We gaan verder met maandag, de dag waarop we op de camping wachten op nieuws. Wat komt in de vorm van een telefoontje van de man van de depannage. Fiat kan pas vrijdag herstellen, maar hij heeft een garage vlakbij hen waar ze morgen kunnen repareren. Morgen zullen we rond 8u-8u30 naar die garage gesleept worden, ter plaatse wordt er meteen gerepareerd en dan kunnen we verder met onze vakantie. Alleen nog even bevestigen via Touring. Zo gezegd zo gedaan en wij blij!
We vullen onze dag met een aantal activiteiten vlak in de buurt. Een ritje op het druk gebruikte fietspad langs het meer van Annecy. Dat fietspad zagen we gisteren al, we stonden er met de neus van onze defecte camper tegen. Het is een erg mooi fietspad, we rijden een kleine 5 km richting Annecy, een groot deel volledig weg van de drukke D1508, een stukje er vlak naast, geprangd tussen weg en meer. Heel mooi. Maar mijn os sacrum geeft aan dat het genoeg geweest is, dus we keren terug.
We gaan een kijkje nemen op de steiger aan het meer van de camping. Ook al erg mooi, en niet zo zot druk. We peddelen wat met onze voetjes in het meer, tot de brandende zon ons wegjaagt.
We gaan ook even naar de Carrefour vlakbij om eten en water te halen.
Op dinsdag staan we vroeg op. We maken op het dan heel rustige fietspad nog een ritje in de andere richting, en fietsen weer een tiental kilometer. Beter dan niks.
Douchen, en zo stil mogelijk proberen alles op te ruimen, want ah ja, rond 8u kan de takelwagen daar al zijn. De buren zijn verwittigd. Tegen 8u30 zijn we het beu en gaan we op het bankje aan de receptie hangen, bijkomend voordeel is dat we daar ook internet hebben. Geen takelwagen te zien. Na een tijdje bellen we toch maar zelf naar Touring. 8u? 8u30? Dat heeft toch niemand gezegd meneer! Deze voormiddag komen ze takelen.
Deze voormiddag. Een heerlijk vaag begrip. Wachten dus, terwijl al ons gerief opgeruimd is en opgeruimd moet blijven. Tegen 10u30 staat daar een meneertje van de takeldienst. Dat valt nog mee. Of we naar buiten willen rijden? Ik had Meneertje Mertens al op het hart gedrukt niet meer zelf met de mobilhome te rijden, zij takelen, zij moeten het maar oplossen. Zo wordt dus gezegd aan de meneer, die fronst even, en rijdt dan maar zelf onder veel lawaai en niet al te veel stank (het ding staat nog koud) naar buiten. Daar wordt het gevaarte op een takelwagen gemanoeuvreerd en kunnen we vertrekken. Met z’n allen in de takelwagen.
File naar en in Annecy, een eind rijden, tegen de middag arriveren we in de garage. Een garage voor zwaargewichten in een industrieterrein ergens hoog boven Annecy, in Allonzier-la-Caille. De garagist geeft ons een hand, krikt de mobilhome op en haalt er het wiel af, en beweert dat het niet de remmen of remschijven zijn, maar de roulementen. Ah, dat gaat langer duren! *slik*
Maar, het is middag, en wij sluiten tussen 12u en 14u, dus daar is een restaurant en een bank, ga maar iets eten en haal geld af want jullie gaan moeten voorschieten *slik*, en kom om 14u terug. Ah. OK dan. Tof. We gaan een niet zo goedkope en wat mij betreft niet zo lekkere salade eten, gaan geld afhalen, en keren om 14u terug naar de garage. Dat alles in een brandende zon in een industriegebied waar nauwelijks schaduw is. We installeren onze stoeltjes in een stukje schaduw aan de andere kant van de garage en wachten.
Na een tijdje weet de garagist ons te melden dat de cardanas ook kapot is. En dat die niet vandaag gerepareerd kan worden. Er moeten stukken besteld worden, en die zullen pas vrijdag binnen zijn. Vrijdag kunnen ze dan wel meteen herstellen, daarvoor hebben ze een paar uurtjes nodig en het zal gefixt zijn.
Volgt: ellendige conversaties met Touring. Long story short: het contract (dat wij niet afsloten maar de verhuurster) stipuleert dat we een vervangwagen kunnen krijgen (type Opel Corsa of Peugeot 208) waarmee we naar Rijsel kunnen rijden. Waar we kunnen overstappen in een taxi naar huis. We vallen zowat omver van verbazing. Of beter, Meneertje Mertens springt bijna uit zijn vel van colère, en geeft de telefoon door aan mij om toch maar geen ongelukken te begaan. Long story short: die auto zullen we misschien morgen hebben, vandaag kunnen ze niks voor ons doen en moeten we maar op eigen houtje van die bloedhete parking geraken en zelf een hotel zoeken. Que?
