Satur9Ik lees hier en daar interessante dingen over hoe werk, kinderen, geld, vrijetijdsbesteding, zelfontplooiing, hobby’s… kortom, het leven, zo gecombineerd te krijgen dat het leven aangenaam blijft. Dat is een moeilijke evenwichtsoefening. En als ouder van grotere kinderen heb ik zin me in de discussie te mengen.
Want hoe doe je dat, je werk en je kinderen combineren zonder schuldgevoelens, en daarnaast nog ietwat van een eigen leven te hebben? Tijd hebben voor jezelf, je kinderen, je werk, maar ook denken aan de toekomst, je pensioen, mogelijk ook je onafhankelijkheid? Dat houdt in: keuzes maken. Veel keuzes maken. Dingen laten vallen, zonder je daarom ongelukkig te voelen. Zonder je schuldig te voelen.
Voor mij geldt dat toch, want ik heb niet de tomeloze energie om me overal tegelijk in te smijten.
Ik heb geleerd dat je eigenlijk, om eens kort door de bocht te gaan, egoïstisch moet zijn. Je eigen keuzes maken, daar keihard achter staan, die keuzes verdedigen, je niet van je stuk laten brengen. Maar je moet ook altruïstisch zijn, want je offert dingen op, voor je werk en voor je kinderen. Want geld moet er nu eenmaal zijn, en je wil je kinderen zo goed mogelijk opvoeden. Die evenwichtsoefening, dus.
En wat mij ondertussen heel duidelijk geworden is: go with the flow, en probeer niet al te hard te piekeren over wat komen gaat. Want dat wat komen gaat, dat komt, en je kan daar niet veel aan doen, behalve je erin schikken.
Ik heb zelf ook wel angstvisioenen gehad, en er is een periode geweest dat die angstvisioenen me verlamden, me tegenhielden om de juiste beslissingen te nemen. Waardoor mijn leven on hold ging, tot ik het lef had om knopen door te hakken en verder te gaan.
Nadat ik getrouwd ben, heb ik een 3-tal jaar gewerkt bij een advocaat. De mens zag me doodgraag, maar waarom? Op zijn minst grotendeels? Omdat ik er altijd was, omdat ik nooit ziek was, altijd zat ik trouw op mijn post mijn werk te doen. Voor niet al te veel geld.
Maar, toen ik zwanger werd, zat ik met een tweeledig probleem. Enerzijds zag ik het *absoluut* niet zitten om mijn kind na krap 3 maanden over te dragen aan een ander. Anderzijds wist ik ook dat mijn baas me niet zo graag meer ging zien. Want een kind, dat wil zeggen: vaker thuis wegens ziek kind, vaker zelf ziek, niet meer die onverdeelde inzet van daarvoor. Nog iets wat ik niet echt zag zitten: ik stond er vaak alleen voor, heb geen rijbewijs, en zag huizenhoog op tegen het zelf moeten brengen van mijn baby naar de onthaalplek, dan naar het werk, na het werk baby ophalen, enzoverder, enzovoort.
Waarop ik besloten heb te stoppen met mijn werk, en te starten als zelfstandige. Van thuis uit. Het verdiende niet denderend, dat wat ik deed, maar we konden er de lening van het huis mee betalen, we spaarden geld uit, en ik kon zelf instaan voor de zorg voor de kinderen.
Ik heb het me nooit beklaagd. Het was soms zwaar, het was soms een beetje eenzaam (viel wel mee, ik had nog contact met klanten ook, maar toch), het was soms piekeren… maar ik had het nooit willen missen.
Maar, het huwelijk draaide niet goed, helemaal niet, en na een flink aantal jaren aanmodderen en ongelukkig zijn, zijn we uit elkaar gegaan. Op dat moment was het niet meer houdbaar, dat zelfstandig blijven. Toch niet op mijn alleentje. Gelukkig kon ik op het nippertje terugvallen op werkloosheidsuitkering.
Twee jaar heb ik naar werk gezocht. Want eerlijk? Ik wilde niet zomaar wat aanpakken. Ik wilde in Gent werken, en ik wilde een job waar mijn hoofd er niet zou afvallen van de stress. Ik had het al zwaar genoeg, vond ik, als alleenstaande met 2 kinderen, waarvan er eentje op dat moment meer zorg nodig had. Bij de VDAB zei de consulente het rechtuit: eigenlijk kan jij niet werken, in jouw situatie. Twee jaar heb ik gesolliciteerd. Soms stuurden ze me toch naar Brussel. Ik kwam op de vreemdste plekken terecht. Af en toe was er een job die me oprecht interesseerde, maar meestal werd ik wandelen gestuurd. Voor mezelf wist ik het maar al te goed: een alleenstaande moeder, geen werkgever die daarin geïnteresseerd is. Tot ik uiteindelijk een deeltijdse job vond, in Gent, die me aansprak. De kinderen waren trots dat hun moeder weer aan het werk ging, en deeltijds werken (5 voormiddagen) was goed te combineren met hun school.
