Deze foto werd genomen op 6 december 1987 in de gangen van de Vooruit in Gent. Ik stond ergens achter de fotograaf (ik weet niet meer wie dat was, wel dat de recensie achteraf in De Morgen verscheen) toe te kijken terwijl de foto genomen werd.
Op de foto staat de Australische groep The Triffids, links zit zanger David McComb, die in februari 1999 op 36-jarige leeftijd overleed.
Dit weekend hadden we hier ten huize Satur9 een melancholische trip naar eind jaren 80, voor mij toch, voor Meneertje Mertens was de muziek op een nummer na behoorlijk nieuw.
We luisterden naar de albums uit het eerste deel van de carrière van The Church, en daarna haalde ik the Triffids vanonder het stof. Wat was ik toch zot van die groep, en god heer in de hemel hoe keihard blijft hun muziek overeind staan. Ik werd helemaal weggeblazen. Om alle clichés ook maar eens van onder het stof te halen, maar ik weet niets anders te bedenken.
Ik krijg soms tranen in mijn ogen van deze muziek, en van het gevoel wat er in godsnaam toch verloren gegaan is door het vroegtijdige overlijden van McComb.
Het is een kunst die ik in lang niet meer gehoord heb, wat McComb kon. In een song een volledig verhaaltje vertellen, heel erg beeldend, en dat verwerken in de opbouw van de song. De muziek en de teksten gaan hand in hand. De teksten zijn ook perfect te volgen, als je daar zin in hebt.
Verhaaltjes over liefde, en verhaaltjes over dood. En over alles daartussen, een beetje morsig, een beetje pijnlijk, een beetje niet mooi. Over de zelfkant van het leven, en ook over de realiteit. Die soms wat pijn doet. Die soms zo lelijk is dat ze mooi wordt.
Ik denk dat ik de volledige collectie van The Triffids op LP heb, en een aantal platen ook op CD. Meneertje Mertens vond ergens een obscure verzamelaar die ik erg mooi vind, Wide Open Road, die eindigt met twee van de mooiste nummers die ik ooit hoorde. Ik ken heel veel mooie nummers, moest ik ooit eens een lijstje maken van de nummers die het mooist vind, zou het een lange lijst zijn. Maar deze moeten er dan zeker in. Want nu ik ze terughoor, benemen ze me een beetje de adem, zo mooi zijn ze.
Zo, dat moest ik even kwijt.
Da’s echt een zalige anekdote 🙂
😀