Gelukkig is daar de garagist: type gangstertje met hart van goud, en van hem kunnen we een auto lenen. Gewoon gebruiken. En hij drukt ons op het hart: maar jongens, ga toch niet naar huis, blijf hier, geniet nog van jullie vakantie, de omgeving is mooi en het is mooi weer, doe nog leuke dingen. Vrijdag repareren we jullie camper, en dan kunnen jullie ermee naar huis. Je mag mijn autootje lenen, en dan kunnen jullie hier lekker nog wat rondrijden. Zoek een hotel in de buurt en blijf hier.
OK, goed, we gaan daar even over nadenken. Vanop het terrein van de garage zien we in de verte een hotel, dus daar gaan we heen. Met een beetje oriënteren en zoeken vinden we dat hotel, en er is een kamer vrij. Kamer met ontbijt: 80 euro. Heel goed. Het is een heel klein kamertje, met een speelgoedbadkamertje, geen airco, een bed waarop we naar het midden rollen. Maar we hebben een verblijfplaats, en een auto. We zoeken nog iets om te eten, en beslissen ter plaatse te blijven. Naar de hel met Touring en hun achterlijke regelingen.
Woensdagochtend rijden we naar de garage, en bevestigen aan de garagist dat we zijn raad zullen volgen, en ter plaatse blijven. We halen wat benodigdheden voor de komende dagen uit onze mobilhome, die zielig met 1 been omhoog staat. We verlengen voor een nacht in het hotel (we wisten al dat dat mogelijk was), en gaan op boodschappentocht. Eerst de identiteitskaart van Meneertje Mertens ophalen op de camping, afrekenen en afscheid nemen van onze buren. Dit is het moment waarop het allemaal het meeste wringt: we lopen daar op die gezellige camping, en weten dat we niet meer terugkomen. Het doet pijn. Daarna gaan we nog een voorraad water inslaan, en T-shirts kopen in de Decathlon voor Meneertje Mertens, want zoals gepland een machine wassen is er ook niet meer bij. De namiddag brengen we door in de hotelkamer, eens een tourrit kijken (via Eurosport, wat een kletsers zitten er daar) en een tukje doen, de rust hebben we broodnodig na alle stress. En ook wat activiteiten plannen voor de dag nadien, lang leve de free WiFi in het hotel, die heel behoorlijk werkt!
Op donderdag maken we een wandeling. Ik had een wandeling van 10km gevonden die met de GPS op de telefoon te volgen was. In Annecy heb je het meer, en vlak ernaast de bergen, dus ik weet dat de wandeling omhoog zal gaan. Het is wel stevig klimmen, en wij zijn dat niet erg gewoon, dus echt makkelijk hebben we het niet. Maar het is mooi, en in het bos, niet in de brandende zon, dus het valt best wel mee. Na 3,5 km keren we terug: het is warm, we zijn moe, en we hebben niet genoeg water mee. Maar 7km wandelen met een stevig hoogteverschil, daar zijn we toch tevreden mee. En vooral: het was mooi.
In de namiddag doen we nog een uitstap met de wagen. Ik had de Col du Semnoz uitgekozen, waar we met de GPS naartoe rijden. Wat blijkt? Het is de berg die we deze voormiddag beklommen hebben, dus we passeren regelmatig plekken waar we de weg overgestoken hebben. Na een aantal kilometers wil de GPS ons een gravelbaantje opsturen, maar we volgen haar niet. We volgen gewoon de bordjes voor de fietsers, en komen zo na 16km aan de top. Een heel mooie en soms spannende rit. Boven maken we nog een korte wandeling naar de top, waar het opnieuw erg mooi is. Bij helder weer zie je er de Alpen, de Mont Blanc en de Jura. Maar het is een beetje nevelig.
We gaan nog iets drinken, en worden bediend door een hipster, begot. De rit naar beneden is even mooi en soms ook een beetje spannend. We eten een pizza in een restaurantje op een heel ongezellig pleintje, maar het is de lekkerste pizza die ik in jaaaaaaaaaaaren gegeten heb. Zalig.
Op vrijdag mogen we dus verwachten dat de camper gerepareerd zal zijn. Spannend. We maken onze kamer leeg, en staan iets na 9u aan de garage. De stukken zijn er nog niet, de garagist zal ze zelf gaan ophalen. Hm. OK. Goed. Tof. Zucht. Wanneer gaat die klaar zijn? Vandaag toch? Stresske.
