibbelen met de meest dierbare persoon in ons leven, ongeduld, ..Dat je dit allemaal met ons deelt, is ook voor mij van grote waarde. (en ik zou er nu ook nog een hartje willen aan plakken, maar waar zitten die dekselse hartjes ?) Warme groet. Hilde
Dag Hilde,
Jouw reflecties op wat ik schrijf, maken me altijd blij. Het doet goed, wat je schrijft.
Mooi gestileerde hartjes heb ik hier niet in de aanbieding, je moet het doen met het ouderwetse < en een 3 erbij. Dat geeft ook een mooi hartje. <3 Anne