Satur9
Ik kreeg een stofje van Kristal van BAT, en al heel snel zag ik er een jurkje voor mijn collega Hilde in. Ik zag haar in de zomer wel al eens met een jurkje in een gelijkaardige stof, en dit past echt wel bij haar.
Zoals altijd, duurt het bij mij wel even voor er actie komt na dat denken. Maar in de paasvakantie vond ik dat ik er toch maar aan moest beginnen. Hildes maten opgenomen, nog eens naar de confectiemaat gevraagd, een kleedje als voorbeeld gevraagd, en ik kon aan de slag.
Ik koos gemakkelijkheidshalve de Eva Dress, omdat ik die al een paar keer voor mezelf gemaakt had. En omdat ik vind dat het stofje er geschikt voor is, en Hilde was ook wel voor het model te vinden.
De Eva dress is een gratis patroontje, dat je in één maat downloadt en uitprint. Dat moest dus opnieuw, want Hilde is een beetje (hm) dunner dan ik. 59 pagina’s uitprinten, pagina’s aan elkaar plakken en patroon uitknippen: niet mijn favoriete bezigheid. Maar goed. Wat moet, dat moet.
Ik haalde er weer de 3 sites bij met uitleg: de Engelstalige uitleg, de Nederlandse vertaling en de uitleg van Naaistaart.
Er zitten wat wolfijzers en schietgeweren in dit patroon, zoals bijvoorbeeld de watervalhals. Waar ik serieus op gezweet heb, om er uiteindelijk achter te komen dat de 3 bovenstaande sites een erg moeilijke uitleg geven voor iets wat eigenlijk op zich poepsimpel is. Hopelijk onthoud ik het nu voor de volgende keer!
Een tweede struikelblok (voor mij toch) is het onderste voorpand. Ik was er weer maar eens van overtuigd dat ik het verkeerd geknipt had. Net voor ik het pand wilde verknippen zoals het “juist” moest zijn, keek ik het nog eens goed na, en bleek ik het toch goed gedaan te hebben. Wat een geluk dat ik mijn schaar nog niet in het pand gezet had!
Voor de rest ging het naaien erg vlot, de stof liet zich gewillig verwerken. Voor het eerst verwerkte ik ook eens de plooi achteraan, voor mezelf heb ik dat nog niet gedaan.
Hilde kwam het kleed eens passen, en het zat als gegoten. Toen moesten enkel nog de mouwen en de zoom onderaan afgewerkt worden. Gelukkig ging ik met het half afgewerkte resultaat al eens stoefen bij de milde donateurster, die me op het hart drukte zeker niet teveel werk te maken van de zoom. Bij een te dikke zoom loop je het risico dat die niet meer mooi valt. Een tip waar ik heel blij mee was, want ik had al een dubbele zoom in gedachten. Plan afgevoerd dus, want het is toch hatelijk als een project helemaal geslaagd is op de laatste afwerking na!
Elke keer weer kijk ik tevreden naar de mooie en verzorgde afwerking met de coverlock.
Het mooie halskettingetje komt zoals altijd van bij de BATjes.
En het mag gezegd: ik ben echt trots op het resultaat!
