Satur9Hoe gaat het nu, de laatste dagen/week/weken. Een vraag die ik vaak krijg.
Het is hier stilletjes op mijn blog, en dat zegt genoeg. Nobutterfly schreef het heel raak in de commentaren: “we zien je hier op je best”. En als er niet veel goeds te vinden is, dan hou ik mijn mond. Ik vind de juiste toon niet, ik vind dat ik zaag.
Ik probeer te rusten, maar ik vind die rust zo moeilijk. Ik vecht teveel. Dat eeuwige gekwek in mijn hoofd: ik moet nog dit, ik moet nog dat, dat moet nog, dit moet nog. Een molentje dat niet ophoudt, en dat in overdrive gaat als ik even de andere kant opkijk. Iets waar ik al jaren mee worstel, en dat er nu weer heel prominent is. Terwijl: ik moet verdorie helemaal niks. Zondagochtend ben ik lang in bed blijven liggen, maar dan moet ik vechten tegen dat stemmetje dat zegt wat ik nog allemaal moet en dat het uurschema van de dag in de gaten houdt. F*ck dat f*cking uurschema, wat voor nut heeft het? Blijf op uw gemak in uw bed liggen, er zit niemand achter u, take it easy, geniet van dat lekker warme en zachte bed!
Ik lijk soms te vechten tegen uitersten. Tegen zwart en wit. Terwijl het gerust grijs mag zijn. Tegen goed en slecht. Tegen “we fixen dat hier wel even, waar maak ik toch spel over?” en “ik heb een uitzaaiing in mijn rug, dat kan alleen maar slecht zijn”. Tegen “och ja” en “aaaaaaaaaaaargh!!!”.
Dit mentale spel put me soms uit, maar ik vraag me ook af of het fysiek ook wel niet speelt. Vorige week had ik twee fijne uitjes: een “handwerkdate” met Veerle die ik ken van ’t internet maar simpelweg in mijn straat woont dus waarom drinken we niet eens samen koffie met een handwerkje erbij, en de trouwerij van mijn zus. Ik heb van beide dagen genoten. Van de babbels, van het lekkere eten, van het gezelschap. Maar tegen dat ik op het eind van het 2e uitje de bus opstapte naar huis, was ik ka-pot. Op. Doodmoe. Mijn maag niet in orde. En het heeft 3 dagen geduurd eer ik me beter voelde. Wat is dat zeg.
Deze week doe ik dus verder met die zoektocht naar rust. Ik ga een rokje maken (daar ben ik al van vorige week mee bezig, ik leer het nog, ha, dagenlang bezig met een rokje! Het is niet af op een dag!), ik ga in mijn zetel zitten, ik ga zelfs proberen een dutje te doen in mijn bed als ik voel dat dat nodig is. En etiketjes naaien in de cardigans die ik gemaakt heb, en eens een blogpost over mijn recente naaisels maken.
En ik ga vooral proberen niet teveel na te denken. Zou dat lukken?
Hey Anne, ik lees telkens je berichtjes onmiddellijk, ik wil graag weten hoe het met je gaat, ik zou je ook wel eens iets willen sturen maar niet zodat iedereen mijn berichten kan lezen. Kan je me eens je thuis e-mailadres bezorgen? Of zijn reacties via deze weg enkel door jou te lezen? Heel veel groetjes, Ninke
Wow, Anne, ik heb nu pas je hele ziekteverhaal gelezen. Ben er een beetje sprakeloos van. Bewonder het feit dat jij zo veel van het onzegbare gezegd krijgt. Blijf vooral schrijven. En Lili is prachtig. groetjes, Hilde
Dankje, Hilde. Reacties als de jouwe motiveren me om te blijven schrijven.