Ondertussen ben ik hertrouwd, waardoor er nog twee kinderen bijkwamen, en waren we plots een gezin van 6. Ik kreeg er 6 uren bij, waardoor ik 25u per week werk. Mijn wederhelft werkt in Brussel, in de transportbranche, ondertussen ook weer fulltime na 5 jaar een dag ouderschapsverlof per week. Hij werkt ’s ochtends vroeg, om 5u moet hij beginnen. En zo hebben we een ideale combinatie: ik ben er ’s morgens voor de kinderen, en hij is er ’s namiddags.
Want, make no mistake children, ook grotere kinderen hebben zorg nodig. Grote kinderen roepen niet “mama ik heb gedaaaaaaaaan”, eten zelfstandig, gaan alleen naar school, leren hun plan trekken. Maar grotere kinderen vinden het ook fijn als er vaak iemand thuis is. Voor hen is het ook niet fijn om na school thuis te komen in een leeg huis. Tijdens de examens hebben ze ook aandacht en peptalk nodig.
Vandaar: wij vinden het een zeer handige regeling, dat ik ’s morgens thuis ben, en hij ’s namiddags. Het heeft wel een aantal sociale implicaties. Sociaal leven: zo goed als onbestaande. Feestjes: none whatsoever. Eens een concert? 2 dagen verlof nemen. Want onderschat het niet hoor, alle dagen om 4u vertrekken om te gaan werken. Je moet, discipline discipline, vroeg in je bed. Anders haal je het niet. We zijn allebei de 40 gepasseerd, en ik geef het op een briefje: je gooit je ritme niet meer zomaar om. Dus: ook in het weekend vroeg gaan slapen, en vroeg op. En ja, ik sta op net voor mijn wederhelft naar zijn werk vertrekt. Zo hebben we elkaar nog even gezien, en begint mijn dag beter. Ik ga mee met hem slapen. Wat voor leven hebben we anders nog samen? Niet veel. Maar zo ben ik gelukkig en tevree.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: je moet keuzes maken. Je kan niet alles hebben. We hebben alletwee werk dat we (meestal) graag doen, het huishouden draait over het algemeen vlot. We doen thuis dingen die we graag doen. Maar: ons sociaal leven is behoorlijk beperkt, op reis gaan doen we niet, we kunnen ons zeker niet alles permitteren wat we zouden willen. Die dingen zijn gevolgen van de keuzes die we gemaakt hebben. Die keuzes worden niet altijd even gemakkelijk aanvaard (het wordt niet altijd in dank afgenomen dat we niet of weinig naar feestjes gaan, of dat we naar feestjes gaan volgens ons eigenwijs tijdsschema), en soms vraag ik me af of ik beter niet wat meer zou werken, dan zou het budget wat minder krap zijn.
Ik heb een geaccidenteerde carrière achter de rug (deeltijds werken, zelfstandige, werkloos), en soms baart me dat zorgen voor de toekomst, voor mijn pensioen. Anderzijds weet je nu toch niet meer wat dat over 20 (?) jaar zal zijn, en bouw ik ook op andere manieren mijn pensioen op. En ik vrees er een beetje voor, meer werken, of mijn fysieke (migraine) en geestelijke (dat steeds malende hoofd) gezondheid dat wel op prijs zullen stellen. Dus denk ik daar voorlopig nog niet over, we zien wel als de mogelijkheid zich voordoet als we minder kinderen in huis hebben.
In ieder geval, we geraken er wel, op onze manier. Misschien, zeker, niet op de manier waarover we ooit gedroomd hebben, maar we geraken er wel. En we denken toch dat we het goed doen. We hebben keuzes gemaakt. We hebben dingen opgegeven die we graag deden. We hebben er andere dingen voor in de plaats, die we ook graag doen. En misschien, later, komen sommige dingen die we nu niet meer doen, wel eens terug. Dat hoeft niet echt, het mag.
Ik maak me soms nog zorgen, vooral over de financiële kant van het plaatje. Ik had gedacht dat ik het wat gemakkelijker zou hebben op deze leeftijd. Dat is niet zo. Dat steekt en dat bijt soms. Soms ook niet. Ik denk dat het misschien, over een jaar of 15 à 20, misschien wel wat gemakkelijker kan gaan. Maar het heeft geen zin om daarop te zitten wachten, niewaar. Dus doen we gewoon voort gelijk we bezig zijn. Gelijk we al meer dan 20 jaar bezig zijn. Het komt wel goed.
Schoon stukske, echt waar
Dankje 🙂