Deel een gênant verhaal (pagina 22 opdracht 7)
Ik denk dat ik gênante momenten compleet afblok in mijn geheugen, want ik loop al dagen na te denken over dit onderwerp, maar ik kom op niets, helemaal niets. Terwijl ik wel weet dat ik me vreselijk kan generen als ik een stommiteit uithaal. En stommiteiten uithalen, ik ben daar goed in. Maar ik kom dus even op niets. (als ik dit bericht gepubliceerd heb, zal het ene verhaal na het andere opduiken in mijn hoofd, wedden?)
Dan maar iets anders. Eigenlijk vind ik het gênant als iemand me aanspreekt over mijn blog. Het is een heel raar, een dubbel gevoel. Langs de ene kant wil ik dat mijn blog gelezen wordt, langs de andere kant word ik er niet graag op aangesproken. Ik krimp altijd een beetje in elkaar als iemand me aanspreekt over iets wat ik op mijn blog geschreven heb. Terwijl daar helemaal niets fout mee is. Integendeel. Ik zou het leuk moeten vinden! Maar toch, het is een soort barrière die ik toch ooit eens zal moeten overwinnen, want het is toch wel een beetje raar, meer dan 8 jaar bloggen, gráág bloggen.
Ik heb dat ook wel wat, maar na 7 jaar ben ik erin geslaagd om me daar stilaan over te zetten. Ik deel zelfs artikels met de loopbruggen als ik denk dat het voor hen interessant kan zijn.
de loopbruggen?
Allez, ik ben al content dat ik niet de enige ben (was) met dat soort gêne 🙂