We hadden via het internet nog een uitstapje geregeld, naar de Gorges du Fier. Via een passerelle kan je zo een gorge bezoeken, zoals er veel zijn in die regio. Mooi, heel mooi. Ik houd mijn hoogtevrees goed onder controle, vind ik, maar veel moet je me toch niet vragen. We zijn al ter plekke rond 9u45, en het is er nog behoorlijk rustig. We kunnen veel foto’s maken zonder dat er andere mensen op staan. Als wij weer vertrekken, begint het volk toe te stromen. Volgens mij is het daar in de namiddag, als het mooi weer is, aanschuiven geblazen.
Goed, ons uitstapje is op. En nu? Ah, nog eens naar dat grote winkelcentrum, naar de Auchan. De enige Auchan die we tijdens gans onze vakantie zien. We gaan eerst iets eten, en vergapen ons dan aan de gigantische hoeveelheden kaas en wat weet ik allemaal in de Auchan. We kopen nog water, en wat proviand voor die dag. En bestek om dat proviand op te eten.
In het doorrijden heb ik gezien dat het eigenlijke dorp Allonzier-la-Caille best wel mooi is, dus ik stel voor dat we daar naartoe rijden en er eens rondkijken. Tijdens het rijden passeren we langs de garage, en zien de mobilhome nog staan zoals hij de dagen ervoor stond. Stresske. Wanneer gaat die klaar zijn? Vandaag toch? We stoppen er eerst op de parkeerplaats voor het kerkhof, en eten er ons fruit op. We kijken eens rond op de begraafplaats.
Ik wil eens naar het centrum met het kerkje en zo gaan kijken, maar Meneertje Mertens heeft geen zin. We zijn aan het stressen. Wanneer gaat die mobilhome klaar zijn? Vandaag toch? Wat gaan we doen als die niet klaar is? En dan nog bellen naar die verhuurster? We willen niet nog een nacht in dat klein, warm hotelkamertje met dat kleine bed waarin je rugpijn kweekt! Stresske. We gaan dan maar wat doelloos in de streek rondrijden. Gelukkig is het daar mooi, en we rijden toch niet steeds in cirkeltjes rond. We zien weer allerlei moois. Tegen 15u30 staan we weer op het parkingske aan de begraafplaats van Allonzier-la-Caille. Dorp dat we ondertussen omgedoopt hebben tot Allons-y les Couilles. We kunnen toch nog lachen. Maar we zijn keihard aan het stressen. Om 16u besluiten we toch maar een kijkje te gaan nemen aan de garage.
Daar wordt gewerkt aan de camper. God! Zij! Dank! Allons-y les Couilles! Er wordt ons beloofd dat we dra kunnen vertrekken. Dra betekent toch nog anderhalf uur drentelen, dribbelen, wiebelen en tegen elkaar zagen op de parking in dat ene stukje schaduw. Maar dan, dan is het ding gemaakt, steken we ons gerief erin en zijn we parti!
Parti voor een lange rit naar huis. Een rit op een manier die we absoluut niet voorzien hadden. We hadden voorzien om op donderdag een 300km te rijden, en dan te overnachten op een camping waar we reeds een plaatsje gereserveerd hadden. Daar gingen we ook de mobilhome een beetje opruimen en al kuisen. Op vrijdag gingen we dan de laatste 500km doen, eventueel een stuk via autosnelweg om op een deftig uur in Gent te geraken, ons gerief thuis af te smijten, bij mijn ouders eventueel nog de laatste kuiswerken te doen, en de camper om 17u in te leveren.
De realiteit: vrijdag om 18u vertrekken we, en rijden we tot het duister invalt via kleine wegen, berg op en berg af. Tussendoor stoppen we even, bij het invallen van het duister stoppen we om een tas koffie te maken, en zijn we snel weer weg. Meneertje Mertens wil tot op 400km van huis geraken en dan wat slapen, maar dat lukt niet. Op 330km, rond 1u, stoppen we om wat te slapen, de wekker staat om 4u. Waarna we weer vertrekken. Vanaf dan zijn het wel grote wegen, en kunnen we goed doorrijden. Maar snelwegen zijn saai, en je ziet niet veel. We missen dus veel moois op onze terugweg door deels ’s nachts, en deels via autosnelwegen te moeten rijden.
Om 11u arriveren we in Gent, rechtstreeks bij mijn ma en Herman. We dumpen ons gerief in hun garage (zovéél!), en hebben meer werk dan voorzien aan de opkuis van de mobilhome (omdat we hem niet zoals gepland netjes hadden kunnen houden). Waarna we het ding afgeven aan de verhuurster, ons gerief in 2 keer ophalen bij mijn ma en Herman, en kunnen bekomen van onze bewogen vakantie en de laatste nacht met 3u slaap.
Conclusie van onze vakantie: we hadden een zéér geslaagde eerste week, de tweede week draaide volledig in de soep, maar we hebben er toch nog zoveel mogelijk van genoten. En we hebben geleerd, héél veel geleerd!
